Never ready for change

Steelkit’s blik gleed nieuwsgierig door het kamp heen. Het was inmiddels avond geworden en Steelkit wist dat als zijn moeder bij hem zou zijn, ze zou zeggen dat hij moest gaan slapen. Hij kon niet wachten eer dat hij apprentice zou worden en dan toch een beetje zijn eigen bedtijd kon kiezen, al zag hij zijn moeder er nog voor aan om hem te blijven zeggen wanneer hij naar bed moest gaan. Ze was heel erg zorgzaam, maar dat vond Steelkit niet zo heel erg. Hij hield van haar en dat was al wat telde. Steelkit’s aandacht werd getrokken door de kat die tijdelijk benoemd was als deputy. Zijn moeder had gezegd dat de leader vermist was en dat Stagtine en Smouldertongue het voor nu hadden overgenomen omdat Eveningglow ook nog niet bereid was om weer terug te keren naar haar taken. Hij vond het jammer dat hij geen warrior was zodat hij Smouldertongue’s positie voor een tijdje op zich had kunnen nemen, maar hij begreep ook wel dat hij nog veel moest leren eer dat hij dat ooit zou kunnen. “Hallo, Smouldertongue!” sprak hij opgewekt en hij neeg zijn kopje respectvol naar de deputy. En omdat Steelkit nu eenmaal Steelkit was: “Is het zwaar om deputy te zijn?”

Steelkit knikte begrijpend, maar moest toch lachen om de toon die de oudere kater gebruikte. Hij kende Smouldertongue niet echt persoonlijk omdat ze nog niet veel gesprekken hadden gehad, maar het leek hem altijd een joviale kater te zijn en dat werd nu nog maar eens bevestigd. ThunderClan had geluk met een deputy die serieus kon zijn, maar ook nog grapjes tussendoor kon maken! Steelkit was benieuwd hoe Stagtine het zou doen als hij Steelkit zou benoemen als apprentice, er tenminste van uit gaande dat Thornstar tegen dan nog niet terug zou zijn. “Mama stuurt mij altijd heel vroeg naar de nursery als het avond is voor die dutjes waar u het over heeft,” grinnikte hij. “Ik vind dat altijd heel vervelend, want ik wil graag ontdekken. Maar als ik u zo hoor, moet ik misschien toch meer naar mijn moeder luisteren.” Een rebelse glans was in zijn ogen te zien. Het was niet dat hij niet naar zijn moeder wilde luisteren of echt weerstand wilde bieden aan haar gezag, maar er waren nu eenmaal van die dingen die zijn aandacht eerder trokken dan de nood aan slaap. “Gezeur? Wat voor gezeur dan?” Zijn oren prikten omhoog. “En zijn het vooral oudere katten die zeuren of zijn het de jonge apprentices?” Hij wierp meteen zijn borst fier vooruit waarbij hij nog net niet voorover kukelde. “Ik zal niet te veel zeuren, hoor! Van mij zul je geen last hebben!”