Because I'm A People Person

De woorden uit haar Dark Forest dream waren in haar hoofd blijven hangen. Hoe kon het ook niet; ze was uit naar macht en respect en Tansystep beloofde die twee dingen en nog veel meer aan haar. Alles had haar aangesproken en dat kon voor een gevaarlijke combinatie maken.

Maar op het moment? Op het moment was ze gewoon haar eigen ding aan het doen. Niemand die in haar nek hijgde of haar omlaag trok omdat ze minder goed waren als haar. Dat was hoe het het beste was. Natuurlijk had ze andere katten wel nodig om dingen vóór haar te doen, maar op het moment was dat niet echt een hoofdzaak. Ze genoot nu gewoon even dat ze weg was van alle idioten die om haar heen leken te zweven.

Wat was ze precies aan het doen, vraag je nu? Jagen. De Twoleg Place was systematisch en chaotisch tegelijkertijd en toch makkelijk te navigeren voor haar. Het Rogue territory was wat moelijker, maar de betere prooi was wel daar te vinden. Gedoken in een jachthouding zwiepte ze een keer kort met haar pluizige staart voordat ze haar spieren aanspande, afzette en met een snelle beet was het beest dood.

Jagen had ze al onder de knie, die vorm was al perfect al zei ze het zelf. Nee, vechten, dat moest ze nog bijscherpen. Ze zou niet rusten tot die vorm zonder twijfel totaal perfect was. ]]


+Aegir

Dwalen. Wat was hij eigenlijk aan het doen? Nou ja, hij wist eigenlijk wel waar hij mee bezig was, maar hij wilde het niet toegeven. Hij was op zoek naar Lilypool, er was zoveel wat hij haar moest vertellen. En aangezien ze hem had verteld dat hij beter niet meer bij de rivier kon komen, was het gewoon een beetje... kwestie van geluk dat ze misschien ook aan hem dacht. Want ze hadden zo nu en dan ook dingen gepland staan. Maar vandaag was het gewoon weer een wanhopige kans. Hij zwiepte zijn pluizige staart en sprong vervolgens weer van een boomstronk af waar hij op had gestaan om over het ruige gebied te kijken. Een onhoorbare zucht rolde over zijn lippen. Misschien moest hij maar gewoon naar huis. Maar het duurde niet lang voordat hij verderop geluid hoorde, een sprong.
Iemand was dichtbij. Aegir hief zijn kop in de lucht en was van plan zich niet te laten kennen. Maar zijn nieuwsgierige, wat naïeve karakter werkte hem altijd tegen. Hij was de goedgezind om tegen een vreemdeling te schreeuwen, of gemeen te zijn zonder reden. Toen hij dichterbij kwam, waren de geuren alles behalve vreemd. Verse prooi en een geur van de elite. Hij wist ook direct wie: Skadi.
Aegir had nooit zin in Skadi. Ze was irritant en te vol van zichzelf. Zo was Skadi altijd al geweest. Maar ze had hem nu vast ook wel opgemerkt, dus tij voor het originele plan: zich niet laten kennen. Hij liep recht op haar af. ‘Hey,’ miauwde hij enkel. Hij had geen zin om een praatje te maken, om proberen haar vriend te worden, dat had hij manen geleden al op kunnen geven. Ze waren geen vrienden, eerder vijanden. Rivalen. Aegir haalde even zijn neus op en likte langs zijn lippen. Hij wist direct wat hij wilde: dat wat van haar was. En zonder te vragen zette hij zijn tanden in haar prooi en scheurde een stuk vlees af, om vervolgens luidkeels te smakken. ‘Hmmmmm~’ Een uitdagende blik naar de gevlekte young-one volgde.

Een geur rolde haar neusgaten kort na haar vangst binnen en ze trok haar neus op. Ugh, niet hem. Waarom moest dat irritante rotjoch haar altijd achtervolgen overal waar ze naar toe ging? Ze zou bijna denken dat hij verliefd op haar was als hij niet zo’n onmogelijke idioot was die zijn oude leven niet achter hem kon laten. Maar die gedachte liet haar ook bijna kotsen. Alsof ze ooit iets met hem te maken wilde hebben. Oh, als hij toch maar net wat verder gestruikeld had toen op de top van de toren, dan was ze al een hele tijd van hem af geweest.

