[Join request] Welcome weary traveler

- vervolg van Redemption blues

Day ging het groepje voor naar binnen. Sneeuw en wind maakten plaats voor aangename beschutting en zodra ze iets verder de grot in liepen werd het gebulder van de waterval ook minder overheersend. Het moest iets in de vorm van de grot zijn, iets in de akoestiek dat ervoor zorgde dat het vallende water - hoewel altijd duidelijk te horen - niet zo erg galmde dat gesprekken erdoor verstoord werden. Day draaide zich om naar Vulture. "Welkom", miauwde hij, waarna hij zich tot Shine wendde. "Zou jij willen kijken of Fireteller nu gelegenheid heeft om ons te ontvangen?"
Daarna leidde hij Vulture naar de prooistapel. Die was laag, maar er was momenteel een jachtpatrouille op pad dus hopelijk zouden die de voorraad wat kunnen aanvullen. Ze zouden wel snel terugkeren. Als de sneeuwval nog veel heftiger werd, viel er weinig meer te jagen. "Neem iets te eten", miauwde Day vriendelijk. Ook in moeilijke tijden was het belangrijk om iedere gast met goede zorg te ontvangen.

- Open voor de hele Tribe om Vulture te komen begroeten

Vulture voelde de angst binnen in hem groeien terwijl hij achter Day en Shine aanliep. Het gebulder van de waterval was machtig maar de aanblik ervan nog meer. Nog nooit had hij zoiets van zo dichtbij gezien. Natuurlijk had hij de waterval die langs het Windclan territorium liep wel eens gezien, van een geruime afstand dan wel, maar nooit van dichtbij. Dichterbij als dit zou hij nooit kunnen komen. Hij duwde zijn oren plat in zijn nek tegen het denderende geluid. Zijn angst maakte plaatst voor verwondering. Pure, rauwe verwondering. Zodra hij het gebulder van de waterval minder hoorde worden, zette hij voet in een grote cavern. Boven hem hingen lange punten die soms wel meer dan een paar staartlengtes in breedte waren. Maar diezelfde dingen staken ook op meerdere plekken uit de grond. Zo! Recht naar boven! En de katten.. Vulture kon het niet geloven. Toen hij een bescheiden groepje katten zag, verspreid over de cavern, moest hij even stilstaan en het hele tafereeltje in zich opnemen. Nog nooit had hij zoveel katten op één plek gezien. Nee, dat was een leugen. Besefte hij. Vulture had wel degelijk zoveel katten samen gezien. Lang geleden.. toen hij nog Vulturepaw werd genoemd.

Hij kreeg een brok in zijn keel en voelde alle zekerheid uit zijn klauwen lopen. Hij kon dit niet. Dit was een dom, dwaas idee. Hij wilde omkeren en heel hard wegrennen. Zijn ogen vielen echter op de jonge Shine en hij wierp hem een smekende blik toe voor steun. Maar de ander werd al weggeroepen door Day. Vulture slikte terwijl hij gedwee knikte op Day's voorstel voor eten. Eten.. hij was bijna vergeten hoe hongerig hij was. Bijna. De honger was een deel van hem geworden wat hij nooit meer kwijt zou kunnen raken, dacht Vulture somber. Toch pakte hij vlug een eekhoorn van de stapel. Een dier dat hij herkende tussen alle vreemd gekleurde vogels en andere onbekende wezens. Met Day's woorden nog vers in zijn hoofd zakte hij door zijn poten en begon gulzig zijn maaltijd op te eten. "De Tribe heeft gastvrijheid hoog in het vaandel staan. Je hoeft geen kat te vrezen".

Hij hoefde geen kat te vrezen.

Tag: Day en Shine

De eekhoorn smaakte goed. Zelden was Vulture erin geslaagd om de watervluggen beestjes te pakken te krijgen. Voor hem werden ze dus ook als delicatesse beschouwd en aangezien hij absoluut om kwam van de honger, smaakte deze maaltijd fantastisch. Hij liet zijn bleekgroene ogen over de katten om hen heen gaan. Hij was nog steeds erg onder de indruk van de hoeveelheid katten waar hij zich nu omringd door vond. Voor nu vond hij dat nog maar niets maar dat gaf niet. Als hij iedere dag zijn maag vol kon krijgen en een warm dak boven zijn hoofd had, zou hij zorgen dat hij het leuk zou gaan vinden. Al was met haar tot na de winter.

Een nieuwe aanwezigheid met een nieuwe stem voegde zich bij hen en Vulture stopte een tel met eten om de nieuwkomer te bekijken. Om te zeggen dat hij zich verrast voelde, was toch wel een understatement. Een knul nog jonger dan Shine stelde zich voor als de befaamde Fireteller. Dít was hun leider? Vulture stond met zijn bek vol tanden. Allerlei vragen en twijfels stormde door zijn hoofd. Hoe ging een knul van, wat, 6/7 manen hem nu veilig houden? Als dit was hoe ze hun zaken regelden, toevertrouwd aan een kind, dan was bijna beter af als hij op zichzelf was aangewezen. Vulture likte het bloed van zijn lippen en kwam overeind. Tja, die zorg zou hij morgen wel tackelen. Voor nu wilde hij gewoon een nachtje rust. "Aangenaam. Ik ben Vulture." hij stelde zich voor met een kort knikje ter erkenning. "Ik heb begrepen dat ik met jou moet spreken als ik mij bij jullie tribe wil aansluiten. Nou ja, hier ben ik.." voegde hij er schouderophalend en schaapachtig aan toe. Nou, dit was wel erg ongemakkelijk. Hij moest naar beneden kijken als hij Fireteller aan wilde kijken. Toch merkte hij dat de houding van de ander, net als bij Day en Shine, warm en open was. Dat zou geruststelling moeten bieden maar dat deed het vooralsnog niet. Vulture wilde zijn wantrouwen absoluut nog niet loslaten.

