If we don’t fully leave it, we can’t be fully present in the next thing

Barksound had haar net weer over een boomstronk heen geholpen toen de ingang van het kamp in zicht kwam. Even stopte ze en keek ze haar partner aan. Kort was er twijfel in haar goudgele ogen te zien. Deed ze hier wel goed aan? Was het niet egoïstisch? Nee, ze deed dit voor hen. Ze moesten de kans hebben haar in ieder geval nog te zien, voordat het niet meer zou kunnen. Die kans wilde ze niet ook nog van ze afpakken. Dus moest ze dit doen. Als ze haar niet wilden zien was dat ook goed, dan kon ze ook gaan. Als ze hen die kans maar had gegeven. In de bergen had dat niet gekund, dan was ze gewoon ineens weg geweest. Nee, dat vond ze pas egoïstisch. Ze kwam weer in beweging en liep achter Barksound aan naar de ingang van het kamp. Ze zei niets. Ze gingen wel zien wat er zou gebeuren. Wat ze aan zouden treffen.

[@Barksound & ze staan bij de ingang van het kamp, open]

Hij hielp haar over het laatste obstakel heen, het laatste obstakel voor ze het kamp konden binnenlopen. Uiteraard zouden er nog obstakels komen, maar deze zouden waarschijnlijk een andere vorm aannemen. Hij knikte kort naar Brindleleaf bij het kruisen van hun blik. Ze waren er en zouden nu vooruit moeten gaan. Hij hoopte met heel zijn hart dat het ontvangt redelijk zou zijn. Ze waren langere tijd weg geweest, hoe lang dat precies wist hij niet meer zo goed. Er waren in ieder geval een aantal seizoenen aan hen voorbijgegaan. Voor hem minder dan voor Brindleleaf. Hij nam het voortouw en stapte richting de ingang van het kamp. Ze waren de patrouilles voor geweest en waren in hun aankomst niemand tegen gekomen. Hij kneep even zijn oogjes dicht bij de ochtendzon die via de bomen boven de kampomwalling kwamen. De geuren waren hem vertrouwd, maar er waren een aantal dingen in de lucht die leken te ontbreken. Uhm, waar was de geur van Oceanstar? Hij was vertrokken met haar zegen en hij had gehoopt haar hier als eerste te zien.

Storkpaw It's all good girl

Storkpaw was zich net aan het uitrekken naast de Apprentice den toen er geritsel klonk van katten die binnen kwamen. Normaal gesproken zou ze daar niet op letten, maar er drongen vreemde geuren door en ze keek verbaasd op. Haar vacht in haar nek ging meteen wat omhoog toen ze besefte dat dit vreemde katten waren, die gewoon binnen kwamen lopen. Ze hadden geen geur van een andere clan, dus Rogues? Alleen waarom roken ze dan wel naar het territorium al? Storkpaw vertrouwde het allemaal niet en ze snelde op het tweetal af. "Wie zijn jullie?''eiste ze te weten. Hoe durfde deze gewoon binnen te komen wandelen. De poes zag er bovendien ook zwak uit en niet alsof ze kon vechten. Twijfelend keek ze naar de vreemdelingen, haar nekharen gingen weer wat platter liggen. Ze deed een paar stappen terug en wachtte af.

Elfje

Even staarde ze met open mond naar de ingang van het kamp. Ze knipperde een paar keer met haar hazelnootkleurige ogen, die ook nogal groot waren geworden. Dit kon niet… Dit kon echt niet toch? Ze stond aan de grond vastgenageld terwijl ze probeerde te laten bezinken wat ze zag. Haar oma hoorde in de bergen te zijn. De plek waar zij ook naartoe was gegaan toen ze was gevlucht van WindClan(van haar moeder), daar had ze haar oma gevonden. Toen ze daar afscheid hadden genomen in de bergen, toen de patrouille haar had opgehaald, had ze zeker niet verwacht om haar hier weer te zien. Toch stond ze daar, in levende lijven. Brindleleaf, samen met Barksound. De eerste die naar ze toeliep was Storkpaw. Ze kende hen niet, hoe moest ze het ook weten. Het was moons geleden. Toch stond het bij Hazelpaw nog vers in haar geheugen. Ze was het nooit vergeten en dat zou ze ook niet. Ze was dol op haar oma, Brindleleaf had haar geleerd wat echte liefde was. “Oma!” Gilde ze dolblij. Ineens kwam ze weer in beweging en vloog op haar af. Ze duwde zichzelf tegen haar aan en snorde zachtjes. “Oma.” Fluisterde ze toen, nog steeds wat ongelovig.