Het duurde niet lang voordat Aegir met zijn vreselijk arrogante kop verscheen en haar simpelweg begroette voordat hij haar prooi bij haar weg sloeg en een hap er van afscheurde. Woede borrelde bij haar op toen hij luidkeels begon te smakken en ze haalde hard naar zijn kop uit om het eten uit zijn bek te slaan. “Kan je nu ook al je eigen prooi niet meer vangen. Hoe zou je dan ooit je final task moeten doen,” Vertelde ze hem snijdend. Ze was al lang voorbij het punt dat ze zou gaan schreeuwen, of hem rechtstreeks zou aanvallen. Ze had meer controle geleerd dan ze eerst had gehad. Die ene klap was gewoon omdat hij respect moest leren. Respect voor haar. Ze was miljoenen keren beter als hem én zij wist voor wie ze echt een uitverkorene was. Hij zou het nog wel leren. “Misschien moet je toch maar weer ophoepelen naar Riverclan, daar kunnen ze je nog steeds voeden als een kitten.” Want dat was basically hoe hij zich nog steeds gedroeg; als een verwend nest wat niets zelf kon. Wat dacht dat hij alles verdiende simpel door op zijn kont te zitten. Wilde hij haar anders bewijzen, dan zou hij toch een hele omslag moeten maken van hoe hij nu was, wat praktisch onmogelijk was, met zijn lage intelligentie.

Aegir had het kunnen verwachten, dat ze direct naar hem zou uithalen. Daarom trok hij zijn kop ook naar achteren, en schampte haar klauw enkel zijn lippen, maar het stuk vlees dat hij van haar had gestolen zat nog stevig tussen zijn kaken. Hij draaide zijn gescheurde oor naar achteren en staarde haar nog steeds even uitdagend aan, waarna hij het vlees doorslikte en het bloed rond zijn lippen aflikte. ‘Hou je bek, Skadi. Wil je niet eens prooi delen met de enige die misschien nog met je wil praten?’ miauwde hij kribbig terug. Skadi had vast geen vrienden. Iedereen haatte haar. Ze wilde gewoon stoer doen en in goed licht komen bij de leiders, want zo was ze. Het puntje van zijn pluizige staart tikte op en neer en hij rolde met zijn ogen. Hij deed alsof het hem allemaal niets deed, maar Riverclan was altijd gevoelig, dat zou het voor altijd ook blijven waarschijnlijk. ‘Je bent gewoon jaloers dat ik eerder member ga worden dan jij,’ bitste hij vervolgens terug. Want dat was zo. Híj was ouder, dus hij zou het eerst zijn assessment krijgen. Bovendien werd hij door de leider getraind, Brat zou direct weten als hij er klaar voor zou zijn, hij werd door haar gemonitord. Hij rolde een keer zijn schouderbladen naar achteren en staarde weer naar die prooi van haar. Natuurlijk kon hij zelf wel jagen, hij kon zichzelf prima redden. Nogmaals likte hij wat bloed rond zijn lippen weg, dat vloeide uit een kleine kras. ‘Oh, kom op Skadi. Je weet dat ik kan jagen, ik voorkom gewoon dat jij de dikke Riverclanner wordt wat in je bloed zit,’ miauwde hij toen naar haar. Wat zij kon, kon hij ook.

Ze kon wel lachen. Ze mocht misschien niet even populair zijn onder de young-ones, maar het was niet haar schuld dat zij beter was als hun en ze daar niet tegenkonden. Ze ging zichzelf niet tegenhouden, minder maken dan wat ze was, voor iets wat toch een grote leugen was. Wanneer het er op neer kwam koos iedereen voor zichzelf.

Maar Skadi kon zien hoe haar woorden onder de huid van die misselijke haarbal voor haar neus kropen. Hoe het een gevoelig puntje was. Het zorgde er in ieder geval voor dat hij een vreselijke come-back had. Iedereen die maar naar haar keek kon zien dat ze alles behalve dik was en ze was ook niet dom genoeg om daar kwaad om te worden. “Eerder een member worden betekent niet dat je beter bent als mij, gewoon dat ze minder lang met je opgescheept willen zitten,” sprak ze simpel. Hij mocht misschien door hun leider worden getraind, maar het nieuwe leiderschap was onder par met het oude. Brat kon geen eens haar eigen commander in controle houden, want anders had zij nou niet Lethal als haar mentor gehad. “Daarnaast ben jij dikker als mij, als je het nog niet gezien had, dus misschien probeer je je eigen onzekerheden op mij af te schuiven.” Ze moest even grinniken. Ja, meneertje dacht omdat ze vroeger zoveel woede uitbarstingen had gehad, dat ze misschien niet opgelet had. Dat ze niet slim was. Maar ze durfde haar prooi voor een week er op te wedden dat hij mijlen ver achter haar lag als het op intelligentie aan kwam.

