They said I love you..

Dagen smolten aan elkaar en zijn hoofd werd wazig van het gebrek aan prikkels. Dat hij amper afleiding had hielp ook niet mee. Het gaf hem namelijk genoeg tijd om zijn ontmoeting met Skadi alsmaar opnieuw in zijn hoofd af te spelen. Hij koesterde elk momentje van sociaal contact, van bezoek tot Shrimp die zijn wonden even kwam controleren. Zijn hart maakte dan ook een sprongetje toen hij werd gewekt door een voorzichtig neusje tegen zijn voorhoofd, al had hij toch niet zo diep liggen slapen. Het was Honorpaw die hem kwam zien. Met een kreun rekte hij zich kort uit, wat al genoeg pijn deed om opstaan maar te vergeten. Hij had geluk met zulke goede vrienden als Myrtle en Honor. Zonder hen zou hij allang gebroken zijn. "Grandioos." zei hij sarcastisch, maar op vriendelijke toon. Ze was mooi, dacht hij afwezig. Niet het soort mooi wat alle katers achter je aan kreeg, maar uniek mooi, schattig. Hij was blij dat ze er was. "En met jou? Vertel me alles." Ze had geen idee hoe erg hij zich verveelde. Hij had oninteressante verhalen over haar dagelijkse leven nu meer dan ooit nodig.

Dat zijn zusje op pad was had hij gehoord ja. Ze had hem nog gedag gezegd. Het was ongelofelijk hoe ze er zo snel al alleen voor zou staan. Hoeveel moons had ze voor medicine cat getraind, drie? Hij had hoop, maar ze ging het ongetwijfeld moeilijk hebben. Gelukkig had ze Lynxfang bij zich, iemand in wie hij wel vertrouwen had. Hij had ervaring en zou haar kunnen beschermen. Nee, het grote probleem kwam pas als ze weer thuis was. Waar hij niks over was gehoord was dat Honor blijkbaar iets doms had gezegd. Ze schaamde zich er duidelijk voor, dus dit was wel een dingetje. "Wat zei je dan?" vroeg hij met oprechte interesse. Natuurlijk was hij altijd in voor verse roddels, maar het was dieper dan dat. Hij wilde háár horen. Hij wilde zelfs weten hoe ze zich erbij voelde, merkte hij tot zijn verwarring op. Dat kwam niet vaak voor.

Hoewel Hermit het eens was met dat Honor niet mee mocht gaan, snapte hij haar frustratie. Hij was ook enorm graag meegegaan. Het was immers zijn taak als grote broer om zijn zusje te beschermen, of hij nou getraind genoeg was of niet. Zo zou haar beste vriend zich er vast hetzelfde over voelen. Wat hij compleet gestoord vond was dat Whitewalker haar een kleuter had genoemd. Het was niet alsof hij zoveel ouder was dan zij en bovendien was het hartstikke nuttig om meer ogen in de nursery te hebben. Hij wist niet zo goed hoe hij haar moest troosten, want dat was nooit zijn sterkste punt geweest. Dit had hij ook totaal niet verwacht. "Trek je niks van die idioot aan. Met zo'n attitude maakt hij geen vrienden hoor. Dat is niet jouw probleem." Zijn toon was streng. Ze moest begrijpen dat zijn gedrag niet haar schuld was. "En Shrimp begrijpt echt wel dat je bedoeling goed was. Ze is veel te slim." ging hij verder, al wat warmer dan net. Honor zat nu misschien vol emotie, maar ieder ander kon zien dat ze gewoon haar best deed. Dat sommigen daar problemen mee hadden, dat lag niet aan haar.

