[CEREMONIE 12-2020] Between monsters and men

Stagtine riep een Warrior ceremonie bij elkaar. Het puntje van haar staart flakkerde heen en weer uit spanning. Zou hij dan eindelijk haar benoemen als warrior? Na de update over de zoektocht naar Thornstar schoten zijn ogen naar haar en haar zusje. Hij verontschuldigde zich, smoesjes over dat Thornstar snel terug zou komen en hun tijd ook zou komen. Haar ogen spuwden vuur. Leugens. Allemaal. Hij had beloftes gemaakt en moest ze nakomen ook. Maar ze zou hem niet voor het oog van iedereen te grazen nemen, nog niet. Ze moest eerst weten wat hij nu van plan was. Verder wees hij wel alle apprentices een mentor aan en kregen sommige kittens ook hun eerste mentor. Waarom zij dan niet? Waarom werd ze weer niet gekozen? Stagtine had haar een uitleg te goed. En als hij haar blik durfde te ontmoeten zou hij dat zelf ook snel genoeg inzien.

Steelkit schoot half uit de nursery toen hij de aankondiging van Stagtine hoorde. Hij deed moeite om niet op en neer te springen toen hij zag dat de katten zich begonnen te verzamelen en hij keek over zijn schouder naar zijn moeder. “Mama, schiet op! Schiet op!” riep hij haar ongeduldig toe, waarna hij zijn blik naar voren richtte. Hij was zijn ongeduld alweer vergeten toen Stagtine met de ceremonie begon en hij keek ademloos toe hoe de kater eerst begon met… huh, wat was dit? Steelkit trok verward met zijn oortje toen de kater weigerde om de apprentices die vandaag benoemd zouden worden als warriors ook effectief te benoemen. Een zwaar gevoel nestelde zich in zijn binnenste en hij bewoog onrustig met zijn pootjes. Als Stagtine nog zes manen leader zou blijven en Steelkit zou zijn final assesment goed hebben gedaan, zou hij dan ook de toestemming ontzegd krijgen om warrior te worden? Voordat hij daar te lang over na kon denken, ging Stagtine alweer verder met het benoemen van de apprentices en Steelkit vergat alles om hem heen toen zijn naam werd genoemd. Hij kwam snel naar voren en moest moeite doen om Stagtine niet halverwege te ontmoeten toen hij zijn kopje boog om Steelkit’s neusje aan te raken. Zijn twee zusjes werden als eerste benoemd en Steelkit scandeerde hun namen zonder schaamte hard door het kamp terwijl hij trots naar hun keek. Toen was het zijn beurt. Steelkit’s ogen werden groot toen hij benoemd werd als apprentice en er ook zelfs werd gezegd dat er een sterke warrior was geweest met zijn naam die ook tot ThunderClan toe had behoord. “Wie is dat…” Hij bedacht zich nog net op tijd dat hij moest zwijgen en hij gaf dus een knikje, zijn ogen glimmend van trots toen hij benoemd werd als Steelpaw. Steelpaw! Dat klonk goed! Flintspark werd zijn nieuwe mentor en opgewekt trippelde Steelpaw naar hem toe, waarna hij het neusje van zijn mentor aanraakte. De rest van de ceremonie ging een beetje langs hem heen en hij keek over zijn schouder naar zijn moeder. Zijn kopje tolde en hij wist niet tegen wie hij het eerste wilde spreken. En dus ging alles door elkaar heen. “Geen zorgen, Argentpaw!” riep hij naar haar toen hij haar boze blik zag. “Alles komt goed!” Hij richtte zich meteen weer naar Flintspark. “Wanneer gaan we trainen?” En toen: “En wie was die warrior waar Stagtine het over had? Was hij echt zo groots? En leek hij veel op mij?” Hij richtte zijn blik weer naar achteren, naar zijn moeder en zijn zusjes. “Mag ik mama het goede nieuws gaan vertellen of gaan we nu al meteen?” Alsof zijn moeder niet net heel de ceremonie zelf had gehoord en meegemaakt, maar goed. Dat ging weer even langs de jonge apprentice heen.