Maar dat zou hij ooit nog wel leren. Het was dat ze niet in de problemen zou komen, maar anders was ze wel met de eer voor wat er met Certa gebeurd was gaan strijken. Hij wist immers dat ze gevaarlijk kon zijn, maar niet precies hóé gevaarlijk ze nou echt was. Ze gaf niets om katten die haar irriteerde. Het maakte haar niets uit dat ze geen vrienden had, die ze trouwens makkelijk kon krijgen als ze het wilde, want dat waren emotionele valkuilen die je einde konden betekenen. En het maakte haar ook niet uit wat er in haar bloed zat, want dat maakte je niet wie je was. Nee, je eigen keuzes, die zorgden daarvoor.

Aegir rolde zijn ogen toen Skadi sprak dat ze misschien niet langer opgescheept wilden worden met hem. Brat leek helemaal niet zoveel last van hem te hebben. Alhoewel ze nooit echt vrienden zouden worden, hij deed keihard zijn best. En dat zag ze, toch? Hij wist dat hij sterk was. Hij bleef een Riverclanner. Breedte en uithoudingsvermogen zaten nou eenmaal in zijn bloed. Hij beet even op de binnenkant van zijn wang. ‘Geef nou maar toe dat je me gaat missen in de toren. Zonder mij ben je zooo eenzaam,’ miauwde hij. ‘Iedereen haat je Skadi, had je dat nog niet door?’ voegde hij er vervolgens aan toe. Vervolgens begon ze te kibbelen dat hij dikker was. ‘Ik heb meer spieren én meer haar. Ik heb niets om onzeker over te zijn,’ verdedigde hij vervolgens. Ja, hij wist dat hij er goed uitzag. Aegir was echt niet ijdel, maar hij wist ook wel dat hij niet zorgen hoefde te maken over zijn uiterlijk. Zeker niet in Bloodclan, waar figuren zoals Orchis zaten. Daar had je gewoon medelijden mee wiens ouders dat waren, dat ze zo'n geval hadden geproduceerd.
Aegir plofte in het gras en weigerde koppig zich weg te laten pesten. Skadi dacht dat ze zoveel was, mevrouw het oogappeltje van de leraar. Om misselijk van te worden. En ze pronkte er teveel mee, dat maakte haar des te meer irriterend. Ze wilde gezien worden, ze was een slijmbal. Eigenlijk paste ze perfect in dit wereldje waarin ze zaten. Maar Aegir wist dat zijn tijd wel zou komen, en dan zou ze spijt hebben van álle dingen die ze tegen hem gezegd had. Aegir likte wat doelloos over zijn poot heen, doen alsof de gevlekte poes er niet stond.

