Bragging rights

Kijk, dit voelde nog eens goed! Met fonkelende ogen van trots kwam ze de nursery binnen, tussen haar kaken een klein muisje geklemd die ze helemaal zelf had gevangen. Het was een van haar eerste prooidieren en hoewel ze het jammer vond dat ze hem niet zelf op mocht eten, vond ze het wel heel leuk dat ze het naar de nusery mocht brengen voor een van de kittens of queens. Enthousiast zocht ze naar een van haar vriendjes die nog kittens waren, hopend dat ze haar prooi konden zien. Misschien Tearkit! Oh die zou het vast zo gaaf vinden. Amberpaw was helemaal in haar nopjes maar lette daardoor even iets minder op, wat als gevolg had dat ze bijna, echt bijna tegen iemand aanbotste. "Oh! Sorry!" verontschuldigde ze zich snel.

&Stormkit

De zon treek door de wolken heen en bescheen in kleine vlekjes de grond van het kamp. Het was een mooie dag, veel warriors leken ook wat opgewekt te zijn door het weer. Nu Stormkit steeds ouder werd, zag hij ook meer gekke dingen in de natuur gebeuren. Er verschenen overal knopjes aan bomen met gekke geurtjes er aan. Hij was gister druk geweest bij de Med cat den, samen met Brizzlekit en Kiwikit, twee nieuwe kittens die hij leerde kennen. En zelfs Shrimppaw was komen kijken, zij zorgde voor alle zieke katten in het kamp. Ook als ze gewond waren en zo leerde hij elke dag weer meer over het clanleven, hij vond het allemaal daverend interessant. Nu lag hij op zijn rug in de nursery, zijn blik naar het bladerdek gericht. In zijn hoofd maakte hij dromend allemaal paadjes tussen de blaadjes, alsof de groene bladeren allemaal eilanden waren en de lucht de rivieren. En wie zouden er dan op al die eilanden wonen? Ook allemaal katten? Of misschien allemaal wezens waarvan hij het bestaan nog niet wist. Dat was best wel een cool idee, want zover Stormkit het wist bestonden er alleen katten en de prooien waar ze op jaagde, zoals de vis uit de rivier.. en musjes en muisjes en wezeltjes en merels en kleine duifjes en ratjes en zoveel andere gekke weentjes waarvan hij de naam nog niet eens kende. Soms stond Stormkit bij de prooihoop puur uit nieuwsgierigheid, want hij vond dode prooi niet eens al zo heel erg lekker. Zijn moeders melk was nog altijd het aller aller lekkerste. Mar hij had soms wel al gevraagd aan warriors hoe ze dingen noemde. Ergens vond Stormkit het ook wel een beetje zielig dat die diertjes dood moesten voor hun eten, maar anders zouden ze verhongeren in de clan en dat kon natuurlijk ook niet. Nu werd zijn dromerige staat onderbroken, omdat hij door de zoete moedermelk lucht, opeens een prooilucht rook. Stormkit keek over zijn borst naar voren omdat hij nog op zijn rug lag, maar hij stond al heel snel daarna op. Er was een apprentice! Hij kende nog niet persoonlijk apprentices, maar wilde dat wel heel graag. Dus hij hupste vrolijk naar de dame toe, zij was de gene die een muis, vasthad! Ze had Stormkit alleen niet helemaal door omdat ze naar iemand anders leek te zoeken, daarom botste ze bijna tegen hem aan. Ook omdat Stormkit zijn enthousiasme, zijn poten iets sneller hadden laten lopen. Stormkit zwaaide met zijn staartje. ''Niet erg! Wat heb je daar?!"' Stormkit keek haar vol bewondering aan.

Dat was het enige dat ze wel een beetje jammer vond, dat veel van haar vriendjes nu niet meer naast haar sliepen. Amberpaw was een sociaal geval, nieuwe katten leren kennen was meestal dan ook niet zo'n probleem. Maar alle apprentices waren nog nieuw en vreemd en groot en eng, dat zou iedereen spannend vinden! Zeker iemand zoals zij, die eigenlijk constant in de buurt van anderen moest zijn. Wanneer ze alleen was wist ze niet zo goed wat ze met zichzelf moest. Als er anderen waren was ze vrolijke Amberpaw, een vriendin en hopelijk een leuk meisje. Wie ze dan was als ze opeens alleen was, vond ze nog moeilijk. Daarom ook dat ze wat beteuterd was toen ze niemand van haar vrienden zo snel kon zien. Niet dat die teleurstelling erg lang duurde, want nog nét op tijd stopte ze zichzelf. Een paar knipperde de poes met haar ogen en keek naar de kitten voor haar. Zijn vacht was grijs en lang, ooit zou hij vast een grote, knappe kater worden als haar vader. Maar voor nu, nu raakte ze vooral wat vertederd omdat hij zo zacht en donzig was. "Oh! Ik heb een muisje gevangen! Helemaal zelf," ze glunderde even trots, maar wilde ook weer niet te arrogant over komen. Het poesje legde de muis neer en schoof die naar de kitten. Zou hij al prooi eten? Ze wist het eigenlijk niet zo goed, maar het was het proberen waard! "Wil je proeven?"

Zijn vacht lag met lange plukken langs zijn nog maar kleine flank. Hij was nog maar zo jong, wist nog maar zo weinig van de wereld en er was zoveel wat er nog voor hem zou komen in het leven. Nu kon hij alleenmaar in de Nursery verblijven. Hij was een van de eerste van het nest geweest di erbuiten kwam. Misschien omdat hij het meest nieuwschierig wa, of omdat het allemaal zo interessant was om te ontdekken. Het zou ook niet lang duren voordat hij de Nursery uit zou groeien, dit zat wel in zijn genen. Een grote bouw, brede kop, grote klauwen, maar een gouden hart. Ontzettend lief voor de ander was Storm zeker en zo ook nu, al kwam dat nog vooral voort uit zijn enthousiasme. Hij keek naar de poes die de nursery binnen was gekomen, grote ogen vol verwondering door de muis die ze gevangen had. "Oh! Ik heb een muisje gevangen! Helemaal zelf," Zijn ogen werden nog groter. Wow.. Stormkit kon alleen nogmaar dromen over hoe dat zou kunnen zijn. Ze legde het muisje voor zich neer. Hij was benieuwd, dus kwam hij langzaam naar voren om te kijken hoe het er uitzag. "Wil je proeven?" Stormkit keek met een ruk weer omhoog. Mocht dat echt?! Er kwam een grote grijns op zijn mond. ''Mag dat?'' Hij stak zijn staartje slingerend in de lucht Hij stond half te huppelen, maar ook gefacineerd door de muis. Hij keek ook even naar de poes, en bedacht zich iets. ''Ik ben trouwens Stormkit!'' Trots sprak hij zijn naam uit. Daarna keek hij weer naar de muis, kwam voorzichtig naar voren toe.