Amberstorm dacht eerst dat het een nachtmerrie was. Daar had ze er immers genoeg van - de geur van haar moeder, warm en bekend, was haar hele leven lang een constante in haar dromen. Meestal gevolgd door de pijn van haar verraad, door de schok die het was van haar te vinden in de bergen, van het verlies van haar dochter voor ze haar weer gevonden hadden. Het was haar eeuwige herinnering dat de appel niet ver van de boom viel. Dat ze zich altijd beter geacht had dan haar moeder, maar uiteindelijk haar kittens meer pijn gedaan had dan Brindleleaf ooit aan hen gedaan had. Maar toen de jonge kattin haar groene ogen opende en de geur nog steeds in haar neusgaten hing, stond ze plotsklaps recht. Haar botten deden pijn en haar magere flank hijgde moeizaam. Ze snelde zich naar buiten, de eldersden uit. Haar vacht was dof en ze had niet langer meer trots in haar houding. Bijna alsof ze aan de grond bevroren was stond ze stil toen ze hen zag, toen ze haar zag. Hazelpaw in haar vacht, snorrend en blij zoals ze nooit bij haar geweest was. Het voelde alsof Brindleleaf haar hart uit haar borstkas scheurde. Amberstorm stond met haar mond vol tanden. Hoe durfde ze, hoe durfde ze hier opnieuw op te komen dagen? Alsof er niets gebeurd was, alsof haar leven niet onherroepelijk verpest was sinds zij in haar egoïsme hen achtergelaten had? Elke keer dat ze haar moeder zag voelde ze zich weer vijf manen oud, die jonge kitten die opgekruld lag te wachten tot haar moeder terugkwam, want het kon toch niet dat ze weg was, dat ze hen verlaten had? En ze besefte dat haar gedachten egoïstisch waren, dat ze opnieuw enkel verblind was door haar eigen pijn, ook al had ze zo veel meer pijn gecreëerd, ook al had ze haar kittens nooit het goede leven kunnen geven dat ze zelf nooit gehad had. Zie maar in hoe haar dochter zo veel meer hield van haar moeder, niet wetend van de pijn die Brindleleaf hen allemaal aangedaan had, die dag dat ze vertrokken was. Amberstorm zette een stap naar voren. Tranen stroomden over haar wangen al had ze dat niet eens door. Ze had niet meer gehuild sinds - sinds Gorsekit. Maar nu was het alsof alle dammen braken, alsof ze terug bij het begin was. De cirkel was rond.

What is your burden to bear?

Kop op, blik strak, vast besloten uit te vinden wat er een vredesnaam nu weer gaande was stapte de kater de oproer met duidelijke tegenzin tegemoet. Soms vroeg de deputy zich af of deze rang niet één of ander grapje was geweest, zag hij er geen enkel vorm van trots in terug. Als hij het niet geweest was had hij dit immers kunnen laten schieten, had hij de ochtend net wat verder van zich af kunnen duwen. Zijn blik vond Amberstorm, tranen over haar wangen glijdend, verontrust draaide de kater zijn oren naar achter, het was niet iets wat je iedere dag aantrof. Zijn twijfels wegslikkend stapte hij verder de scene in, langs Storkpaw, starclan verdomme wat werd zij groot, wat was hij klein. Zo klein dat hij omhoog moest kijken om de bron van alle onrust te kunnen herkennen in iedergeval. Met enige achterdocht op zijn ogen keek de kater de twee aan, staand in het kamp waar beide al manen geen poot meer binnen hadden gezet. Hij vond het maar niks. "Wat heeft dit te betekenen?" wilde de kater echter eerst weten voor hij te snel conclusies trok.

