All the things we did not become

"How do we forgive ourselves for all the things we did not become."

Hij kon de sterren niet voor eeuwig ontlopen. En geloof hem, hij had het geprobeerd. Al sinds hij voor het eerst door de sterren was ontvangen had hij tevens deze proberen te ontsnappen, had hij met ze probeert te handelen en had hij tegen ze gevochten. Maar hij was ook nog zo jong geweest toen hij voor het eerst met hun in contact was gekomen. Niks meer dan een uit te kluiten gewassen apprentice die van zijn geluk werd beroofd en dit niet kon accepteren. Een kat die simpelweg niet snapte waarom alles hem altijd werd ontnomen en waarom liefde hem verboden werd. Hij had zijn ouders voor veel te lang moeten missen. Hij was gevormd door deze sterren en door het woud wat hij nog net achter zich kon laten. De grijze kater draaide zich kort om toen hij volledig de grens over was gestapt, keek verlangend naar het donkere bos achter hem. Geen beiden plekken was voor hem goed, geen van beiden plekken was voor hem slecht. Want in beiden woonde katten waar hij zielsveel van hielt. Nog altijd zo gestuurd door dit gevoel van liefde dat hij er zelf verblind van raakte.

Zware passen lokten hem verder van de grens af, zijn groene ogen tuurde om zich heen en vond enkel herkenning in zijn omgeving. Hij was altijd dicht bij de sterren geweest, zijn connectie hecht. Misschien te hecht. Ze waren voor hem als familie geweest, en een familie was niet altijd perfect, was niet alles overheersend over diens keuzes. Deze plek joeg hem achterna in zijn dromen en toch kon hij zich enkel thuis voelen onder diens hemel. Het gras onder zijn poten al bijna even bekend als de modder in Shadowclan. Maar hij realiseerde dat hij beiden zal moeten missen. Sinclaw had hem vertelt dat hij nog leefde, en nu zijn zicht eindelijk opgehelderd was kon hij door de grond heen turen om zijn lichaam op het Thunderpath te zien liggen. Een vreemd gevoel bekroop zijn borst. Een van twijfel, een die hij probeerde te negeren terwijl zijn poten hem dieper het gebied in leidde. Hij wist niet goed naar wie of wat hij zou moeten, wie hem zou verwachten hier. Maar het zou vast komen. En hoewel hij wist dat hij terug moest naar zijn bloedende lijf voelde hij hiervoor ook geen haast.

Vele maanden geleden was het Starclan geweest die hem deze rang had geschonken. Of eerder had toegewezen. Hij had nooit de macht gehad zijn eigen lot op dit aspect van zijn leven. En dat had hij, na enige moeite en streven, geaccepteerd tot waarheid. Maar hierdoor was het ook nooit aan hem geweest om deze rang te stoppen, en zo was het ook niet aan de Shadowclan leader om dat voor hem te beëindigen. Dit was een beslissing die enkel ongedaan kon worden gemaakt door degene die hem op de eerste plaats hadden toegelegd. Acefray had een zeker besef dat dit was waarom hij hier terecht was gekomen. Het was tijd voor de sterren om deze rol terug te nemen. Hoe vaak had hij niet hierom gedroomd? Smekende om weer een nacht te kunnen slapen zonder hun keurend oog te hoeven zien, smekend om het recht te hebben om van zijn gezin te houden. En toch, ondanks dat hij dit voor zo lang had verlangd, voelde hij een zekere zwaarte in de pit van zijn maag. Een glimlach die geen geluk nog blijdschap droeg trok over zijn snuit. Hij had nooit kunnen bedenken dat hij deze hemel zou missen. Toch was dit een bepaalde zekerheid geweest voor hem, iets wat niet te ontlopen of weg te denken viel.

Eenzaamheid was het ergste wat hij zich maar kon voorstellen. En als hij de hemel zou verlaten was dat het enige wat hij nog zou vinden. Want in het oog van zijn voorouders was hij nooit alleen geweest, hoe storend dit ook kon zijn. Zelfs nu hij nog iemand kon zien wist hij dat niet eenzaam was. Ook nu was hij zich bewust van de aanwezigheid van een bekende. Het dier dat hij benoemd had tot sterrenschub, een slang waarvan hij niet wist tot hoeverre deze echt was, had zich bij hem gevoegd. Diens aanwezigheid was zo vertrouwd geworden dat hij het nauwelijks door had, zelfs was dit ook het beest wat hem veroordeelde. Ace had altijd moeite gehad vriend van vijand te scheiden. De grijs gestipte tabby zette zichzelf weg en keek toe hoe het dier zich rond zijn lichaam begon te draaien. Hij voelde het nauwelijks meer, zijn aandacht weggetrokken tot zijn omgeving. Wanhopig om niet terug te kijken naar de scene die zich op aarde af speelde. De normaal praatgrage kater bleef stil en wachtte tot het onvermijdelijke. Instinctief keek hij omhoog naar de nachthemel en een verdrietige glimlach overviel hem. En toch voelde hij geen spijt ondanks dat hij rouwde. Al zijn keuzes waren gemaakt uit liefde en van liefde moest je nooit spijt hebben.

