Burn the stars!

Onderwerp: Burn the stars! ma 18 jan 2021 - 22:19

Ze zou ze allemaal laten stikken. Ieder licht dat zo pijnlijk in haar ogen scheen, iedere eindeloze nacht weer. Ze zou ze allemaal doven met haar eigen klauwen als ze kon, ieder lachend licht laten stikken in het zwarte teer van hun eigen nacht. Ah! AHA! Ze deden niets behalve Cyanide uitlachen, haar teisteren met dode kinderen en bijtende honden in elke schaduw. Het witte verderf uit de hemel dat aan haar klauwen beet, de honger die haar verscheurde. De honger, oh de honger. Honger, honger, honger, honger, honger, honger. Haar eigen klauwen kon ze niet eten, zelfs wanneer ze de plukken vacht eraf scheurde en bleef knagen totdat ze bloedden. Het was nooit genoeg. Alle ratten waren verjaagd, alle botten bevroren en ze lachten, ze lachten haar altijd uit. Om iedere hoek die brandende ogen, ze stopten nooit met lachen. "De leeuwen! Leeuwen ETEN honden!" ze gilde haar longen uit en haar stem kwam honderd keer terug van de rotswanden. Ze begon te rennen. Verdoem alle sterren, verdoem ieder. Ze ademde en ze zou leven, ze zou leven omdat de leeuwen er nog waren. Een nieuwe dag! Eindelijk een nieuwe dag! Hij zou het wit buiten smelten, hij zou haar voedden als een van zijn jongen. De sterren konden niet haar grijpen wanneer ze daar was, ha! Iedere rots klauwde aan haar, probeerde haar rug te breken en hart te stelen - maar ze bleef rennen. Rennen totdat ze bij hen was, totdat zijn gouden ogen de nieuwe dag zouden laten komen. Ja, ja, dat zou hij kunnen doen, voor haar. Want Cyanide was goed geweest, ze had de baby's in haar rots laten leven, ze was lief geweest tegen hun welpen. Nu zouden ze haar laten leven. Haar uitgemergelde lichaam voeden, haar ribben recht zetten en haar laten leven. Kruipend kwam ze binnen, haar flanken zwoegend van de overbodige inspanning. De honden dansten voor haar ogen in zwarte vlekken, maar ze was er. Ze was in hun het leeuwenhol. "Day, Day, Day, Day...." sprak ze zijn naam als in trance, terwijl ze neersloeg tegen de stenen. Haar lichaam niet veel meer dan een hoop ziekte en botten. "Day..."

[hoi de lokale bergtrol is uitgemergeld op jullie stoep verschenen. Succes ermee]

Onderwerp: Re: Burn the stars! ma 18 jan 2021 - 23:20

Fireteller had zich bezig gehouden met… naja de tribe. Het was allemaal een pootvol. Gelukkig had hij een volwassenen die over hem uit keek en sinds kort ook een to-be, al was die nog even jong als hijzelf. Als het ging om levenservaring dan. En zelfs op dat vlak leek hij degene te zijn die iets minder naïef was van de twee. Maar hij had zijn bestaansrecht in zijn korte leventje al genoeg mogen beschermen. Het was fijn om er in ieder geval niet meer alleen in te staan. Al hoopte hij even goed dat hij het teken van Endless Hunting goed had opgevangen. Maar hun hemel sprak niet duidelijk, het sprak met vage tekens en raadsels en hij deed enkel maar zijn best. Hij zou zijn totem moeten proberen te halen, zelfs al op deze leeftijd. Gewoon om te kijken of het kan. Gewoon om iemand te hebben om tegen te praten die hem écht begreep en evengoed begreep wat de hemel bezitten. Dat is als ze tot hem zouden komen ondanks dat hij nog te jong was hiervoor… Hij wilde dat hij al volwassen was. Maar hij werd uit deze wens getrokken door de plotselinge stem van zowel een vreemde als bekende. Meteen sprong hij op, vreemd defensief over deze vreemde maar niet kwaadaardige mevrouw. Fireteller voelde een vreemde behoefte om haar veilig te houden en te beschermen, waarschijnlijk omdat hij ook haar lievere kant gezien had. Hij had tijdens een ceremonie zelfs gezegd dat iedereen lief moest zijn tegen haar en haar met rust moest laten. De kleine kat naderde de ander voorzichtig maar toch zonder angst. Ze ratelde over zijn Chief… Hij besloot haar proberen gerust te stellen terwijl hij zeer bezorgt bekeek in wat voor staat ze was… oh nee het ging echt niet goed met haar. “Mevrouw Cyanide, ik ben het, kent u me nog?” Hij had toen eten voor haar gehaald, en ze had hem willen beschermen tegen iets wat hij niet kon zien maar hierdoor niet minder belangrijk is. “Rustig maar mevrouw, u bent hier veilig, we zullen Day halen voor u.. en wat te eten” Even voorzichtig liep hij verder de grot in en keek rond “Day!” Riep hij met zijn nog kinderlijke stem, waarna snel een dier van de stapel pakte en naar haar toebracht, voor haar neer legde. Hij zal vandaag wel niet eten, dan hoefde hij zich niet schuldig te voelen voor het weggeven van prooi in zware tijden, “Hier, voor u, het komt allemaal goed” Dat hoopte hij in ieder geval, hij gunde het haar zo.

Onderwerp: Re: Burn the stars! di 26 jan 2021 - 17:30

"...en ik zou het westelijke deel van de Redwoods vandaag vermijden, daar zijn vanochtend vossensporen gevonden. Waarschijnlijk een langstrekkend-" Hij viel stil en zijn linkeroor draaide opzij. Riep iemand hem? Hij keek rond en zag Fireteller met enige haast richting de prooistapel lopen. Een paar katten keken naar de ingang van de grot, sommigen leken wat op hun hoede. Day volgde hun blikken en fronste - niet geërgerd, maar verbaasd. Cyanide was wel de laatste die hij hier in de grot had verwacht. Hij keerde zich vlug tot de jachtpatrouille die hij instructies had staan geven. "Dat was het wel. Moge de jacht gunstig verlopen. Ga voorzichtig." De grond was nog steeds op veel plekken modderig en instabiel en Day had liever een lege maag dan een gewonde Prey Hunter.

Na deze woorden haastte hij zich naar de bezoekster toe. "Cyanide", miauwde hij ongerust. Hemel, ze was uitgemergeld... Fireteller was al zo wijs geweest een prooi voor haar te halen. "Eet rustig, je hebt de tijd", maande hij bij voorbaat vast, voordat ze straks in drie happen de prooi op zou slokken en het er met dezelfde vaart weer uit zou komen. Hij wilde haar vragen wat haar hierheen gebracht had - was er iets aan de hand? Was er een roofdier in de buurt van de clan cavern, was er iets ingestort, of werden kou en honger haar te veel? - maar hij moest haar eerst maar de tijd geven om even op krachten te komen.

Onderwerp: Re: Burn the stars!