Ze lachte om zijn volgende woorden, zo belachelijk waren ze. Het enigste wat ze aan hem in die toren ging missen was de kans om hem er af te duwen. Misschien had ze gewoon maar net wat harder moeten duwen, dan had ze al die manen zijn misselijke, gore kop niet te hoeven zien. Vervolgens ging hij door dat iedereen haar haatte in de notie dat zij dat niet door had. Oh ze had heus wel door dat ze niet populair was onder de young-ones, maar de members hadden niet bepaald een haat aan haar. Ze wist dat hij alleen maar woorden in haar hoofd probeerde te stoppen, haar onzeker probeerde te maken, maar het kon haar simpelweg gewoon niets boeien of ze vrienden had of niet. Anderen waren er om te gebruiken, niet om gehecht aan te raken. Als je gehecht raakte aan iets of iemand, dan konden ze het je afnemen en je op meer dan een manier pijn doen. “Als je niets hebt om onzeker over te zijn, waarom voel je dan de nood om jezelf te verdedigen,” Vroeg ze op scherpe toon. Misschien was hij toch niet zo zeker over zichzelf als hij dacht. “Misschien willen ze je toch niet eerder kwijt, omdat je gewoon zo icompetent bent. Misschien laten ze je wel langer young-one blijven, omdat je gewoon niet wil leren hoe de Elite werkt,” vertelde ze hem. Hij kon nog steeds geen afscheid nemen van Riverclan, van zijn vrienden daar en hij snapte ook nog steeds niet dat hij niet zo onschuldig kon blijven dat als hij nu was. Vroeg of laat zou hij bloed op zijn poten krijgen, dus het was beter als hij stopte met dat te ontlopen. Misschien zouden ze hem daarvoor echt langer young-one laten blijven, want ze wisten nu toch beiden wel wat er stond te wachten bij hun Final Assessment. Hij had haar niet willen geloven, toen ze het hem al die manen geleden had verteld, maar ze zouden op een duistere wijze aan hun halsband moeten komen. Een levend wezen die er een droeg zou moeten sterven aan hun poten. Ze moesten iemand vermoorden en Skadi betwijfelde zeer of meneer-ik-wordt-eerder-member-als-jou daar nou echt klaar voor was.

Aegir voelde zich zo niet bezwaard door haar. Ze was altijd zo geprikkeld. Altijd gemeen, altijd met beledigingen rondstrooien. Ze had het er ook zelf naar gemaakt. Er was geen normaal gesprek te voeren met haar, en toch voelde hij verplicht om af en toe met haar op te schieten. Waar deed hij het ook voor? Hij moest haar wegsnijden uit zijn leven. Ze was niets meer dan een hinderlijke teek. Ze begon weer naar hem te blaffen, en met een irritant stemmetje deed hij haar na. ‘Jezelf te verdedigen, mimimimimi,’ piepte hij haar op een hoge stem na. ‘Jij verdedigde jezelf anders ook, vetzak,’ snauwde hij haar toe. Vervolgens rolde hij zijn ogen en sloeg zijn staart van links naar rechts. ‘Betwijfel ik. Wie zouden ze eerder wegsturen? Iemand die geen goed woord over iemand heeft te zeggen, of iemand die tenminste wel zijn best doet,’ spuwde hij naar haar. ‘Je moet eens leren anderen op te bouwen, in plaats van ze altijd maar neer proberen te halen. Misschien voel je je eens een keer voldaan en kan dat eindeloze gezeik van jou ophouden,’ bromde hij kwaad. Aegir kwam weer overeind. Hij was zó klaar met haar. Ja, geen zin om nog moeite in haar te steken. Hij moest haar opmerkingen gewoon negeren, het ene oor in en het andere oor weer uit. ‘Dankjewel voor de prooi, het was heerlijk,’ miauwde hij sarcastisch. Hij wist dat hij het eerder gestolen had, maar dat deerde hem niet meer. ‘Geniet er nog van, en geniet van je eenzame bestaan.’ Ja, het was helemaal klaar. Ze was niets meer voor hem. Ze boeide hem niet meer. Nu-uh. Doei, rot op, adios.

Haar wegsturen. Sure, ze was alleen maar de meest veelbelovende Young-One van hun generatie, maar als hij dat wilde denken dan kon hij dat. Zijn waanideeën over zijn eigen kracht zouden hem alleen maar tegenwerken later. “Ik ga anderen geen valse hoop geven door ze, hoe zei je het, ‘op te bouwen’?” Vertelde ze hem simpelweg. Nee, waarom zou je ze vertellen dat ze goed opweg waren terwijl ze juist alles fout deden. “Dat jij dat nodig hebt van anderen laat alleen maar zien hoe zwak je bent, Aegir. Je zou er op je eigen houtje moeten kunnen komen.” Haar stem had een gemene toon aangenomen, maar ze was alang voorbij het sociaal proberen te doen met hem. Hij moest haar toch ook niet hebben en hij kon alleen maar janken en zeiken. Hij was niet gemaakt voor de Elite, zij wel. Het enigste lef wat hij uberhaupt toonde was haar nog eens te bedanken voor haar prooi, maar dat zou hij ook nog wel bezuren. Ze zou die van hem wel meer dan eens af gaan pakken in de komende tijd, maar tot dan… Ze schepte het kadaver van de grond en gooide het recht in zijn gezicht. “Liever eenzaam dan een gore lafbek,” vertelde ze hem.