+ Dit topic is tevens open voor bekende van Acefray en speelt zich direct af na [topic 1] en [topic 2]

Ze had hem geen seconde uit het oog verloren. Ze was die eeuwige blik uit Starclan die hij zo vervelend vond, maar ze kon niet anders. De wereld om haar heen was zo perfect; eeuwig groen, lekker warm, prooi op overschot, de geur van bloesems in de lucht. En ze verveelde zich dood. Hier was niets voor haar, niets dat haar aantrok, niets dat haar continue bestaan een betekenis gaf. Ze was jaloers op hem, op alle dingen die hij meemaakte, op de pijn die zijn hart in stukken scheurde. Ze had zo veel gegeven om net zoals hem te zijn. Maar een tweeling was vaak tegengesteld, en zo leken zij geen uitzondering - hij kreeg alle drama terwijl hij alleen om liefde vroeg en zij kreeg nooit de drama waar ze zo naar verlangde. Wat een ironie.

Haar niet langer kloppende hart sloeg een tel over toen ze hem aangereden zag worden. Dat was de eerste keer dat ze haar blik afwendde; haar ogen knepen instinctief toe. Ze wou zijn grote pluizige lichaam niet uitgesmeerd over het asfalt zien. Hij was haar grote, sterke broer; ergens had ze gedacht dat het monster volledig van hem af zou stuiteren. Maar zelfs hij was niet onschendbaar. Desondanks wist Snakesong wel dat het niet zijn tijd was. Ze had gevoeld hoe het voelde als iemand nieuw Starclan binnenkwam - dat gevoel bleef achterwege. Maar ook daar beneden was zijn ziel niet meer.

Snakesong fronste gefrustreerd. Voor een moment bleef ze stil zitten, ogen gesloten, boven de plek waar het lichaam van haar broer zich nog steeds bevond. En toen voelde ze zich getrokken worden - ze stond op zonder het te beseffen en liet haar poten zich voeren naar de grens van Starclan, waar het donkere bos van Dark Forest door het licht sneed. Daar bleef ze staan, als aan de grond genageld, niet ademend - zuurstof had ze niet langer meer nodig. Ze wist niet hoe lang het duurde, hoe lang ze daar stond; maar toen verscheen hij, kruiste hij de grens tussen donker en licht in de richting die niemand hem ooit voorgegaan was. Haar snuitje viel lichtjes open. Zijn vacht leek te glitteren toen hij uiteindelijk weer in Starclan terechtkwam, maar niet met de sterretjes die de doden droegen. Hij zag eruit als een Medicine Cat in Starclan; en Snakesong wist instinctief wat haar rol was, waarom zij naar hier geleid werd door de mysterieuze krachten die hen dit zonovergoten bos geschonken hadden.

De kattin bleef even staan en keek tussen de bomen door naar hem, waar een slang zich om zijn lichaam wikkelde, schijnbaar ongemerkt. Een slang. Snakesong beet op haar onderlip. Het dier die hun vader zijn leven gekost had, en zo bij uitbreiding ook dat van hun moeder. Het dier waar zij naar vernoemd was, waar hij zijn jongste kittens naar vernoemd had. Het dier siste en krulde zich in elke hoek van hun leven tot het soms moeilijk was om te zien waar de slang eindigde en hij begon. Uiteindelijk zette ze de eerste stap vooruit, op hem af, de uitdrukking op haar snuitje neutraler dan die ooit in het leven geweest was al was er een schittering in haar gifgroene ogen toen ze zijn blik ontmoette.

Ze stopte niet op een afstandje van hem maar bleef vastberaden verderlopen, tot ze haar snuit in zijn dikke kraag kon verstoppen zoals ze als kittens ook vaak gedaan had. Iemand had haar ooit gezegd dat het door hun vachtkleuren dan moeilijk te zien was of het nu één kat of twee katten waren, die daar zaten; het was de dubbele staart die hen weggaf, natuurlijk. Snakesong ademde diep in, gunde zichzelf dit moment voor nog een seconde langer, en trok toen haar hoofdje terug om hem aan te kijken. Hij had nu een keuze. Het woud riep hem waarschijnlijk al terug, sissend als de slang die hem zelfs in Starclan in een wurggreep hield. Maar ze had hem een andere optie om te bieden. Hoewel hij nooit eerder had kunnen kiezen, hoewel de keuze eerder altijd voor hem gemaakt was.

Ook nu, als het aan haar lag, want zij wist maar al te goed welke keuze zij wou dat hij zou maken. Het zou de makkelijke keuze zijn, met het minste pijn, de keuze die haar ontzettend blij zou maken en hen weer zou herenigen. Maar dezelfde mysterieuze krachten die haar al deze kennis gaven verbaden het haar om dat in die woorden te zeggen. En dus opende ze haar mond en klonk haar zachte stem voor het eerst in de cryptische woorden waaraan ze gebonden was:
"Come home to us.
Don't keep fighting snakes;
Don't prolong the inevitable.
Choose happiness over suffering.
There is nothing left for you to do.

