Those souls that are wandering on

Ze was nog niet vaak meegeweest op patrouille, maar dat maakte het niet dat ze niet zelf soms de grenzen van het territorium opzocht. Tenslotte was dit soms de enige manier hoe je een kat van een andere clan tegen kon komen. Ook al was fourtrees daar ook een goede plek voor, alleen wist ze nog steeds niet goed hoe Thunderclanners zouden reageren als ze haar zagen. Had haar moeder gezegd dat ze dood was? Of had ze de clan wat anders verteld? In ieder geval wist ze dat ze het zelf voor zich moest houden dat ze eerst een Thunderclanner was geweest en nu een Windclanner was, dat was beter.


[Eerste post gereserveerd]

Een licht geërgerde blik verscheen in haar ogen toen de apprentice die naast haar rende het in een korte tijd al voor de vierde keer voor elkaar kreeg om een vraag te stellen die nergens op sloeg. Ja, ze naderden de WindClan grens. Was het nu zo moeilijk om de geur van de heidevlakten en de konijnen in zich op te nemen? Wat een idioot. Icepaw richtte haar blik naar voren en zag één van de warriors haar met een waarschuwende blik aankijken, alsof hij al in de gaten had dat ze haar bek open wilde trekken. Icepaw snoof overdreven en richtte haar grijze blik naar opzij. Dan niet. Ze had toch geen zin om zich te engageren in dit gesprek. Ze wilde dat Irishunter mee was gegaan in plaats van dit stel idioten. Irishunter zou tenminste hebben durven zeggen dat de apprentice zijn klep moest houden, maar de warriors voor haar beantwoordden zijn vraag alsof het een interessante, normale vraag was. Icepaw kreeg als opdracht om de markeringen van ThunderClan te plaatsen en ze minderde vaart zodat ze achterbleef. Ze zag hoe de warriors gewoon door renden en haalde haar schouders op, even blij zijnde met de rust. Haar blik gleed naar opzij toen ze een beweging vanuit haar ooghoeken zag en ze zag een andere apprentice naderen, ongeveer haar leeftijd of misschien ietsje ouder. “Ben je soms naar iets op zoek?” vroeg Icepaw bits toen de blauwe ogen van de WindClanner over haar kant van het territorium gleden en uitdagend deed Icepaw een paar stappen naar voren zodat ze vlak voor de lijn die hun grenzen scheidden stond.

Het kon ook nooit zo zijn dat wanneer je langs de grenzen ging ook niemand tegen zou komen, want al snel kwam de geur van Thunderclan haar neus binnen. Voor een moment keek ze wat onzeker of het niet een kat was die haar misschien zou herkennen, maar het leek een apprentice van ongeveer haar leeftijd te zijn, dus dan was de kans wel heel klein dat ze haar zou herkennen. "Niet echt," Antwoordde ze dan ook op de vraag van de apprentice. Ze bleef op haar plek staan, ook toen de ander dichterbij kwam. Ze ging zich niet laten intimideren tenslotte, ze was Windclan nu.

De apprentice voor haar antwoordde ontkennend, al vond Icepaw het maar een half antwoord. “Niet echt” kon immers op veel dingen wijzen: dat ze wel iets aan het zoeken was, maar dat ze het nog niet had gevonden of dat ze iets aan het zoeken was, maar nog niet goed wist wat. Icepaw nam de apprentice kort in zich op en zag dat ze wel een paar gelijkenissen hadden, zeker wat hun vacht betrof. “Niet echt?” herhaalde Icepaw op een ongelovige toon. “Dus je zoekt wel iets?” Als ThunderClanner zijnde moest ze ervoor zorgen dat de grenzen goed bewaakt werden en ook al leek het haar een kleine kans dat deze apprentice echt een dreiging kon vormen voor hun Clan, toch moest ze alert blijven.

Ze was niet bewust naar iets op zoek geweest, maar toch leek de ander per se door te willen vragen of ze iets zoekt. Misschien was ze inderdaad nieuwsgierig naar haar familie in Thunderclan, maar dat kon ze niet zomaar verkondigen tegen elke thunderclanner die ze tegenkwam. "Niets bijzonders." Antwoordde ze dan ook deze keer, hopende dat de thunderclan apprentice het daarbij zou laten liggen. Maar ze had er eerlijk niet al te veel hoop voor.

Icepaw trok kort met haar oortje toen de WindClanner haar antwoord gaf. “Well, als er niks bijzonders is te zoeken hier en je bent hier niet echt voor een reden, dan denk ik dat je wel verder kunt lopen,” sprak ze op een bitse toon tegen de apprentice. “Ik heb andere dingen te doen dan de hele tijd in de gaten te houden of je de grens niet toevallig stiekem gaat oversteken.” Ze trok met haar oortje. “Als je me niet vertelt wat je hier zoekt, dan zie ik je ook maar wat graag vertrekken.” Dit was haar laatste kans om toe te geven dat ze wel iets aan het zoeken was. Anders zou Icepaw wel blijven wachten tot ze echt weg zou gaan. Dit was haar territorium en daar liet ze niemand op komen, al zeker geen nieuwsgierige hazenvreters.

