Live By The Sword

Vlak buiten het Riverclanterritorium, ingericht en gelokaliseerd volgens de persoonlijke instructies van de leader, lag een geïmproviseerd kampje. Het bevatte één den, een kleine open plek en beschutting in de vorm van verscheidende omringende struiken. Het den was donker en niet bepaald vakkundig gemaakt, het leek in de verste verte niet op de ruime, drukke dens van de clans. Maar het verrichte zijn taak: de katten bleven warm in de nacht en vielen niet teveel op door met z'n allen samen te slapen in de kleine open plek. Het kamp was tijdelijk, pas een aantal dagen bewoond en binnenkort zou het al weer verlaten zijn. Het was de thuisbasis van haar nieuwste plan om Acornstar een hak te zetten. Grenspatrouilles hadden de bewoners niet gezien, die waren omgeleid door dezelfde leader, en ze hadden een veilig leventje geleid, met uitzondering van de gevaren die ze voor elkaar vormden. Ze waren hier samengebracht onder de belofte van een beloning, in ruil voor het leveren van één gevecht. Geen van hen wist precies wat er zich speelde in het woud, maar sommigen hadden wel een idee, en diegenen begrepen het beste dat dit serieus was, en dat hun werkgever serieus was.

En serieus was ze. Donkergrijze wolken kleurden de lucht terwijl Crystalstar de tocht maakte richting de verzamelplek, geflankeerd door haar trouwe katers en met een mengeling van ernst en triomf in haar geest. Het was nog ontzettend vroeg, ze waren aan het einde van de nacht vertrokken. De grijze katten stapte de grens over, maakte haar reis af, en stapte de beschutte open plek in. Ze schraapte haar keel en sprak: "Vrienden! Hier ben ik dan, Crystalstar. Kom naar buiten en sta me te woord, laat me jullie zien." Ze stond op een kleine verhoging: Een platte rots die in het midden van de open plek lag, en keek naar de ingang van het den. Zo volledig opgericht, met haar strenge blik en harde stem was Crystalstar helemaal in haar element. Ze was hier de machtige leader van wie zij gehoord hadden, degene aan wie zij hun trouw zouden zweren.  

[Closed, geen strikte volgorde]

Toen een harde stem haar uit haar heerlijke slaap wekte schrok ze overeind. Pas bij het zien van de den en de andere rogues herinnerde ze zich waar ze was, en waarvoor. Met anderen slapen was ze volledig ontwend. Na zich kort te hebben uitgerekt stapte ze de open plek op, waar naast de kater die haar had benaderd ook drie anderen stonden. Aan haar autoritaire uitstraling was al snel te merken dat de poes hun leader moest voorstellen. Voelde ze angst, ontzag of eer? Nee, niet echt. Elke idioot kon leader worden. Aan de andere kant zou deze haar wel helpen ShadowClan weer in te komen. Ze zou eindelijk haar broer kunnen laten weten wat hij met haar had gedaan. Geforceerd respectvol boog ze haar kop en liep ze dichter naar het gezelschap toe. "Goedemorgen, Crystalstar." Haar stem was krakerig, duidelijk weinig gebruikt. De leader had om een rogue gevraagd en deze gekregen.

Brokentune had niet geslapen. Hij vertrouwde de andere katten in deze den niet. Ze zouden hem omhalen als hij zijn aandacht van hen weg zou halen. Zijn kopje werd licht opgelicht toen hij een stem hoorde en wel meteen sprong de breed gebouwde kater de den uit. Hij trippelde de open plek op, een fonkeling in zijn gifgroene ogen. Deze poes zou hem helpen, helpen te krijgen wat hij wou. Toen hij benaderd werd met de vraag had hij meteen ja gezegd, maar hij wilde haar persoonlijk nog iets vragen. Het was een ernstige vraag, eentje die hij enkel aan de leader kon stellen en niet haar slaafjes. Met een lichte gesnuif draaide hij zich om en begon de kater heen en weer te ijsberen langs de rand van het make-shift kamp. Hij was ongerust, wilde zijn poten nu vuil maken. Hij had jaren gewacht op de dag dat hij wraak kon nemen op de kater die zijn leven had verpest. Hij zou het voor haar doen, ze zou haar gelukkig maken.

De eerste twee die naar buiten kwamen waren een ietwat onstabiel uitziende zwart-witte kattin, die Crystalstar respectvol, hoe geforceerd ook, begroette en haar krakerige stem liet horen, en een cyperse kater. Die tweede bekeek de grijze kattin met een verbaasde blik, dat was een Windclankat. Ze had hem al tijden niet meer op de gatherings gezien, maar ze herkende het getekende gezicht. Ze wachtte niet al te lang, want ze had veel te vertellen, en toen Arcticwolf plaats nam aan haar zijde wist Crystalstar dat ze beter nú kon begonnen: ze wilde niet te lang gemist worden in het kamp, niemand mocht iets gaan verdenken. Degenen die niet alles meekregen zouden later wel door de rest woorden bijgevuld. "Sommigen van jullie zullen bekend zijn met de interne werkingen van dit woud. Met de clans, hun leaders en gebruiken. Maar voor degenen die over dit alles in het duister tasten: vrees niet, want jullie hoeven daarover weinig te weten." Ze hielt haar stem neutraal, en kreeg het voor elkaar niet neerbuigend of smalend over te komen, wat haar intuïtie haar ergens wel aanriep om te doen. Dit was gereedschap, geen vrienden of vijanden. Ze waren een manier om haar doel te bereiken. "In dit woud ben ik een clanleider. En ik heb een vete met een andere clanleider, Acornstar genaamd. Ik vrees binnenkort een laffe aanval van zijn kant, en wil daarom zeker zijn van mijn overwinning." Het feit dat de rogues geen idee hadden van waar ze het over had gaf Crystalstar de mogelijkheid om het allemaal precies te kleuren zoals zij het wilde, en dus kon ze Shadowclan als een geniepige vijand aftekenen. De details van de vete of de clans liet ze dan ook weg: hoe minder ze wisten, hoe beter. "En jullie zijn daar een belangrijk onderdeel van, hoewel jullie eigenlijk slechts een simpele rol hoeven te vervullen. De kans op levensverlies is dan ook klein in jullie gelederen." Dat was een leugen. Op de manier waarop ze haar plan had uitgedacht was het heel goed mogelijk dat meerdere van deze rogues de dood zouden vinden voordat ze weg konden komen. "Jullie zijn een afleidingsmanoeuvre, een manier om mijzelf en mijn clan tijd te gunnen. En voor de dienst die jullie mij hiermee verlenen zal eenieder van jullie rijkelijk beloond worden."