Rain

Af en toe struinde ze hier langs de grenzen. Nog altijd was ze op zoek naar degene die haar dochter vermoord had. Een tijdje terug had ze Windclan nog een waarschuwing gestuurd in de vorm van twee dode apprentices, maar eerlijk gezegd wist ze niet wat dat nou precies opgeleverd had. Wat paniek, hopelijk, maar haar wraak had ze nog niet. Zou ze misschien ook nooit krijgen. 't Leek wel alsof Amberstorm - de naam lag haar zuur in de mond - haar gezicht nooit meer liet zien sinds die ene nacht. Misschien was ze wel dood. Zahida grinnikte zachtjes bij de gedachte. Hopelijk. Haar blik gleed richting de donkere wolken boven haar. Regen goot naar beneden, hard, genadeloos. Het zag er niet naar uit dat dit anytime soon zou gaan stoppen. Toch stond ze hier, voor een onverklaarbare reden.
- open [ze staat nog bij de grens]

Ze moest er dom uit zien, besefte ze zich toen plots. Het was iets geks, bedacht ze toen, dat die gedachte door haar heen ging. Immers was ze een Bloodclanner, een moordenaar, een verschrikkelijk persoon, niet? Maar een persoon, nontheless, met gedachtes zo trivial als deze. Dat ze er dom uit zag, staand in de regen, bij een bedachte grens die ze niet over mocht en daardoor ook niet over ging. Er kwam iemand op haar af. Haar groene ogen stonden dof terwijl ze naar de ander keek. Het was niet Amberstorm. Wel een Windclanner - maar ook een persoon, net als zij, met gedachtes waarschijnlijk net zo achterlijk als haar eigen. De ander sprak tegen haar, en doordat Zahida verwachte vijandig aangesproken te worden, werd ze verrast. Dat het gebied mooi was. Een levensvermoeide huff verliet haar bek. "Prachtig," beantwoordde ze sarcastisch met een zachte tik van haar staart. De ander ging verder, en opnieuw werd Zahida verrast op de manier waarop. Weliswaar sprak ze over de grens en dat ze deze niet over kon komen, maar de manier waarop was vriendelijk, uitnodigend haast. Het verwarde haar ergens opeens heel erg. Niet omdat ze nog nooit vriendelijk was geweest met anderen, maar eerder omdat het besef dat anderen en zij eigenlijk maar bar weinig verschilden, er plots flink inhakte. Wat sullig stond ze daar dan ook, even met haar mond vol tanden. "Ik haat jullie, weet je dat?" zei ze toen eentonig, zonder de ander aan te kijken. Haar blik vestigde zich weer op de lucht, en ze moest flink knipperen tegen de regendruppels. Ze waren verzopen, zij allebei.

De ander leek het niet vreselijk te vinden dat Zahida diens gebied niet per se kon waarderen. Dat vertelde al wat over haar karakter. Het was even stil tussen de twee, terwijl Za haar blik weer afweerde van de lucht. Naar haar poten - wat haar een vreemd onderdanig gevoel gaf, en gauw keek ze de ander recht aan. Ze vond haar vreemd, vreemder dan de gemiddelde die op deze aardbol rondstruinde. Maar wellicht lag dat ook aan haarzelf, en de apathische houding die ze de afgelopen maanden aangenomen had. De Windclanner vroeg haar waarom, en hun blikken kruisten elkaar. Zahida slikte. Pijnlijke herinneringen overvloeiden haar hele lichaam, en kort rezen haar haren overeind, al liet ze deze erg bewust ook weer zakken. Ze had niet het gevoel dat ze de ander aanvliegen wilde, ook niet als ze zich emotioneel voelde, wat.. Anders was dan normaal. Niet dat degene tegenover haar nou zo ontzettend speciaal was, tenminste, Zahida ervaarde de wereld niet zo. Speciaal zijn was fake news, iedereen was doodnormaal maar anders. Nee, wat er nou precies voor zorgde dat ze zichzelf in wilde houden, was voor nu een raadsel. Misschien werkte het mee dat de ander toegaf dat zij haar niet haatte. "Jullie commander heeft mijn dochter vermoord," beantwoordde ze toen, na een lange stilte, de ander haar vraag. "Joan, heette ze. Ze was prachtig, en lief. Ze hoorde niet echt thuis bij ons, maar ze deed haar best, en ze was nog zo jong. Ze heeft nooit kunnen zijn wie ze had moeten worden." Een frons stond op haar gezicht terwijl ze over haar dode dochter sprak. Het voelde nog steeds raar, ook al was het al maanden geleden gebeurd, en ze deed het niet veel. Dacht er wel over na, constant leek 't wel.

Waarom wist ze niet zeker, maar de woorden van de ander schoten haar in het verkeerde keelgat. Het spijt me, alsof het zo makkelijk was. Alsof ze dan van de pijn af was, of dat de ander dan de verantwoordelijkheid van Amberstorm afgehaald had. Kort drukte ze haar klauwen uit de grond en trok ze met haar lip. "Ik heb jouw medelijden niet nodig," gromde ze. Er kwam kort iets terug van de altijd zo vurige Zahida. De volgende woorden van de ander deden haar oren overeind komen. Een klein lachje trok over haar lippen, al was er geen spoor van humor op haar gezicht te bekennen. "Dat helpt." sprak Za toen en opnieuw klauwde ze in de natte aarde onder haar. Dat helpt, wat een zwak iets om te zeggen eigenlijk. Ze was zo ontzettend zwak geworden de afgelopen tijd, en degene voor haar haalde dit alleen maar naar boven. Ze versmalde haar ogen terwijl ze het kind aankeek. "Hoe heet je?"

De ander schrok van haar. Ook haar oren gleden in haar nek. En om de één of andere reden probeerde ze de situatie iets te kalmeren. Zei dat het hielp, maar wist niet of ze hier nou goed aan deed bij zichzelf. Ze vroeg naar de Windclanner haar naam, en deze beantwoordde dat ze Rabbitcharm heette. Peilend keek Zahida haar aan. Rabbitcharm. Het konijntje kon ze wel zien in diens uiterlijk. Charm werd ook al heel snel duidelijk. Eerlijk gezegd had de Bloodclanner geen idee hoe ze op het compliment reageren moest. Ze keek de ander wat vreemd aan. Ze kon zich niet herinneren dat iemand dat haar eerder gezegd had. "Jouw ogen zijn mooi." sprak ze toen terug, al had haar stem een scherp randje, wat misschien haar onzekerheid over de situatie juist wel prijsgaf. Ze had geen idee wat ze hiermee aan moest (en ik ook niet kip jeetje ik moest zelfs zahida's karakter traits teruglezen voor de juiste actie).