Come home to us.
Although you love like a drowning man,
The ones who love you will understand:
You belong among the stars
not in an ocean filled with blood.

Come home to us.
We are waiting here for you.
You won't have to drown anymore.
The ripples you caused
will take forever to fade away."

Haar stem was melodisch, bijna een zang - zoals het lied waarnaar ze vernoemd was. Een slangenlied, net zo verstikkend als de slang die fysiek om zijn lichaam gewonden was. Ze trokken aan hem, de ene naar beneden en de andere naar boven, beiden een andere optie.

Ze kon enkel hopen dat de juiste keuze hem niet zou verscheuren.

Hij was altijd eenzaam geweest.
Toen hij voor het eerst zijn oogjes had open gedaan tot zijn laatste ademhaling. Er waren mensen om hem heen geweest, maar ze waren er niet echt geweest. Hun liefde en aandacht leeg van betekenis. Er was geen reden geweest voor zijn bestaan, er was niks goeds of slechts uitgekomen. Een achtergrondfiguur die men zo snel mogelijk vergat. Niemand wist wie hij was, niemand dacht nog aan hem. Zelfs degene die zich familie hadden genoemd, zelfs degene die hem liefkozende woorden hadden ingefluisterd. Hij lag languit langs de grens van tussen het duistere woud en de sterrenhemel. Voor zoveel katten was starclan een verhoging van zichzelf, een plaats waar ze zich beter konden maken. Ook hij had het geprobeerd, maar het was niet voor hem weg gelegd. Waarom zou het ook? De enigsten die ooit gezworen hadden om hem te geven waren veraders, leugenaars... maar hij was niet veel beter. In de ogen van zijn ex-partners was hij een monster, hij had ze alleen gefaald. Roughflower en Acefray waren leugenaars, net zoals hem. Hij slikte even en plaatste zijn fluwelenzachte pootjes op zijn neusbrug, een zware zucht rolde van zijn lippen af. Hij wilde dat hij een tweede kans kon krijgen op alles, maar in het leven waren er geen tweede kansen. Je nam je eerste zuurstof in en van daar af maakte je keuzes die je voor de rest van je bestaan zou moeten dragen. Elke beslissing, elke ervaring was een extra lading op je schouders. Alles werd zoveel zwaarder door je leven, dat had hij gemerkt bij zichzelf en ook gezien bij anderen.
Met een kalme beweging richtte de gevlekte kater zijn kopje op. Als een loyale hond had hij zitten wachten aan de grens, verlangende op de terugkeer van zijn baasje, zijn geliefde. Maar daar stopte de vergelijking dan ook. De jonge kat kwam niet overeind, er was geen enthousiasme in zijn ogen, er was geen geluk op zijn gezicht. Een verbitterd uitdrukking verscheen op zijn gelaat waarna hij terug zijn gevlekte kop op zijn zwarte poten legde. Hij wist dat hij hem al lang verloren had, zelfs nog voor hij had beloofd dat ze van elkaar hielden. Hij had altijd al van haar gehouden en van niemand anders. Het bewijs lag hem in hun nagelaat, in hun herinneringen. Hij betekende niks voor de ander. Hij had een poging gedaan, misschien zelfs uit jaloezie, om zijn dierbare uit de grip van dat monster te krijgen.. Maar het was tervergeefs. Hij kneep zijn ogen toe en krulde zich wat meer op. De manier waarop de starclan kat zich presenteerde was niet eigen aan de doden of aan hem; hij was zwak en fragiel en o zo breekbaar. Door de jaren heen had Lurkingshade zich altijd met trots opgehouden. Geen sprankje emotie projecteerde op zijn gezicht. Maar nu, in zijn laatste momenten, kon hij niks anders dan zo blijven liggen. Hij wilde niet bewegen, hij wilde hier niet weg... Maar toch wilde hij opstaan en rennen, zo ver mogelijk van de serpent die leugens in zijn oren had gefluisterd. Liefkozende woorden die zijn hart hadden blootgesteld.. En hij had zijn grip op hem gelegd om enkel en alleen al het weinige liefde er uit te wringen.

Hij besefte dat hij weer eenzaam zou zijn wanneer de ander naar de aarde zou terugkeren. Een tweede kans, zeldzaam maar blijkbaar niet onbestaande. Hij was jaloers dat hij dit wel kreeg, maar woede was er niet. Want ondanks alles gunde hij de gestreepte kat alles; liefde en warmte en o zoveel geluk. Hij wilde enkel dat zijn geliefde gelukkig kon zijn. "Het spijt me," fluisterde hij meer tegen zichzelf dan tegen alles om hem heen. Wat hij had gedaan was verkeerd geweest, hoe juist het ook in hun ogen was geweest. Een verschrikkelijke god die enkel uit was op zijn eigen geluk. Nee, hij had niet moeten luisteren naar hen, hij had moeten luisteren naar zijn hart en zijn Acefray gelukkig moeten maken.
Oh, waarom had hij ooit die woorden uitgesproken. Oh Ace.. Het spijt me zo.

Onderwerp: Re: All the things we did not become