(Orchis) When the weak go marching in

_{Emberkit was geen fan van het nieuwe kamp. Ze was geboren op een eiland in de rivier, omringt door bomen en water. Zelfs het door twolegs gefabriceerde kamp van de elite waar ze geleefd had voordat ze hier heen was gekomen, was nog natuurlijker geweest dan dit. Dit.. dit was.. onnatuurlijk. De gangen waren donker. gemaakt van een hard materiaal dat ijskoud was aan haar poten. De geuren hier waren zoals ze nog nooit geroken had, overheerst door nat mos en vochtigheid. Haar eerste nacht in de elite had ze als een blok geslapen, iets wat ze gewijd had aan de uitputting van de reis. Na de reis hier naartoe was ze minstens zo moe geweest en toch.. toch had ze nauwelijks een oog dicht kunnen doen. Ze voelde zich misplaatst. Niet op haar plek. Niet op haar gemak met deze twoleg structuren.. De weg die ze moest vervolgen vanaf buiten naar de plek waar zij en de moederpoezen sliepen was eentje die ze vreesde. Om elke hoek hingen schaduwen. Blonken geuren die haar buitenaards waren. Hoe dieper ze het pand betrad, in de richting van haar slaapplaats, hoe benauwder ze het kreeg. Hoe dichter ze bij de uitgang kwam als ze weer naar buiten mocht, hoe lichter ze zich voelde tot het leek alsof ze zweefde toen ze haar neus weer in de buitenlucht stak en de verse zuurstof in ademde. Zo nu ook stapte ze naar buiten en spoelde er een golf van opluchting over haar heen. Ze perste haar ogen even samen tegen het felle licht voordat ze naar buiten stapte en om zich heen keek. Het was nog vroeg in de ochtend waardoor het meerendeel nog sliep. Alleen maar beter. Emberkit wilde even geen gezelschap. Ze hees zichzelf op de rand van het zwembad en keek de diepte in. Daar ging ze zitten en luisterde ze.}