He stood strong [Polarbear Vigil]

Have fun around take all your time!

You got nothing to worry about!

Met de hulp van Dustpaw had hij het lichaam van Polarbear op zijn rug gekregen en waren ze de terugtocht begonnen. Hoewel Smouldertongue zelf best wel groot was, was de witte kater nog wat groter en zwaarder. Daarnaast zorgde zijn bebloedde lichaam ervoor dat de roodwitte Warrior zelf ook onder het bloed kwam te zitten. Enkel dat waren dingen die je negeerde op zulke momenten, want bloed kon je van je vacht afwassen. Polarbear terugkrijgen kon niet meer. Vermoord door Carnation Killer, al miste er een bepaald object. De bloem. Misschien was de moordenaar die vergeten of had hij ze niet meer. Het teken van een halve maan gaf toch wel aan dat hij of zij ook achter deze moord zat. Smouldertongue ging het kamp binnen. Zijn meestal ondeugende stralende ogen stonden nu serieus, want ook al mocht hij van het leven een grap willen maken, ook hij zag in dat hier niks te lachen viel. Een paar katten keken zijn kant al op, want het lichaam wat hij meedroeg was opvallend. Hij liep naar het midden van het kamp en liet het lichaam van zich afglijden. Een korte zucht verliet zijn lippen. Nu moest hij iets doen wat hij nog niet eerder had gedaan, de clan aanspreken. Hij keek even kort naar Dustpaw voordat hij zich op de rest richtte. ''Dustpaw heeft bij het Thunderpath het lichaam van Polarbear gevonden'' zijn stem was duidelijk en luid, er was maar weinig emotie in het. Dit was serieus en hij moest zich serieus gedragen. ''Zijn wonden lijken me te duiden op een voor hem fataal geworden gevecht, hoewel ik zeker weet dat hij zich niet zomaar gegeven heeft''bij die laatste woorden was er toch een klein sprankje plezier in zijn stem. Nee, Polarbear had vast zijn aanvaller er flink van langs gegeven. Nu was het tijd voor de bevestiging waar sommigen waarschijnlijk al op wachtte. ''De bloem mist, maar het teken van een sikkel maan vertelt genoeg dat onze vriend achter zijn dood zit''. Vriend sprak hij uit met een afschuw die je niet vaak hoorde in zijn stem. Nu was het afwachten wat er ging gebeuren, maar met blauwe ogen keek hij zijn clangenoten aan.

To:Thunderclan|| Words:-|| Notes:-

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

[Dit speelt zich uiteraard nog vóór Thornstars verdwijning af.]

Thornstar stapte rustig door het kamp. Het was geen specifieke taak die hij hiermee uitvoerde, maar hij sloeg er drie muizen in één klap mee: hij kreeg een beetje beweging, kon gadeslaan wat er in het kamp gebeurde en het was vast niet onbelangrijk dat zijn Clangenoten zijn aanwezigheid merkten. Hij was in een redelijk goed humeur, maar dat veranderde toen een zuchtje wind de geur van bloed met zich meebracht. Het was geen bloed van prooi. Thornstar spitste zijn oren en hield zijn ogen gericht op de kampingang, waar inderdaad drie… nee, twee katten het kamp binnen kwamen. Zij droegen een hoop bebloede, witte vacht met zich mee. Even voelde het alsof een grote klauw Thornstars keel dichtkneep. Nee. Nee, het kon niet waar zijn. Het mócht niet waar zijn. Met poten die licht aanvoelden, alsof hij droomde, liep hij naar het midden van het kamp waar op dat moment de witte kat werd neergelegd. Hij kon het niet gezegd krijgen, maar Thornstars lippen vormden de naam. “Polarbear.” Hoewel Thornstar geen echt persoonlijke band met de kater had gehad, wist hij niet beter dan dat Polarbear er altijd was geweest. Hij had respect voor de oudere kat. En die kat – die was er nu niet meer. En toen Thornstars oog op het bewijs viel voelde hij een ijskoude rilling over zijn rug gaan. Hij knikte langzaam bij de woorden van Smouldertongue, maar had nog een aantal tellen nodig voor hij zelf woorden had om te zeggen. “Polarbear was een sterke, loyale Warrior en een voorbeeld voor velen van ons. Moge hij in vrede rusten in StarClan,” sprak hij zo duidelijk als zijn stem hem toeliet. Hoewel zijn blik bleef afdwalen naar de sikkelvormige wond, wilde hij het daar nu niet over hebben. Hij kon niet nóg meer maatregelen instellen, en de aanblik zou voor velen al genoeg zijn om te onthouden welk gevaar er schuilde. Maar boven alles was dit een moment van afscheid van Polarbear.