Skadi begreep het niet. Natuurlijk niet. Soms vroeg hij zich af of ze überhaupt wel gevoel had. En nee, hij zag dat niet als een voordeel. Hij haalde zijn neus op en keek haar met een vieze blik aan. ‘Alles gaat ook precies over je kop,’ merkte hij dan ook droogjes op. Hij zou het haar niet uitleggen. Er was geen gesprek te beginnen met de gevlekte poes. Ze wilde zichzelf alleen maar bewijzen, en dat kon ze alleen maar om anderen neer te praten. Ja, zo was je misschien als eenling sterk. Maar zelfs in je eentje kon je niet winnen van een groep. Aegir ontweek het overblijfsel van de prooi en lachte even. ‘Heeft je moeder je nooit verteld dat je niet met je eten mocht spelen?’ sprak hij met een valse toon. ‘Crabbie?’ Oh ja, haar moeder was dood, of wilde haar niet. In elk geval, ze had nooit een moeder gehad zoals hij had gehad. Het dichts wat bij een moeder kwam was Lethal, maar dat was ook niet echt. Hij sloeg zijn staart heen en weer. Hij hief zijn kin wat. ‘Maar ja, goeie prioriteiten. Lekker alleen, en dan denken dat je mij zo goed kent,’ spuwde hij naar haar. ‘Stik erin, Skadi.’

Blijkbaar had ze daar een gevoelige snaar geraakt bij hem, of misschien al eerder, maar anders had hij nooit zo terug gereageerd. Hij kon geen eens meer een goede reden vinden, alleen het feit dat ze niet met haar eten moest spelen en dan een dode moeder erbij halen die ze nooit gekend had. “Mijn moeder heeft tenminste geen spijt van het feit dat jij haar kind bent. Een verrader en een laffaard. Voel je je stoer nu, Raafje,” Sprak ze op misselijkmakende toon. Hij was echt een zielig excuus voor een kat, laat staan een member van de Elite. Hij was nog steeds zo kinderachtig en een kwal als dat hij was geweest in de Riverclan nursery. Hij moest maar eens opgroeien, leren dat de wereld niet alleen maar vrienden en leuke ervaringen was. Dat hij niet altijd zijn zinnetje kon krijgen en hij bij lange na niet de beste was. “Dus stik er zelf maar in,"

Skadi besloot nu ook zijn moeder erbij te halen. Daar had ze mooi de verkeerde te pakken. Volgens hem was zijn moeder nooit blij geweest met haar kittens. Ze was altijd afstandelijk geweest. Hij dacht niet dat ze er ook maar boeide dat hij weg was, eerder dat ze verlost was. Nee, het was zijn vader die hij waarschijnlijk had teleurgesteld. Ooit op een dag zouden ze het begrijpen. ‘Ik heb tenminste nog familie die om me geeft. Heb je die van jou recentelijk wel gesproken, Crabbie?’ miauwde hij uitdagend, zijn ogen vernauwd. ‘Ik wel namelijk. Shrimppaw, ze is een medicine cat, geloof je het zelf? Gekozen door StarClan, klinkt dat bekend?’ miauwde hij met een glimlach. ‘Maar ze was niet zo overtuigd dat jij gekozen was. Wie weet het beter dan een medicine cat?’ miauwde hij vervolgens. Het waren niet precies de woorden van Shrimppaw, maar dat boeide hem niet. Shrimppaw leek hem wel te geloven, of tenminste willen te geloven. Ja, zij konden wel vrienden worden. Shrimppaw en Skadi zou nooit meer goedkomen.