Het was een bijzondere dag voor Ember en haar siblings, vandaag zouden ze eindelijk apprentices worden. Terwijl ze werd schoongelikt door Mistynose kon ze haar enthousiasme nauwelijks bewaren en trilde ze van spanning. Het enige waar ze een beetje bang voor was, was dat ze niet meer zoveel tijd met haar zusje zou kunnen doorbrengen. Ondanks dat Ember hoopte dat ze samen ingedeeld zou worden wist ze diep van binnen al dat dat toch niet ging gebeuren. Toch schoot ze met volle vaart naar de verzameling toen haar moeder klaar was met haar schoonlikken. De rode poes keek vol bewondering toe toen haar zusje naar voren werd geroepen en haar apprentice titel kreeg. Even later werd Ember zelf ook naar voren geroepen en kreeg ze te horen dat Thymeflare haar mentor was. Ze kende de krijger niet goed, maar dat kon haar enthousiasme niet bedrukken. "Wanneer beginnen we met trainen" mauwde ze opgewekt nadat ze de neus van haar mentor had aangeraakt. Ze wierp ook nog een geruststellende blik op Argent die een beetje boos leek dat ze niet dezelfde mentor hadden. Daarna wierp ze ook nog een trotse blik op haar broertje Steelkit die nu ook benoemd werd tot apprentice. De rode poes had er vol vertrouwen in dat haar siblings en zij grote krijgers zouden worden.

Blazekit kon het niet laten om met zijn ogen te rollen toen hij een grijze kitten, die erg hoog op zijn poten liep, naar de rots zag rennen, al vlak nadat Stagtine de woorden had gesproken die het begin van een ceremonie aankondigden. Blazekit was ook wel nieuwsgierig, maar hij weigerde om dat in zijn houding te laten merken. Hij liet zijn blik het kamp rond glijden en vond uiteindelijk de kat die hij zocht. Hun ogen ontmoetten elkaar en Blazekit bleef zijn vader strak aankijken, ook toen hij de spottende blik in de ogen van zijn vader zag verschijnen. De kitten wendde pas zijn blik af toen zijn naam werd genoemd en met zijn kopje hoog in de lucht liep hij naar de grijze she-cat toe wiens naam aan hem gekoppeld was. Hij gaf haar een knikje, strekte zich naar voren om haar neusje aan te raken en ging vervolgens naast haar zitten, waarna hij naar de rest van de ceremonie luisterde. Het ging allemaal een beetje langs hem heen; hij voelde de ogen van zijn vader in zijn nek prikken en hij onderdrukte de neiging om over zijn schouder te kijken. De ceremonie was pas afgelopen toen hij het gevoel van zich af kon schudden en hij richtte zijn blik naar Nettleroot, zijn nieuwe mentor. “Wanneer gaan we trainen?” vroeg hij haar terwijl zijn ogen vastberaden begonnen te glanzen. Als het aan hem lag, zou hij zo snel mogelijk aan zijn vader tonen wat hij kon!

De grijze kater stapte de Warrior Den uit, net op 't moment dat Stagtine op de steen sprong om de clan aan te spreken. Flintspark wist nog steeds niet wat hij moest doen met het feit dat er nu twee nieuwe katten aan de leiding stonden, terwijl ze niet wisten wat er aan de hand was met Thornstar. Zijn blauwe ogen gleden over de katten die al aanwezig waren, maar besloot zich nergens mee te bemoeien en gewoon te gaan zitten. Al snel werd 't duidelijk dat Stagtine geen warriors mocht benoemen omdat hij niet door Starclan gekozen was. Iets wat logisch klonk in zijn oren, maar waar zijn zusje het zwaarder mee had. Hij snapte 't wel, hij wist nog steeds niet waarom hij wel al warrior was benoemd door Thornstar, maar zijn siblings nog moesten wachten. Flintspark draaide zijn oortjes naar voren toen hij een apprentice aangewezen kreeg en hij moest eventjes nadenken over welke warrior de sub-leader het had. Hij tikte het neusje van Steelpaw aan toen deze naar hem toe kwam en beantwoorden iets wat nerveus diens vragen. "Ik kom je morgenvroeg ophalen, als de zon opkomt." Om daarna te vervolgen met: "Ik denk dat Stagtine het over Steelfang had, maar dat kan je beter aan de elders vragen. Maskheart kent 'm misschien nog." Of dat hoopte Flintspark tenminste. "Je mag 't goede nieuws aan je moeder vertellen, ik moet eerst nog eventjes iemand spreken. Ik zie je morgen, oké?" Zei hij daarna, voordat hij overeind kwam en liep naar Heatherpaw toe. "Zus?" vroeg hij zachtjes, met zijn oortjes in z'n nek.