Parallel

Heel langzaam sloop ze langs het asfalt. Ze was ontzettend op haar hoede, wist heel goed hoe gevaarlijk deze plek was. Het was er nu echter heel rustig, er reden geen voertuigen. Sneeuw kleurde het hele landschap wit en het was maar lastig te zien waar precies het thunderpath begon. Alsnog hing er een sterke geur; de geur van een onnatuurlijke weg, gemixt met de voor Dim nog onbekende geur van Thunderclan. Ze was pas een week apprentice, en was nu hartstochtelijk alles aan het ontdekken. Ze had al enkele trainingen van haar mentor, Moonflow, gehad, inclusief een rondleiding door het territorium. Uiteraard waren de grenzen voor een jonge kat als zij het interessants - al moest ze bekennen dat ze haar ogen uitgekeken had toen ze erachter gekomen was hoe groot Shadowclan eigenlijk wel niet was. Als kitten was ze gelimiteerd tot het kleine stukje kamp, maar het hele territorium was vele malen groter dan dat. Haar oren spitsten zich toen ze een geluid hoorde, die niet vanuit Shadowclan kwam. Haar pupillen vergrootten zich en met kinderlijke nieuwsgierigheid keek ze naar de overkant.
- Icepaw 1st

Het was nu een paar weken geleden dat haar ex-mentor was overleden. Icepaw had haar verdriet eindelijk een plaatsje kunnen geven, maar dat wilde niet zeggen dat ze het er niet meer moeilijk mee had. Tijdens haar trainingen met Irishunter had ze haar zinnen wel wat kunnen verzetten en daar was ze wel blij mee. Ze wilde niet dat anderen van haar Clan haar zwakte zouden zien, net zoals Frostpaw dat per ongeluk gedaan had. En Eaglepaw. Ze had de kater op een soort van andere manier leren kennen toen ze had ontdekt dat hij zich ook afzonderde van zijn Clan als hij het moeilijk had, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze het goed kon vinden met de kater. Ze deed haar best om de kloof tussen zichzelf en katten van andere Clans zo groot mogelijk te houden en dat was ook de reden dat ze lichtelijk spottend in de richting van de ShadowClan apprentice keek die met een soort van kinderlijke nieuwsgierigheid in de richting van Icepaw’s grens aan het kijken was. En jawel hoor, het was weer een gevlekte kat. Wat had zij toch met ShadowClan en gevlekte katten? “Kun je het zien?” vroeg ze op een sarcastische manier aan de apprentice. Nu er geen monsters reden, kon ze zichzelf makkelijk verstaanbaar maken en durfde ze zelfs een beetje meer naar het Thunderpath te lopen om beter te kunnen praten. Ze zou nooit zo dwaas zijn om er te dicht bij in de buurt te komen, maar zo was wel prima.

Na even zoeken zag ze een witte vacht, gecamoufleerd door de witte omgeving die de hevige sneeuwbuien van de afgelopen tijd hadden veroorzaakt. Het was een Thunderclanner, stelde Dimpaw vast. Toen ze diens ogen vond, merkte ze dat die niet per sè vriendelijk naar haar keek. Dit kon ze verwachten, want de clans hielden niet van elkaar. Het was niet goed om te mengen met katten uit andere clans, alleen Shadowclan moest voorop staan. Een gemene opmerking werd naar haar kop geslingerd en meteen drukte Dim's oortjes in haar nek. "Zo'n saaie witte vacht? Nauwelijks," beet ze terug, al voelde ze haar hartje tekeer gaan. Oh, wat spannend - nooit eerder had ze een kat uit een andere clan ontmoet, laat staan ruzie met één gehad.

Wat was het toch met die ShadowClanners en een grote bek hebben? Eerst Eaglepaw, nu deze poes. Als ze maar niet zo dom zou zijn als Eaglepaw en in een vlaag van woede het Thunderpath proberen over te steken om bij Icepaw te komen. Icepaw zou haar dan net zo makkelijk weer terug sturen, want een apprentice die nog maar net uit de nursery was, was niet echt een match waar je “u” tegen kon zeggen. De blik in haar grijze ogen werd nijdig en ze deed een paar stappen naar voren, maar nog steeds op ruime afstand van het Thunderpath. Ze was boos, maar niet dom. “Nee, jij moet vooral denken dat je de aandacht trekt met die lelijk gevlekte pels van je,” sneerde ze naar de ShadowClan apprentice. “Het lijkt net alsof tien vogels tegelijkertijd op je hebben gescheten en dat helemaal door je pels is uitgesmeerd!” Niet haar beste argument, maar ze kon even niet op iets beters komen.

Het was haast grappig te zien hoe ze beiden het thunderpath vermeden. Ze spraken met elkaar en liepen wat heen en weer, maar ze durfden niet dichterbij te komen. Haar oren spitsten zich toen de ander terugvuurde. Oei, hoewel Dimpaw al wel vaker ruzie had gehad, deed dit toch wel een beetje pijn. Zelf vond ze haar vacht wel mooi, maar dadelijk vond iedereen hem lelijk. Haar ogen versmalden zich en met een verdikte staart siste ze naar de Thunderclanner. Wat vond ze die kat stom zeg! Ze snapte nu wel waarom ze niet met andere clans moesten omgaan! "Ik wist niet dat saaiheid een vorm kon aannemen, maar nu dat ik jouw ogen gezien heb moet het wel!" beet ze terug. Met d'r stomme grijze ogen. "Ga lekker in een boom klimmen, Thunderclanner," siste ze vervolgens verder.

