Piece by piece

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Het was de tweede keer dat ze zich hier vond. Veel behoefte had ze ook niet om rond te dwalen. In de Elite had ze een doel waar ze naartoe werkte en hier was er geen doel. Het was oneindig, maar dan eigenlijk ook oneindig saai. De tweede keer dat ze hier was en voor de tweede keer kwam ze geen rogue tegen. Misschien wisten ze inderdaad wat beter voor het was en bleven ze van haar pad af, maar zij wilde entertainment.

En entertainment zou ze krijgen. Een soort van dan, tenminste. Een vaag bekende grijze vacht dook op haar pad op, eentje die behoorde tot een zekere Honorkit. Nu waarschijnlijk Honorpaw. Ze had haar niet veel gedachten gegeven, alleen in de eerste paar weken dat ze in de Elite zat. Daarna had ze alles in haar leven wat uit die vieze rotclans kwam weggegooid en vergeten. Maar het bleek maar dat het continu terug wilde komen om haar te treiteren. Waarom wilde de wereld haar niet gewoon vooruit laten gaan zonder problemen en situaties die haar probeerden te verhinderen?

Toch, Honorpaw was zowat de enigste daar die ze een beetje had gerespecteerd. De rest was zwak geweest, maar de kleine kitten die ze toen had ontmoet had zicht groot gehouden tegenhaar in een stoeipartij. Had zich niet totaal laten brainwashen door die kwal Aegir. Skadi snapte alleen niet waarom ze koos om bij die zware, achterlijke boskatten te blijven. De Elite was gewoon zoveel beter, sterker, slimmer. Ja, okay, ze waren het woud uitgejaagd, maar dat was puur omdat Acornstar ineens zonodig zijn negen levens moest gaan halen en ze ook gelijk op moest gaan maken om Cobra te vermoorden. Ze zou het die rot ‘leider’ dan ook nooit vergeven dat hij haar mentor van haar had afgepakt want daardoor zat ze nu met een nieuwe die ze moest delen. Daarnaast had ze liever een leider gehad als mentor dan een normale member. En tja, hij had het ook niet zo slecht gedaan als leider. Brat had ze nog een. gemixte mening over.

Honorpaw groette haar met een schorre hallo. Oh, was daar iets van zwakte te herkennen? Had Skadi de grijze kattin dan toch verkeerd beoordeeld? Haar zintuigen stonden nu op scherp, klaar om ook maar een klein, nieuw teken van zwakte op te pikken. Dat was wat ze werdt geleerd, zwakke punten herkennen en gebruiken in haar voordeel. Maar voor nu? Voor nu zou ze netjes terug groetten. “Hallo,” miauwde ze dan ook op neutrale toon. Honorpaw had haar echter ook nooit wat aangedaan, behalve dat ze nu nog steeds naar die vieze vissenvreters stonk. 

Is Something You Were Born With

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Ah, ze gebruikte de goede naam tenminste al. Skadi wist niet helemaal zeker hoe ze deze wist. Misschien hing Honorpaw rond met die misbaksel die zichzelf haar broer en zus noemden, maar ze besloot zich er niet al te druk over te maken. Het hoorde zo. Als ze nog een keer die vreselijke naam ‘Crabkit’ moest aanhoren, dan stond ze niet in voor wat ze zou doen. En ze kon gevaarlijk zijn als ze wilde. Het was niet ongewoon voor haar om iemand bijna de dood in te jagen. Het was niet dat ze het dan persé zo bedoelde, maar schuldig voelde ze zich er ook niet om. Dus als ze echt iemand pijn wilde doen, dan moesten ze maar oppassen. Of een aanraking met vuur of een val van een grote hoogte zou het minste zijn wat er ze te gebeuren stond.

Kortom, ze was heel erg veranderd van haar tijd in Riverclan. Wel, sommige delen van haar personaliteit hadden er altijd al in gezeten. Ze had zich nooit schuldig gevoeld over haar gemene opmerkingen en acties. Ze had zich ook nooit schuldig gevoeld om het feit dat ze Hermitpaw bijna verdronken had als een kitten. Hij had haar belachelijk lopen maken, dan moest hij de consequenties daarvan ook maar voelen. Toch was ze wel vrijgelaten in de Elite. Ze kon doen wat ze wilde zonder een constant oog dat haar in de gaten hield. Ze had leren vechten en was er dan ook niet vies van. Nee, kracht uitoefenen op anderen, dat was iets waar ze plezier in vond. Het was dan ook niet zo gek; aangezien ze altijd al een ego had wat iedereen overshaduwde. Maar het was toch niet haar shuld dat ze overal de beste in was. Het enigste wat ze nog wel moest leren was geduld en een zeker flair die bij manipulatie kwam kijken. Dat zou nog afzien worden met die Hellhound als haar mentor. Zeker als hij dat zeverende kind, Moriah, ook nog alles aan moest gaan leren. Brat kon oprotten met dat het goed genoeg zou zijn. Ze was een hogere standaard gewend geweest met Cobra als haar mentor en nou werd zij gestraft omdat hij zonodig vermoord moest worden.

