Worry makes work

Settleddust maakte zich zorgen. Ernstig zorgen. Acornstar was ziek. Meerdere katten in hun kamp werden ziek, en leafbare was aangebroken. Prooi was al schaars, energie lag lager, katten moesten teren op de voorraden die ze in bladgroen zichzelf hadden moeten geven. Maar wat zij hadden gehad wat de andere clans niet hadden gehad, was een vijandige clan in hun kamp. Die tijd had veel katten ook fysiek een dreun gegeven. Ze konden dit niet gebruiken, ze waren nog aan het herstellen van... van alles. En nu hing natte sneeuw al in de lucht en stond zijn vacht opgezet omhoog, om zich te beschermen van de gure wind en water dat probeerde hem tot het bot koud te maken. Settleddust kon niet permitteren om ziek te worden nu. Hij was degene naar wie ze aankeken om hun clan te leiden. Dank Starclan dat Routnose er nog was om voor de zieken te zorgen, hij had niet geweten als hun beide apprentices waren overgeleverd aan die taak.
Settleddust probeerde zoveel mogelijk tijd door te brengen met jagen en had zijn apprentices ook die taak gegeven. Vechten kon wel even wachten, ze moesten zoveel mogelijk prooi binnen krijgen om hun zieken zo snel mogelijk beter te kunnen maken. Settleddust was dichtbij het donderpad, waar enkele dennen nog groeiden. Hij wilde kijken of er misschien wat tussen de wortels scharrelde, in warme holletjes om de winter door te brengen. Iets, iets moest hier vast wel rondlopen. Hij spitste zijn oren en probeerde zo stilletjes mogelijk te bewegen in een modderige bodem, doorweekt van de vele regen die ze hadden gehad. Hij zat al tot zijn buik onder de modder, maar dat deerde hem al van jongs af aan niet. Hij had zijn ogen samengeknepen en gebruikte al zijn zintuigen om geluiden en beweging op te pikken tussen het woeien van de gure wind door. Het was dan ook niet verrassend dat hij geluid oppikte, maar het was niet wat hij hoopte. Geen monster rommelde over het donderpad, maar aan de overkant hoorde hij duidelijk geluidvervuiling van een andere kat. Een Thunderclanner had kennelijk hetzelfde idee als hij, maar dan aan de andere kant van de grens.

+ Nettleroot eerst

Nettleroot kroop op haar buik door het gras, het spoor volgend van een woelmuis. Haar ogen waren groot terwijl ze haar zintuigen had gericht op het ritselende gras. Zacht genoeg dat het bijna niet te zien was behalve voor hen met de scherpe zintuigen van een kat. Nettleroot dook naar voren- .. en miste. Ze sprong de woelmuis nog achterna maar moest hem helaas laten schieten toen hij een klein holletje indook dat onder het donderpad doorliep. Boos haakte ze met haar poot in het holletje, grommend van ongenoegen voor ze moest toegeven dat hij weg was. Nettleroot kwam overeind en keek boos naar de andere kant van het donderpad. Een geur kwam haar kant op.. Haar blik ontdooide meteen. Er was een Shadowclanner dichtbij! Pepperpaw was- niet hier. De massieve kop van de cyperse deputy kwam tevoorschijn op dezelfde manier als zij had gedaan. Nettleroot voelde zich een dwaas. Hoeveel katten telde Shadowclan wel niet? De kans dat het Pepperpaw was geweest was bijna nihil. Domme gans.. "Kan ik je helpen?" Bromde ze nors. Ze was niet meer in de stemming om een leuk praatje met de ander aan te gaan.

Een grijze poes dook op uit het struikgewas. Een onbekende, maar ergens vaag bekend. Hij kneep even zijn ogen samen. Ja, hij wist zeker dat zij ook bij het gevecht om zijn kamp was. Een gevecht waar Shadowclan misschien wel alle clans had teleurgesteld. Maar ze moesten weten dat ze in een hoekje waren gedreven en dat Bloodclan degene was die ze moesten beschuldigen. Settleddust had alles in zijn macht gedaan om zijn clan te helpen, dus natuurlijk was hij dankbaar dat deze poes ook had gevochten toen. Maar haar opmerking was nors, en natuurlijk kon hij haar daar niet voor kwalijk nemen. Hij was persoonlijk ook niet in een top humeur. Settleddust haalde daarom enkel zijn schouders op. ‘Ik denk het niet, kan je me ergens mee helpen?’ miauwde hij met een klein lachje terug. Wat zou hij van haar moeten? Waren ze beide niet gewoon wanhopig op zoek naar prooi? Om hun clans te voeden in dit moeilijke weer. Zij hadden zieken om voor te zorgen, hij vroeg zich af of er in Thunderclan ook een ziekte heerste. Daarom verzachtte zijn blik ook even wat. ‘Hoe gaat het?’ miauwde hij. Hij kende haar niet, noch was hij van plan iemand van een andere clan te leren kennen. Maar ja, ze hadden het vast allemaal zwaar.

