Pretend there's a beautiful title here

Het was nog steeds wennen aan zijn nieuw thuis. Dat hij geen deel meer was van Shadowclan en ook niet meer van het rogue leven. Hij had manen lopen rondzwerven, al zijn shadowclan geuren waren vervaagd. De tom had heel wat achtergelaten en het was een heel impulsieve keuze, dus hoopte hij maar dat hij nu goed zat. Zijn geelgroene ogen staarden over de verte heen. Hij was hier omdat er nu toch niet veel beters te doen was. Hun kamp was nu onveilig en ze liepen allemaal rond te zwerven, dus deed hij dat maar ook. Misschien kon de grijsbruine kater nog een prooi of twee vangen voor zijn nieuwe groep. Maar dat idee liet hij even in zijn achterhoofd toen hij door had dat hij gevolgd werd. Het was die rode poes- en als hij zich niet vergiste, de dochter van Brat. Hij was nog zo nieuw en zo waren al deze katten voor hen. Sommige namen waren makkelijk te onthouden, maar sommigen vergat hij steeds. En deze was een voorbeeld. Hij draaide zich naar haar toe en begon na te denken. Hmm.




+Aura

Het was niet haar bedoeling geweest om hem te volgen. Niet echt, tenminste. Ze was het kamp uit gegaan, hij was in haar blikveld verschenen en zij was hem achterna gegaan. Nu dat er steeds meer buitenstaanders geaccepteerd werden in de Elite vond Aura het een beetje haar taak om zich ervan te verzekeren dat het buitenstaanders waren die effectief bij de groep hoorden en niet spionnen die met hun Clan afgesproken hadden om informatie door te spelen. Ze volgde de kat voor haar dan ook niet erg voorzichtig en toen hij zich naar haar omdraaide, zo ongeveer in de buurt van het rogue territory, keek ze hem strak aan. Ze zag dat hij nadenkend in haar richting keek en ze rolde met haar ogen. “Aura,” sprak ze op een afwimpelende toon terwijl ze langs hem heen liep. “En jouw naam is?” Ze keek kort over haar schouder in zijn richting. Ze wist dat hij afkomstig was van ShadowClan omdat die geur nog als een vage herinnering om hem heen hing, maar meer wist ze ook niet van hem en ze was benieuwd wat ze in een korte tijdspanne over hem te weten kon komen.

Toen hij nadenkend in haar richting keek, zei ze eindelijk wat hij aan het zoeken was. Haar naam. En haar naam, was Aura. Niet eens een paar seconden later vroeg ze aan hem wie hij was en hij sloeg met zijn staart. "Kígyó", zo kort en evident mogelijk. Dat was alles dat ze moest weten, meer niet. De grijsbruine kater liet zijn blik even glijden over de omgeving voordat die weer terug naar haar was gericht. Hij had geen woorden om te zeggen, geen acties om te ondergaan. Het was een verwarrend moment. Want informatie delen wilde hij niet, maar in de blik van de poes kon je ergens wel opvatten dat ze die zocht. Hij kreeg er een korte rilling over zijn ruggengraat van. Het was nog steeds wennen voor hem dat hij niet meer zo bitterzoet moest doen tegen anderen.

Aura hield haar kille blik gefixeerd op hem en al probeerde hij het duidelijk te onderdrukken, toch merkte ze wel dat ze een bepaalde reactie bij hem uitlokte. Ze onderdrukte een zucht. Waarom dacht haar moeder toch steeds dat het een goed idee was om katten van de Clans aan te nemen? Of was het Orchis die Kígyó had geaccepteerd? Het zou echt iets voor die verknipte ziel zijn om zo’n actie uit te halen. “Vertel eens, Kígyó,” begon ze op een kille toon. “Wat hoop je hier in de Elite te kunnen vinden?” Ze glimlachte spottend naar hem. “Wat heeft de Elite wel dat die zielige moerasClan van je niet heeft?” Ze trok met haar oortje en keek hem afwachtend aan. Ze wist nog niks zeker, maar ze dacht wel dat ze hier een ander soort kaliber voor haar neus had dan Skadi. Waar Skadi al gewoon begon te raken een leefgewoonten van de Elite had Aura het idee dat dat bij deze kater nog wel even kon duren, maar dat was natuurlijk ook maar puur een gok van haar.