♜

Ze draaide zich om toen ze bekende pootstappen achter haar hoorde, de stappen van haar moeder. Daar was ze altijd scherp op. Scherper dan ze eigenlijk behoorde te zijn, omdat ze altijd had willen weten waar Amberstorm was. Zodat ze wist wanneer ze op moest letten, wanneer ze op haar hoede moest zijn. Dit keer stroomde er alleen tranen over de wangen van haar moeder. Even wat ontdaan staarde ze naar haar. “Mama… mama niet huilen.” Ze trippelde naar haar toe. “Kijk oma is terug!” In al haar naïviteit had ze niet eens door dat dat juist de reden was waarom Amberstorm huilde, dat en dat zij Brindleleaf had geknuffeld en niet haar. Ze had er geen idee van wat dat met haar moeder deed. De liefde had ook nooit van Amberstorm afgestraald, dus hoe moest ze ook weten dat ze daar misschien wel naar verlangde. Dat ze zich in haar vacht verstopte, in plaats van in die van Falconpaw of Brindleleaf. Ze dacht juist dat haar moeder het liefste had dat ze op afstand bleven, dat ze er niet van hield om aangeraakt te worden. Beter weten deed ze niet. Ze keek op toen ze de stem van Blazesong hoorde. Kort trok ze met haar oren. Was hij eigenlijk wel blij dat zij hier waren? Hij ging ze niet aanvallen of wegjagen toch? Iets wat angstig keek ze naar Amberstorm, opzoek naar houvast.

(ik gooi stiekem Hazel nog even tussendoor (a) )

De eerste die naar hun toestapte was een dappere apprentice. Die vroeg wie hun waren. Ze wilde net haar bek open doen om haar antwoord te geven, toen ze een bekend hoopje oranje vacht op haar af zag stuiven. Ze werd warm van binnen toen een dolblije Hazelpaw zich in haar vacht verstopte. “Hazelpaw.” Miauwde ze zachtjes. Ze moest even haar poten wat verder uit elkaar zetten om te blijven staan. Haar kleindochter duwde niet hard, maar ze kon nu eenmaal niet zo heel veel meer hebben. Een klein beetje druk wist haar al om te krijgen als ze niet oplette. Ze stond niet meer zo stabiel op haar poten. “Mijn naam is Brindleleaf en dat is Barksound.” Vervolgde ze toen, deze woorden waren voor Storkpaw bedoeld. Toen viel de blik in haar goudgele ogen op Amberstorm, haar dochter. Tenminste… ze herkende haar wel maar ze was anders. Ze leek zo gebroken… zo fragiel. Wat was er gebeurd? Zelfs haar fouten hadden haar dochter niet doen breken, tenminste niet zichtbaar. “Ach meisje…” Ze wilde naar haar toelopen, maar ook Hazelpaw maakte zich van haar los en liep naar Amberstorm toe. Het was lief bedoeld, al betwijfelde ze of Amberstorm het wilde horen. Ook zij kwam in beweging en liep houterig naar haar dochter toe, al bleef ze de laatste paar passen van haar af staan. Om Amberstorm nog wat ruimte te geven en omdat Blazesong naar hun toekwam. Die vroeg wat het allemaal te betekenen had. “Ik heb niet lang meer, ik wilde ze de kans geven om afscheid te nemen als ze dat zouden willen.” Zei ze toen. “Het was niet de bedoeling om onrust te veroorzaken.” Nee, ze wilde ze echt alleen nog maar de kans geven om haar nog even te zien. Meer niet. Al vroeg ze zich ergens af of dit wel zo’n goed idee was en niet de zoveelste fout die ze gemaakt had. Nu ze Amberstorm zo zag. Ze had haar toch niet nog meer pijn gedaan?

