[Icepaw] Winter bliss

Ze wist dat ze andere dingen moest doen dan zich constant bezig te houden met het feit dat Clawtongue in de medicine cat’s den op sterven lag, maar dat was zo verdomd moeilijk als alles aan haar training haar aan hem herinnerde. En dan had ze ook nog eens een mentor waar ze haar verdriet niet aan kon uiten. Niet dat ze dat wilde: ze zou liever op slangen gaan jagen dan dat ze met Irishunter in één den samen moest gaan zitten om het over haar gevoelens te hebben, maar… maar ze wist niet goed wat ze van hem verlangde. Ze wist sowieso de laatste tijd niet goed wat ze van alles verlangde. Eerst was het haar grootste vereiste geweest dat ze zo snel mogelijk warrior kon worden, maar ze merkte dat het haar de laatste tijd niet zo veel meer kon schelen wat haar familie over haar dacht en ze vroeg zich af of Irishunter’s preek daar iets mee te maken had of dat heel het gedoe van Clawtongue haar gewoon zo diep dwarszat dat niks haar nog uitmaakte. Icepaw keek verstoord op toen er een prooi voor haar neus op de prooistapel werd gelegd en licht bewonderend keek ze ernaar, haar blik oprichtend om te zien dat Squirrelnose diegene was die het gevangen had. “Mooie vangst,” complimenteerde ze de jonge warrior op een oprechte toon. “Ik denk dat het zeker nog tot Newleaf gaat duren eer dat iemand dat nog eens voor elkaar krijgt.”

Icepaw moest eerlijk toegeven dat ze de warriors zijde van de Clan niet echt goed kende. Ze kende natuurlijk Irishunter en dan was er nog Deadair die ze had ontmoet – en Clawtongue natuurlijk – maar ze kende de kattin voor haar niet zo heel goed, enkel bij naam. Ze richtte haar blik op de kattin toen ze begon te spreken en gaf een klein knikje, al trok ze wel kort met haar oortje bij de toon waarmee de kattin sprak. Ze sprak heel anders dan de formele toon waarmee Irishunter haar altijd aansprak en ergens was dat ook wel eens een keertje verfrissend. “Irishunter,” beantwoordde Icepaw de vraag van de warrior tegenover haar. “Het is echt een genoegen om hem als mentor te hebben.” Haar stem droop van sarcasme. “Als je één keer met hem op pad bent gegaan, dan vliegt de tijd vooruit.” Ze rolde met haar ogen. “Ik geef je mijn innige deelneming omdat je een den met hem moet delen.” Ze stak het niet bepaald onder bomen of bladeren dat ze liever een andere mentor had gehad, dus liet ze dat ook zo blijken in haar houding.