bunnyhop [training]

Ohboi ohboi, wat was ze enthousiast voor vandaag, haar eerste training zou plaatsvinden! Ze moest vroeg uit de veren en al snel sprong ze enthousiast haar zelfgemaakte nest uit. Ze had het nest gisterenavond nog snel weten te maken van gedroogd lang gras en bladeren. Als apprentice was je daar blijkbaar zelf verantwoordelijk voor, iets waar ze zich niet op had kunnen voorbereiden. Haar nest zag er niet bepaald zacht uit en langs verschillende kanten werd ze gepord door uitstekende takjes, die niet in een nest hoorde te zitten. Veel slaap had ze dan ook niet gehad, al zat haar enthousiasme hier ook wel voor iets tussen. Desalniettemin stond ze wel te springen voor haar eerste training met Rabbitcharm, een warrior die ze enkele dagen terug hoogstpersoonlijk had ontmoed. Had Wolfstar hen samen gezien? Tansypaw was in ieder geval blij dat ze de poes ooit al eens gezien had en ze niet met een wildvreemde aan de slag moest. Tansy volgde enkele andere appprentices naar een vaste plek waar verschillende apprentices en hun mentoren afspraken. Een stukje voor ze bij Rabbitcharm aankwam, werd ze alleen gelaten. Haar mede-apprentice, waarmee ze gekomen was, had haar mentor al gevonden en gingen direct een andere kant op. Tansypaw stapte nog een stukje verder en snuffelde wat rond, niet goed wetende waar ze nu precies moest zijn. Ze wist dat het ergens hier moest zijn, dat was haar gezegd. Oh, daar! Haar mentor had ze gevonden op zicht. Ze was al heel blij dat ze haar in eerste instantie gevonden had, haar eerste succes van de dag! De jonge apprentice was behoorlijk positief ingesteld. Ze versnelde haar tempo voor de laatste vossenlengtes en kwam tot stilstand voor de poes. "Hier ben ik!" kondigde ze haar aankomst, overbodig, aan.

Wat ongemakkelijk kneedde ze de grond. Oh, ze zou hem nog eens was. Maar het ergste van dit alles? Waarschijnlijk had hij dit gedaan in de hoop haar blij te maken. De sul. Iedereen was blij met een apprentice, het was een eer. Maar zij niet, alleen Wolfstar had dat ongetwijfeld niet door. Rabbitcharm zuchtte nogmaals en keek op, waarbij ze haar apprentice al aan zag komen. "Uh, ja, dat zie ik," merkte ze vrij droogjes op en begroette de ander met een knikje. Een mentor zijn, hoe moest dat nu weer in Starclansnaam? Eén ding wist ze zeker, ze zou nooit zoals haar mentor zijn. Oh ja, hij had haar over haar phobie voor kleine ruimtes heen gewerkt, maar op een manier waardoor ze bang voor hem was geworden. "Ik ga je eerst het territorium laten zien, daarna pas de tunnels," vertelde ze. "Uh, zeg het maar als je vragen hebt, we gaan," nogmaals knikte ze en daarmee ging het tweetal op pad. Haar ongemak was niet aan haar houding af te lezen 

Rabbitcharm had haar gezien, gelukkig maar! Tansy stond met een glimlachje klaar, klaar voor de eerste training. Ze wist niet goed wat ze kon verwachten, wel wist ze dat haar vertrouwde leventje als kitten nu echt verleden tijd was. Eindelijk mocht ze de grote buitenwereld verkennen, buiten de muren van het kamp. Yay! "Ik ga je eerst het territorium laten zien, daarna pas de tunnels," Ohja, ze was een tunneler! Met haar algemeen enthousiasme dat ze apprentice was geworden, was ze het al bijna vergeten. "Uh, zeg het maar als je vragen hebt, we gaan," Ze knikte uitbundig, nog voor ze degelijk begrepen had wat er net verteld was. Tansypaw zette haar pootjes in beweging en volgde haar mentor blindelings. Zelf wist ze namelijk niet waar ze precies naartoe gingen. Ze vertrouwde gelukkig heel snel katten uit haar omgeving, wat niet altijd gezien kon worden als voordeel.

Starclan, het was zo enthousiast. De poes keek wat ongemakkelijk naar haar apprentice, een beetje alsof het prooi was dat er net één dag te lang had gelegen. Snel wist ze dat echter recht te zitten en knikte alleen even. Het meisje, amper nog een kitten, leidde ze het territorium in. Zelfs al was ze niet blij met deze nieuwe taak, uit pure wrok had ze zichzelf beloofd om het anders te doen dan haar mentor. Beter. "Vandaag blijven we boven de grond, vanaf morgen gaan we af en aan de tunnels controleren," De zon scheen kort tussen de wolken door en verlichtte de enorme velden die voor hen uitstrekten. "Wilde je zelf tunneler worden..?" 

