Winter is coming

Haar oog was niet meer helderblauw en schitterend als de moonstone, het was als donker als de storm vandaar net. Gitzwart leek het wel, haar pupil zo groots van woede. Ze verloor haarzelf bijna uit de hand, zo kwaad was ze van binnen. Het was onbeschrijfelijk wat ze voelde. Haar vacht was nog zeiknat van de regen toen ze terugkeerde naar het kamp. Ze was bij de gorge geweest toen het gestormd had, maar toen ze terugkeerde naar haar huis, had ze de storm uit de hemel geplukt en in haar ziel gestopt. Ze zou hebben gerild van de kou maar nu stond haar lichaam gloeiendheet. Haar adem blies ze uit als een draak door haar neusgaten, het waren als dikke witte wolken die vanuit haar snuit terug de lucht in wouden vliegen. Ze keek niet om naar de nursury toen ze het kamp betreedt. Haar gedachtes waren wel naar haar kinderen, maar enkel eentje van hen. Eentje die in de sterren leefde, en ze wist nu hoe.

Het was al donker, de nachthemel al nog niet volledig bereikt waardoor de sterren nog niet zichtbaar waren maar wel dat de schaduwen breed over het land reikte. Terwijl ze zo voor de ingang van de den stond kon je niet direct uitmaken wie ze was. Haar pels stond verward in pieken door de regen en haar oog was zo duister dat je nooit aan de onschuldige ex windclanner zou denken. Een bliksemflits schoot nog kort door de hemel heen. Alsof de sterren haar nog even dat extra zetje in de rug gaven om dit te doen. ''Crystalstar.'' Shattered's stem was anders.. alsof iemand anders in haar lichaam zat. Het klonk een beetje als.. haar. Ze wist de naam niet, maar haar stem, haar woorden, het echode door haar brein heen alsof iemand stond te schreeuwen in een diepe grot.

En hij zou het zelfde doen. Hij zal schreeuwen, in een diepe grot waar niemand hem horen zal, tot zijn laatste adem zal hij zijn longen uit zijn lijf gillen.

''Ik heb iets voor je, iets grootst.'' Haar stem trilde, net als haar ledematen, maar dit keer niet uit zwakte. Ze was als kwade godin nu, klaar om helse vuren vanuit Olympus te gooien en alles om haar heen kapot brandde. ''Iets wat enkel jij, Riverclan, kan verhelpen.'' Ze was de den betreden. Dit was enkel voor Crystal's oren namelijk. Voor nu in ieder geval. Het was haar keuze wat ze ermee deed. Als ze haar hierna hielp, of dat ze het zelf moest doen. Ze zou namelijk niet rusten tot haar klauwen hen naar de dark forest hadden verjaagd. ''Het heeft met Windclan te maken.'' Maakte ze de leader wat duidelijker. Had ze haar aandacht nu goed? Want Shatteredice stond klaar om met groot vuur te spelen. De toekomst ging veranderd worden. Ze zou alles plat brandde als dat moest. Haar hart pompte nu ijskoud bloed door haar heen, het kon haar niks uitmaken. Ze was nu Riverclan, ze zou nooit meer terugkeren naar die rattenhol daar en ze zou ze allemaal onder de bus gooien door wat ze haar allemaal aangedaan hadden.

