Terug

"Kom", fluisterde hij tenslotte. "We gaan naar huis." Ze hadden meer warmte nodig dan ze elkaar konden geven, en zorg. Naar huis, dacht hij, en bij de gedachte aan de grot met daarin al die dierbare katten die op hen wachtten, begonnen de pasgestopte tranen bijna weer te lopen. "Alles is goed, we hoeven alleen nog maar een klein eindje te lopen." Een klein eindje, dat was zelfs voor zijn doen optimistisch ingeschat, maar ze moesten wel. Hoe graag hij ook wilde dat het allemaal voorbij was, hij voelde de kou en vermoeidheid de kracht uit zijn lijf trekken en hij wist dat Blossom het zwaarder had gehad dan hij. Ze was pas veilig als ze thuis was. "Kun je lopen?" vroeg hij ongerust. Hij zou haar zo goed mogelijk ondersteunen. Hij zou haar dragen als het nodig was.

Het lichaam van Lítill lag waar het neergevallen was, een doorweekte hoop waarvan het moeilijk voor te stellen was dat er zo-even nog een ziel in gezeten had. Day wist niet wat hij moest doen. Het voelde verschrikkelijk om niets te doen, om er gewoon met een boog omheen te lopen, maar wat moest hij dan? Hij kon hem moeilijk meenemen, en hij kon zich niet tot de geesten wenden om te vragen die inktzwarte ziel te beschermen. Hij kon de aanblik ervan niet verdragen, hij kon er niet bij in de buurt komen. Hij kon niet eens zeggen dat het hem speet. Hij zei geen woord, maar hij hoorde Lítills laatste woorden in zijn hoofd, en alleen de aanblik van Blossom aan zijn zijde kon het beeld van stervende groene ogen verdrijven.

Zo begonnen ze aan de lange tocht terug. Het ging niet snel. Het ging niet soepel. Het ging zelfs pijnlijk en ontiegelijk langzaam, maar ze kwamen vooruit, stap voor stap, van rots naar rots naar rots. Day deed er alles aan om Blossom te lenen wat er van zijn kracht resteerde, en zij gaf hem de moed om in beweging te blijven. "Nog even", zei hij af en toe zacht, half tegen haar, half tegen zichzelf. "Nog even maar." Het gebulder van de waterval toen die eindelijk binnen gehoorsafstand kwam als als de stem van een dierbare vriend, en even later hoorde hij ook echte stemmen - Cave Guards die al de hele middag uitkeken naar een teken van leven. Hoe lang waren ze weggeweest? Hij was zijn tijdsbesef volledig kwijt. "We zijn er, Blossom, we zijn er, we zijn thuis." Ze was thuis. Ze was veilig.

- Gelieve eerst Blossom te laten reageren, daarna mag de rest van de Tribe <3
- Voor wie wat heeft gemist en geen idee wat hier gaande is: Wren was boos, Wren was nog wat meer boos, en Lítill kwam bij Blossom op bezoek

Blossem was verdwenen en uiteraard waren verschillende groepen Cave Guards er op uitgetrokken om de poes te zoeken. Met elke minuut die verstreek, leek het alsof er een eeuwigheid overging. De meeste groepjes ware ondertussen teruggekomen naar de Cave, hopende om de poes gewoon hier terug aan te treffen. Rime zwiepte iets wat nerveus met zijn staart bij elke groep die met lege poten aankwam, totdat er plots een bekende verschijning opdoemde bij de Cave. De patrouille van Day en Wren hadden haar gevonden, wat een hele opluchting was. Day ondersteunde Blossem, die duidelijk gewond was, en hij zette een stapje naar achteren om hen de ruimte te geven. Hij kon hier niet bij helpen, al wilde hij wel graag weten hoe dit had kunnen gebeuren. Op die manier konden ze het mogelijke gevaar met de Cave Guards opsporen. Zijn blik ging naar de lege ruimte achter de Chief en even trok Rime verward met zijn oren. Waar was Wren? Hij stapte naar voren om er zeker van te zijn of ze niet nog om het hoekje ging verschijnen. Dat Wren hier nu niet was, liet hem zijn ogen vernauwen. Ze moest in de gaten worden gehouden. Dat ze nu niet hier was, kon veel betekenen. De gewonde poes zakte door haar pootjes en de kater trok zich op om te zien of de Healer er aankwam. In de Cave ging het nieuws gelukkig snel en kwam het nieuws van de gewonde Blossem al snel aan bij de katten die het moesten weten. "Chief, wat is de oorzaak van haar wonden?" vroeg hij snel aan Day. Hij wilde met een groepje het gevaar opsporen en Wren gaan zoeken, die mogelijk een gevaar was voor zichzelf en de Tribe. Het was al frustrerend genoeg dat de Cave Guards een gevaar gemist hadden. Een tweede aanval vermijden was het minste wat ze konden doen.

