Too late to say goodbye

Ze sliep niet langer in de elders den. Dat was iets dat ze van Routnose te horen had gekregen, nu de nog half zieke Acornstar daar lag. Hoewel ze de medicine cat van Windclan een wat hinderlijke mieperd vond, had ze diens woorden toch ter harte genomen. In de nursery kwam ze niet meer, zelfs als het weer zou mogen. De giftige blikken die ze kreeg van alle queens waren zelfs voor haar moeilijk te negeren, en dat wilde ze Adderkit ook niet aan doen. Ze vertelde hem zo veel mogelijk met leeftijdsgenootjes te spelen, maar dat was moeilijk als je ergens afgelegen zat. Dat was iets dat ze Acornstar altijd kwalijk zou nemen, omdat hij Adderkit dat deel van zijn jeugd had ontnomen. Maar goed, Adder had ze een speeltje gegeven en vertelt dat hij moest blijven, want ondanks alles zou ze de leader bezoeken. Airwisp haalde diep adem en stapte naar binnen, een muis tussen haar kaken. De geur van een andere poes hing rond, maar ze besteedde er weinig aandacht aan. Hij was nog altijd leider. Airwisp legde de muis bij hem neer.  "Hey," haar stem was zacht, en ze glimlachte hem toe. Hij zag er zwak uit, maar beter dan eerst. Ze vroeg zich af of ze hem aan zou kunnen in deze staat. "Ik hoop dat je honger hebt,"


&Acornstar

Kort moesten haar gele ogen wennen aan het halfdonker dat haar zo bekend was. Eerlijk was het raar om nu niet meer hier te slapen. Hoewel ze niet zou zeggen dat ze het miste, voelde ze zich niet veel meer op haar gemak tussen de andere katten. Ze kreeg nog altijd veel giftige blikken en was inmiddels verbannen naar een verre uithoek, waar koude wind ongemakkelijk over haar rug blies. Er was geen warm lichaam meer om haar en haar zoon 's nachts warm en veilig te houden. Iedere nacht sliep ze met haar staart veilig om Adderkit heen, niemand zou hem een haar krenken.

In de den bemerkte ze dat de geur van de poes er sterker hing toen ze de prooi voor hem neer legde. Tot haar teleurstelling kon ze geen glimlach op zijn gelaat zijn bij haar binnenkomst. Enkel toen hij dankbaar de prooi aan nam, dacht ze er een schim van te zien. Even keek ze naar de donkere stenen achter hem. Wat had ze ook verwacht? Zijn vraag veraste haar echter. Het leek plots uit de hemel te vallen, alsof het belangrijker was om het te vragen dan zelfs haar te begroeten. Ook hallo, Acornstar wilde ze hem zeggen, maar de poes hield wijselijk haar mond. In stilte ging ze liggen en keek hem bezorgd aan, haar woorden uiterst voorzichtig. "Waarom... Waarom vraag je dat nu?" sprak ze zachtjes en keek hem verward aan met haar gele ogen. "Ik... Nee. Ik snap waar je keuze vandaan komt," haar ogen gleden van hem af naar haar poten en ze proefde de woorden op haar tong die hij zou willen horen. "Maar het is moeilijk geen moeder voor hen te kunnen zijn, om van hen te kunnen houden. Ik weet dat de queens vast goed voor hen zullen zorgen, maar als moeder kan je niets anders dan je zorgen maken... Zullen de queens ooit zo van hen kunnen houden als een moeder van haar eigen kinderen kan houden..?" ze liet de vraag expres in de lucht zweven. Niet alleen omdat het haar stak, maar ook omdat ze een besef had dat Acornstar een reden moest hebben. Hij had niet eens de adem genomen om haar te begroeten, immers.

Hij wilde weten hoe het voelde. Oh, zeker niet om met haar te kunnen sympathiseren. Als hij dat ooit had willen doen, had hij het allang gedaan. Niet nu, nu haar zoontje en haar pseudo kinderen al bijna apprentice waren. Haar verwarring was zichtbaar aan de manier waarop ze met haar oor trok. Nee, het was niet omdat hij om haar gaf. Dat was niet echt een pijnlijk besef meer, zoiets had ze al een tijdje aangevoeld. Het was echter jammer dat dat vermoeden werd bevestigd, misschien was ze in zijn ogen echt slechts maar een pop om zijn nest warm te houden. Die gedachte bracht een knoop in haar maag, maar voorzichtig boog ze voorover en durfde een plukje vacht op zijn kop plat te likken. "Acornstar, waarom wil je dat weten?" haar stem was zachtjes, voorzichtig en toen ze hem aan keek stonden haar gele ogen bezorgd. "Ja... Dat is het, sommige dagen nog meer dan andere," de tandwieltjes in haar hersenen begonnen te draaien, probeerde puzzelstukjes aan elkaar te zetten. Van wie was die geur nou die hier hing? "Ah, ja. Geen ouder denkt ooit dat een ander het beter kan..." het puntje van haar staart sloeg op de grond, en kort keek ze hem niet aan. Want als ze dat deed, zou hij de herkenning in haar ogen zien. Het was Lovebird. De geur was van Lovebird.

De partner van Acornstars broer.