Storkpaw It's all good girl

Er gebeurde een hele hoop en Storkpaw snapte er maar weinig van. Nog voordat haar vraag beantwoordt kon worden kwam Hazelpaw er opeens bij die blij leek te zijn om de twee te zien. Beter nog, ze noemde de zwak uitziende poes zelfs oma. Hazelpaw was toch een dochter van Amberstorm? Was dit dan soms haar moeder of de moeder van Hazelpaw's vader? De blijkbaar oma sprak tegen haar kleindochter en even dacht Storkpaw dat ze alweer vergeten was, wat natuurlijk begrijpelijk was, maar toch leek de poes nog even tegen haar de hebben. De twee hadden nu namen, Warrior namen. De Apprentice knikte nu enkel maar, het gevoel hebbend zich ergens tegen aan bemoeid te hebben waar ze weer niks mee te maken had. Ze wou gewoon dapper zijn, maar nu zat ze op de zijlijn te kijken naar iets waar ze niks van wist. Daar was Amberstorm, maar die leek niet blij te zijn met dit bezoek. Of misschien wel. Storkpaw wist het echt niet allemaal. De poes was stil toen ze naar voren kwam, maar Storkpaw zag dat ze huilde. Ze wou er naar vragen, maar durfde niet. Dit ging haar niet aan. Hazelpaw ging al naar haar toe, probeerde haar te troosten. Ook Brindleleaf deed een paar moeilijke stappen, maar stopte voordat ze er helemaal was.

Storkpaw bedacht dat het beter was om weg te gaan, totdat Blazesong erbij kwam. Hij leek er in elk geval ook niet alles van te snappen, hoewel hij wel deze twee moest kennen. Ergens maakte haar dat blij, dat ze niet de enige was die in het donker tastte en ze bleef toch maar even staan. Nu kwam er iets aan het licht, hoewel het voor een kat die de twee nooit gekend had niet veel uitmaakte. Ze waren hier om afscheid te nemen. In elk geval wou Brindleleaf dat. Was ze bang dat ze vlug zou sterven of wist ze dat al? Zo klonk het in elk geval. Storkpaw ging een stukje naar achteren om vervolgens maar te gaan zitten. Deze poes had ze nooit gekend, dus voor haar hoefde afscheid niet te nemen. Ze wou degenen die dat wel wenste te doen de ruimte geven, als het doorging. Het leek haar echter ook niet netjes om nu meteen weg te gaan, dat kwam misschien wat raar over. En ergens moest ze toegeven, was ze stiekem nog een beetje nieuwsgierig naar wat hier speelde. Ze hoefde niet alles te weten, maar ze was nu midden in iets vreemds terecht gekomen door haar eigen schuld en nu wou ze toch wel meer weten over deze katten die uit het niets waren gekomen.

Elfje

Er was rumoer in het kamp. De laatste tijd leek dat heel erg het thema te zijn. Hij wist niet of dit goede rumoer was of slechte. De ene keer leek het heel goed te zijn en de andere keer was het totaal niet goed. Hij snelde zijn den uit, om te bevriezen op de plek waar hij stond. “Oma!” Wat.. hoe? Hoe was ze hier helemaal terug gekomen? Hij keek met grote ogen naar het tafereel. Hij wist niet zo goed hoe hij zich moest voelen, hij was ergens heel blij maar.. er was iets mis. En misschien was het door zijn training dat hem dat soort dingen nu opvielen, maar het was niet om voor altijd terug te komen. Dat was al zeker. Hij stapte inmiddels voorzichtig naar voren. Zag hoe zijn oma naar zijn moeder stapte, hoe Hazel naast haar stond na alles wat er gebeurd was. Hij slikte even hard, vanaf een afstandje had dit geweest kunnen zijn als Brindleleaf nooit was vertrokken. Een familie. Maar dat waren ze nu niet, niet echt meer. “Ik heb niet lang meer, ik wilde ze de kans geven om afscheid te nemen als ze dat zouden willen.” Daar was het. Daar was waar hij voor had gevreesd. Hij sloot zijn ogen even kort terwijl de poes tegen de deputy sprak. “Het was niet de bedoeling om onrust te veroorzaken.” Hij opende zijn blauwe ogen weer en forceerde een glimlachje op zijn gezicht terwijl hij dichterbij stapte. "Oma," sprak hij zachtjes. "Het is goed om je weer te zien." Al was het nu al misschien voor de laatste keer.