Ze trippelde achter haar mentor aan. Eerder was haar blik enthousiast op de omgeving gericht geweest, nu had ze haar focus verlegd op de grond waar ze zich over moest manoeuvreren. Ze had zich behoorlijk makkelijk naar de plek kunnen begeven waar ze had afgesproken met Rabbitcharm. De platgetrapte weggetjes, die vele jaren werden gebruikt door Windclan, waren zonder hindernissen en waren tevens een makkelijke opgave geweest voor de jongeling. Nu gingen ze van het pad af en dat zorgde voor een extra uitdaging. Gelukkig was het voorlopig nog te doen. Het lange gras kietelde wel aan haar buikje, waardoor ze soms een sprongetje naar voren deed om het gekietel te onderbreken. "Vandaag blijven we boven de grond, vanaf morgen gaan we af en aan de tunnels controleren," Haar oogjes gingen van de grond naar Rabbitcharm. Wat er gezegd werd, gaf haar kriebels in haar buik. Ze wist niet goed wat het allemaal exact was, maar het maakte haar nieuwsgierig. "Oké," mauwde ze met een glimlachje. Ze zou er enthousiast bij kunnen trippelen, maar in haar huidige situatie kon ze zich niet op die manier uiten. In plaats daarvan trok ze vrolijk met haar snorharen. Met dat ze met haar snorharen trok, scheen de zon tussen de wolken door, waardoor ze abrupt bleef staan. "Woow," zei ze een beetje verbaast bij wat ze te zien kreeg. Het was allemaal zo groot. Gek dat ze ooit gedacht had dat het kamp enorm groot was, want het kamp was niets in vergelijking met dit uitzicht. Ze werd uit haar verbaasde houding getrokken door de woorden van warrior naast haar. "Wilde je zelf tunneler worden..?" Ze moest de vraag even tot zich laten doordringen aangezien ze er niet met haar meest frisse kop bij was geweest. "Ze spraken er niet veel over in de nursery," mauwde ze doodeerlijk. Tunnelers werden behoorlijk mysterieus gehouden, alsof het iets speciaals was. Het was dan ook iets dat niet zomaar tot bij elke clankat moest komen. "Ik ging ervan uit dat ik 'gewoon' apprentice werd." Mauwde ze nog. Apprentice zijn was voor haar al heel wat. Dat ze een specifieke rol had gekregen, was voor haar alleen maar een bonuspunt. Ze kwam nu een beetje dichter bij Rabbitcharm. "Maar ik ben er helemaal klaar voor hoor!" Ze startte haar uitspraak op een fluistertoon maar dit werd, naarmate de zin vorderde, luider en luider. Sommige dingen had ze nog niet bepaald in de hand. Ze greens even zachtjes toen ze zelf tot de conclusie kwam dat het misschien iets te luid was geweest. Oeps. Haar oortjes schuifelde wat opzij, maar schoten al snel naar voren toen ze een vogel luid kwetterend hoorde wegvliegen. Wat was dat?

"Idioten," Haar aandacht lag totaal ergens anders en de uitspraak van haar mentor ontging haar dan ook volledig. Ze deelde mee dat ze er helemaal klaar voor was en had daarbij het volume van haar uitspraak niet echt in de hand. "Fijn dat je at ook even meedeelt aan alle prooidieren in heel windclan," Ze trok even met haar oortjes en greens onschuldig waarna ze zich richtte op de plek waar er net een vogel was verdwenen. Ze beet even op haar lip om te vermijden dat ze er iets ging uitflappen. Ze wilde niet de oorzaak zijn dat Windclan geen prooi meer kon vinden. "Er loopt een enorm tunnel systeem onder het windclan gebied, tunnelers onderhouden dit en jagen daar. Moorrunners jagen op de velden," Haar oogjes keken nu zijdelings naar haar mentor. De ondertoon waarmee ze sprak, kon ze niet zo heel goed plaatsen. Het liet haar heel kort fronsen, al zei ze er verder niets op. "Wij zijn tunnelers, dus meestal zitten we onder de grond," Als tunnelers zouden ze meestal onder de grond zitten. Haar oogjes gingen naar de donkere grond onder haar poten. "Mogen we dan alleen maar met andere tunnelers praten?" vroeg ze voorzichtig. Wisten de Moor Hunters van de tunnels af? Mocht ze als tunneler ook over de velden lopen? Ze had enorm veel vragen, maar ze kon zich momenteel gelukkig beperken tot 1 vraag.

Ze kreeg al snel een antwoord op één van haar vele vragen. "Oh, de tunnels zijn trouwens een geheim. Dat moet je heel, héél erg goed in je oren knopen. Al generaties lang hebben Windclanners dat geheim weten te houden voor de andere clans, dus zorg ervoor dat je het nooit eruit floept, capiche?" Een geheim, de tunnels waren een geheim. Ze kreeg een vreemd gevoel in haar buik, een gevoel van verantwoordelijkheid. Ze voelde de nodige spanning die daarbij kwam kijken en flitste even met haar oogjes naar haar mentor. Dat het vreemd gevoel gelinkt was aan de verantwoordelijkheid om een geheim te bewaren, kon ze zelf nog niet goed plaatsen. Bij het antwoord op haar tweede vraag werden haar oogjes groot. "Ja absoluut, contact met moor runners is ten strengste verboden," Ohnee, moest ze gaan breken met al haar vriendjes? Paniek begon op te borrelen, maar werd al snel onderschept bij de volgende uitspraak van Rabbitcharm. "Eh, dat was een grapje. Nee, we mogen heus met moor runners praten ook, je zal nog steeds ook gewoon patrouilles moeten lopen soms, die zijn boven de grond," "Oef," zei ze in een opgeluchte zucht. Ze ze oprecht blij met deze laatste uitspraak. Tansypaw maakte snel vrienden en kon zich niet inbeelden dat ze hen moest achterlaten. "Kan je me iets vertellen over ons territorium?" Oh, een vraag. Ze had vele verhalen in de nursery gehoord dus ze had wel een kleine basis van kennis. Uiteraard werd een groot gedeelte omgevormd om alles wat spectaculairder te maken, maar dat was niet haar schuld geweest. "Dat we open velden hebben zover het oog reikt. En dat warriors zich er zo vlot over kunnen verplaatsen als lucht." Ze beschreef het op een manier alsof ze een verhaaltje vertelde, zoals ze het eerder ook als kitten had ervaren. Haar oogjes blonken dan ook van enthousiasme. Ze keek met haar snoetje in de richting van de velden, die het best leken op de velden van Windclan zoals men had beschreven in de verhalen.