Take Me On

Beef strekte zijn dikke poten uit en geeuwde even luidruchtig, waarna hij met grote pootstappen verderliep. Het was nog vroeg in de ochtend, maar dat kon hem allemaal niet deren. Hij was op strooptocht! Hij giechelde even in zichzelf en keek om hem heen met zijn rode oogjes. Er was nog niet veel drukte nu. Toen hij vertrokken was in het Bloodclan camp was het daar ook rustig geweest. Maar langzaamaan kwam de wereld tot leven.

+ Skadi eerst

Beef grijnsde opgetogen toen hij een ander tegenkwam, iemand die eveneens van de elite was. De kattin was ouder dan hem, en ook veel slimmer - maar wie was dat niet? "Heee, Skadi!", mauwde hij blij, een domme glimlach op zijn snuitje. Hij was bijna altijd gelukkig, of hij nu met een knappe poes sprak of een domme kittypet in mekaar sloeg. Het leven was een spel waar hij met volle teugen van genoot. Pijn of lijden of allerlei existentiële vraagstukken stonden niet in zijn woordenboek. Het leven van een simpele geest was eenvoudig.

De knappe kattin lachte naar hem en dus was alles goed in de wereld. Niet dat het daarvoor niet goed was geweest, maar toch, het kon geen kwaad ook niet. Skadi vroeg hem wat hij hier deed en de grote kater merkte geen greintje onoprechtheid in haar stem of haar houding. "Wandelen!", antwoordde hij vrolijk. "Zin om mee te wandelen?" Want wandelen was altijd leuker met twee. Dan kon je grapjes maken over kittypets en twolegs en andere grappige dingen. Maar alleen was het ook leuk, hoor, dan moest hij gewoon die grapjes tegen zichzelf maken.

Beef haalde half zijn schouders op bij haar vraag. Zo ver had hij nog niet nagedacht. Dat zou hij wel uitvogelen als hij aankwam, bedacht hij altijd. De valse interesse ging volledig over zijn hoofd. Niet dat hem heel veel uitmaakte, eigenlijk - Skadi zou hem de huid vol kunnen schelden en hij zou nog steeds braaf als een puppy doen wat ze vroeg. Zo werkte Beef. Als je hem iets opdroeg, dan deed hij dat. Dat was altijd de makkelijkste optie. En, tsja, hij was een kater - als een knappe poes hem iets vroeg, wat dan ook, zou hij over zijn poten vallen in enthousiasme om dat nu op dit moment te fixen. "Ergens", antwoordde hij, trots op zichzelf met dat antwoord. Beef duwde zijn schouder tegen haar veel kleinere lichaam, allesbehalve subtiel, en greens opgetogen.

Skadi antwoordde met een vraag. Een vraag die uit heel veel woorden bestond. Beef fronste nadenkend, maar besloot na een kort moment dat dat hem te veel hoofdpijn opleverde en begon maaralvast in een willekeurgie richting te lopen. "Beslis jij maar waar we heen lopen dan!", antwoordde hij vrolijk, even omkijkend met een grijns op zijn snuitje. Skadi zou vast wel volgen en dan leiden, daar was hij zeker van. En, tsja, als ze dat niet deed, dan zou hij zelf wel een richting uitkiezen. Hoe moeilijk kon het zijn? Hij liep al zijn hele leven tussen de tweebeennesten, verdwalen kwam niet eens bij hem op. Dat was simpelweg geen optie.

Ze rolde haar ogen bij het zicht van Beef die leek na te denken. Ze kon de tandwielen bijna horen kraken in zijn kop, zwaar beladen met moeite. Het leek er niet op dat hij zijn brein vaak gebruikte, met het antwoord wat zij kreeg. Toch, ze vond het niet bepaald erg. Skadi had het liefste controle over de sitiuatie, zij had graag de macht over wat er gebeurde en wat niet. Het liet haar krachtig voelen, alsof het zo hoorde. Ze liep hem achterna en voorbij. “Prima, dan gaan we richting het park” vertelde ze hem. Ze had lichtelijk dorst en het kleine meertje daar zou wel wat water bieden om te drinken. Zonder nog een woord vuil te maken of om te kijken nam ze de leiding.

De kleinere kattin stak hem al snel voorbij en mauwde dat ze richting het park gingen. Beef knikte even en glimlachte opgetogen, volledig in zijn nopjes terwijl hij de captain volgde. Het uitzicht vanaf hier was nog best goed ook, dacht hij, terwijl zijn rode blik over haar vorm gleed. De kater had een bijna ontdeugende twinkel in zijn ogen; hij versnelde zijn pas iets tot hij dichtbij genoeg liep, en duwde toen even zijn neus in haar zij. Ja, net zo zacht en fluffig als het eruitzag. Beef giechelde even en deed het toen opnieuw.

Ze stapte aardig door, want ze zat ook niet te wachten op een ellendige lange wandeling met Beef. Echter leek de grote kater zelf andere plannen te hebben, want ineens voelde ze een duw in haar zij. Boos keek ze om, waarbij ze gegroet werd door een giechelende Beef die zijn neus weer in haar zij dacht te duwen. Skadi duwde hem van haar af en haalde uit naar zijn wang. Mooi niet. “Blijf met je poten van me af,” siste ze maar al te duidelijk naar hem. Het boeide haar niet of hij haar leuk vond of dat het een of andere domme gedachte was die werd gevoed door nieuwsgierigheid. Hij zou met zijn poten en met zijn neus van haar afblijven, als dat maar duidelijk was.

Skadi was vliegensvlug toen ze omdraaide en naar hem uithaalde. Hij werd geraakt, maar reageerde amper op de pijn. Alsof ze een steen geslagen had. Het bedierf zijn pret echter niet, nee, in tegendeel. Zijn grijns werd iets breder, al knikte hij braaf. "Ok!", antwoordde hij, en ze kon er zeker van zijn dat hij effectief met zijn poten van haar af zou blijven - tot op het moment dat iemand, eender wie, een ander bevel gaf. Simpel maar effectief. Zolang hij op zichzelf aangewezen was, deed hij rare en domme en impulsieve dingen. Maar vanaf het moment dat iemand anders de bevelen gaf, was hij een dodelijk wapen.

Lichte schrammen tekende zijn wang, maar het herkennen van pijn deed hij niet. Alsof hij een groot, leeg standbeeld was. Misschien iets wat hem een goede aanwinst voor de Elite maakte, maar het maakte het nu zo dat het Skadi’s bloed deed borrelen. Het heelp ook niet dat de kater breder greens. Echter leek hij nog wel snugger genoeg om het ‘commando’ op te volgen en braafjes te knikken en zeggen dat hij het niet meer zou doen. “Goed,” sprak ze, deels tegen hem en deels tegen de omgeving. “Al zou ik nu graag wel weten waarom je dat deed,” vertelde ze hem, nog steeds redelijk pinnig.