Katten om haar heen waren verbaasd om de indringers - de jongere katten wisten niet wie ze waren, wat hun geschiedenis was, terwijl de ouderen zich afvroegen waarom ze nu, na al die tijd, eindelijk besloten hadden terug te komen. Amberstorm hoorde niets behalve het ruisen in haar oren. Haar hart klopte in haar keel en ze was zich niet bewust van de tranen die over haar snuitje rolden. Hazelpaw was de eerste die haar aanwezigheid opmerkte. De kattin trok zich los van haar grootmoeder en liep op haar af. Amberstorm volgde de jonge poes met waterige groene ogen, maar bewoog verder niet. De blik van haar dochter was angstig, en voor een keer dacht Amberstorm dat ze die blik waarschijnlijk volledig spiegelde. Als haar leven anders was geweest, had ze waarschijnlijk veel op Hazelpaw geleken. Als de wereld haar niet geforceerd had om op te groeien, een muur te bouwen, zich sterk voor te doen. Brindleleaf bewoog nu ook, kwam op haar af. De jonge elder keek opnieuw op. Haar ademhaling haperde even; onbewust zette ze een stap achteruit. Meisje, noemde ze haar, en zo voelde ze zich ook. Klein en jong en bang. Haar moeder legde uit waarom ze hier was; dat ze niet lang meer had, dat ze de kans wou geven om afscheid te nemen. Afscheid.. Wat ze niet gekregen had, al die manen geleden. Toen haar moeder gewoon verdwenen was met de noorderzon, om nooit meer opnieuw te zien - dat was wat ze toen gedacht hadden. Maar nu kwam ze keer op keer terug, scheurde ze die wond opnieuw open en startte ze het proces opnieuw. Falconpaw, oh, hoe volwassen hij wel niet was, hoe veel beter in het omgaan met dingen zoals dit, sprak zachtjes zijn grootmoeder toe, mauwde dat het goed was om haar weer te zien. Amberstorm kon daar niet mee akkoord gaan, wou dat voor één keer haar moeder hen eens met rust zou kunnen laten, dat ze zou kunnen weggaan zoals ze al die manen geleden beloofd had. De kattin klemde haar kaken op elkaar, liet haar blik glijden over haar twee oudste kittens en was plots blij dat haar jongsten Brindleleaf niet kenden. Even gleed haar blik naar de nursery, als om te checken dat ze daar niet waren, dat ze niet aan het kijken waren. De slanke kattin zette toen een stap naar voren, boorde haar blik in die van haar moeder. Ze had niet lang meer. Dat deed pijn, dat kon ze niet ontkennen. Haar moeder was stervende. Hoe erg hun relatie ook geweest was, hoe stroef het ook gelopen had, een deel van haar was nog steeds die jonge enthousiaste kitten die naar pluisjes sloeg samen met haar moeder, die altijd verlangde naar haar aandacht en haar goedkeuring. Maar ze kon niet anders dan haar emoties maskeren in een stille woede, ook al zat er geen echt vuur achter de frons op haar snuitje. Ze had afscheid genomen nadat ze voor het eerst teruggekomen was uit de bergen. Ze had gehuild en geknuffeld, had de jonge kattin gespeeld die ze was. Maar ze was er klaar mee, Starclanverdomme. "Hoe durf je hier terug te komen.", siste ze, woede in haar stem, kaken op elkaar geklemd, klauwen in de grond begraven alsof ze op het moment stond om aan te vallen. "Wat geeft jou het recht om steeds onze levens op te schudden? Waarom kon je niet gewoon weg blijven toen je besloot dat het beter was om ons te verlaten?"

