How to stare at walls like a professional

Positivity

needs to be found within you

Het was een mooie dag, een mooie dag om naar buiten te gaan, te gaan wandelen, te jagen, maar dat was voor hem niet het geval. Vandaag had hij geen zin om naar buiten te gaan. Vandaag had hij zin om iets veel leukers te doen, iets super spannend, super cool, vol met avontuur. Nu vraag je je waarschijnlijk af: Wat dan? De zwart-witte to-be rekte zich eens goed uit en trippelde naar een mooie, grote stenen muur toe en ging er zitten. Naar een muur staren was heel spannend. Zijn felle oranje ogen waren gericht naar een spinnetje die langzaam over de muur kroop, proberend zijn weg te vinden over de ruwe stenen vlakte op zoek naar een plekje om te schuilen. Het was zeer interessant om te zien hoe spinnen hun wegje zochten, ze zigzagden, ze vlogen rond, ze draaiden toeren rond. Zijn dikke pluizige staart zat stevig gewikkeld rond zijn poten. Dit ging super spannend worden.

+Day

Er was een troost in stevig steen, een zekerheid in ruwe rotswanden die al seizoenen en seizoenen lang hetzelfde zware plafond droegen. Er was een betovering in de onregelmatige patronen van barsten en lijnen, van vlekjes en korstmossen. Katten kwamen en katten gingen en de muren waren er altijd, beschermend, omhelzend. Een hart van steen werd als iets negatiefs gezien, maar wat was een sterker en vastberadener materiaal dan dat? Steen was niet koud, niet als de zon erop scheen. Het was niet hard als er mos op groeide.
Zijn hart was niet van steen, wel? Niet met de manier waarop het zich soms in bochten moest wringen, met hoe het kon trillen als een espenblad en soms licht aan kon voelen als aan wolkje. Niet met de manier waarop een boze to-be er zo makkelijk een deuk in kon slaan - maar het zou wel weer terugveren. Dat had het altijd gedaan, want zijn hart was niet van steen, misschien, maar niet enkel steen had kracht, had geloof. Misschien was geen enkel hart werkelijk van steen. Een rots die in tweeën brak zou nooit meer één worden, maar gebroken harten konden helen.
Hij maakte zijn blik voor een moment los van de muur om te kijken naar de To-be naast hem en hij glimlachte. Hij schoof het muisje dat hij had meegenomen naar Shine - het katertje zat hier al een tijdje, misschien had hij onderhand wel trek. Een kat liep voorbij, lichte verbazing op haar gezicht, al schudde ze gauw genoeg haar hoofd zonder om uitleg te vragen, vermoedend dat er wel een of andere vage gedachtegang achter zou zitten waar ze op dit moment niet op zat te wachten. Maar Shine en Day, die hoefden elkaar niets uit te leggen. Zij begrepen wat niet iedereen begrijpt: dat soms een stenen muur alles is wat je nodig hebt.

Positivity

needs to be found within you

Een stenen hart was niet helemaal puur uit steen gemaakt. Soms… Als je de sleutel vond om het slotje open te maken, bevond er wat goud achter, maar het was gewoon verborgen. Iedereen die een stenen hart had had veel meegemaakt en durfde niets meer te delen, bang voor beschadiging. Daarom was het steen een soort van beschermlaag. Ze wilden hunzelf alleen maar beschermen. Alles met steen was verbonden aan bescherming. Of het nu de muren van grottenstelsels waren of simpelweg kleine steentjes op de grond, ze beschermden je altijd. Ook al voelde het soms niet fijn aan om over een steen te struikelen, het wilde je aangeven dat je weer rechtop kon komen, de situatie kon onderhandelen. Misschien was je wel boos op het steentje, maar het wilde je alleen maar aantonen dat je altijd weer recht op kon staan na weer te vallen. Dat was wat de zwart-witte kater zag in de muren, stenen hadden zoveel meer betekenis dan simpelweg een ruw oppervlak te zijn. Hij had alleen nog maar net gemerkt dat een andere kat naast hem zat die een muisje naar hem schoof. Het was de chief, het was Day, een grootse kater waar hij naar opkeek. Ongelofelijk dat hij ook staarde naar muren, hij dacht dat hij de enigste was. Met een glimlachje op zijn gezicht accepteerde de to-be het muisje en nam er alvast een hapje uit terwijl zijn oranje ogen weer waren gericht naar de stenen muur. Kijkend hoe dat kleine spinnetje nog steeds zijn weg zocht, zijn schuilplaats zocht die de muur hem bad.