Het zat er niet echt dik in dat Icepaw ooit vrienden zou worden met een ShadowClanner. En dat vond ze prima. Ze had er een hekel aan als ze haar aan het uitdagen waren en dus ging ze daar maar wat graag op in, al wist ze ergens ook wel dat de meeste negatieve reacties uitgelokt werden omdat ze zelf al niet al te vriendelijk begon met reageren. “Dat is beter dan dat kleurenpalet waar jij mee rondloopt,” sprak ze al even bits terug. Haar staart werd twee keer zo dik toen de apprentice haar uitdaagde om in een boom te gaan klimmen en haar klauwen schoten uit hun hulzen. “En zak jij maar lekker door in je moeras, vuile kikkervreter,” schold ze nijdig terug. Oh, als er geen Thunderpath was geweest, dan was ze die verdomde grens overgestoken en dan had ze die apprentice wel eens laten zien wat ThunderClanners allemaal konden.

Alsjeblieft, alsof 'een kleurenpalet hebben' een belediging was! Kort snoof Dim, nee hoor, ze was prima zoals ze was. Onzeker over haar uiterlijk was ze niet, niet omdat ze zichzelf nou zo mooi vond, maar omdat het haar niet zoveel deerde. Ze moest wel bekennen dat haar passie voor het heen en weer schieten van loze bedreigingen haar begon te vervelen. Daarom sloeg ze dan ook uitdagend met haar staart. "Kom het moeras zelf van dichtbij zien, als je durft," daagde ze uit en keek met flitsende ogen naar de ander. Die mocht wel is bewijzen dat ze zo 'stoer' was!

Icepaw’s vacht schoot in de lucht toen ze de duidelijke uitdaging van de ander hoorde. En even stond ze ook op het punt om het Thunderpath over te steken om het daadwerkelijk te doen, maar toen dacht ze aan wat de gevolgen zouden zijn. Als een ShadowClan patrouille haar op zou merken, dan zou ze haar Clan in de problemen brengen en dan zou haar final assesment mogelijk uitgesteld worden. Het zou niet meer lang duren eer dat haar ceremonie daar zou zijn en ze wilde het niet laten verpesten door deze apprentice. En dus snoof ze afkeurend. “Denk je nu echt dat ik zo dom ben?” bitste ze geërgerd tegen de apprentice. “Vechten langs een Thunderpath is wel het domste wat je kunt doen. Een ongelukje is snel gebeurd en ik wil niet de oorzaak zijn dat ShadowClan dadelijk een dode gevlekte pels aan hun zijde van het territorium vindt.” Ze trok uitdagend met haar oortjes. “En je bent bovendien ook nog eens geen competitie voor mij, want ik durf te wedden dat je niet eens vechttraining hebt gehad. Dus houd die uitdagende houding maar voor als we elkaar ooit eens ontmoeten op het strijdveld en dan zullen we nog eens zien of je zo stoer bent.” Het was geen bevestiging, maar ook niet direct een afwijzing. Dat was het slimste.

Nou, natuurlijk kwam de ander niet echt de grens over. Nee, dat zou veel te leuk geweest zijn. Een zucht rolde van haar lippen terwijl ze het verhaal van de ander aanhoorde. Ze tikte met haar staart. "Wie had het over vechten?" zei ze kalmpjes waarna ze met haar ogen knipperde. Dat had Dim nooit gezegd, immers wist ze hartstikke goed dat de ander haar zo op de grond zou hebben. Vervolgens haalde ze haar schouders op. Nou, als ze de ander niet over kon halen om de grens over te gaan, dan was ze er nu ook wel klaar mee. Zonder verder nog wat te zeggen draaide ze zich om, met één oortje naar achteren gericht. Ergens hoopte ze dat de ander nog iets leuks zou doen of zeggen.. Maar goed.

Het antwoord van de apprentice verraste haar. Voordat ze er echter iets over kon zeggen, draaide de apprentice zich al om. En misschien had Icepaw zich nu ook om moeten draaien, maar er was een prangende vraag dat ze wilde stellen en ze kon niet wachten tot ze elkaar weer zouden ontmoeten. “Wacht!” riep ze dan ook, een geïrriteerde blik in haar ogen verschijnend. “Waar had je het dan over als je het niet over vechten had?” Waarom zou een apprentice haar anders uitdagen om de grens over te steken?

Een zelfgenoegzame blik verscheen in haar ogen toen ze de andere apprentice hoorde roepen. Há! Het voelde alsof ze de ander ergens op betrapt had. Netjes hield Dimpaw halt, zoals de ander van haar vroeg. Ze keek achterom terwijl de ander vroeg waar ze het dan over had. Ze trok haar wenkbrauw even vragend op waarna ze haar schouders ophaalde. "Ik zei toch, kom dan zelf het moeras zien," sprak ze, nu wat minder uitdagend dan de vorige keer al was deze toon zeker nog niet weg. Als de apprentice overstak, zou ze die echt hun territorium laten zien.