Cardinal ijsbeerde geagiteerd over de richel, wild zwiepend met haar staart. Waarom was zij niet met een van de patrouilles meegestuurd? Oké, ze wist het wel, omdat de grot ook te allen tijde beschermd moest worden - adelaars hielden nu eenmaal geen rekening met interne problemen - en omdat er toch genoeg katten aanwezig moesten zijn als er iemand terugkeerde. Maar duizend sterren, wat was het ontiegelijk frustrerend om hier vast te zitten terwijl hun Chief ergens bedreigd werd door een gestoord kind. Waarom hadden ze die twee ook alweer laten vertrekken? Ze wist niet hoe veel tijd er verstreken was. Iedere minuut van wachten leek wel een uur en achter de dichte bewolking was de stand van de zon niet te volgen. Het duurde al lang, in ieder geval.

Daar! Door de sluier van regen zag ze een schaduw hun kant op bewegen. "Er komt iemand aan!" riep ze, met vernauwde ogen naar de vorm turend. Zou het weer een van de patrouilles zijn die met lege poten terugkeerde? Was het nou maar één kat, of? Nee, twee, zag ze even later, en nu herkende ze ook hun vachten. "Het zijn Day en Blossom!" Cardi haastte zich zo snel als op de gladde rotsen veilig was naar beneden. [REDACTED] de adelaars, die moesten maar gewoon even niet langskomen nu. Die beesten zouden toch gek zijn om te gaan vliegen in dit weer. Haar ogen werden groot toen ze de twee van dichterbij zag. Haar opluchting maakte gedeeltelijk plaats voor bezorgdheid. Hemel wat zagen ze eruit, alsof een vos ze onder handen had genomen. Dat kon Wren toch niet allemaal gedaan hebben? Ja, het was een klein monster, maar nog steeds dat: klein. En dat bloed, was dat allemaal van hen? Duizend sterren, ze waren toch niet van plan hier ter plekke dood te gaan hè?

"Waar is Wren?" vroeg ze. Van de poes die dit alles had veroorzaakt was geen spoor te bekennen. Zou ze dood zijn? vroeg Cardinal zich onwillekeurig af. Ze kon het maar moeilijk voor zich zien, een gevecht tussen Day en zijn eigen To-be. Maar hij had met iemand gevochten, zo veel was wel duidelijk. Blossom stortte in en Cardinal zette geschrokken een stap naar haar toe, maar er was niet veel dat ze kon doen. Ze was een vechter, geen heler. Een paar seconden stond ze als bevroren te kijken. Ze moest toch kunnen helpen. Die patrouilles die eerder al teruggekomen waren, was die van Fireteller er een geweest? Ze kon binnen gaan kijken. En spinrag, ze hadden spinrag nodig. Cardinal wist geen bal van kruiden - het kleine lesje eerste hulp dat ze als to-be had gehad was niet echt blijven hangen - maar zelfs de grootste idioot wist dat het belangrijk was om het bloeden te stelpen. Zou er ergens een voorraad in de Cave of Pointed Stones liggen? Ze had geen idee waar hun Healer dat soort spul bewaarde. Na een korte aarzeling schoot ze in beweging. "Is Fireteller al terug?" riep ze luid terwijl ze zich richting de grot van de Healer haastte.