Er heerste een stilte van wederzijds begrip, waarin gedachten ongestoord konden groeien en zacht rond bleven drijven zonder uitgesproken te hoeven worden. Even volgde Day met zijn blik hetzelfde spinnetje als Shine. Het beestje bewoog, kroop rond schijnbaar zonder duidelijk doel, maar er waren vast redenen voor zijn bewegingen die enkel een spin kon begrijpen. Het vervulde Day met een overweldigend gevoel dat dit piepkleine diertje leefde, net als hij en Shine. Dat er zo veel wezens leefden die zo anders waren dan zij, katten, maar die dezelfde wereld deelden, dezelfde lucht. Er was zo ontzettend veel leven in de wereld, en met al dat leven zo veel zielen. De wereld was vol van geesten die zo verschillend van elkaar waren, maar toch één waren in dat ze allemaal bij elkaar bestonden. Er waren zo veel gedachten in de wereld die hij nooit zou horen, maar op dit moment meende hij ze haast te kunnen voelen, als een trilling in de lucht, een trilling die resoneerde in zijn hart. Een diep verlangen om te zien, om te volgen en te begrijpen, maakte zich van hem meester, en even wenste hij deel te kunnen zijn van de belevingswereld van dat kleine, zwarte spinnetje, voor wie ieder barstje in de rotswand een complete grot was en ieder poeltje water een meer. En voorbij de spin was de rots zelf, die bewegingsloos was en daarmee levenloos leek. Day wist echter dat steen niet zielloos was. De bergen om hem heen, ze leefden om hun eigen manier, daar was hij zeker van.

Positivity

needs to be found within you

Het was een vriendelijke stilte, de stilte die iedereen omhelsde met de rust die ze nodig hadden. Iedereen had dit wel eens nodig, een momentje om te denken dat alles om je heen een reden had, een bestaan. Voor het kleine spinnetje was alles dat de katten klein vonden, een groot paradijs. Elke kleine barst in de muur was misschien wel een eindeloze grot voor een familie van spinnetjes. Misschien was het wel hun thuis, een plek van veiligheid. Misschien was daar, zoals de tribers hun grot hadden, hun eigen grot waar ze zich veilig en wel konden voelen.

Even nam de zwartwitte tom weer een hapje van de prooi die hem daarstraks werd toegeschoven en hij schonk een vrolijke, warmgetinte blik toe naar Day, die ook net zoveel van de muur bleek te genieten als hij deed. Er waren hier geen woorden voor nodig. Het maakte niet uit of er andere katten waren die totaal niet snapten wat er nu stond te gebeuren, want als zij twee het wisten, dan was het goed genoeg voor hun. Het spinnetje zat ondertussen alweer stil, geen van zijn acht pootjes bewogen meer. Waarom die stil zat, wist de to-be zelf niet. Maar dat hoefde hij zelf ook niet te weten, want wat voor reden het ook was, was waarschijnlijk een goede reden. Spinnen hadden een andere wereld dan zij, andere gedachten, momenten. Ze hadden hun eigen ziel, en als je het moment nam om eens te kijken hoe zij op hun eigen manier dingen deden, dan kon je beseffen dat iedere levensvorm toch ergens verbonden was met iedereen. En dan hadden we het nog niet eens over de muren. De muren waren er om hen te beschermen, de grote bergen waar de katten op leefden waren er om hen veilig te houden van de gevaren die er buiten van schuilden. Hij was zo dankbaar voor alles. Alles had wel zijn levenswaarde.

Het spinnetje bleef stilzitten. Zou hij hen zien? Zou hij over hen nadenken, zoals Day over hem nadacht? Zou hij simpelweg even genieten van het gevoel van stevige rots onder zijn vele pootjes? Hoe zou het zijn om zo veel pootjes te hebben? Gegrond, stelde Day zich voor. En tegelijk licht, want hoe meer poten je had, hoe minder je op iedere poot woog. Een spin woog sowieso niet veel, natuurlijk. Dat zou wel een van de zaken zijn die eraan bijdroeg dat hij over muren en zelfs plafonds kon wandelen. De wereld was zo anders voor een spin, die overal kon lopen, overal kon komen. Wat betekenden boven en onder dan nog? Vallen ging nog altijd richting de grond, maar een spin was zo veel minder aan de aantrekkingskrachten van de grond overgeleverd dan een kat. Hoe zou het zijn om aan een zelfgesponnen draadje in de ruimte te kunnen hangen, niets dan zijde en wind om je heen en alle vaste grond ver weg. Het idee kleurde zijn gedachten blauw als de hemel en een lichte huiverig trok over zijn ruggengraat, want hij wist dat het dichtste bij dat hij ooit zou komen onder grote bruine vleugels was. Voor nu dan liever de grond en de grot. De wereld hierbinnen wat kleiner en veiliger dan de onmetelijke hemel buiten. Stevigheid. Zekerheid. Dat was wat hij zag in de muur, dat was wat hij voelde onder zijn poten. En al die barstjes in de muur die voor de spin zo groot waren, waren klein en bedreigden de kracht van de solide rotsen niet.