Ze had rustig haar vacht liggen wassen toen dit onderbroken werd door de geur van bloed. Smouldertongue kwam samen met Dustpaw het kamp binnen en een witte kat lag over de rug van de kater. Ze herkende de kat en zodra hij dan ook in het midden van het kamp neergelegd werd kwam ze overeind en haastte ze zich naar hem toe. Polarbear, haar vader, lag daar dood. Er kwam voor nu geen geluid bij haar eruit, in plaats daarvan legde ze haarzelf naast hem neer en drukte haar neus in zijn vacht. Ze zou hem niet alleen laten tijdens dit vigil. Ze hoorde de woorden van Thornstar en Smouldertongue wel, maar reageerde er voor nu niet op. Het was inderdaad duidelijk wie dit gedaan had, maar voor nu zou ze er nog niks mee doen, nee, dat verdiende haar vader niet. Hij was altijd een goede warrior geweest, dus verdiende hij ook een goed afscheid.

nightgrackle

Het ging zo in het leven. Elk jong van een nest ging zijn eigen weg op vanaf 6 moons en nog meer als ze warrior benoemd werden. Voor Nightgrackle en Polarbear telde dat zeker ook. Hun ouders besloten nog een nestje op een late leeftijd te krijgen, ongeveer samen met de eerste kinderen van zijn broer. Hoewel hij ook erg goed bevriend was met zijn kittens, telde dat ook zo voor zijn broer. Zeker toen hij een al wat oudere warrior werd, werd de band sterker. Nightgrackle keek dan ook verbaasd op toen hij bloed rook. Een groot, wit lichaam werd naar binnen gehesen door Dustpaw en Smouldertongue. Zijn pupillen vernauwden zich terwijl zijn ogen groter werden. Bijna even groot als de volle maan. Het bloed droop uit zijn keel en trok de stoffige grond in. Hij werd neergelegd en er werd een aankondiging gedaan. Winterbird, zijn nichtje ging bij het lichaam liggen. Het lichaam... Een verstrikte schreeuw kwam van zijn lippen. Hij wandelde bijna verdoofd naar voren en neeg zijn kop om te snuffelen aan Polarbears vacht. Zijn roze neus drukte tegen hem aan. Het lichaam bewoog een beetje, maar veerde snel terug. Er kwam geen reactie. Hij keek even op naar Smouldertongue en weer terug. Een traan rolde over zijn wang. De spierwitte kater strompelde naar Winterbird en liet zich met een pijnlijke kreun naast haar vallen. Hij sloot zijn tranende ogen en duwde zijn neus in de witte vacht, misschien ergens hopend dat hij plots zou zeggen: "Ik ben er nog broertje."

Remnant
There is no such thing as death. In nature nothing dies. From each sad remnant of decay, some forms of life arise.

Remnantkit hield vaak haar ogen op de ingang van het kamp, zodat ze direct haar papa kon begroeten zodra hij binnen kwam. De witte vacht was herkenbaar voor haar uit duizenden, wellicht ook omdat hij het enige ouderfiguur was dat ze kende. Dit keer zag ze andere katten het kamp in komen, met een lichaam, een wit lichaam. Niet die van haar papa maar wel van een bekende kater, de broer van papa. Haar gele oogjes gleden geschrokken naar de katten die zich leken te verzamelen voor de overleden Warrior.

Smouldertongue was degene die sprak, ook al was het een Apprentice geweest die het lichaam had gevonden. Afschuw was in de houding van de jonge kitten te zien, want de dood was nooit prettig om mee te maken. Zelfs al geloofde ze stellig in Starclan. 'Dustpaw heeft bij het Thunderpath het lichaam van Polarbear gevonden.' Sprak de oranje kater uiteindelijk waardoor de oortjes van de kitten in haar nek zakten. 'Zijn wonden lijken me te duiden op een voor hem fataal geworden gevecht, hoewel ik zeker weet dat hij zich niet zomaar gegeven heeft.' Haar gele oogjes begonnen te tranen, want hoewel ze wellicht niet biologisch verwant was aan de overleden kater, was hij wel heel belangrijk geweest voor haar papa.

'De bloem mist, maar het teken van een sikkel maan vertelt genoeg dat onze vriend achter zijn dood zit.' Iemand had haar soort van oom gedood, haar gele ogen gleden naar de grond.

Vaag hoorde de kitten Thornstar nog spreken. 'Polarbear was een sterke, loyale Warrior en een voorbeeld voor velen van ons. Moge hij in vrede rusten in StarClan.' Maar al haar aandacht was naar haar papa gegaan. Het was een werkelijkheid die menig kat niet zo snel zou meemaken, een dood zoals deze. Het vinden van een Clangenoot, nadat iemand hen zo ernstig had verwond. De kitten liet haar staartje hangen en spande haar schouders aan terwijl haar blik naar Winterbird en haar papa gleed.

Nightgrackle leek zwakker dan hij ooit was geweest, ze kende hem enkel als een sterke, trotse Warrior die haar elke stap van haar kittentijd had beschermd en van haar had gehouden. Enkel door hem wist ze dat haar overleden vader van haar hield, waardoor de kitten naar voren stapte om de witte kater te troosten zoals hij ook bij haar zou doen. Moeizaam slikte de kleine, trillende kitten terwijl ze haar neusje tegen de schouder van haar papa drukte en heel zacht mauwde. 'Papa?' Het woord dat zoveel betekende voor haar, dat ze iemand zo mocht noemen. Dat ze alsnog een papa had, zelfs al was er een in Starclan en de ander in het kamp. Ze kon hem echter niet zijn broer terug geven, hem enkel een knuffel geven. Waardoor de kleine kitten onhandig haar smalle lichaam tegen hem aan drukte alsof ze hem kon beschermen zoals hij ook altijd bij haar deed.

✵

Onderwerp: Re: He stood strong [Polarbear Vigil]