Zo te zien kwamen zijn woorden bij haar binnen. Dat was mooi, want ze moest er niet zo over in zitten. Deze keer was het zijn beurt om te knikken, bij haar woorden over Shrimp. En ook hij wilde ontzettend graag iets in de clan bereiken. Het verlies van haar zus en haar vader leek zwaar te vallen, want zoals wel vaker viel ze stil nadat ze over hen had gesproken. Hij had de twee nooit persoonlijk gekend, maar ze hadden wel zijn grote respect gewonnen. "Ik weet nog dat ik als kitten stiekem naar de medicine cat den was gegaan," begon hij, met een vleugje humor in zijn stem. Dit soort verhalen waren om van te genieten, niet om verdrietig van te worden. Hij wilde haar opvrolijken. "Chivysniff spotte me al snel en in plaats van me weg te sturen, gaf ze antwoord op al mijn domme vragen. Ze maakte me zelfs wijs dat er planten uit haar poten konden groeien." Een glimlach vormde op zijn mond. Wat was hij toch onnozel. "En toen legde ze me de werking van wat kruiden uit. Die ben ik natuurlijk allang vergeten, maar ze deed het wel. Je zus was een geweldige medicine cat." Er was niet echt een moraal van het verhaal. Hij herinnerde het zich opeens weer en wilde dat Honorpaw het wist.

Na haar bedankje viel er een stilte. Hij wist niet goed wat hij verder nog over de medicine cat moest zeggen. Het was bewonderingswaardig hoe Chivysniff zelfs nadat ze alles verloor toch nog voor anderen bleef zorgen. Ze deed hem denken aan Honorpaw, die nu haar training aan de kant zette om in de Nursery te zijn. Hij merkte dat zijn verhaal haar goed deed, wat precies zijn bedoeling was. Soms was het beter om gewoon met humor en positiviteit naar dingen terug te kijken. En haar zus was niet volledig verdwenen. Ze konden elkaar weer zien in Starclan. Die gedachte stelde hem bij een overlijden altijd gerust. Hij wilde net als haar zus goed herinnerd worden. Dat was misschien wel één van zijn belangrijkste doelen. "Ik wil leader worden." zei hij plots, zonder er over nagedacht te hebben. Hoewel dit voor iedereen die hem ook maar een beetje kende heel duidelijk was, had hij het niet vaak uitgesproken. Zijn mentor had niet goed gereageerd op zijn ambities en nu ze zelf leader was was het iets heel vreemds, haast bedreigends om te zeggen. Maar zo bedoelde hij het helemaal niet. Ze hoefde niet dood. Hij had gewoon een droom.

In plaats van hem uit te lachen of - nog erger - helemaal niks te zeggen nam ze hem serieus. Ze nam zijn droom serieus. Ze wilde zelfs net als hij iets bereiken in haar leven. De gedachte dat ze allebei die ambitie hadden stelde hem gerust. Het betekende namelijk dat het niks raars was om dit soort dingen te willen, al had hij zich er nooit voor geschaamd. Maar toch. Hij was niet de enige. "Druk misschien, maar ook heel veel vrijheid. Op een manier.." Als hij leader was dan kon hij alles. Het was dan zijn keuze of hij de clan in een oorlog stortte, of wat iemands volledige naam ging worden. Zijn woord was dan wet en dat leek hem heerlijk. "Maarja, voor nu lig ik nog hier." grapte hij, omdat het gesprek net de té persoonlijke kant opging. Honor was een schat, maar dit kon hij nog niet.

Ze rolde met haar ogen en lachte, waardoor er ook een glimlachje bij hem los kwam. Vervolgens zei ze op plagerige toon dat hij als leader behoorlijk wat boze katten ging krijgen, iets wat natuurlijk ook zo was. Geschrokken trok hij ineen toen ze hem een likje over zijn oor gaf. Wow, dacht ze echt zo over hem? Aan de andere kant lag het in haar aard om dit soort dingen te doen, moederlijk dat ze was. Hij besloot het weg te wuiven als iets normaals. Hoewel de toon van het gesprek was veranderd, bleef het serieus. Hij wist dat ze het meende. "Nou, dat is nu al zo. Dan kan ik net zo goed hun baas zijn." De glimlach op zijn mond veranderde in een grijns. "Net als jij trouwens." Hij wist niet of dat gevoelig lag, maar aangezien ze er zojuist nog over had geklaagd besloot hij dat hij het wel kon zeggen.