Uiteindelijk kwamen ze de grot binnen en het voelde al een stukje aangenamer dan in de koude sneeuw te blijven zitten. Het was wel een leuk gevoel maar op een bepaald moment wilde hij ook weer niet ziek worden, en daarom had hij snel en vrolijk voortgetrippeld. Hij hoorde hoe Day een verwelkoming aan hun nieuwste bezoeker gaf waarna de to-be zelf een opdrachtje kreeg. ‘Zou jij willen kijken of Fireteller nu gelegenheid heeft om ons te ontvangen?’. Het zwartwitte katertje knikte en huppelde enthousiast naar de den waar de Healer zich altijd bevond, maar het leek erop dat hij al zelf uit kwam, waarschijnlijk was dat één van die magische truckjes die hij had: om op de ideale momenten naar buiten te komen. De tom keek zo op naar de kleine man, echt waar.

Terwijl Fireteller zijn gesprek begon te voeren, kwam hij weer naast Vulture te staan- die lekker aan het eten was van de eekhoorn. Ook kreeg de bruine cyperse kater de Healer in beeld, die misschien wel erg jong leek- was hij ook, maar nog steeds een geweldige Healer die alle zaken wel goed leek af te regelen. ‘Ik heb begrepen dat ik met jou moet spreken als ik mij bij jullie tribe wil aansluiten. Nou ja, hier ben ik..’. Yes! Hij was hier, en de to-be keek er al naar uit om hem in de tribe te hebben als een leuke vriend, en een geweldige toevoeging. “Vulture is een erg leuke gast! Hij is een beetje verlegen maar hij is nog steeds super lief!”, begon de zwartwitte kater toen tegen iedereen maar voornamelijk Fireteller, om Vulture zelf wat moed te geven. Het was misschien een beetje eng om tegen iemand zo groot (van rang) te praten, dus extra hulp kon nooit kwaad.

De Tribe was heel open en had een goede manier om buitenstaanders te ontvangen en mogelijk te laten aansluiten bij hen. Toch was Rime altijd op zijn hoede geweest voor deze nieuwkomers. Als Cave Guard was hij net wat meer achterdochtig dan anderen, al was dit ook wel een aspect van zijn karakter. Hij wilde de Tribe-katten beschermen en daarbij was elke indringer een mogelijk gevaar. Het duurde dan ook een tijdje voor hij zulke nieuwelingen kon aanvaarden. Vandaag was zo'n dag, de dag waarop een nieuw gezicht de grot instapte. Rime zat aan de ingang van de grot en volgde de kater mijn zijn priemende blik. Hij bleef echter wel zitten waar hij zat en wiebelde alert met het puntje van zijn staart toen de Chief, Healer en enkele andere katten samen zag staan.

Vulture leek even compleet overweldigd door de aanblik en Day vroeg zich af wat meer indruk op hem maakte: de grot, met zijn ruimte en grillige formaties, of de Tribe zelf, hun aantal en alle ogen die zich op de vreemdeling richtten, niet vijandig, maar wel nieuwsgierig. Vulture koos een eekhoorn uit. Hij at zoals veel eenlingen haastig, of het nu was uit honger of uit een ingeprente angst dat iets of iemand anders hem zijn prooi af zou nemen als hij hem niet snel genoeg verorberde.
Shine hoefde hun Healer niet eens te halen, de jonge kater verscheen uit zichzelf al op het juiste moment ten tonele, alsof hij had geweten dat hij hier nu moest zijn. Hij heette de reiziger welkom en stelde zich formeel voor. Op Vultures gezicht was in eerste instantie vooral verrassing te zien. Een Healer van zo'n jonge leeftijd had hij vast niet verwacht en Day kon zien hoe hij wat moeite had de juiste houding te vinden. Het sierde Vulture dat hij Fireteller met enkel beleefdheid aansprak. Hij gaf zijn naam en deelde zijn bedoeling mee, en Day keek naar zijn Healer om diens reactie te zien. Zelf moest hij onwillekeurig glimlachen toen Shine de nieuwkomer enthousiast bijviel. Vulture had al buiten Day zelf alvast minstens één vriend in de Tribe, dat was geen slecht begin. Een blik in de rondte deelde Day mee dat niet iedere kat zo makkelijk warm zou worden voor de nieuweling. Rimes achterdocht zou met iets meer inspanning doorbroken moeten worden. Dat zou echter geen probleem zijn, verwachtte Day. Rime was een goede kat, en hij zou een andere goede kat wel herkennen zodra hij beter kennis met hem maakte.