Move, I'm Gay!

Het was al in de avond toen Smouldertongue het kamp nog verliet, wat vast een paar verbaasde blikken opleverde. Want Smouldertongue die nu nog ging jagen? Nee, zouden ze hebben gezegd, die klimt vast ergens in een boom om te slapen. Was eerder gebeurt, al was hij toen gewoon in slaap gevallen en was hij pas de volgende dag weer wakker geworden. Al was het nu gewoon voor een klein persoonlijk uitstapje, veel behoefte aan slaap had hij eigenlijk niet. Zou hij eens naar de River gaan? Het was helder en de sterren verschenen al langzaam aan de hemel. De weerspiegeling zou best wel mooi kunnen zijn, voor zover dat mogelijk was in de stroom. En wie weet kwam hij nog een interessant Riverclanner tegen. Of hij kon gewoon rondstruinen en zien waar hij uit kwam. Nu liep hij namelijk ook op zijn gemak door het bos heen, luisterend naar alle nachtelijke geluiden. Het was rustig en stil. Beetje alleen wel. Ach, hij had iemand moet meevragen, maar wie wou nog met hem op stap. Een zachte glimlach speelde op zijn lippen terwijl hij zijn kop lichtjes schudde.

Nee, hij was hier alleen. En op dit tijdstip nog iemand tegenkomen was klein, tenzij het die moordenaar was. Met de gedachte daaraan was Smouldertongue toch wat meer op zijn hoede en begon hij te twijfelen. Het was hun gezegd niet alleen naar buiten gegaan, maar dat was inmiddels niet meer zo sterk. Het was rustig geweest en wie weet was die moordenaar allang weg. Maar hij was niet van plan om het volgende slachtoffer te worden. En toen hij pootstappen achter een bosje hoorde draaide zijn kop meteen die kant op. Was hij dan toch niet alleen? Zonder bij na te denken klom hij de boom naast de struik in, zijn nagels krassend over het hout. Het waarschuwde de andere wel, maar hij was vast veilig als er gevaar was. In elk geval, een stuk veiliger. Naar beneden kijkend zag hij echter dat het gewoon Ardentheart was. Tenzij hij de moordenaar was. Wel nee, hij kende Ardentheart nou niet heel goed, maar het leek hem geen moordenaar. ''Hallo Ardentheart''begroette hij de andere Warrior, benieuwd of die hem al door had. De roodwite kater ging op de tak zitten en sloeg zijn staart om zijn poten. Nu was hij niet meer alleen.

-Ardentheart

Zijn mede-Warrior had hem door en begroette hem vriendelijk terug, gevolgd door een vraag. Misschien een gesprekstarter, misschien gewoon nieuwsgierigheid. Smouldertongue ontspande zich en ging op de tak liggen, oogcontact met Ardentheart houdend. ''Had geen zin om te slapen, voor de verandering''beantwoorde hij de vraag, met de bekende ondeugende twinkel in zijn ogen. Er was een hoop meer ruimte bovendien hier dan binnen in de den, misschien dat hij gewoon hier ging slapen. Als hij tenminste niet werd gewekt door de nachtelijke patrouille. ''En jij? Wat brengt jou hier deze avond?''was zijn wedervraag. Ardentheart wou weten waarom hij hier was en nu wou Smouldertongue weten waarom Ardentheart hier was. Hij was wel nieuwsgierig naar wat hem uit het kamp gehaald had of gejaagd had.

