[Leven 2] My lungs still breathe and my mind still fears

Hij had gevochten voor mijn leven dit keer. De vorige keer was het te snel gegaan om het echt door te hebben, maar dit keer kon hij het voelen aankomen. Maar hij had Amberstorm niet kunnen laten verbranden door het vuur. Zou ze nu blijven waar ze was? Zou ze niet terug rennen nu hij voor dood in het gras lag in WindClan. Hij zou hopelijk snel weer terug komen, maar het zou even duren voordat zijn lichaam hersteld zou zijn. Het branderige gevoel trok weg uit zijn langen terwijl hij wat slome stappen door het StarClan gebied zette. De vorige keer was hier Tinderlight om hem de les te lezen, hem uit te kafferen. Wie zouden ze dit keer sturen? Wolfstar keek rustig om zich heen terwijl hij voelde hoe het wazig gevoel van de dood uit zijn hoofd weg leek te trekken. Het duurde te lang.

the amount of hell we've raised

we're owed some back

Gorsekit had sterretjes in zijn vacht en een spring in zijn stap. Maar hij was nog maar heel klein. De potentie die het jochie had gehad, het was zo zonde allemaal. Het was allemaal verpest. Wie weet hoe ver hij was gekomen? Misschien had hij wel in de voetsporen getreden van zijn moeder, deputy geworden, misschien zelfs die van zijn vader en was hij leider geworden. Hij had er de arrogantie voor, de zelfverzekerdheid, de makkelijke babbel. Maar nu kon hij toekijken hoe beide het aan het verprutsen waren. Zijn moeder als een poging tot heldendaad in de vlammen rende. Nu kon ze een held zijn, hè? En zijn vader, de échte held, die een leven gaf voor zijn moeder. Even trok hij zijn neus met ongenoegen op. Was dat het allemaal waard? Was Amberstorm niet inmiddels genoeg gematst voor al haar misdaden?

Als zijn vader dacht dat hij hem zou begroetten met een brede lach en kinderlijke vreugde, dan moest hij door een zure appel bijten. Nee, hij liet hem eerst even wachten, zodat de clangenoten op de grond moesten beginnen te twijfelen of ze zijn lichaam op wilden halen of niet, totdat hij uiteindelijk naar hem toe liep. Hij was maar klein, maar de uitdrukking op zijn gezicht was verbitterd. Wist iemand eigenlijk wel waarom hij dood was. Voor eeuwig. Niet zoals Wolfstar, die zo meteen terug mocht. Zijn kin ging omhoog om zijn vader aan te kijken, bijna uitdagend. ‘Hallo, papa,’ miauwde hij met zijn hoge, kinderlijke stemmetje. Het klonk klein, maar hij deed zich groot voor. ‘Was deze het waard?’

MONTY

Het was een kleine rood met witte gedaante die in de verte naar hem stond te kijken. Gorse... maar welke Gorse? Het was te klein om Gorsepaw te zijn. Dus dan moest het.. Gorsekit! Hij had vreugde verwacht, blijheid om hem weer te zien maar dat bleef uit. De kitten liep koeltjes zijn kant op, leek niet eens een beetje opgewekt dat hij hem weer kon zien. Een raar hol gevoel bekroop Wolfstar en hij voelde het in zijn maag. Alsof iemand hem een schop had gegeven daar.

‘Hallo, papa,’ klonk het. Serieuzer had bijna niet gekund. ‘Was deze het waard?’ hij stond daar maar. Met stomheid geslagen. Was deze het waard? Het zinnetje galmde nog een paar keer door zijn hoofd. Met grote ogen keek hij neer op de kitten. "Ik.." begon hij, maar het kapte af. Was het het waard? Was Amberstorm het waard geweest? Nu hij zo tegenover Gorsekit stond twijfelde hij. Gorsekit was dood, iets waarvan hij nog steeds niet wist hoe het gekomen was. "Ik weet het niet.." antwoordde hij toen aan de kitten terwijl hij op zijn hoogte kwam met zijn hoofd. Alles voelde raar nu. Alles was onzeker. Tegenover hem zijn zoon die geen kans op leven gehad had, en waardoor? Hij wist het niet. "Gorsekit, ik.. het spijt me zo," zei hij toen. "Ik had er voor je moeten zijn maar, Amberstorm vertelde dat je dood was gegaan en ze wilt niet zeggen waaraan. Wat is er toch gebeurd met je?" zou hij dan antwoorden gaan krijgen van zijn zoon?

the amount of hell we've raised

we're owed some back

Gorsekit zag de schok en verwarring in zijn ogen. Met simpele woorden had hij een zaadje in het brein van zijn vader geplant. Maar een paar, simpele woordjes. Gorsekit fronste een beetje toen zijn vader begon te hakkelen. Ging hij haar nou verdedigen? Zoals hij net daar op de grond had gedaan, terwijl zijn territorium brandde, en al het leven erin. Zou iemand een teken erin zien, een wreed metafoor? Want hij zag het. Maar hij wist het niet, de twijfel was er. Gorsekit zijn ogen lachten nu, maar zijn gezicht bleef strak. Het speet hem. Oh ja, nu speet het hem? Wist hij wat er was gebeurd. Hij keek minachtend naar zijn vader, waarna hij vertelde dat hij het niet wist. Maakte zijn leven zo weinig uit? Zijn moeder wilde het niet vertellen en hij accepteerde dat gewoon?! ‘Misschien moet je het mijn moeder nog een keer vragen,’ beet hij terug. Zijn staartje zwiepte nu wild heen en weer. Hij haalde eens diep adem en keek zijn vader nu vijandig aan, en ergens was hij ook wel een beetje verdrietig. Hij was gewoon aan het spelen geweest, aan het lachen, tot opeens het noodlot was toegeslagen. Het was wreed en nutteloos, van iemand die zich niet kon controleren. ‘Waarom heb je háár nu weer gered? Waarom haar wel en mij niet?’