Hij hield zich bewust op de achtergrond, wetende dat Brindleleaf hier was om haar afscheid te nemen. Hij had geen directe familie op wie hij kon terugvallen. Enkel de kittens van Brindleleaf waren katten die hem nauw aan het hart lagen. Hij had hen altijd in de gaten gehouden, uiteraard vanop een afstand. Ze hadden hoogstwaarschijnlijk niet eens door dat hij dat gedaan had. Hij liet zijn blik langs de omstaanders gaan, zoekend naar de hoge rangen die hij hier eerder had achtergelaten. Oceanstar en Stallionheart waren nergens te bespeuren. De eerste kat die hen leek aan te spreken, alsof hij voor de clan sprak, was Blazesong. Was dit nu Blazestar? Barksound kon in ieder geval niet volgen met wat de huidige rangorde was in Windclan. Hij was in ieder geval toch blij dat enkele katten naar voren kwamen om Brindleleaf te begroeten, het deed hem deugd. Tot de donderwolk van de familie naar voren kwam. Barksound spitste zijn oren en was alert voor wat komen zou. "Hoe durf je hier terug te komen." Haar toon beviel hem niet en even haalde hij verdedigend zijn lip op als teken, als signaal dat ze moest oppassen met wat ze ging doen. "Wat geeft jou het recht om steeds onze levens op te schudden? Waarom kon je niet gewoon weg blijven toen je besloot dat het beter was om ons te verlaten?" Hij zette een stap naar voren en hield zijn ogen strak op de poes gericht. Barksound was enorm geduldig en had zelfs jaren op zijn liefde gewacht, maar als er iemand één poot uit stak naar haar, zelfs al was het haar bloedeigen dochter, zou hij ingrijpen.

Ze wende haar blik even van Amberstorm en Hazelpaw af toen ze nog een oranje vacht voorzichtig hun kant op zag komen. Het was Falconpaw. Met een warme glimlach rond haar lippen keek ze haar kleinzoon aan. Er stond dankbaarheid in haar ogen door zijn opmerking. Het deed haar zo goed om dat te horen. Ze was niet meer alleen op de wereld. Ze had Barksound nu en haar kleinkinderen die wel van haar hielden. Ze had toch nog iets goeds gebracht al zou Amberstorm daar vast anders over denken. Ze keek weer naar haar withete dochter die een stap haar richting opzette. Direct ging Barksound beschermend voor haar staan. “Bark het is goed.” Miauwde ze tegen haar partner. Hij kon haar beschermen tegen haar klauwen, maar niet tegen de woorden. Woorden die nu zouden komen, dat wist ze. Dat had ze geweten toen ze had besloten om terug te komen, om ze nog één keertje te zien. Dit keer ging ze niet onderdanig doen of haar excuses aanbieden, dat had ze al zo vaak gedaan. Dat hielp niet bij haar dochter. Ze luisterde niet of ze wilde het niet horen, accepteren deed ze het sowieso niet. Dit keer moest ze het anders aanpakken, voor haar kleinkinderen. Dus rechtte ze haar schouders en keek Amberstorm strak aan. “Het is niet alleen jij Amber.” Zei ze toen op een strenge moederlijke toon. “Ik weet dat jij hier niet blij mee bent, maar je ontneemt ook Hazelpaw en Falconpaw het moment om afscheid te nemen. Zij willen dat wel. Is dat niet belangrijker? Belangrijker dan de haat die jij voor mij voelt?” Ze bleef haar dochter aankijken. “Het spijt me, maar ik moest dit doen. Voor hun en ook voor jou, ik ben er straks echt niet meer. Dat moest je weten.” Daarna ging haar blik naar Blazesong. “Ik weet niet wie de leiding nu heeft, ben jij nu Blazestar of ben je de deputy van WindClan? Als jullie mij nu weg willen hebben dan begrijp ik dat heel goed, maar mag ik dan nog even met Amberstorm, Falconpaw en Hazelpaw praten? Desnoods buiten het kamp als jullie dat liever hebben. Alsjeblieft.” Vervolgde ze toen, met een iets wat smekende blik in haar ogen.

