I'd never back down

De wind stak op, oude herfstbladeren zochten zich een weg door de tunnel van de ingang. Overal om zich heen lagen kittens te slapen, te spelen en te drinken. Stormkit vond het super leuk om met de andere kittens te spelen en had in de afgelopen tijd ook al wel wat vriendjes gemaakt. Al, hij had vooral zijn zusje al beter leren kennen, Vixenkit was super lief en hij voelde zich verantwoordelijk voor haar. Een deel van de dagen in het kamp, besteedde hij ook vaak aan een dingetje wat andere kittens niet boeide. Hij kon uren aan de rand van de nursery zitten, turend over het kamp en kijkend naar hoe het leven binnen het kamp zichzelf vorm gaf. Zijn ondertussen amberkleurige oogjes keken dan half dromerig voor zich uit. Stormkit leek nu al bezig te zijn met welke dingen er in het kamp gebeurde. Hij kende al een paar warriors, maar dan van afstand en het bekijken. Hij had kunnen ontrafelen hoe hun clanleader er uitzag doordat ze 'star' heette aan de achterkant van haar naam, en hij wist een beetje wie hun deputy eruitzag. Ook wist hij dit, want hij had hij al een keer een echte ceremonie gezien! Het was dan wel zittend bij zijn moeder aan de rand, met de rest van hun gezinnetje. Maar verder had hij zijn ogen uitgekeken, het was zo spannend.. er was zelfs een leerling benoemd tot warrior! Stormkit had vol ongeloof gekeken hoe het hele kamp uit zijn dak ging voor Hermitshell! En een aantal van zijn nursery genootjes, mochten verhuizen naar de plek die hij een paar dagen ervoor had ontdekt. De apprentice den. Ze hadden hun leerling naam gekregen en ook zij werden vol enthousiasme verwelkomd met hun nieuwe naam. Fonkelende oogjes vanaf de rand van het kamp, omdat hij nog niet écht mocht meedoen aan zulke evenementen. Die avond was hij ook als een blok in slaap gevallen, zo moe van alle nieuwe indrukken.

Nu lag hij tegen het vallen van de middag met een blaadje tussen zijn pootjes. Het had allemaal verschillende kleurtjes bruin. En hij volgde met zijn nagel de nerfjes van het blad. Het waaierde uit in allemaal kleinere takjes, net als een boom zelf. En daar tussen zat dan ook weer blaadje. Had er verder nog niet bij vertelt, dat Storm ook midden op het pad was gaan liggen met dit blad.. en dus eigelijk met zijn dromerige hoofdje pontifacaal in de weg lag. Daarom viel hem dat pas op toen er ook iemand tegen hem begon te praten. “Hallo daar, Stormkit,” Losgerukt uit zijn hyperfocus, rolde Stormkit om zodat hij verbaasd omhoog kon kijken met het blaadje tussen zijn pootjes. Dat was Stormflight! De papa van Bitterkit! Een grote sterke warrior, die altijd heel lief was voor andere katten. ''Hoi Stormflight!'' Observant, maar zeker niet verlegen was Stormkit. Hij vloog op en stond het gestrekte staart voor de warrior zijn neus. “Ben je nog niet moe?” vroeg de grote kater aan hem. Storm beet even op zijn lip om over de vraag na te denken. ''Ehh.. nee. Ik was nog onderzoek aan het doen over ehh.. blaadjes.'' Hij glimlachte een grote grijns, want hij was er eigelijk best trots op. Hij zwiepte met zijn staartje en keek nieuwsgierig naar de grote kater.