De grap die Smouldertongue maakte dat hij zijn mond ook kon dichthouden viel lichtelijk op dovemans oren voor de kater, maar als hij het gehoord had zou hij het waarschijnlijk niet geloofd hebben. Smouldertongue was een grappige kater die altijd wel wat te zeggen had, maar stil zijn, dat zag je hem niet echt doen. Maar dat maakte allemaal niet uit, want Ardentheart was weer in gedachten verzonken, iets wat hij de laatste tijd vaak was. Hij deelde zijn gevoelens niet echt meer, niet dat hij dat ooit veel had gedaan. Hij hielp iedereen met hun problemen behalve zichzelf. Nee, zelf kropte hij alles op. Hij wilde immers zijn vrienden niet met nog meer lastigvallen, vrienden waarvan hij er al weinig had. Coalnose was nu geen vriend meer van hem en zijn dromen waren ook alles behalve rustig. Het was dus geen wonder dat hij het kamp uit was geslopen. Iets wat misschien niet het slimste was om te doen gegeven de omstandigheden van een moordenaar in het woud en steeds meer Bloodclanners die gespot werden. Echter had hij het niet langer kunnen uitdragen om daar te blijven en nu zat hij dus hier met Smouldertongue. Niet zijn eerste keuze van iemand om tijd meer door te brengen. Of zijn tweede als hij eerlijk moest zijn. De kater was dan ook wel aardig wat ouder als hem, dus misschien dat het daar aan lag. Met een zucht legde hij zich er bij neer om toch maar een vraag aan de kater te stellen, in de hoop iets van duidelijkheid te krijgen in zijn dilemma. "Wat zou jij doen als een van je beste vrienden een geheim van je verraadde?" Vroeg hij dus maar aan Smouldertongue. Ardentheart noemde geen namen, of wat het geheim was. Hij had niet nog iemand nodig die op zijn zaak zou zitten en hem van hier naar daar schopte of alleen maar judgement voor hem zou hebben.

Een goed reden? Ze had hem geen eens een reden gegeven. Iets wat hij wel verdiend had, maar hij was in eerste instantie zelf gewoon zo boos geweest dat hij niet met haar had willen praten. Misschien dat ze er over hadden kunnen praten, maar dat was nu lang verleden tijd. Hij had haar met iets toevertrouwd, iets wat hij in eerste instantie al helemaal niet aan haar had willen toevertrouwen en zij was achter zijn rug om naar Thornstar en Eveningglow gegaan. Hij kon van geluk spreken dat heel de clan er nu niet van af wist. Misschien dat dat nog bijgelegd had kunnen worden, maar wat was haar antwoord geweest op zijn woede? Ze was met een of andere onbekende de bosjes ingesprongen en was zwanger geraakt. Dat had hem misschien weinig kunnen boeien, als ze niet een van de kittens naar hem had venoemd, alsof hij belangrijk was voor haar. Als dat zo was geweest, dan had ze wel andere keuzes gemaakt. "Zelfs al was dat zo, heeft degene het erger verpest," Mompelde hij dan ook. Misschien moest hij wel tegen iemand opbiechten dat hij het over Coalnose had, maar hij had geen zin dat katten zouden gaan doorvragen. Het zou immers niet voor altijd begraven blijven dat hij kittens in Windclan had als iedereen zijn neus er in bleef steken. Nee, voor zijn part wisten te veel katten er al van. Daarnaast wilde hij ook een clanmate die hij amper kende gaan opzadelen met al zijn stomme, zelf veroorzaakte problemen. Daar hielp hij niemand echt mee. "Sorry, jij zou je niet met mijn problemen bezig hoeven te houden," zei hij dan ook gauw.

Een klein lachje kon wel van ardentheart afkomen bij de woorden van Smouldertongue, maar hij kon het niet bij elkaar rapen om echt positief te zijn. Coalnose had zeker haar redenen, maar heel bijzonder waren ze niet. Nee, hij kon zich er niet bij neer leggen, maar hij wilde zich ook niet constant zo rot en kwaad voelen. Maar hij zag niet hoe dat snel zou veranderen. Misschien moest hij zich maar gewoon bezig houden met wat small talk, in plaats van er ook constant over na te denken. Hij had hier een gesprekspartner, eentje die hem af en toe kon laten doen lachen, dus zo verkeerd was de situatie helemaal niet op het moment. Het mocht dan misschien wel midden in de nacht zijn, buiten het kamp, maar dat was niet bepaald een groot probleem. “Maar waarom kon jij niet slapen? Als ik dat mag vragen natuurlijk,” besloot Ardentheart een nieuw gesprek aan te knopen. Nouja, niet persé nieuw, maar het stuurde hun gesprek tenminste wel een andere kant op. Eentje die hopelijk niet zo zwaar beladen was als die van hemzelf.