Honorpaw leek ook veranderd van de kleine Honorkit die ze had gekend. Niet zeer veel, maar wel wat. Skadi kon zien hoe ze zich herpakte naardat ze haar oren en ogen scherp had gesteld. Slim. En toen? Lang niet gezien. Wat was dat nou weer voor opmerking. Natuurlijk hadden ze elkaar lang niet gezien. Dat was ook de bedoeling geweest. De gevlekte young-one had immers totaal niets meer met die rotclan te maken willen hebben. “Obviously,” reageerde ze koeltjes. Want ja, waarom zou er sterk op in gaan? Ze waren geen clanmates meer. Volgens die zielige warrior code zouden ze nu vijanden moeten zijn. Het was dus rustig afwachten op hoe Honorpaw deze situatie aanpakte. Zou het entertaining genoeg zijn?

Is Something You Were Born With

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Ze was niet heel onder de indruk van de houding van de ander. Natuurlijk als er een dreiging was zouden ze het netjes en beschaafd houden, bang om een gevecht aan te gaan wat ze niet konden winnen. Echter vond Skadi het niet heel erg, het was nou ook niet of zij veel zin had in een zinloos gevecht. Liet Honorpaw maar in haar waarde, ze had toch al haar klauwen in Hermitpaw gelegd. Hij had haar niet willen opgegeven terwijl zij dat deel van haar leven al lang weggesneden had.

Honorpaw zag het anders, bleek het zo. Die zou beschaafd, misschien zelfs vriendelijk, doen zolang ze haar niets misdeed en daar kon ze wel mee leven. Het zou ook een goede manier zijn om informatie uit de clans te kunnen blijven verzamelen en niet altijd even verveeld te zij. Dagen werden nu immers wat meer hetzelfde. “Dankje,” reageerde ze met een nette glimlach op haar gelaat. “Ik heb meer mijn plek gevonden dan dat ik ooit zou kunnen hebben gedaan in Riverclan,” besloot ze maar te antwoordden. Ze kon nog niet echt zeggen of ze gelukkig was, want ze had haar doelen nog niet bereikt. “Ik hoop dat het met jou ook een beetje goed gaat?” Vroeg ze. Het was beter om Honorpaw weer naar haar op te laten warmen dan een bitch uit te hangen.

Is Something You Were Born With

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Skadi kon wat ongemak opmerken in haar vroegere clangenoot. Nu waren ze zo verschillend als het maar zijn kon en dat was voor haar op te merken; zijzelf was gehardend en had al aardig fraai geleerd al haar emoties te verbergen terwijl ze bij Honorpaw makkelijk in haar ogen te lezen waren. De woorden die de kattin voor haar neus uitsprak nam ze dan ook niet helemaal voor de waarheid. Ze wist immers dat Crystalshell nu Crystalstar was door haar kleine run in met Hermitpaw. Die vissenvreter als leider kon niets goed beloven voor de zwakte die Riverclan al in zijn greep had, zeker niet aangezien ze Hermitpaw zo gemakkelijk had kunnen verwonden. Ze had zelf amper een krasje opgelopen.

De gevlekte young one wist niet hoe veel Honorpaw daar van af wist, maar ze dacht niet al te veel, anders had ze vast wel een stuk vijandigere houding naar haar toe gekregen aan het begin van deze ontmoeting. Daarnaast maakte het haar ook niet echt een bal uit als dat wel was gebeurd, maar dit was makkelijker. Ze had immers geen zin in lichte fysieke inspanning. Kort keek ze Honorpaw in de ogen aan. “Nee, jij zou het nog geen week redden,” vertelde ze de zilveren apprentice eerlijk. Misschien klonk het hard en gemeen, maar dat was de Elite ook. Het was geen plek voor zachte harten en ingetrokken klauwen en hoewel Honorpaw misschien dapper mocht zijn om het tegen sterkere vijanden op te nemen, zou ze het daar niet redden. Het kon achterbaks en gevaarlijk zijn, dat had Skadi wel geleerd. En toch? Ze voelde zich er compleet thuis. Al zag ze zichzelf dan misschien niet als achterbaks, maar gewoon als eerlijk en beter als de rest.