Stormkit stond tegenover de grote kater. De strepen op zijn vacht waren wit met grijs, dus ergens leken ze zelfs een beetje op elkaar en was niet alleen hun naam gelijk. Verder waren de twee geen familie van elkaar. Stormkit keek in de groene ogen van Stormflight, ze waren echt intens groen. “En hoe verloopt je onderzoek?” Stormkit glimlachte en pakte zijn blaadje erbij in zijn bekje. Het kraakte een beetje omdat hij deels verdroogd was. Alsof hij een trofee vast had liet hij het aan Stormflight zien. ''Ik heb alle nerfjes geteld! het zijn er wel 7! Alleen niet de mini nerfjes, want dat zijn er zoo veeeel'' Storm legde het blad voor Stormflight zijn voorpoten neer. “Wist je dat de mooiste bladeren in Leaffall vallen?” Storm zijn ogen werden groot. ''Echt?'' Watvoor bladeren waren dat dan allemaal? Hij keek naar de bomen die buiten de nursery stonden. Ze waren nu nog kaal en lelijk, dus Storm kenden de bomen niet anders dan dat ze er uit uitzagen. Hier en daar hing er nog wel een verdwaald blaadje aan. Maar ze leken allemaal donkergrijs, bruin en op de grond kon je er verder ook niet zoveel mee. Het scheen wel dat hij was geboren tijdens een hevige sneeuwstorm, die voor het eerst sinds jaren had plaats gevonden. Daar had hij alleen weinig van gezien doordat hij zo jong was. “Dan varieert de kleur van oranje tot bruin en van rood tot geel.” Er verscheen een grote nieuwschierige vrolijke blik op Storm zijn gezicht. ''Maar zijn alle bomen dan ook al die kleuren?! En ze zijn toch ook groen? Ik wil ze ook groen zien!'' Hij had het er echt over alsof het een attractie was, maar hij vond het oprecht heel interessant. Zijn liefde voor de natuur zat diep.

Stormkit stond voor Stormflight zijn neus, en hij had net uitgelegd hoe hij het blaadje helemaal had onderzocht, van top tot teen. Alles was helemaal mooi uitgeplozen en bedacht door Stormkit, hij vond het heel leuk om na te denken over hoe dingen er uitzagen. Daarna had Stormflight ook nog vertelt over hoe de blaadjes van kleur veranderde, dus Stormkit zat op het puntje van zijn luisterstoel om te horen wat Stormflight te vertellen had. “De bomen blijven dezelfde kleur behouden. Het zijn echt enkel de bladeren die van kleur veranderen,” Stormkit keek even naar de bomen. Ahh, dus alleen de blaadjes, dat klonk logisch. “De bladeren krijgen een groene kleur in Newleaf wanneer ze weer beginnen met groeien en dit heel de periode van Newleaf en Greenleaf door, totdat het weer Leaffall wordt,” Stormkit hupste even heen en weer van enthousiasme. ''Dus dan zijn de blaadjes heel lang heel erg mooi! Maar wa- wanneer gebeurd dat dan?'' Zei Stormkit nieuwschierig. Hij kon niet wachten om te zien hoe het hele bos groen zou kleuren en alles mooier zou worden dan het nu was. “Je zult de groene bladeren nog wel te zien krijgen en dat zal eigenlijk niet heel lang meer duren,” Niet meer zo lang dus, hij was echt op het perfecte moment geboren, want dat betekende dat hij niet meer zo lang hoefde te wachten. Dat was echt wel een gelukkie. Hij kon het zich niet voorstellen hoe het kamp eruit zou zien als alles zo mooi groen zou zijn. ''Maar maar, Stormflight. Ik heb al groene dingen gezien. Dingen die nieuw waren, en ze stonden er eerst nog niet, en nu wel en dat is leuk.. want nu staat het er wel! Wacht ik ga het laten zien!'' En voordat Stormflight iets had kunnen zeggen was Stormkit al naar zijn nest gelopen. Daar hij hij eerder de steel van een sneeuwklokje met een knopje erop gelegd. Hij nam het voorzichtig in zijn bekje en stak het uit naar Stormflight. ''Kijk! Hmdheze whass nieuhhww, en hij whmas erf eerfst nogfm niehht'' Stormkit was een beetje vergeten dat tegelijkertijd praten en een steeltje in je bekje houden eigelijk niet zo heel erg goed werkte. Maar hij keek wel vol trots naar Stormflight door zijn goeie vondst.