Toen ze de Leader's den binnentrad keek ze nog een enkele keer over haar schouder heen. Niet dat ze dacht dat iemand haar stiekem vanuit de schaduwen zat te begluren maar ze wou er gewoon zeker van zijn dat enkel de informatie die ze nu zou geven aan Crystalstar enkel haar oren zouden brereiken. Het grootste geheim van Windclan zou nu op tafel te komen liggen en ze kon na al die jaren verzwijgen het niet hebben dat nu haar grootste instrument voor een eventuele wraakplan in het roet vergooit zou worden. Ze wist dat als dit nieuws de buiten wereld zal bereiken dat straks iedereen binnen no time het wist en haar tactiek ook zouden gaan gebruiken, of dat Windclan alle tunnels zouden dichtgooien. Nu wist ze nog elke route, gaatje, kiertje en plekje die gegraven zat onder de grond nog vlijmscherp uit haar hoofd.. maar als Windclan er achter kwam dat hun grootste sterkste maar ook zwakte open en bloot lag dan zouden ze alles platgooien en opnieuw beginnen zodat niemand meer weet waar die tunnels zijn. Nu wist ze het nog wel, en nu kon er nog gebruik van gemaakt worden. Haar zeiknatte pels lag plat op haar lijf getekend. Hoewel ze nog altijd magertjes was was ze al tien keer beter dan de eerste dag dat ze hier in het kamp aangekomen was. Ze was toen een skelet geweest, bijna klaar om in een lijkzak gestopt te worden om daarna nooit meer te zien. En nu, nu stond ze hier. Krachtig. Klaar om de wereld aan te gaan en dat allemaal door Riverclan. Door haar vriendin, Pantherstar, door Lynxfang. Crystalstar sprak, haar eerste woorden hadden anders binnengekomen wanneer deze een paar moons geleden uitgesproken waren maar nu, nu keek ze er anders tegen aan. Windclan was inderdaad haar rivaal nu, tot iedereen daar die haar kwaad aangedaan had op de plek waren waar ze hoorde te zijn en iedereen die in de weg stond zou haar vijand zijn. Crystalstar was echter niet gek. Ze kende elkaar niet eens voor zo lang en toch leek hun vriendschap al jaren. Het was gek als je over na dacht maar er zou nooit meer kat zijn die ze meer zou vertrouwen dan haar. Ze vroeg dus waarvoor ze haar nodig had. Shatteredice ademde een paar keer in en uit. De dampwolken die haar hete adem uitstoomde rees op naar het plafond van de duistere den. De druppels van haar natte pels tikkend op de grond onder haar. ''Ik heb met de sterren gesproken. Ze hebben me bezocht Crystalstar,'' Gooide ze direct open. ''Het was een Riverclan warrior. Een dochter van Butterstar. Ze heeft me verteld.. ze heeft me de waarheid laten zien.'' Haar oog die zo donker was van woede leek te verscheuren in verdriet als het ijs waar ze naar vernoemd was. Dat Roseburn geen goedgezinde kat was geweest, had Shatteredice nooit kunnen weten. Ze wist niet de onderscheidt te maken wanneer een dark forest kat je bezocht of een starclanner. Er werd normaal nooit gesproken vanuit de sterren met de doodnormale warrior. Tenzij er dus een belangrijke boodschap gegeven moest worden en Shatteredice had de boodschap dus ontvangen, en die hield ze niet voor zich. ''Wolfheart.'' Sprak ze zijn naam uit, met veel moeite. Alsof ze bijna over haar nek ging toen ze zijn naam liet vallen. Ze weigerde hem te noemen bij zijn nieuwe achtervoegsel. ''Hij heeft me kindje vermoord Crystal, hij heeft me kindje de dood ingegooid.. Mijn Gorsepaw is dood- d-door hem.'' Haar woorden bleven hangen in haar keel. ''Windclan, Windclan heeft tunnels. Tunnels die overal naar toe lopen. Het is hen grootste geheim, al sinds de dag dat de clans waren gevormd hebben mijn voorouders en vele generaties voor hen deze tunnels gegraven. Ik vertel je dit Crystalstar, omdat mijn loyaliteit volledig bij jou ligt, bij Riverclan.. en ik wil dat jullie me helpen, helpen om de katten te verdrijven die mij dit allemaal aangedaan hebben. Om.. om rechtvaardigheid te halen. Voor mijzelf, en voor me zoon.'' De pijn die in haar oog blonk kreeg weer een vlam in zich en ze richtte haar oog op Crystalstar. Ze geloofde erin dat ze haar ging helpen. Ze voelde het in haar brandde. Ze kende niemand anders dan met meer rechtvaardigheid 's gevoel dan haar. De leader ging haar helpen.. het moest wel. Wolfheart, Daintywhiff en alle die hen volgde.. waren een gevaar die verdreven moesten worden.

