A bright future about to collapse

De training was afgelopen. Zijn vader gaf aan dat hij goed getraind had en dat het niet meer lang zou duren eer dat hij zijn final assesment mocht doen. Hij had nog veel technieken die hij wat bij moest schroeven, maar al bij al ging het de goede kant op en qua jachttechnieken zou Jaggedpaw volgens zijn vader zijn final assesment wel met glans voor slagen. Jaggedpaw was blij dat het de goede kant uitging en gaf aan bij zijn vader dat hij eerst nog wat wilde jagen voordat hij terug zou keren naar het kamp. De twee raakten neuzen aan en Jaggedpaw liep in de richting van de grens. Hij probeerde onderweg nog wat te vangen, maar dat ging niet van harte. Nu dat het Leafbare was, werd de prooi steeds schaarser en het feit dat de vissen in hun rivier vergiftigd waren, hielp ook niet echt. Jaggedpaw wilde juist aan de grens naar rechts af veren toen hij plotseling een sterke geur van bloed rook. Zijn oren prikten naar boven en hij naderde de grens, waar zijn blik viel op een kat die in de richting van hun territorium kwam gelopen. “En wat zijn we hier aan het doen?” vroeg hij op een strenge toon aan de ander, met zijn oortje trekkend.

De tijden waren zo donker. Het leek wel alsof de zon nooit opkwam en alles was verwoest, zelfs al was het niet zo. Het voelde... wel zo. Ze was nog steeds geen Member en de toekomst waar ze vroeger zo lang op had gewacht zou toch nooit komen. Haar toekomst was sowieso al vernietigd. Alle dingen die waren gebeurd, alles dat ze ooit had gezegd... Hadden haar geleid tot dit moment. Waarom kon ze niet simpelweg Member worden en een goede toekomst hebben? Worden van de Elite wat ze altijd al wou geworden zijn. Maar het feit dat een andere young-one, die zelfs jonger dan haar was, en die eerder dan haar Member mocht worden, haar al driemaal had verslagen op het veld bewees dat zij maar een dom wicht was die veel te zwak was om voor zichzelf op te komen. Hoe woedend ze ook was. Hoeveel zelfvertrouwen ze ook had. De witte kattin bleef altijd een stom zwak kind.

Zielig wandelde ze rond. Het viel niet echt meer mee om in de buurt van de anderen te zijn na haar laatste failure. Soms vroeg ze zich af waarom iedereen van haar familie, van haar bloed, was gestorven en zij niet. Waarom dat iedereen waar ze om gaf stierf en waarom dat alle anderen haar pijn moesten doen, overal. De kattin wandelde doelloos rond. Ze had geen echte doelen meer, want ze wist toch al dat haar toekomst was vernietigd. Vervaagd. Verscheurd in duizend stukken. Haar poten brachten haar naar de Riverclan grens, een gehaatte, visgeurige plek. 'En wat zijn we hier aan het doen?', sprak de eerste de beste kater die ze tegenkwam. Hij klonk streng en hij zag er volledig heel uit. Dit kon ze mentaal niet echt goed aan- want die kater had waarschijnlijk binnenkort zijn geweldige warrior ceremonie, op tijd, terwijl zij nog steeds geen Member was nu."Doe niet alsof je beter bent dan ons", siste ze, niet al te luid, maar wel duidelijk gefrustreerd. Haar klauwen waren al uit haar hulzen, klaar om aan te vallen wanneer nodig.

De bloedgeur was doordringend en Jaggedpaw haalde ongezien zijn neus even op. Hij had tot dusver enkel gehoord over BloodClanners, maar had ze nog nooit in het echt gezien. Dat hij er nu één was tegengekomen en ook nog eens alleen was, maakte hem ergens wel nerveus. Dat was echter een gegeven dat hij niet liet zien. Zijn vader had hem getraind voor dit moment en ook al kon Jaggedpaw nog niet alle technieken, hij kende er genoeg om het haar moeilijk te maken als ze zou aanvallen. Hij liet zijn blik over haar glijden en probeerde zijn gezicht in de plooi te houden om niet te afgunst te laten zien die hij voelde toen hij naar haar verbrande vacht keek. Haar ogen keken woest in zijn richting en hij zag dat haar klauwen uit haar hulzen waren. Als antwoord daarop liet hij zijn klauwen ook uit hun hulzen komen en ontblootte hij zijn tanden lichtelijk bij het horen van haar woorden. “Ik geloof dat je het fout hebt,” sprak hij haar kalm toe. “Als ik de verhalen moet geloven, dan doet BloodClan juist alsof ze beter zijn dan ons.” Hij knikte naar haar en zijn grens. “Ik vraag het je nog één keer vriendelijk: wat doe je zo dicht in de buurt van de grens?”

'Ik geloof dat je het fout hebt', sprak de riverclan apprentice die waarschijnlijk een beter leven dan haar had. Het was onacceptabel. 'Als ik de verhalen moet geloven, dan doet BloodClan juist alsof ze beter zijn dan ons'. Ze waren ook beter dan hen. Maar zij was niet beter dan hem. Hij had een mooie toekomst en zij niet. Hij had al zijn vacht erop en eraan nog en zij niet. 'Ik vraag het je nog één keer vriendelijk: wat doe je zo dicht in de buurt van de grens?'. Zijn woorden maakten haar gefrustreerd. Hij deed echt alsof hij beter was dan haar. "Eigenlijk had ik geen echte bedoeling", begon de witte poes en keek hem serieus aan. "Maar nu wel". Woede borrelde in haar op en de kattin zette impulsief een paar stappen vooruit, waarna ze probeerde een paar uithalen naar de kater toe te schieten. Ze wilde hem vernietigen, verwoesten. Alles dat het kostte om deze kater te doen lijden, zodat hij niet succesvol was in de toekomst. Het moest.

