Today's the day [Geboortetopic]

Ze was nog niet al te lang geleden in de nursery getrokken, maar het was toch al een tijdje duidelijk geweest dat ze zwanger was, maar ze had haar taken nog niet echt willen laten vallen, vooral omdat ze wist dat de vader geen windclanner was. Ze was stiekem bang dat het meer zou opvallen als ze eerder de nursery in zou gaan. Toch had ze het wel rustig aan gedaan, vooral omdat ze had gemerkt dat haar zwangerschap niet help met haar ademhalingsproblemen. Ze lag nu rustig in haar nest, rustig haar buikvacht te wassen toen er plots een steek door haar buik heen ging. In eerste instantie negeerde ze het, maar toen het gevolgd werd door nog twee wist ze toch wel wat er aan de hand moest zijn. Ze stuurde een van de andere queens weg om Falconpaw te halen, maar ondertussen gingen de weeën door.
Ze deed haar best om haar ademhaling onder controle te houden, maar naarmate de weeën dichter op elkaar kwamen bleek dit toch lastiger te worden. Het kostte haar dan ook moeite om de eerste kitten eruit te persen en de twee erna nog meer. Eenmaal alledrie de kittens geboren waren had ze dan ook geen energie meer over om ze ook maar te likken of ze namen te geven, in plaats daarvan bleef ze stil liggen en hoopte dat Falconpaw zou zorgen dat het goed kwam met de kittens. Haar ademhaling bleef snel en ze merkte dat haar omgeving begon te draaien. Ze wilde niet het bewustzijn verliezen, niet nu. Haar kittens waren pas net geboren en ze wilde ze nog namen geven, alleen haar ademhaling leek ze maar niet onder controle te krijgen, waarom lukte dat niet? Normaal zou het ondertussen al minder erg worden.

[Falconpaw + de kittens mogen ook al geboren worden in principe. Volgorde: Hyenakit, Lionkit en dan Cloudykit]

Het enige wat hij kon denken was het feit dat hij een kitten had vermoord. Het hield hem bezig, maar het had hem op de één of andere manier ook geholpen. Hij wist nu dat hij iets aan zijn problemen moest gaan doen en dat dit niet langer door kon gaan. Dus hij was ermee aan de slag gegaan. Routnose mocht er nooit van af weten wat er gebeurd was, die had al zoveel op haar schouders hangen nu ze bij ShadowClan was… En hij was eerlijk, hij miste de poes heel erg. Lizard was aardig hoor… maar.. ja. En nu was zijn zusje, of naja pleegzusje, ook nog drachtig geraakt. Hij wist niet van wie, of wat er gebeurd was, maar hij liet wel aan haar weten dat hij er voor haar was. Dus toen een queen de medicine cat den in liep om hem te vertellen dat Mint aan het bevallen was, sprak hij meteen dat hij er aan zou komen. Hij raapte meteen wat kruiden bijeen, waarna hij naar de medicine cat den toe snelde. Hij wist, vooral met haar conditie, dat het belangrijk zou zijn dat hij er snel zou zijn. Hij was erbij terwijl ze geboorte gaf, waarna hij iedere kitten even langsliep en de kittens zachtjes schoonlikte, zodat Mint haar rust even kon hebben. Hij hield wel een schuin oog gericht op haar terwijl hij bezig was. Toen hij de kittens gezond beoordeelde, schoof hij ze meer richting de buik van Mint, waar ze zouden kunnen gaan drinken. ”Mint, kijk naar me.” sprak hij terwijl hij zijn kopje liet zakken om wat meer op haar ooghoogte zou komen en haar aan kon kijken zonder dat het haar meer moeite zou kosten. ”Ik weet dat je moe bent, maar als je je kop omhoog houdt krijg je meer zuurstof binnen, je mag m ook op mij leunen als je dat liever hebt.” sprak hij op een rustige toon, het was niet de bedoeling om haar in paniek te laten raken immers. ”En denk dan aan de ademhalingsoefeningen, oke? Even je adem proberen vast te houden en dan los laten.” Want als ze echt benauwd zou worden zouden ze nog veel verder van huis zijn.