Wie dacht deze thunderclanner dat ze was? Dat ze maar gewoon mocht zeggen dat ze hier niet mocht zijn? Ze was tenslotte nog steeds op haar eigen gebied, ook al was het misschien niet altijd even handig om dichtbij de grens te komen, maar dat was soms gewoon nodig. Ook al had ze nu misschien stiekem gehoopt iemand tegen te komen die ze kende, maar het was duidelijk dat dat niet het geval was met deze apprentice. "Ik heb geen reden nodig om op mijn eigen territorium te zijn niet?" Misschien was het alleen niet zo handig om zo dicht bij de grens met Thunderclan te zijn, maar het gaf de ander niet het recht om er iets over te zeggen.

Waarom was het zo dat telkens als ze iemand van een andere Clan ontmoette dat diegene een grote bek tegen haar had? Ze kon ook nooit iemand ontmoeten die gewoon deed wat ze vroeg en gewoon weg zou gaan. Een niet bepaald geamuseerde blik verscheen in Icepaw’s ogen terwijl ze haar blik richtte op de WindClan apprentice toen deze aangaf dat ze het recht had om op haar deel van het territorium te zijn. “Geloof me, dat is voor mij het probleem niet,” zei ze op een bitse toon. “Maar het lijkt alsof je iemand aan het zoeken bent aan míjn kant van het territorium. En waarom zou je trouwens zo dichtbij de grens in de buurt rond blijven hangen? Wacht je soms tot een prooi van ons de grens oversteekt?” Ze kneep haar ogen wantrouwig samen. Ze vertrouwde deze WindClanner voor geen meter, liet dat duidelijk zijn.

Ze was hier niet echt op zoek naar iets specifieks of misschien juist wel, maar het was niet iets dat de ander hoefde te weten. "Gaat dat jou wat aan als ik naar iets op zoek ben? Het is in ieder geval geen prooi." Nee, ze had geen zin in prooi van Thunderclan en mocht het hier toevallig wel terecht komen, dan was het geen thunderclan prooi meer. Zo simpel was het. "En zodra prooi op ons territorium is, is het niet meer van jullie." Dat was hoe het altijd ging, ook omgekeerd.

“Gezien het waarschijnlijk met mijn Clan te maken heeft omdat je naar mijn kant van het territorium kijkt, gaat het mij zeker aan,” zei Icepaw op een bitste toon tegen de WindClanner. Welk onderdeel van het feit dat Icepaw deel uitmaakte van ThunderClan en dat ThunderClan’s zaken dus ook die van haar waren begreep deze stomme muizenbrein niet? Ze rolde met haar ogen toen de WindClanner aangaf dat prooi op hun territorium niet meer van ThunderClan was. “Dat snapt een kitten nog,” snauwde ze de WindClanner ongeduldig toe. “Maar dat betekent nog niet dat ik je hier hoef te laten wachten tot het daadwerkelijk gebeurt.” Ze nam diep adem om zichzelf te kalmeren. “Draai je om en ga terug naar je eigen territorium. Je hebt hier niks te zoeken en je hoeft ook niemand van mijn Clan te spreken,” sprak ze op een norse toon. Ze had het nu echt gehad met dit stomme kind.

Deze thunderclanner begon haar te irriteren eerlijk. Als zij op deze plek in haar eigen territorium wilde blijven staan, dan was dat aan haar om te beslissen en niet aan de apprentice voor haar. "Ik ben benieuwd wat je wilt doen om me hier weg te krijgen?" Want zij stond toch echt nog op haar eigen gebied en de ander zou dan niet echt wat kunnen doen zonder zelf de overtreding te maken. "En ik spreek toch met jou?" Want dan zou ze ook niet met de apprentice voor haar mogen spreken als dat het geval was, maar de ander bleef ook maar dingen terug zeggen.

Misschien een klauw over dat lelijke gezicht van je halen dacht Icepaw geïrriteerd, maar ze hield die reactie in. Ze was heel erg dichtbij haar final assesment en ze wilde dat niet laten verpesten door deze apprentice. “Ik zal in elk geval niet zo stom zijn om de grens over te steken en je aan te vallen, want dan ben ik in fout,” zei ze op een bitse toon tegen de apprentice. Ze haalde haar schouders op. “Ik neem aan dat ik hier dan maar gewoon moet wachten tot je weggaat.” Of tot een warrior van haar Clan zou komen om de apprentice mee weg te jagen. De apprentice maakte haar opmerking en Icepaw keek haar met een ongelovige blik aan. “Ben je nu echt zo dom als dat je lijkt?” bitste ze naar de apprentice. “Je spreekt met mij omdat de kat die je daadwerkelijk wilt spreken hier blijkbaar niet in de buurt is.” Ze hield haar blik zo neutraal mogelijk terwijl ze de reactie van de kattin peilde. Had ze gelijk?