Zij was alles kwijt wat ze had. Ze wilde meer behalen, maar verloor alles. De poes wilde gewoon een member zijn. Beter zijn dan Skadi. Beter zijn dan de rest, maar dat was nu vrijwel onmogelijk. En als je door de microscoop keek, dan zag je vrijwel dat het haar eigen schuld was...

Jaggedpaw zag de verandering in haar houding op tijd. Hij zag hoe haar schouders zich aanspanden, hoe de woede zichtbaar werd op haar gelaat, al was dat beter te zien aan haar gezonde kant dan de kant dat verbrand was. De woede dat flitste in haar ogen zou iemand anders misschien bang hebben gemaakt, maar Jaggedpaw niet. Hij had hier met zijn vader hard op geoefend en het was tijd om het in de praktijk te brengen. Alles om zijn Clan te beschermen. Hij zag dat haar bewegingen niet gecontroleerd waren en dat was zijn geluk: hij wist de eerste uithalen te ontwijken door simpel een paar stappen naar achteren te zetten. Hij gebruikte haar gemiste kansen om naar voren te komen en haar met zijn schouder hopelijk zo hard mogelijk te beuken dat ze omver zou vallen. Vanaf dan had hij meer kans om haar fatsoenlijk en effectief te raken.

Ze was boos op hem. Heel boos. Hij bestond, hij ademde, hij leefde, hij bewoog. Hij was nog helemaal heel, en hij kon een goede, krachtige warrior worden, terwijl haar eigen leven al helemaal was omgedraaid. Half haar vacht was vernietigd en ze was een mislukkeling. De poes deed nu haar best om haar training toch af te maken, om te laten zien dat ze een waardige member kon worden! Ze zou de beste van de beste worden, ze zou iedereen laten zien wat ze was; verbrand of niet. Zwak of niet.

Nu zaten ze in een gevecht, twee 'apprentices' die beiden een andere cultuur hadden, maar toch weer hetzelfde. Certa zag Riverclan als een vieze, rotte visclan die water misbruikten. Jaggedpaw zag Bloodclan waarschijnlijk als een clan van stoefers, van bloeddorstige katten met vieze hondentanden in hun halsband gekerfd. Voor haar maakte het niet uit. Ze wilde niet dat een stomme viseter, nu hij hier toch was, een betere toekomst zou hebben dan haar. Ze zou al zijn doelen vernietigen, al zijn kansen weggooien. Dat was wat ze ging doen.

De bengaalse kater probeerde haar omver te laten vallen door haar te beuken met zijn schouder, maar dat liet ze niet toe. Ze vond steun in haar poten waardoor ze stabiel stond. De witte kattin siste wat onder haar ademhaling door terwijl ze haar andere poot, haar dominante poot, omhoog zwierde en probeerde te uithalen op een bijzondere plaats: de ogen. Ze had geleerd dat de zwakke plekken de buik en de nek waren, maar deze apprentice was een goede dodger. Dus moest ze het anders spelen en eerst zijn sensors uitschakelen voor ze de rest kon doen.



+Et voelt zo raar om met dr te posten als ze in een ander topic al dood is lolol

Soms kon één verkeerde inschatting ervoor zorgen dat heel je toekomst in een stortte. Eén mislukte inschatting, één fout te veel. Jaggedpaw was zo erg gefocust op het omver beuken van haar dat hij niet had verwacht dat ze stabiel zou staan. Hij wist dat hij tamelijk veel kracht had in zijn lichaam en in zijn spieren en dat hij, zeker omdat qua lengte niet veel van haar verschilde, haar zeker wel zou omver moeten beuken. Maar dat gebeurde niet. Jaggedpaw probeerde razendsnel over zijn volgende aanval na te denken, maar hij was te traag. Ze was sneller dan hij had verwacht en haar uitval verwachtte hij al helemaal niet. Een scherpe pijn drong door zijn gezicht heen toen haar nagels genadeloos langs zijn ogen krasten. Heel de wereld werd opeens wazig en zijn kop leek te exploderen van pijn. Jaggedpaw deed geschrokken en stamelend een paar stappen naar achteren. Kleuren gingen in elkaar over en het ene moment zag hij haar wel goed, terwijl ze het volgende moment weer verdween. Hij voelde warme vloeistof langs zijn gezicht naar beneden gaan en hij wist dat het fout zat. Erg fout. “Ga weg!” schreeuwde hij nog naar haar, maar hij draaide zich al om om zelf weg te gaan. Hij begon blindelings terug te rennen naar het kamp, waarbij hij wel twintig keer tegen een obstakel botste en uiteindelijk languit op de grond eindigde. Er pompte echter genoeg adrenaline door zijn lijf om hem weer opnieuw op te laten staan en verder te laten gaan. Hij moest hier weg. Hij moest hier verdomme weg!