Een grinnik verliet zijn mond bij haar uitspraak over hoe ze als Honorpaw haar eer hoog moest houden. Volgens die logica zou hij voor altijd alleen zijn. Hij besloot die grap maar niet te maken, want dan leek hij bovenop het feit dat hij hier zo lag pas écht zielig. Bij haar hakkelende woorden hief hij zijn kop. Hm? Ze ging vast iets zeggen over eer, of dat ze van nut wilde zijn. Maar dit had hij totaal niet verwacht. In stilte keek hij haar een paar tellen aan. Bedoelde ze leuk als in vrienden of.. Nee, anders dan zou ze er niet zo'n ding van maken. Ze stond zelfs op, wat de hele situatie nog meer gespannen maakte. Oh god, wat moest hij zeggen? Hij wist niet eens of hij zich óók zo voelde. Sure, ze was mooi en schattig en hij voelde zich goed bij haar, maar vond hij haar leuk? Zo voelde hij zich ook bij Myrtlepaw. Was dit dan gewoon een vriendschap? Bij gebrek aan woorden bazelde hij was klanken, waarna hij beschaamd wegkeek. Dit was nog erger dan haar afwijzen. En hij wist niet eens of hij haar wilde afwijzen. "D-dankjewel Honor." Zijn stem klonk trillerig en hij keek haar nog steeds niet aan. Aan de ene kant wilde hij dat ze wegging, maar ook had hij opeens heel veel behoefte aan dat ze bleef.

Ongemakkelijk trok hij met zijn oor toen ze "graag gedaan" zei. Alsof het niet al erger kon na zijn fenomenale bedankje. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Het maakte niet uit wat er nu ging gebeuren. Het zou sowieso ongemakkelijker worden dan nodig, allemaal dankzij hem. "Ik ehm," zijn stem stokte even, zoekend naar de juiste woorden. "Dit komt zo opeens." Nog steeds keek hij haar niet aan, bang om zo gezien te worden. Even vroeg hij zich af of dit wel zo uit het niet kwam. Ze was de laatste moons behoorlijk goed voor hem geweest, wat gezien hun verleden al helemaal bijzonder was. Maar lag dat niet gewoon in haar karakter? Volgens Shrimp was Honor altijd een schat. Hij schudde zijn kop, alsof dat zijn wazige gedachtes ging verhelderen. Zonder nog iets te zeggen wachtte hij haar reactie af.

Met een ongemakkelijk knikje liet hij weten dat hij het ermee eens was. "Ja, we kennen elkaar nu best goed." Hierna volgde een stilte. In zijn hoofd raasden gedachtes alle kanten op. Wat moest hij nu doen, zeggen dat hij haar wel zag zitten? Want als hij dat deed, dan kon hij Myrtlepaw niet meer krijgen. Hij wist niet eens of hij een van de twee wilde. Dit was veel te moeilijk. Had Honor niet kunnen wachten? Dan had hij het misschien wel geweten. "Luister Honor," doorbrak hij de stilte, terwijl hij nog steeds naar de muur staarde. "Ik weet niet of ik je leuk genoeg vind." Oh StarClan, het was eruit. Direct na hij het zei had hij spijt, al wist hij dat het de waarheid was. "Kunnen we dit voor nu even negeren?" Hij had tijd nodig om hierover na te denken. "Ik- we kunnen elkaar natuurlijk gewoon nog zien.." Zijn uitleg was vreselijk, maar hij wist niet wat hij anders kon zeggen. Hij wilde haar niet kwijt en hij was bang dat hij dat niet kon voorkomen.