loïs 247 Actief frageil (fragile & geil)
| |
| Onderwerp: Aandacht Dilf Himbo Dinspots (ADHD) ma 25 jan 2021 - 14:40 | |
| Oh, hij verveelde zich echt helemaal dood. Rout was nog in Shadowclan, en omdat zijn hele persoonlijkheid ongeveer rond haar draaide (hé, don't blame het karakter, blame de schrijver), had hij niet zoveel te doen. Waar hij normaal haar de hele dag etterde en dan ook nog een heel klein beetje zijn warrior taken deed, had hij nu opeens de hele dag de tijd voor said warrior taken waardoor hier juist helemaal niks van terecht kwam. Want als je de hele dag de tijd had, waarom zou je het dan nu doen? En het niet nog even uitstellen? En nog even uitstellen, en nog even, en dan was het nacht. Right, je snapt het punt. Dinspots is een master procrastinator, en heeft misschien wel een beetje ADHD. Hij had externe motivatie nodig om zijn dingen te doen, en normaal was dat Rout. Nu die factor weg was, was hij vandaag flink op z'n kop getikt door een andere warrior. Oops. In ieder geval, die had hem voldoende gemotiveerd om het nu te doen. Met een diepe zucht stak hij z'n neus in de lucht om op zoek te gaan naar prooi. Hé, was dat een clangenoot? - Featherpaw 1st
|
|
Anonymous 90 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Aandacht Dilf Himbo Dinspots (ADHD) di 26 jan 2021 - 15:49 | |
| Het kamp verlaten was één van de moeilijkste dingen dat ze dagelijks moest doen. Het was ongelooflijk hoe veel geuren, licht, smaken en geluid haar overvielen wanneer ze naar buiten ging. Ze kon vanaf buiten het kamp al ruiken of er nog konijnen rondliepen of niet. Als er sneeuw was gevallen, dan voelde het aan alsof haar poten er elk moment af konden vallen en het licht van de sneeuw deed pijn aan haar ogen. Ze proefde de aarde in de lucht wanneer ze naar de tunnels ging en niet voor de eerste keer vroeg ze zich af of Falconpaw er echt goed aan had gedaan om haar een Tunneler te laten worden. Een deel in haar wilde het gewoon opgeven en wilde elder worden, maar dan zou ze zichzelf net zo goed voor de Twolegs kunnen gooien. Tranen van woede brandden in haar oogjes en Featherpaw liep verder. De wind trok genadeloos hard aan haar pels en even overstemde het geluid van de snerpende wind haar gehoorgangen. En toen overviel haar een andere geur, een van een kater. Ze sloot haar ogen en probeerde zich te concentreren, maar er kwam geen naam in haar op en zuchtend opende ze haar ogen weer. Ze hoorde opeens iemand zuchten alsof hij recht naast haar stond en Featherpaw draaide haar kopje zodat ze naar opzij kon kijken. Dat was dus de warrior die ze geroken had. Ze ontmoette zijn blik en gaf hem een knikje, hopend dat hij niet te hard zou praten. De geluiden waren hier al hard en vervelend genoeg zonder dat hij er ook nog eens bij kwam.
|
|