Ze kromp iets in elkaar toen Amberstorm tegen Brindleleaf begon te schreeuwen. Ze had haar moeder vaak genoeg boos gezien, maar nog niet zo woest. Haar ogen waren groot terwijl ze van de één naar de ander keek. Ineens wist ze zichzelf niet meer zo goed een houding te geven. De steun waar ze naar opzoek was geweest bij Amberstorm kreeg ze niet. Haar moeder had alleen maar oog voor Brindleleaf. Ze slikte en keek naar Falconpaw die er ook bij was gekomen. Ze bleef staan waar ze stond en zei niks meer. Ze was aan de grond genageld, niet meer in staat om te bewegen. Waarom was hun moeder niet blij? Het was toch heerlijk dat oma er weer was. Brindleleaf vroeg aan Blazesong of ze met hun mocht praten, dus gleed haar blik naar Blazesong. Misschien dat hij het kon sussen, zenuwachtig trok ze met haar oren. Zenuwachtig door de situatie en door wat oma had verteld. Ging ze echt dood? Falconpaw kon haar vast wel beter maken, toch...?

De kater had rumoer in het kamp gehoord toen hij terug gekomen was. Een groepje katten verderop had zich verzameld en hij hoorde de stemmen van zijn deputy en zijn voormalig deputy, Amberstorm. Met snelle stappen kwam hij op de groep af en zijn oog viel op 2 warrior's die hij een lange tijd niet gezien had. Hij was nog jong geweest toen zij in WindClan waren, maar hij kende ze wel. Brindleleaf en Barksound. Hij knikte kort naar de katten. Hij hoorde Brindleleaf vragen wie de leiding had. "Ik," sprak hij toen kalm. "Na de dood van Oceanstar is Stallionstar in haar plek gekomen. Toen hij geroepen werd voor een hoger doel ben ik door StarClan gekozen als opvolger." legde hij rustig uit. Brindleleaf had aangegeven dat als ze niet terug genomen werd dat ze dan tenminste haar kinderen wou spreken. Dat was redelijk. Wolfstar zijn hoofd maalde. Hij kon deze katten niet terug de clan in laten. Ze waren te lang weg geweest. Hij wist niet wat ze gezien hadden, wie ze gesproken hadden en waar hun loyaliteiten lagen op het moment.

"Brindleleaf, Barksound," hij knikte beide katten met een kleine glimlach toe. "Hoewel ik het fijn vind om te weten dat oud-WindClanners gezond en wel zijn, kan ik jullie niet terug de clan in laten. Ik hoop dat jullie mijn keuze begrijpen." het was een moeilijk iets om te beslissen, maar iets dat gedaan moest worden. Hij kon de keuze ook niet op Blazesong leggen. "Ik wil jullie wel graag de kans geven om afscheid te nemen van jullie geliefden in WindClan, voor een laatste keer. Graag wel buiten het kamp." zijn blik ging kort tussen de twee katten heen en weer, hoe zouden ze dit op pakken?

What is your burden to bear?

De kater had nadenkend toegeken terwijl er heen en weer gepraat werd. Dacht voor heel even at hij het ong niet al te slecht had met zijn Familie. Fallen was niet goed in d'r kop en pa was weggerend maar gelukkig stonden zij hier nu niet het halve kamp wakker te schreeuwen. Zijn blik viel op Amber, keek de poes kort medelevend aan. Het was pijnlijk om de poes, ooit zo sterk, nu zo gebroken te zien, zo anders. Hij wist maar al te goed hoe het was om achtergelaten te worden, zou het ook zeker niet op prijs stellen als zijn vader in eens binnen zou stormen.

