This is who I'm meant to be, raise that sun so I can see

De lucht was grijsgekleurd. De zon zat helemaal bedekt achter de wolken en er kwamen zelfs doorzichtige wolkjes uit haar mond elke keer ze ademde. De grond voelde droog en dor aan en er was amper wat prooi te vinden. Haar groengouden ogen gleden over de omgeving heen maar nergens was iets te bekennen. Het leek alsof de verte was bekladderd met mist en het voelde alsof ze wel het enigste levende ding was op deze eenzame plaats. Teleurgesteld liet de poes haar kopje hangen en liep heel de weg weer terug naar het kamp, zich niet meer zo eenzaam voelend toen ze haar clangenoten zag rondlopen. Toen kreeg ze een lange schaduw van de zon die eindelijk eens door de wolken brak. Haar schaduw reikte uit tot de nursery en ze kwam op de gedachte om eens een kijkje te gaan nemen naar de kittens. Haar oren wiebelden van het idee en het kon haar dag al gauw weer beter maken. Zachtjes trippelde ze de nursery binnen en hoorde het gepiep van kittens die net wakker waren. Hun moeders lagen allemaal nog te slapen en van sommigen kon je zelfs het gesnurk horen, waardoor Cypress zelf eens moest gniffelen. Voorzichtig stapte ze door de holle den heen en merkte een grijze kitten op met mooie groene ogen, bijna net zoals die van haar, maar dan zonder de gouden cirkel rond haar pupil.



Tags: Featherkit

Het werd steeds erger. De geluiden werden steeds harder, de wind sloeg steeds harder tegen haar pels aan, de geuren om haar heen werden steeds intenser, het licht werd steeds feller en de smaak van een prooi kon soms een hele avond blijven nazinderen. Dat laatste was nog niet zo heel erg, maar de geluiden waren het ergste. Ze hoorde alles. Ze sliep er niet goed van. Elk zuchtje maakte haar alert, elk kuchje maakte haar gek. Featherkit kon enkel slapen als ze haar kopje volledig in haar nest stak en zelfs dan sliep ze niet goed omdat dat zo hard haar adem benam dat ze geen andere keus had dan haar kopje uit het mos te trekken. Het maakte haar gek en ze wist niet wat er aan de poot was, maar ze wilde dat het stopte. Haar moeder begon het ook te merken en had gezegd dat Featherkit maar eens langs de medicine cat moest gaan, maar Featherkit wilde het nog heel even afwachten. Misschien zou het wel weggaan, al leek die kans haar vrij klein. Ze had er nu al een paar manen last van en het werd steeds erger. Het geluid van pootstappen werd steeds harder en Featherkit keek op, waar ze de goudgroene blik van één van de warriors ontmoette. Ze wist de naam van de warrior niet, maar gaf de poes een verlegen knikje en hoopte dat ze niet te hard zou praten. Dat kon ze op dit moment echt niet aan.

Ze kon de koude punten van de grond voelen. Het was bedekt met zachte lagen stof vermengd met de koelte die door de ingang kwam gewaaid. Haar goudgroene ogen gloeiden een beetje door de schaduw die ze op de kleine liet vallen. Alles dat de zilveren kitten deed, was een klein voorzichtig blikje geven en die groene ogen straalden onschuldigheid uit. De witbruine kattin ging zitten, haar pootjes zachtjes doen wennen aan de gemengde temperaturen hier. De warmte die de nest voor haar uitstraalde en de koelte die tegen haar rug kwam aangewaaid, waren een unieke mengeling die haar zowel een beetje kippenvel als gemaksgevoel gaven. “Ik ben Cypressblood”. De jonge poes praatte erg zachtjes. Kittens hielden altijd van zachtheid en van geen zorgen. Zelfs de dappersten onder hen. "Wat is jouw naam?"

De stem van de kattin was zacht en aangenaam om naar te luisteren, een beetje zoals haar moeder altijd tegen haar sprak. Featherkit wiebelde met haar oortjes toen de kattin bij haar kwam zitten en ze durfde het aan om iets dichterbij te komen. Haar gevoelige oortjes zouden pijn doen als de kattin nu heel hard ging praten, maar het leek erop dat ze net zo gesteld was op een stille omgeving als Featherkit dat was en dus op een zachte toon tegen de kitten sprak. “Featherkit,” beantwoordde ze de vraag op een zachte toon. Cypressblood. Ze had nog nooit van die naam gehoord en ze was, voordat ze zo veel last had van alle prikkels in haar omgeving, toch wel tamelijk nieuwsgierig geweest. Een naam zoals deze had haar allang op moeten vallen. Het prikkelde haar nieuwsgierigheid en een deel van de oude Featherkit leek terug te komen toen ze de ander nieuwsgierig aankeek. “Waarom heb je zo’n suffix gekregen?” vroeg ze op een zachte toon. “Betekent ‘bloed’ meestal niet een slecht ding?” Haar toon was nog steeds erg zachtjes en ze keek de ander minder enthousiast aan dan ze voordien zou hebben gedaan voordat ze last kreeg van al die prikkels, maar wel al veel meer op haar gemak zijnde dan een paar minuten geleden.

Stilte was het geluid als er geen andere geluiden afspeelden. Stilte was iets dat iedereen nodig had, maar niet altijd bereikbaar was. Het was immers de eindeloze rust, het punt dat het even genoeg was. Lucht was een stiltefactor, een element dat ervoor zorgde dat alle andere geluiden zachtjes werden afgebroken, zodat een veertje er wel over zou kunnen zweven op zijn weg naar de grond. Over veren gesproken, de kitten noemde zichzelf ‘Featherkit’. Haar mondhoeken krulden zachtjes omhoog voor een paar seconden. De kitten leek wel zo zacht als een veer, zowel vanbinnen als vanbuiten. Maar die zachtheid scheen doorbroken te worden door nieuwsgierigheid toen ze vroeg waarom ze zo’n suffix had gekregen. Ze dacht dat ‘bloed’ altijd wel iets slecht betekende. Maar bloed was de vloeistof die door iedereen liep, het bracht leven voort. Het was de oorsprong van leven naast het hart. “’Blood’ is niet altijd een slecht ding”, mauwde ze zacht. Het was een bron van energie, van leven. Het was niet altijd iets van moord of vernietiging, al scheen iedereen dat wel te denken blijkbaar.

Featherkit hield haar kopje lichtjes schuin toen de kattin op een zachte toon antwoordde. Voor ieder ander zou het misschien nauwelijks verstaanbaar zijn geweest, maar de kattin had net zo goed vlak naast Featherkit kunnen staan: de kitten hoorde de woorden alsof ze rechtstreeks in haar oren werden gesproken. En daarom was het ook zo fijn dat er afstand werd gehouden en dat er op een zachte toon werd gesproken. Featherkit begon de warrior steeds aardiger te vinden en ze kwam al een klein beetje dichterbij. Ze probeerde de achtergrondgeluiden naar de achtergrond te blijven dwingen en focuste zich op Cypressblood, wat naar haar idee veel energie kostte. Te veel energie. “Waarom niet?” vroeg ze op een zachte toon, de nieuwsgierigheid duidelijk te merken in haar stem. Haar groene oogjes begonnen te twinkelen zoals ze altijd hadden gedaan voordat ze zo veel last kreeg van haar omgeving en ze voelde dat ze zich steeds meer en meer ontspande. Was dit hoe het was om weer controle te hebben over haar eigen leven?