_{De ander leek niet erg veel acht te slaan op haar toon en dat vond Nettleroot prima zat. Dan zou hij het vast ook niet erg vinden als ze gewoon weer haar weg vervolgde zonder een praatje met hem te maken. Al was er iets wat haar er toe dreef om niet meteen weg te lopen. In plaats daarvan bekeek ze hem stilletjes. Zijn mondhoeken krulde schattig om toen hij haar vraag beantwoorde met een klein lachje. Zijn eigen vraag kwam tot Nettleroot als een verassing. "Goed," loog ze met een wrange glimlach. Hij moest eens weten. "Jij bent Settleddust, de deputy van Shadowclan en Pepperpaw's vriend." Het was eruit voor ze er erg in had en eigenlijk kon het haar op dit moment vrij weinig meer schelen of zij of Pepperpaw in de problemen kwam hierdoor of niet.}  

Ze verschilden erg van elkaar, hij had het direct door. Zij had haar hart veel meer op haar tong, waar hij een meester was om zijn gevoelens en intenties te verschuilen. Hij moest wel. Het was een tweede natuur geworden. Daardoor werd hij steeds meer een karakter, dan hij daadwerkelijk zichzelf was. Maar het maakte hem ook scherper, hij zag dwars door haar leugen heen. Toch was het niet aan hem om verder te vragen. Totdat ze opeens sprak over hem. Hij fronste en dacht een moment na. ‘Dat klopt,’ miauwde hij nadenkend. En al snel realiseerde dat het niet om hem ging. Waarom zou ze anders de naam van de medicine cat erbij halen? ‘Je kent Pepperpaw?’ miauwde hij. Hij kantelde zijn kop een beetje. ‘Vreemd, ik heb haar nooit horen praten over een grijze Thunderclan warrior,’ miauwde hij met een scheve glimlach. Stiekeme vriendjes?

_{Nettleroot voelde haar rugharen prikken. Haar humeur bereikte mogelijk een nog dieper dieptepunt toen zijn woorden echt begonnen te bezinken. Ze had niet eens over haar gepraat? Ze wendde snel haar blik af van de ander om haar pijn te verhullen. Betekende ze écht zó weinig voor Pepperpaw? Zó weinig dat de ander niet eens over haar gepraat had? "Nou, ik weet heus wel hoe de medicine kat van shadowclan eruit ziet, hoor," snauwde ze nors. "Ik heb haar vaak genoeg gezien op gatherings en haar naam is algemeen bekend." Zo, dat was toch wel even een mooie leugen die ze zomaar uit haar duim had gezogen.} 

Settleddust zag dat de ander haar emoties niet zo goed kon verbergen. Settleddust vernauwde zijn ogen wat. Er was duidelijk meer, Settleddust wist het, hij werd ook een dagje ouder. Ze probeerde iets voor hem te verbergen, en ze deed het niet zo heel goed. Helemaal toen hij een sneer terug kreeg. Maar hij besloot het te negeren. Hij had geen recht om in haar persoonlijke leven te gaan prikken, noch in die van Pepperpaw, hoewel hij dat maar al te graag deed. Hij wilde haar beschermen. Toch had hij nog nooit eerder over deze grijze Thunderclanner gehoord en hij zag dat die opmerking haar had gestoken. Waren ze vrienden? Of waren ze vrienden geweest? ‘Natuurlijk. Maar dat verklaard nog niet dat je wist dat Pepperpaw en ik vrienden zijn,’ miauwde hij met kleine pretlichtjes in zijn ogen terug. Was het zo slecht om toe te geven dat ze met de medicine cat gesproken had?