De kater knipperde kort met zijn ogen toen Brindleleaf hem om een gunst vroeg, één die hij haar niet zou kunnen geven, mocht hij het überhaupt willen. Vertelde hem geen drama te hebben willen veroorzaken met een smekende blik. Kort vond de kater zwakte in zijn hart voor de poes. Ze was stervende, wilde enkel en alleen afscheid nemen van haar kleinkinderen en hopelijk kinderen. De kater zijn blik verzachtte kort maar zijn kaken bleven strak op elkaar. De keuze lag niet bij hem, bovendien was weg gaan weg gaan. Maar een afscheid kon toch wel? Hij wilde net haar vraag beantwoordde, vertellen dat hij Wolfstar erbij zou moeten roepen. Maar dit bleek niet te hoeven. De grote kat had het drama opgemerkt, sprak vrijwel meteen zijn oordeel uit. Blazesong luisterde aandachtig, ergens wel blij dat de keuze buiten zijn poten lag, lastig als deze was.

♜

Brindleleaf vertelde hem dat het goed was, waarna de kater kort met zijn oortjes trok. Hij zette een klein stapje opzij, maar bleef wel alert. Een stapje opzij betekende niet dat hij hen niet in het oog hield. Barksound hield zich verder buiten de discussie, al hield hij wel elke kat in het kamp in de gaten. Hij zocht bekende, katten die hij kende. Hij draaide zijn kopje nu terug naar de groep die zich rond hen had verzameld toen Brindleleaf vroeg wie de leiding had over het kamp. “Ik weet niet wie de leiding nu heeft, ben jij nu Blazestar of ben je de deputy van WindClan? Als jullie mij nu weg willen hebben dan begrijp ik dat heel goed, maar mag ik dan nog even met Amberstorm, Falconpaw en Hazelpaw praten? Desnoods buiten het kamp als jullie dat liever hebben. Alsjeblieft.” Hij wilde haar graag de kans geven om afscheid te nemen van haar familie, daarvoor had hij haar mee terug naar Windclan begeleid. Hij had haar opgewacht, gewacht om terug naar huis te gaan. "Ik. Na de dood van Oceanstar is Stallionstar in haar plek gekomen. Toen hij geroepen werd voor een hoger doel ben ik door StarClan gekozen als opvolger." Hij draaide zijn oren naar voren bij het horen van een andere stem, Wolfheart. Al was het nu Wolfstar volgens de uitspraak die hij gedaan had. Oceanstar was gestorven? En hij had Stallionstar volledig gemist als leader? Hij was bij de dood van Bronzemask, ex-deputy van Windclan, vertrokken om Brindleleaf op de hoogte te brengen in de Tribe van de dood van haar zus. Was hij dan zo lang weggeweest? Hij had geen rekening gehouden met tijd en hoe het op zo'n korte tijd volledig kon veranderen. "Brindleleaf, Barksound," De frons, die bij de eerdere uitspraak op zijn snoet was verschenen, richtte hij bedenkelijk naar Wolfstar toen hij persoonlijk werd aangesproken. Hij was geen kater van veel woorden, zou zich ook niet opdringen bij anderen, maar met de volgende uitspraak zou hij het moeilijk hebben. "Hoewel ik het fijn vind om te weten dat oud-WindClanners gezond en wel zijn, kan ik jullie niet terug de clan in laten. Ik hoop dat jullie mijn keuze begrijpen." Hij knipperde zijn frons weg en wiebelde een beetje onbegrijpelijk bij het horen van de uitspraak. Hij zou echter niets zeggen, dat lag niet in zijn aard, niet meer. Hij draaide zijn oren echter wel lichtjes naar achteren. Hij mocht dan wel niets zeggen, maar zijn oren gaven weg dat hij niet helemaal achter de beslissing stond. Brindleleaf zou hij de kans geven om afscheid te nemen van haar familie, zoals hij haar beloofd had. Hij wilde haar afscheid in geen enkel geval in de weg staan. Barksound vermeed oogcontact, zowel met de Windclanners als met Brindleleaf.