Is Something You Were Born With

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Een neutrale plaats, dat viel nog te betwisten. Ze zouden vast wel op het territorium van een of andere rogue staan die hun hier liever niet had. Maar daar gaf Skadi zelf geen bal om. Zelfs rogues hadden vaak het goede verstand om niet met de Elite in aanraking te komen. Daarnaast wist ze ook niet zo zeer of haar karakter als avontuurlijk kon worden beschreven. Ze was meer ambitieus dan avontuurlijk in haar eigen ogen. Ze zou alles doen om haar doelen te bereiken, als dat betekende dat ze op een of andere domme tocht moest gaan, dan zou ze dat doen. Toch ging ze er niet op in. Ze had geen zin om een hele lectuur te gaan geven waarom Honorpaw fout zat. “Die stinkclan zou me er toch wel uit hebben geschopt,” reageerde Skadi onverschillig toen de ander over verschillende paden begon. Ze had niets met hun regels, ze had er al tientallen overschreden sinds ze in de Elite zat en zo veel hadden ze haar nou ook niet beïnvloed. En zelfs al hadden ze haar er niet uit gegooid, dan was ze waarschijnlijk zelf weggegaan. Ze had niets met de sociale regels, normen en waarden die ze er bij haar in hadden proberen te drammen. En dat had toch alleen maar averechts gewerkt, want ze had nota bene Hermitpaw in het water gegooid toen ze nog kittens waren en niet konden zwemmen. Ze wist nog steeds voor een feit dat het zijn eigen schuld was, wat hij ook wilde beweren. Dat had hij ook wel door gehad, toen ze hem nog niet zo lang geleden een proefje van haar klauwen had laten voelen. Het verbaasde haar dat Honorpaw daar nog niet over was begonnen. Misschien wist ze het niet. Misschien was hij wel zo vernederd dat hij door haar was verslagen. Tja, hij had zichzelf ook oh zo stoer en sterk voorgedaan terwijl hij gewoon een zwakkeling was. De training in de Elite was tien keer harder en als hij dat niet door had gehad dan was hij gewoon dom met een veel te groot ego.

Is Something You Were Born With

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Honorpaw leek niet heel erg veel slimmer te zijn geworden sinds dat ze kittens waren. Ze bleef maar zo'n beetje steeds hetzelfde sentiment herhalen en het werd een beetje irritant nu. Skadi slaakte een zucht bij het langdradige antwoord wat er haar kant op kwam. Ze kon niet ontkennen dat ze doelen had die Riverclan ver voorbij gingen, maar het leken haar allemaal maar wat zwijmerige woorden. Ze wilde een sarcastische opmerking maken en met haar ogen rollen, maar ze deed alleen het tweede. "En jij, ben jij tevreden met het oh zo geweldige leven als een riverclan warrior?" Vroeg de gevlekte young-one toen. Ze had niet gemist hoe de lichaamstaal van de grijze kattin voor haar neus een beetje was veranderd.

Is Something You Were Born With

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Duidelijk vatte Honorpaw haar vraag anders op dan dat ze hem bedoeld had. Niet erg snugger dus. Ze bedoelde de warrior code, de eindeloze regels, het gezeik van al die warriors, apprentices en kittens om je heen die continu wat van je moesten of je op je vingers tikten. Maar nee, de grijze apprentice had gedacht of ze vroeg naar haar voortgang. Ugh. Hoe dom kon je zijn.

Skadi rolde haar ogen. “Dat is een jou probleem, niet een mij probleem,” Reageerde ze verveeld. Het was duidelijk dat ze niets meer gemeen hadden, als ze dat ooit al hadden gehad. Skadi was niet echt veranderd, haar persoonlijkheid was altijd al aanwezig geweest, alleen was hij nooit toegelaten in Riverclan. De Elite had echter gezien wat er onderdrukt werd. Ze hadden het naar boven gehaald en het vuur in haar gevoed. Ze had nooit schuld gevoeld als ze iets slechts deed, dat zou niet veranderen, ze had altijd immers een goede reden of het was de schuld van de ander.

Misschien leek ze nu koud naar de grijze apprentice toe, maar ze wilde geen vrienden zijn. Het was dat ze kennissen waren en dat als ze nu weg zou lopen ze voor altijd achtervolgd zou worden door nog iemand die haar wilde ‘redden’. Wat niemand echter in zag was dat ze niet gered hoefde worden. Er was niets mis aan haar, ze zat niet in een situatie die haar te veel was. Niemand had haar gedwongen om te blijven, ze bleef uit vrije wil. Dus, waarom zou ze niet koud doen. Waarom zou ze proberen vriendelijk te doen terwijl ze helemaal geen vrienden wilde zijn. Nee, hoe sneller ze Honorpaw het gevoel gaf dat ze niet meer onverschillig kon zijn dan whatever, hoe eerder ze hier weer weg kon gaan.

Is Something You Were Born With