Check up on it

Het begon steeds kouder te worden. Icepaw zette haar vacht op tegen de bijtende kou toen ze haar den verliet. Ze onderdrukte de neiging om te gaan rillen terwijl de koude wind tegen haar pels sloeg en liet haar blik door het kamp glijden. Zo te zien waren er nog niet veel katten wakker en Icepaw nam de gelegenheid om zich uit te rekken. Ze had weinig zin om in het kamp te blijven en dus besloot ze maar om op jacht te gaan. Ze wist dat Irishunter nog een avondpatrouille had gehad en wist dus ook dat hij haar niet heel vroeg op ging zoeken voor een training, dus nam ze aan dat ze wel wat tijd had om alleen te zijn. Ze wierp een blik in de richting van de medicine cat’s den, maar wandelde daar al snel op een hoog tempo langs. Hoewel ze haar vorige mentor graag wilde bezoeken, vond ze het ook vreselijk om hem af te zien takelen en wist ze niet of ze haar emoties onder controle zou kunnen houden als ze zag dat hij pijn had. Alleen het idee al zorgde ervoor dat ze het moeilijk kreeg en Icepaw knipperde de tranen weg terwijl ze zich een weg vond door haar territorium. Ze had niet eens een plan: ze wilde gewoon ergens naartoe gaan, zien waar ze uit zou komen en dan daar gaan jagen. De poes eindigde uiteindelijk in de buurt van het Thunderpath, waar haar grens zich verbond met die van ShadowClan. Ze kon zich nog herinneren dat ze hier Eaglepaw had ontmoet en ze trok kort haar neus op bij de gedachte aan hem. De stank van monsters en ShadowClan kwam haar tegemoet en met een afkeurende blik keek ze in de richting van het ShadowClan territorium. Hoe konden zij in StarClan’s naam leven met zo’n stank?

Ze hield eigenlijk helemaal niet van het donderpad. Het stonk er eigenlijk altijd wel en de geur van Thunderclan hielp ook zeker niet mee. Ze liep dan ook een beetje met een opgeheven neus langs het pad, want ze moest het natuurlijk wel controleren. Ze merkte alleen voor nu nog niet een extra geur op, waardoor ze door bleef lopen. Als ze kon wilde ze het liefst haar neus dichtstoppen, maar dat kon natuurlijk weer niet zo makkelijk.

Het duurde niet al te lang eer dat iemand van ShadowClan zich aankondigde. Icepaw liet haar blik naar opzij glijden en zag dat het een she-cat was, iemand die deze keer eens niet leek op Eaglepaw. Ze had een lange, rode vacht en Icepaw kon zich niet herinneren dat ze haar al eens eerder had gezien. Ze lette bij Gatherings meestal niet op dat soort dingen en behield haar afstand van anderen, geen zin hebbend om zich te engageren in een gesprek met katten die ze daarna toch niet meer zou zien en in het slechtste geval zou ontmoeten op het strijdveld. Ze begreep dan dikwijls ook niet waarom er katten waren die zo joviaal met elkaar waren terwijl ze toch geacht werden om loyaal te blijven aan hun Clan als puntje bij paaltje kwam. Icepaw verdreef haar gedachten en liet haar schuine blik naar de apprentice glijden, maar die deed voor nu nog niks verkeerds en dus richtte Icepaw haar blik weer naar voren. Een hard geluid kondigde zich aan en Icepaw zette zich schrap toen ze een monster aan hoorde komen, draaiend met haar oortjes en hoestend toen ze een flinke wolk stank inademde dat het monster achter zich liet. Gatverdamme!

Ze had echt een hekel aan deze plek en ze wilde het liefste zo snel mogelijk ook weer weggaan, maar dat kon niet. Ze kon alleen het bekende geluid van een monster alweer horen en ze draaide haar oren in haar nek toen deze ook nog eens voorbij raasde en een stank met zich meebracht. Nu rook ze helemaal niks anders meer! "Iew!" Riep ze dan ook uit terwijl ze met haar poot over haar neus wreef in de hoop de geur kwijt te raken, maar natuurlijk zou dat niet op deze manier werken. Maar niet geprobeerd was altijd mis toch? Dus ze moest iets uitproberen.