Hij had de luide kreet, dat er iemand aankwam, gehoord. De zwarte kater keek met grote ogen toe, want het kon van alles zijn. Misschien nieuwe vrienden, tribegenoten of vijanden. Wie wist! Hij merkte op hoe iedereen zat toe te kijken terwijl de twee binnenkwamen. Het waren de chief en… Blossom! Diegene die was verdwenen en waarvan haar leven op het spel was gezet door onze allerliefste Wren. Gelukkig was de poes ongedeerd en nog in leven.
Er waren enkelen die zich afvroegen of Wren deze verwondingen had toegepast, maar hij geloofde daar niets van. Wren was altijd een heel… “uniek” type geweest maar ze was nog maar een to-be, iemand zo klein als hij. Ze had een goed hart, toch? Het was misschien een erg grote fout geweest van haar om Blossom’s leven op het spel te zetten maar als je er wat typ-ex over deed dan was het weer weg, vervaagd met de wind. De zwartwitte to-be zag zelf nog ergens het goede in haar, maar het begon al te luren naar de slechte kant toe. Als zij dit echt had gedaan, dan zou hij er wel heel snel anders over haar beginnen te denken.
De jonge tom kwam vervolgens wat dichterbij, maar met genoeg afstand om ruimte te laten voor de anderen. “Zijn jullie ongedeerd? Wat is er gebeurd? Waar is Wren? Is alles okey?”, floepte hij er uit met een lichtjes bezorgde, gemengd met nieuwsgierige, blik. Hij wilde alles weten en wel nu.

Thuis. Ze waren thuis. Het duizelde hem, van opluchting, misschien ook een beetje van bloedverlies. Katten haastten zich naar hen toe, vol met vragen die hij maar half hoorde. Een steek ging door hem heen toen Blossom naast hem instortte. "Blossom", miauwde hij zacht, gehaast. "Blossom, niet-" Niet weggaan. Niet weggaan. "Nog even. Blossom, nog even." Hij keek om zich heen. Fireteller... hij moest... help haar. Rime vroeg naar de oorzaak van haar verwondingen, Days oren schoten in zijn nek bij Twirls geschrokken gil. Dezelfde vragen kwamen steeds weer terug. Wat is er gebeurd? Waar is Wren? Hij wist het niet, hij wist niet waar Wren was, hij wist niet wat hij moest zeggen. Waar is Wren? De lynx... Was ze nog daar? Vast al ergens anders nu. Maar waar?
Een ander groepje kwam de grot binnen. Fireteller, Bear, Turtle, en... Willow? Wanneer... hoe... Het idee dat nog een leven teloorgegaan was vandaag vulde hem met intens verdriet. Zo veel dood. Blossom had dood kunnen zijn. Maar ze was hier, ze was hier en ze was veilig. Ademde ze nog? Ja, ze was veilig. Fireteller nam het woord. “Vertel ons wat er is gebeurd, waar is Wren?” Dezelfde vragen. Day schudde verdwaasd zijn hoofd. "Ik weet niet- de lynx was bij haar..." Hij keek naar de uitgang van de grot. Moesten ze haar zoeken? Gaan kijken op de plek waar hij haar had achtergelaten? Wren... ze had een monster in hem gezien voordat hij er een geweest was, en nu... Zijn hele vacht zag rood, de regen had het nauwelijks weg kunnen wassen. Maar Blossom was hier. Blossom was thuis. "Blossom", miauwde hij. "Haar poot, ze..." Ze moesten haar helpen, ze had verzorging nodig.

Bear had zich stil gehouden, terwijl hij in de stoet terug naar de cave had gelopen. Fireteller wist zichzelf groot te houden, maar hij vroeg zich af of hij nog iemand had om zich kit bij te voelen. Iemand waar hij vanavond naar toe kunnen gaan als de Cave of Pointed Stone te groot, te leeg, te eenzaam zou worden. De kater was misschien familie, het betekende niet dat hij echt een familie band had met zijn healer. Hij slikte moeizaam en dacht aan zijn eigen net geheelde hart, het moment dat dat gebroken was door de dood van Orchid. Hij wist hoe Fireteller zich moest voelen, maar hij wist zelf niet goed hoe ermee zou kunnen helpen. Dus besloot de grote kater om zich stil te houden en gewoon door te lopen. Misschien zou hij later nog even checken op de jonge kater.
Het moment dat ze in de grot aan kwamen, merkte hij dat er al andere katten aanwezig waren. Zo ook Day en Blossom, de kattin was veilig, gewond, maar veilig. Een glimlach kwam over zijn gezicht, terwijl hij naar voren liep en zich langs alle katten wurmde. Bear knikte respectvol naar Day en Blossom, luisterde naar de woorden van Fireteller en legde het lichaam van Willow zo voorzichtig mogelijk neer. Waarna hij een stap achteruit zetten zodat men kon rouwen als ze dat noodzakelijk vonden.