De geboorte is iets onbeschrijfelijks om meerdere redenen. Natuurlijk is het bijzonder dat er zomaar een nieuw leven gevormd kan worden. Het onbeschrijfelijke ligt echter ergens anders. Iedereen die buitenaf mee kijkt kan het beschrijven maar niemand die het van binnenuit ervaart. Tegen de tijd dat je kan praten weet je er al niets meer van. Je herinnert je niet hoe het was binnen in die buik, hoe het voelde om naar buiten geperst te worden. Voor het eerst happen naar adem en schoongemaakt worden. Onderworpen aan de grote boze wereld. Mogen we niet weten wat er gebeurd omdat het iets heiligs is? Omdat het traumatiserend is en we het daarom vergeten? Om een andere reden? Niemand weet het en de kans is klein dat iemand het ooit te weten komt. Een geboorte is gruwelijk maar ook magisch. Iets wat anders is dan al het andere op deze wereld. Zo ook de geboorte van de eerste kitten. Na het wassen bleven alleen de neus, poten en staart rood van kleur. De rest werd gewassen, van rood naar de zelfde kleur als zijn moeders pels; wit. Zijn instinct vertelde hem maar een ding, melk. Hij moest melk gaan halen. Piepend en al kroop het kleine lijfje voor al zijn kunnen richting de deur. Na zijn piepkleine maagje gevuld te hebben, viel hij langzaam weg in een al even vreemde wereld. Dromenland.

Ze zat eerst nog in de lekkere warme buik van mam en het volgende moment besloten haar broertjes dat ze er wel uit wouden. Zij had daar dus nog geen zin in en ze hield het lang vol binnenin, tot het moment kwam dat ook zij er aan toe moest geven. Terwijl moeder Mintroot niet de gemakkelijkste bevalling, kwam haar dochtertje ook op de wereld. De laatste van de drie en de laatste van het nestje. Ze werd gewassen, niet door haar moeder, maar dat wist ze niet. Iemand of iets, inmiddels had ze daar nog geen besef van, schoof haar naar een bron van warmte toe. Haar instinct werd wakker toen ze de geur van melk rook, zonder zelf te weten wat dat was vond ze de zachte buik van haar moeder en begon ze te drinken. Ze had natuurlijk niet door dat de ademhaling van Mintroot niet normaal was voor een kat, dus zonder zorgen viel ze al vlug in slaap.

Lionkit, eerst nog naamloos als ze nog niet de wereld had ontmoet. Nog niet. Maar vandaag was de dag. Vandaag was de dag dat de jonge - nu nog ongeboren - kitten ter wereld zou komen. Zelf had ze geen besef van iets. Van niks. Voor de kitten was het allemaal vanzelf sprekend, het ene moment had ze nog lekker in haar mama's buik gezeten en het volgende moment was een koude vlaag dat haar begroette. De kitten starte te piepen als haar longen voor het eerst gevuld werd met lucht. Automatisch vond ze haar weg, duwend en wurmend kroop ze er tussen en begon ze te drinken. Hier was dan de dag. De dag dat zij nu officieel op de wereld was gekomen.

+ Sorry voor de late reactie! Examens waren een zware strijd om tegen te gaan. <'3

Voor de paniek echt in kon zetten hoorde ze de stem van Falconpaw. Als ze eerlijk was, dan wist ze dat ze dit niet zonder hem had kunnen doen. Ze wist ook dat ze erop kon vertrouwen dat hij zou zorgen dat haar kittens in orde waren. Ze kon er dan ook zeker van zijn dat dat het geval was toen Falconpaw tegen haar begon te spreken. Haar vertelde dat ze op haar ademhaling moest letten en haar kop wat meer omhoog moest houden. Ze tilde haar kop dan ook wat op, maar legde hem wel tegen de kater aan. Het kostte te veel energie om hem zelf omhoog te houden. Ondertussen probeerde ze haar ademhaling onder controle te krijgen, wat stukje bij beetje ook leek te lukken.

[Kittens mogen op 2 weken en ik zal ze vanaf deze maand mee laten gaan met de windclanleeftijden. Halverwege deze maand zullen ze daardoor op 1 moon gaan.]

Ze legde haar kop tegen hem aan en dat was al genoeg. Hoe hoger ze haar kop zou houden hoe meer zuurstof ze binnen zou kunnen krijgen. Hoe makkelijker het voor haar was. Op de grond kon er door het gewicht en door de ondergrond een soort vernauwing ontstaan, maar dit was gelukkig altijd wel iets wat hij in zijn achterhoofd hield. ”Goedzo, je doet het goed Mint..” sprak hij zachtjes tegen haar met een warme stem. ”Je hebt prachtige kittens ter wereld gezet Mint, ze zijn echt prachtig. Je kan trots zijn op jezelf.” vervolgde hij met een zachte glimlach op zijn gezicht. Cocoon zou trots op je zijn.

Het hielp iets door zo tegen Falconpaw te liggen. Maar ze was moe van alles, alleen haar kittens hadden nog geen namen. Ze zou niet in slaap willen vallen zonder dat ze dat had gedaan. Falconpaw vertelde haar dat haar kittens prachtig waren en dat ze trots kon zijn. Ze probeerde haar kop dan ook wat verder op te tillen, zodat ze een blik op de kittens kon werpen. Ze waren inderdaad prachtig, maar de energie om ze stuk voor stuk van dichterbij te bekijken had ze nog niet. Dat zou nog even moeten wachten.

Onderwerp: Re: Today's the day [Geboortetopic]