MONTY

De kitten had hem op een compleet andere voet gebracht. Waar hij eerst vrede had gehad met het woord van Amberstorm en hun medicine cat twijfelde hij nu. Hij had argwaan. Meer dan ooit. ‘Misschien moet je het mijn moeder nog een keer vragen,’ werd hem terug gebeten. Zijn ogen gingen naar de grond. Waarom had hij het ook zo makkelijk laten zitten? Haar elder gemaakt terwijl ze duidelijk een gevaar was voor de clan. Een ontmantelde bom kon nog steeds ontploffen. En hij hield die bom in zijn kamp. Waarom? Gorsekit vroeg waarom hij haar wéér gered had en hem niet. "Ik weet niet eens wat er met je gebeurd is!" wanhoop weerklonk duidelijk in zijn stem. "Ik kwam terug, jij was er niet meer. Amberstorm had jouw lichaam al begraven. Amberstorm vertelde dat je een natuurlijk dood gestorven was, dat het niemand schuld was.. dat ik-" dat hij niks had kunnen doen. Maar hij had wel iets kunnen doen, dat hoorde hij nu duidelijk terug. "Ik zou al mijn levens geven voor jou Gorsekit, echt. Ik wou dat ik iets had kunnen doen maar.. ik heb haar elder gemaakt. Ik heb haar rang afgepakt." maar hij was er niet geweest die dag. Het voelde alsof hij ze in de steek had gelaten en dat had hij ook. Als hij die dag in het kamp gebleven was, dan was het anders gegaan. Of niet?

the amount of hell we've raised

we're owed some back

Wolfstar zijn twijfel en verwarring sloegen om in wanhoop. Hij keek kwaad terug. Hij was zijn zóón, en het boeide hem niet wat er met hem was gebeurd. Hij zei het hier, hij wist het niet. Hij gaf het toe. En in al die manen had hij niet eens meer onderzoek gedaan. Hij had gewoon ja geknikt terwijl iedereen tegen hem loog. Nu werd Gorsekit ook meer oververhit, zijn strakke blik op zijn gezicht werd steeds kwader. ‘Maar zíj weten wat er gebeurd is! Ík weet het!!’ begon hij nu terwijl zijn stem oversloeg naar een schreeuw. Boeide het hem echt? Hij schudde zijn kop en keek hem nu aan met een soort walging. Hij had zo graag nog willen leven. Kunnen lachen, kunnen spelen. De regels kunnen breken, de wereld aan zijn voeten hebben. Maar hij kon nu alleen maar toekijken hoe zijn siblings opgroeiden en hij achterbleef. Toen hij begon over levens schudde hij weer zijn kop. ‘Maar ik had maar één, en jij had er negen,’ miauwde hij donker. ‘En niet één van jou was die van mij waard,’ siste hij door zijn tanden door. ‘Jij neemt alleen maar, net zoals mama. Jullie eigen levens zijn zoveel meer waard.’ Gorsekit stapte toen bruusk naar voren en duwde zijn neus tegen de kater aan. ‘Maar tenminste kan ik ze nog afnemen.’ Gorsekit hoopte dat het hem pijn deed. Hij zou hem zo ruw mogelijk terugsturen naar het rijk van de levenden, waar de katten geen sterren in hun vacht hadden.

MONTY

Waarom had hij eigenlijk gepikt dat er tegen hem werd gelogen? Waarom had hij dat gewoon geaccepteerd als waarheid en was hij door gegaan. Het was zijn zoon. Gorsekit was zijn zoon en hij had een fout gemaakt. Die fout had hij net uit een brandend vuur gered. Hij had zich in tijden niet zo onzeker en boos gevoeld. Verschillende emoties raasde door de kater heen terwijl hij luisterde naar de woorden van zijn zoon. Ze deden pijn. Omdat hij gelijk had. De kitten stapte toen naar voeren toe en drukte zijn neus hard tegen die van hem aan. ‘Maar tenminste kan ik ze nog afnemen.’

Pijn zoals de kater nog nooit gevoeld had stroomde vanaf zijn neus door zijn hoofd. Met een pijnlijke schreeuw kneep hij zijn ogen dicht. Woede, verdriet, jaloezie. Zoveel verschillende dingen trokken als een pijnlijke scheut door zijn lichaam. De pijn bleef, het maakte zijn zicht wazig. Hij besefte zich later pas dat het kwam omdat Gorsekit hem terug forceerde naar zijn lichaam, terug naar WindClan. Waar hij eerst zo snel mogelijk weg had gewild wou hij nu blijven, hij wou meer tijd met zijn zoon. Hij wou antwoorden. Wolfstar besefte dat hij die zelf moest gaan zoeken. De pijnlijke stroom van emoties die Gorsekit hem geschonken had nam hij mee naar beneden toe. "Ik zal je wreken Gorsekit, ik ga antwoorden vinden." zijn gouden ogen opende zich en hij kon nog net zien hoe het met sterren bezaaide land vervaagde. Het silhouet van Gorsekit stond op zijn netvlies. Hij mocht dit niet vergeten. De pijn zou hem herinneren aan de antwoorden die hij moest vinden. De pijn van zijn zoon.