Positivity

needs to be found within you

Een spin was iets speciaals. Een wezen van creatie, van iemand die zijn eigen balans het meeste vertrouwde van alles dat het leven hem aanbad. De manier hoe de spin zijn draadjes weefde, hoe hij zijn eigen creaties vertrouwde en erop balanceerde met zijn acht dunne pootjes. Elke stap kon leiden tot een val, maar toch hadden ze genoeg vertrouwen in hunzelf. Spinnen waren diertjes van zelfvertrouwen. Soms lieten ze zichzelf vertrouwen en hing heel hun lot af van één gesponnen draadje en hunzelf. De grond was dan mijlen ver weg, en soms was de muur ook nergens in de buurt te bekennen. Het waren zulke dappere diertjes, en het was jammer dat er zoveel katten waren die er bang van waren. Als ze nu eens hun ware aard zagen, hoe ze leefden. Hoe speciaal ze waren. Dan waren ze misschien niet zo bang. Oké, het was begrijpelijk omdat een spin een binnenstebuiten gedraaid skeletje is, maar dat betekende niet dat ze altijd platgetrapt moesten worden. Ze verdienden leven. Ze verdienden een thuis, en dat was wat de muur hen gaf. Een vaste thuis, een plek om te schuilen. En voor de katten was de grot, die gemaakt was uit meerdere muren, rotsen, stenen, en gronden, van hetzelfde waarde als het barstje in de muur voor de spin. Het zorgde ervoor dat alle wezentjes, groot en klein, goed en wel leefden in hun omgeving. Beschermd door de muren van de grot. Of zelfs in de muren. En de muren waren familie van de bergen, en de bergen waren juist nog grotere muren als je erover nadacht. De bergen waren als een soort van bescherming voor de rest van de wereld. Een thuis voor alle dieren, van de roofvogels, tot vossen, tot hun, de katten. En dan uiteindelijk dit klein spinnetje, die nog steeds rustig en stil zat. Misschien keek het zelfs naar hun tweeën. Misschien waren ze alle drie wel aan het genieten van de warmhartige muren. Of van elkaar.

Hij had het gevoel dat het spinnetje hem aankeek, alsof ze een staarwedstrijd hielden. Knipperden spinnen met hun ogen? Day had het ze nog nooit zien doen. Hij was er niet zeker van of ze wel oogleden hadden. Plots bewoog de spin weer - misschien beseffend dat hij nog wel betere dingen te doen had dan hier naar twee katten zitten kijken. Op acht snelle pootjes liep hij over de muur. Zou je zijn voetstapjes kunnen horen als je van dichtbij genoeg luisterde? Het beestje kroop een spleet in de muur in en verdween uit het zicht. Die kleine spleet, waar niet eens een kattenpoot in paste, zou voor de spin een hele grot zijn. Zou de kleine opening naar een grotere ruimte erachter leiden? Enkel de spin zou het ooit weten.
Enkel de muur resteerde. Net nog een achtergrond voor de spin, was het nu weer een object op zich. Vreemd eigenlijk, hoe iets soms achtergrond en soms object kon zijn. Kon een object zijn zonder achtergrond? Het leek, als hij naar de muur kijken en die zijn gehele blikveld vulde, alsof hij enkel object zag - de muur. Maar hij besefte dat hij zelfs nu keek naar barsten en lijnen op een achtergrond van grijs. Lichtere vlekken op donker. Donkere vlekken op licht. En als hij zijn focus losliet, en de muur als geheel bekeek? Was de muur dan een object zonder achtergrond, of een achtergrond zonder object?

Positivity

needs to be found within you

Het spinnetje staarde in beide katten hun ogen. De jonge kater hield zijn ogen open uit nieuwsgierigheid tot het spinnetje besloot verder te bewegen. Uiteindelijk kroop het een spleetje in in de muur en verdween het, enkel een koude gebarsten muur achter zich latend. Nu was er niets anders op de muur zichtbaar dan de muur zelf, elke brokkel die het maakte tot deze grote eenheid. Nu was de achtergrond opeens de voorgrond geworden. Er bleek bijna geen verschil in de zitten, alleen dat het spinnetje nu weg was. Maar wat was het ware verhaal achter deze muur? Er zat een mysterie aan gelinkt, een wereld die zij nog nooit hebben gezien. Iets kleins, dat voor anderen toch weer zo groot was. Wat als deze grot, een klein barstje in nog een andere muur leek te zijn voor nog iets groters, iets dat ze niet konden zien? Iets onzichtbaars, maar iets wonderbaarlijks. Het leven zat vol van vragen, en hoe verder je keek, hoe meer je kon te weten komen.

Onderwerp: Re: How to stare at walls like a professional