Oh, wat zonk hij nu toch laag. Aegir had nog steeds dat achterlijke, kinderlijke idee in zijn hoofd dat Starclan hen had uitverkorenen. Of wel, hemzelf alleen. En hier zat hij dat belachelijk te maken, maar hij bleek even te vergeten dat ze deel uitmaken van dezelfde prophecy. Als ze dat allemaal nog wilde geloven. Want ze wist dat zij een uitverkorene was, maar niet voor Starclan. Nee, Tansystep, een kattin uit het dark forest, had alles even op een rijtje gezet. Haar verteld dat zij door het dark forest uitgekozen was en dat ze grootse dingen zou doen. “Jij denkt dat jij het blijkbaar beter weet, of noem je jezelf nou ook ineens niet meer uitverkorene, want we werden samengegroept. Daarnaast is het niet eens Starclan die míj́ heeft uitgekozen. Dus alsjeblief, als je niets hebt toe te voegen, hou dan je idote kop dicht.” vertelde ze hem, irritatie nu zeker aan her borrelen. Het liefst haalde ze haar klauwen eens goed over hem heen en liet ze hem hier bloedend achter, “Daarnaast denk ik niet dat je familie nog heel veel om je geeft. Je hebt ze echter verraden. De mijne spreek ik uit eigen wil niet meer, want ze hebben me vaak genoeg lastig gevallen.” Besloot ze er nog aan toe te voegen. Hij deed net alsof ze haar laten stikken, maar die kwal wist ook niets. Skadi had niets van haar familie moeten hebben, aangezien ze haar alleen maar af hadden kunnen zeiken en ze had zelf alle banden met ze verbroken. Aegir kon dus gaan staan beweren wat hij wilde, maar het was echt puur uit eigen keuze. Ze had het zelfs letterlijk Hermitpaw de kop in moeten rammen voordat hij het had begrepen. Ze waren geen familie meer in haar ogen.

Oh jeetje, Skadi begreep hem niet. Waren dit de eerste scheurtjes in het porselein? Maar ze mompelde ook dingen dat het niet Starclan was die haar had uitgekozen. Hij fronste en keek haar een seconde aan. Wat moest dat betekenen? Was ze hard op haar kop geslagen? ‘Jij bent de idioot. Ik wilde alleen zeggen, misschien had Starclan eerst de verkeerde zus,’ bitste hij fel terug. Shrimppaw was veel logischer geweest. Ze was misschien niet zo sterk als Skadi, maar hij durfde erop te wedden dat ze tenminste wel normaal kon zijn. En ze wilde hem stangen, hij wist het ook wel, maar alsnog werd hij er pissig om. Ze voelde zichzelf zo verheven, zo boven alles en iedereen. ‘Ik heb ze niet verraden,’ sneerde hij weer terug. Zij moest dat weten, van iedereen. Ze waren meegenomen. Wat had hij kunnen doen? Ze was dom. ‘En prima dat jij alleen wil zijn, maar je weet niets over mijn familie, dus hou je domme bek.’ Aegir keek chagrijnig naar de gevlekte poes. Hij had eeuwen geleden al willen vertrekken, maar iemand moest zo nodig het laatste woord hebben. Het was dat ze beide een beetje trotse koppigheid hadden. Wellicht was dat het enige wat ze gemeen hadden.

Ze negeerde zijn herhaalende opmerking. Blijkbaar was hij zo dom dat hij het niet wilde begrijpen. Starclan had haar nooit uitgekozen, nee, het Dark Forest had een beter en grootser lot voor haar. Maar die kwal beweerde nu weer dat hij ze niet had verraden. Skadi rolde haar ogen. “Oh nee? Je bent nooit teruggegaan, ook niet toen je de vrijheid kreeg. Dat noem ik toch echt verraad. Want dat hele uitverkorene van Starclan is bullshit, niemand in de Elite gelooft er uberhaupt in, dus waarom zouden ze je daar naar toe brengen he?” Een gemene toon was in haar stem gekomen. Hij kon dromen wat hij wilde, maar hij zou nooit gekozen worden zoals zij dat was. Hij leefde nogsteeds in een wereld met rozengeur en manenschijn, ook al was dat totaal het tegenovergestelde van de realiteit waarin hij was geplaatst. Hij kon dat maar beter nu leren, voordat iemand zijn of haar klauwen in zijn buik zetten en hun tanden in zijn strot.

Aegir keek verward naar Skadi. Ze praatte nu echt wartaal. Hij had geen idee wat haar kop binnen was gedrongen, maar het sloeg nu echt helemaal nergens meer op. Dark forest, elite gelooft niet in Starclan. Hallo?! Werd hij nu gek. ‘Ik praat genoeg met mijn familie. Ze zullen wel begrijpen. Dat jouwe niets meer kan schelen, kan mij een worst wezen,’ snauwde hij naar haar toe. ‘En in denk dat jij je kop te hard gestoten hebt, Skadi. Lethal was er voor een reden, ben je alles vergeten?’ Skadi dacht dat het Dark Forest wat te bieden had. Nou ja, als zij bij de losers wilde horen. Hij danste liever tussen de sterren. Hij rolde zijn ogen. Hij moest gewoon niets meer met haar te maken hebben. Hij schaamde zich voor haar. Er waren zoveel beter gezelschap dan zij. Joe joe, buh-bye.