Hoewel Icepaw vooral inwendig zich leek te ergeren aan de geur was dat bij de apprentice aan de andere kant van het Thunderpath een ander verhaal. Ze liet hardop blijken dat ze de geur echt niet fijn vond en Icepaw rolde met haar ogen toen ze zag hoe dat de apprentice een zielige poging deed om van de stank af te komen. “Daar ga je het echt niet mee weg krijgen, hoor,” kon ze dan ook niet laten om naar de apprentice te bitsen. Ze rolde vervolgens met haar ogen en liep verder. “ShadowClan apprentices,” mompelde ze onder haar adem door. “Niks dan last heb je ermee.”

Waarom was deze geur ook zo onaangenaam? En waarom was deze plek een grens van hun territorium? Hadden haar voorouders niet iets beters kunnen kiezen? Ze hoorde een stem van de andere kant van het donderpad en liet haar blik kort op een witte apprentice vallen. "Hey!" Riep ze uit. "Zo erg zijn we niet." En ze had toch niet echt voor overlast gezorgd toch? Ze had alleen een opmerking gemaakt over de stank, maar dat had niks te doen met de thunderclan apprentice toch?

En natuurlijk hadden ze ook overal een antwoord op. Dat had zijzelf ook altijd, maar dat was even buiten haar punt gerekend. En bovendien: het was minder irritant om met zichzelf te dealen dan met andere katten die precies hetzelfde karaktertrekje als haar hadden. Icepaw liet haar grijze ogen naar opzij glijden toen de apprentice haar woorden sprak. “Ik heb al genoeg apprentices van jouw Clan ontmoet die anders behoorlijk het tegendeel bewezen hebben,” sprak ze op een bitse toon. “Dus als ik jou was, zou ik maar vlug doorlopen voordat jij ook wordt toegevoegd aan die lijst.”

De thunderclanner had al andere apprentices ontmoet? Wie dan? Want ze kon zich niet echt bedenken waarom de andere zo erg konden zijn. "Wie dan?" Of had de ander niet eens de moeite gedaan om de namen te leren van haar clangenoten. Het zou haar niks verbazen. Ook al had ze nu al het gevoel dat ze deze apprentice niet echt ging mogen, niet met hoe ze reageerde. "Want ik weet vrij zeker dat de andere apprentices niet echt lastig zijn." Misschien hadden ze elkaar gewoon niet begrepen en noemde de apprentice ze daarom lastig.

“Eaglepaw en twee gevlekte poezen waar ik de moeite niet voor heb gedaan om hun naam te leren kennen,” sprak Icepaw op een bitse toon. Ze lachte ijzig toen de ShadowClan apprentice het voor haar Clanmates opnam. “Ja, dat zou ik ook zeggen van mijn eigen denmates,” zei ze op een toon alsof ze dat logisch vond en ze rolde nadrukkelijk met haar ogen. Waarom waren apprentices van andere Clans toch zo stom? “Het zou maar erg zijn als je van ze zou zeggen dat ze wel lastig zou zijn, niet dan? Dat toont dan ook niet echt aan dat je loyaal bent aan je Clan.” In Icepaw’s ogen dan toch. Ze had een hekel aan sommige van haar eigen denmates, maar ze zou ze altijd verdedigen tegenover andere Clan katten. Niet dat ze hun dat ooit zou vertellen, natuurlijk. Dat dan weer niet.

Eaglepaw en twee andere? Er waren wel meerdere gevlekte poezen in haar clan, dus veel hielpen de beschrijvingen niet als ze heel eerlijk was. Het was inderdaad normaal om je eigen clangenoten te verdedigen, maar als ze iemand echt heel erg irritant vond, dan was ze er vrij zeker van dat ze het zelfs aan iemand van een andere clan zou vertellen. "Heb jij dan wel vervelende dengenoten?" Ze kon het niet helpen om dat te vragen. Want op de manier hoe de andere apprentice het zei, dan was ze er vrij zeker van dat zij wel een aantal vervelende dengenoten had.

Icepaw hield het ongelovig lachje dat ze wilde uitstoten nog net op tijd in. Dacht deze apprentice nu werkelijk dat ze dat aan haar ging vertellen? “Nee,” loog ze met een strakke blik in haar ogen. “In ThunderClan zitten er geen vervelende katten. Dat is niet wat ik van ShadowClan kan zeggen. Of van welke andere Clan dan ook.” Icepaw hief haar kopje licht arrogant op terwijl ze de ander spottend aankeek. Nee, ze had het niet zo op katten van andere Clans. En als deze kat dacht dat ze een gezellig gesprekje zouden hebben, dan kon ze nog wel eens van een koude kermis thuiskomen.