In de ogen van de andere clans was Wolfstar geen bedreiging, als Crystalstar hem nu verdrijven zal met Riverclan aan haar zijde dan zouden ze gezien worden als de slechteriken in plaats van juist de goeie. Ze snapte de denkwerk, en ze meende dat Crystalstar dit nu hardop zei zodat ze met andere plannen konden komen. Er moest iets bedacht worden, om hem vergoed te zien verdwijnen zonder dat er een gehele oorlog met het woud gestart werd en heel Riverclan in een slecht daglicht kwam te staan. In ieder geval wees Crystalstar haar nog niet af, haar vriendin stond haar bij.. ze voelde het. Shatteredice voelde haar ledematen echter nog steeds trillen. Vooral uit de woede en pijn die ze voelde maar ook de spanning die nu heerste. Shatteredice had nooit vechten als de oplossing gezien, had nooit gevochten met lust maar enkel uit verantwoordelijkheden als warrior. Maar nu, nu wou ze vechten. Als een woeste das wou ze hen verslinden. De she-cat slikte. Haar oogje keek kort naar de grond. Het besef werd steeds meer. De woede was er, maar het verdriet nam vooral de bovenhand nu. Hoe had hij dat ooit kunnen doen.. hoe kon hij een een onschuldig kind vermoorden? Ze waren verliefd geweest, hadden een prachtig leven kunnen leiden samen.. ze waren zelfs weer dichtbij elkaar gekomen en nu, nu had hij dit zomaar gedaan. In koele bloeden. Had hij geen seconde over getwijfeld? Hoe, hoe kon hij er mee leven? Nu als leader aan de top staand met bloed van een kind aan zijn pootkussens? Het was krankzinnig. Hij was krankzinnig. Hij moest van de aardbodem verwijderd worden. Shatteredice liet een pijnlijke snik horen, alsof ze even kort haar adem verloren was. Ze schudde haar kopje kort om de tranen tegen te gaan. ''Met heel Riverclan of een groepje. Vandaag nog of over enkele moons. Ik wil hem weg. Het maakt me niet uit wanneer, als hij maar voorgoed uit me ogen is. Als dit met jou steun is of niet. Hij heeft mijn kind gedood en ik laat hem er niet mee weg komen. Hij wist over alles, wist over Daintywhiff en zelfs daar heeft hij niks aan gedaan, zelfs niet toen hij de macht gekregen had om het te doen.'' Haar borstkas ging zwaar op en neer. Ze had zoveel meegemaakt. Haar leven was verwoest geweest en hij had nog eens een schepje boven opgedaan. Ze wouden haar figuurlijk levend begraven. ''Wolfstar, Daintywhiff en ieder die deze maniakken willen blijven volgen wanneer de waarheid open op tafel ligt.'' Antwoorde ze nog, nadat Crystalstar vroeg als ze alleen Wolfstar wou pakken. Hem en zij, die waren het belangrijkste maar ook de gene die een kindermoordenaar volgde en een psychopaat. ''Ik weet dat ik heel veel van je vraag, van Riverclan.. ik k-kan wachten, al duurt het jaren tot het juiste moment.. maar alsjeblieft- help me hiermee. Toon de consequenties die ze krijgen van deze acties.'' Haar blauwe oog greep de blik van de grijze she-cat zodat ze ook haar pijn kon zien. Ze wou niet hopeloos overkomen maar ze wou dat haar vriendin goed kon zien hoeveel het iemand kon schade met wat er gebeurd was. ''Er is een tunnel vlakbij de grens, hij is oud en word niet veel gebruikt. Ik kan je deze al laten zien als bewijs. Morgenvroeg nog als je wilt.'' Hoewel ze niet dacht dat Crystalstar dacht dat ze hierover loog wou ze het toch graag bewijzen. Gewoon voor de zekerheid en om eventueel al voor een toekomstige tactiek uit te denken.