Ach, kon hij het weer niet door zijn dikke kop krijgen? Ergens wist Skadi ook niet meer waarom ze het nog probeerde. “Ik kies er voor om die valse familie nooit meer te zien, dat is iets anders.” vertelde ze hem monotoon. Hoe vaak moest ze dat nog wel niet aan die kwal vertellen voor hij dat zou begrijpen. Ze rolde haar ogen bij zijn volgende woorden. Hoe naïef kon je zijn. “En jij denkt niet dat iemand in de Elite ooit tegen je zou kunnen liegen. Sure, misschien was ze er voor een reden, maar niet om jou tussen je oh zo heilige sterrenkatjes te zetten. Dan zouden ze je wel in Riverclan hebben gehouden, of was je vergeten dat de Elite de vijand is van alle katten in het woud,” Ze spat de woorden naar hem toe. Ze was klaar met zijn domme, naïve houding naar het leven in de Elite. Alsof ze ooit iets anders zouden zijn dan katten die deden want nodig was om te overleven en anderen pijn deden voor de lol. Waarom zouden ze anders een kat of moeten omleggen in hun final assessment. Het was niet alsof iedere kat die ze achterna gingen iets fout had gedaan en het verdiende om te sterven. Daar had ze zelf geen problemen mee, maar dat jankkind voor haar neus waarschijnlijk wel.

Aegir rolde zijn ogen. Ze koos ervoor om haar familie niet meer te zien. ‘Dat is zielig,’ miauwde hij enkel. Of durfde ze niet toe te geven dat ze haar een monster vonden. Met zijn familie kon hij nog... soort van spreken. Ze haatten hem niet, niet echt. Dat wist hij wel. Maar Skadi begon weer te praten over StarClan alsof ze achterlijk was. Hij snoof en schudde zijn kop. Ze loog. Zíj was degene die loog. Ze loog altijd. Ze wilde Starclan voor haarzelf, daarom zei ze al deze onzin. ‘Jij bent degene die liegt,’ miauwde hij dan ook fel. Aegir had zin om zijn poten in zijn oren te steken en hard te gaan schreeuwen. Hij wilde dit niet horen. Hij wilde háár niet meer horen. De clans waren gewoon jaloers op de elite, omdat zij er niet bij hoorden. Omdat Starclan meer van de elite hield dan de clans. ‘Doei, Skadi,’ miauwde hij uiteindelijk dan ook fel. Hij had geen zin meer om hierover te praten. Hij wist waar hij in geloofde en hij wist wat de waarheid was. De zwarte kater keerde zich om en stampte koppig weg. Doei.

- Aegir topic uit

Serieus, wat was hij zwak. Hij vond het zielig omdat ze koos om haar zogenaamde familie nooit meer te zien. Ze had hen niet nodig. Het enigste wat ze konden doen was haar afzeiken en aan de kant duwen, dus waarom zou ze ze nog hebben willen zien. Ze had ook een nieuwe familie gevonden binnen de Elite, eentje die haar potentie alleen maar naar boven had gehaald in plaats van hem weg te duwen. Ze had geen leugens nodig over hoe ze nog steeds om haar gaven, want dat deden ze niet. Maar Aegir blijkbaar wel. Blijkbaar moest hij ook nog steeds geloven dat hij een uitverkorene van Starclan was en haar vertellen dat ze een leugenaar was. “Ik weet de waarheid, maar volgensmij ben jij gewoon bang om je oude leven en geloven op te geven,” was haar laatste reactie op het onmogelijk domme kind voor haar neus. Hij was gewoon bang, zoals hij altijd vanaf het begin al was geweest. Zij was mentaal altijd al sterker geweest als hem, dat bleek nu wel. Hij liep namelijk weer van een confrontatie weg, koppig wegstampend in de verte. Zijn probleem dan. Met een rol van haar ogen draaide Skadi zich om, opzoek naar een nieuwe prooi want dat ding dat hij aangeraakt had hoefde ze niet meer.

-Skadi ook