I made a mistake I can never undo

Ze had een vermoeden wat er gaande was met haar, maar ze wilde er niet aan toegeven. Dat zou tenslotte betekenen dat ze aan de clan dingen moest uitleggen, maar dat kon ze niet. Misschien kon ze er niks over zeggen, misschien dat dat zou helpen. Maar stiekem hoopte ze dat het allemaal niet nodig was. Dat ze ernaast zat, dat ze zich gewoon wat ziekjes voelde door een andere reden. Ze voelde zich dan ook licht misselijk van de zenuwen, terwijl ze de medicine cat den binnen stapte. "Shrimppaw?" Sprak ze de naam van de medicine cat, stiekem hopende dat ze er niet was, dan zou ze gewoon terug kunnen gaan en dit alles kunnen vergeten hopelijk.

[Shrimppaw]

De jonge Medicine Cat Apprentice was rustig haar kruiden door aan het nemen. Had ze genoeg? Wat moest er bijgevuld worden? Zou ze het kunnen redden met alle plantjes? Shrimppaw nam haar kruidenvoorraad erg serieus, want ze wilde nooit voor verrassingen komen te staan. Dat zou erg zijn, oh, ze moest er niet aan denken. Nee hoor, ze bleef braaf elke dag alles checken, dat gaf haar immers ook rust. 'Shrimppaw?' De stem van Lilypool klonk niet ver van haar vandaan, en Shrimp draaide naar haar om. Ze schonk haar een glimlachje, al was het een beetje geforceerd. Ze was nog zo ontzettend moe van de afgelopen oorlog, en alles wat erna was gebeurd. Maar ze moest sterk zijn, dapper zijn, en er zijn voor haar clangenoten. Zo nu ook Lilypool. 'Waar kan ik je mee helpen?'

Waarom wilden haar zenuwen zich niet in bedwang houden? Misschien was het omdat ze het antwoord eigenlijk al wist, maar het ook stiekem niet wilde weten. Ze was alleen al hier en terug kon ze niet meer, want Shrimppaw gaf haar haar aandacht. "Ik voel me de laatste tijd niet helemaal lekker." Eigenlijk al niet sinds voor de oorlog als ze heel eerlijk was, maar dat kon ze moeilijk toegeven. "Vermoeider," Ze had geen idee wat de Medicine cat allemaal wilde weten. Ze had dit nog niet eerder gedaan, was hier nog niet eerder geweest omdat ze zich niet lekker voelde.

Lilypool leek niet helemaal op haar gemakt. Shrimppaw hoopte dat er niets ernstigs zou zijn, dat ze haar beter kon maken. 'Ik voel me de laatste tijd niet helemaal lekker.' Shrimp knikte langzaam en liep op de calico af. 'Vermoeider.' Lilypool was altijd een sterke poes geweest, Shrimppaw kon zich niet herinneren of ze haar al een keer echt behandelt had. Ze keek rustig naar haar ogen, neusje, maar vond niets wat kon leiden op ziekte. 'Is er nog meer dan alleen vermoeidheid? Probeer zo uitgebreid mogelijk te zijn,' miauwde ze met een klein glimlachje. Met alleen vermoeidheid kon ze zeggen dat ze rust moest nemen, maar als er meer was..

Was er meer dan alleen vermoeidheid? Ze fronste lichtjes, toen ze probeerde alles boven te halen wat er anders had geleken. "Stemmingswisselingen?" Daar was ze vrij zeker van. Die waren haar een paar keer overkomen zonder dat ze er echt erg in had gehad. "Meer trek," Ook al was er nog niet veel prooi, maar dat het kleinste beetje prooi leek zelfs niet veel te doen. Was er nog wat anders geweest? Ze wist het zo snel even niet, misschien waren die er wel maar minder opvallend.

Lilypool fronste lichtjes bij haar vraag. 'Stemmingswisselingen?' Het kwam er vragend uit, maar Shrimp knikte. 'Meer trek,' vervolgde de Warrior toen. Oké, stemmingswisselingen en meer trek. Shrimp knikte nogmaals, en keek even naar haar buik. 'Hoelang heb je dit al?' vroeg ze vervolgens. Ze had al een vermoeden, maar ze wilde zeker zijn natuurlijk. 'En kan je even op je zij gaan liggen?'

Hoelang? Dat wist ze niet precies, maar een indicatie kon ze wel geven. "Voor de oorlog al," Hoelang ervoor was ze niet zeker van, maar dat zou hopelijk genoeg moeten zijn toch? Ook al was het nog vrij subtiel geweest daarvoor en had het haar niet echt in de weg gezeten tijdens had ze het gevoel. Ze knikte bij de vraag of ze op haar zij kon gaan liggen en deed het dan ook, ze hield haar blik op de medicine cat apprentice gericht, afwachtende wat ze zou gaan doen precies.

'Voor de oorlog al,' kreeg ze als antwoord terug. Oh, dat was al even. Het maakte haar vermoedens ook alleen maar duidelijker. Lilypool ging op haar zij liggen, en Shrimppaw nam plaats naast haar buik. 'Ik ga nu zachtjes aan je buik voelen,' miauwde ze voor ze haar poot zachtjes op de buik legde. Vervolgens drukte ze zachtjes een paar keer, op verschillende plekken. En ja hoor, daar was het. Ze glimlachte naar de poes. 'Je bent zwanger, Lilypool. Gefeliciteerd.'

Ze bleef stil liggen, ook al was ze bang voor wat eruit zou komen. Bang voor hetgeen wat ze eigenlijk al wist. Maar ook waardoor ze ze mogelijk in gevaar had gebracht door te vechten. Ook al had ze het niet geweten toen. De glimlach van Shrimppaw stelde haar niet gerust. Het zou goed nieuws moeten zijn, kittens. Ze was ook echt wel blij met ze, alleen hun vader was geen riverclanner. Hoe ging ze dit doen? Waarom had ze hier niet eerder bij stilgestaan? Ze slikte een moment. "Is alles goed?" Wie weet had het vechten in de oorlog wel wat gedaan. Ze moest het weten, ook al probeerde ze hiermee ook haar andere gevoelens te verbergen die op kwamen spelen. Hopende dat Shrimppaw die niet zou merken.