_{Oh, wat was die Settleddust een vervelende vent! Nettleroot wierp hem nog een giftige blik toe toen hij haar vroeg waarom ze ervan afwist dat hij en Pepperpaw vrienden waren. Het was alsof hij erop gebrand was haar te vernederen. "Nou, is het zo'n rare aanname dat een deputy goed overweg kan met een medicine kat? En andersom?" Beet ze hem toe. Ja, eigenlijk was dat een hele rare aanname. Terwijl ze het uitsprak besefte ze ook hoe dom het wel niet moest klinken, maar boeien, ze wilde gewoon haar gelijk krijgen. "Ik bedoel- mijn medicine kat kan het heel goed vinden met Eveningglow!" Tja, Eveningglow kon het niet echt goed met niemand vinden maar dat liet ze maar even achterwegen.}  

Settleddust bedoelde helemaal niet om de Thunderclanner op te jutten, maar het was zo eenvoudig. En de opmerking kwam uit het niets. Zij begon Pepperpaw erbij te betrekken, niet andersom. Hij grinnikte. Hij keek toen ook geamuseerd toe hoe ze zichzelf eronderuit probeerde te praten, fel en opgehitst. Settleddust keek gewoon toe en haalde even zijn wenkbrauwen op. ‘Dat is inderdaad geen rare aanname, we moeten immers goed samenwerken, of niet?’ miauwde hij met een speels glimlachje. Hij speurde daarna de poes nog even af. Ze was eentje met pit, dat was zeker. Helemaal als ze zo'n bek open durfde te trekken om het minste of geringste. ‘Hoe heet je eigenlijk? Jij kent mij wel, maar ik jou niet. Wat onbeleefd van mij.’ Nee, hij had geen idee hoe iedere individuele Thunderclanner bij naam heette. Als hij wat losbandiger was geweest in zijn apprentice tijd misschien wel, maar hij was zo gebrand geweest om zich te bewijzen aan Shadowclan, dat hij had geprobeerd de perfecte apprentice te zijn. Achteraf verspilde moeite misschien, maar ja. Dat was achteraf.

_{Settleddust stemde ermee in dat het inderdaad geen rare aanname was, al nam Nettleroot zijn reactie niet serieus. Ergens leek het wel alsof hij ervan genoot zo onder haar huid te kruipen. Dat maakte haar alleen nog maar bozer. Tenslotte vroeg hij naar haar naam en moest ze haar best doen niet gewoon hem te vervloeken en hem te laten fluiten naar haar naam. “Nettleroot!” Blafte ze verhit. “En- en ik wilde gewoon even een luchtje toen ik hierheen kwam. Als ik had geweten dat ik tegen zo’n onaangename hoop vossenstront zou aanlopen, was ik hier niet gekomen,” Begon ze zonder waarschuwing uit te leggen. Ze wierp hem een felle blik toe terwijl er een monster aan kwam rijden. Zelfs toen die langsreed, verbrak ze haar blik niet. Het zat haar allemaal niet lekker en daarbij was ze ook nog eens diep gekwetst dat Pepperpaw het nooit over haar had gehad. Het liefste wilde ze gewoon vragen hoe het met Pep was. Het liefste wilde ze al haar boosheid botvieren op Settleddust. Het liefste wilde ze huilen en naar huis. Wat ben ik toch een laffe rat.}

Settleddust zijn bedoeling was niet om haar aan de kook te laten brengen, maar kennenlijk had hij dat wel gedaan. En opeens voelde hij zich toch een beetje schuldig, of zou hij zich boos moeten voelen toen ze hem een "onaangename hoop vossenstront" noemde. ‘Wow, even pauze,’ miauwde hij dan ook een beetje bits terug. Hij was misschien dan wel uit een andere clan, hij was een deputy en hij zou een beetje respect afdwingen. Ook al was hij jong en misschien wel een beetje te laks en te makkelijk, hij zou zichzelf zich niet zo laten noemen. ‘Ik kan het niet helpen, maar ik heb denk ik het punt gemist dat ik onaangenaam werd,’ miauwde hij, zijn stem forceerde hij kalm te houden. Hij wist dat hij een beetje irritant was, maar om daardoor zo uit haar slof te schieten. Hij kneep zijn ogen even dicht toen een monster passeerde, maar toen hij weer verdwenen was, staarde te Thunderclanner hem nog steeds aan, alsof ze de bliksem op hem kon laten inslaan.