(Reserved) Riverside

Het werd bijna makkelijk. Bijna. Hij had wat wind meegekregen dat alles een beetje over hoop lag in Riverclan. Leiders kwamen en gingen, zo bleek het maar weer. Maar Aegir was hier voor de simpele redenen, zijn beste vrienden waren hier. Of nou ja, één beste vriend. Lilypool en hij spraken vaak en stiekem af, in Riverclan voornamelijk. Sinds hij had geleerd om te zwemmen was het kinderspel om zichzelf in de riveir te gooien, een stukje te zwemmen om zijn geur kwijt te raken en muisstil op de andere oever te klimmen, te verdwijnen in het riet en op zoek gaan naar kruimels om zijn oneindige heimwee te doen verlichten.

Aegir was echter nog nooit zo dapper geweest. Dapper, of misschien roekeloos. Nog nooit was hij zo diep in het territorium gedwaald. Noem het lef, noem het dwaasheid, maar hij wilde Lilypool verrassen. Zijn ijsblauwe ogen waren waaks, zijn zintuigen stonden op scherp en zijn hart maakte een sprongetje toen hij sinds manen weer de uitlijn van het kamp zag. Het was als thuiskomen. Een aarzeling kwam in zijn pas. Hij kon niet naar binnen gaan. Hij was niet meer welkom, voor zover wist hij dat ook. Ze zouden hem een clanverrader vinden, maar ooit zouden ze het wel begrijpen. Hij zwierf af naar rechts en naderde het riet, waar hij in kroop. Het ritselende om hem heen, maar hij zag niet veel kwaad. Maar hij bevroor toen hij opeens een kinderlijke lach hoorde, gevolgd door speels getrappel in het water. Hij draaide zijn kop weg en daar, in het riet, zag hij een gevlekte kitten zitten. Shit. Uh. En nu? Hij kneep zijn ogen kort samen, maar hij kon het niet laten om te glimlachen bij het zorgeloze plezier. ‘Je zal nooit een vis vangen als je zo luid bent,’ miauwde hij met een stem die zwaarder aan het worden was. Aegir was nu zo langzamerhand geen kind meer, geen jongen. Maar schijn bedroog. Hij was in zijn brein nog erg kinds.

De kleine was vurig. Haar ogen schitterden en haar lach werkte aanstekelijk. De nieuwsgierigheid in haar ogen, de verwondering. Het deed hem aan zichzelf denken, toen hij zo oud was. De kleine miauwde dat ze hem niet kende. Hij knikte. ‘Ik woon hier al lang niet meer,’ miauwde hij terug, even achter haar kijkende, naar het kamp waar hij in op was gegroeid. Hij vroeg zich af of het veranderd was. De kitten wilde hem vervolgens leren kennen. Hij grinnikte en keek haar aan. ’Oké, ik ben Aegir,’ miauwde hij tegen haar, waarna hij zijn staart over het water liet gaan, waardoor rimpelingen in het water ontstonden. ‘En wie ben jij?’

Emberkit. Het was toepasselijk voor een kind met een dapper en vurig hartje. Maar al snel kwam daarna het vragenvuur. Alles over zijn leven. Het was natuurlijk ook lastig te begrijpen. Op die leeftijd had hij ook nog nooit van de elite gehoord. Laat staan wat zijn lot zou zijn. Hij grinnikte en kreeg een jongensachtige grijns op zijn gezicht. ‘Ik hoor nu bij de Elite,’ sprak hij de naam uit, met enige trots. Elite, de beste van de beste, het woord zei het al. ‘Ik heb geen clankat naam meer, omdat ik niet meer Riverclan ben. Ooit heette ik anders, maar in de Elite hoef je jezelf niet te bewijzen voor een warriornaam. Alleen de beste horen in de elite, dus je krijgt direct je naam.’ En toen ze vroeg over dat hij zelf was weggegaan, of weggestuurd, schudde hij zijn kopje. Even pikte hij de naam Crystalstar op. Man, het ging snel tegenwoordig. Het was nog Butterstar toen hij kitten was. ‘Ik ben meegenomen,’ miauwde hij met een spannende, vertellende stem. ‘Een kat van de Elite had een teken gekregen dat ik uitverkoren was om bij hun te horen, dus ze is me komen halen,’ miauwde hij. Iets wat hij tot de dag van vandaag nog heilig geloofde. Hij snorde en stak zijn kin trots in de lucht. De woorden over zijn ouders gaf hem nog een steek van heimwee in zijn borst, en even keerde hij zijn blik van de kampwand. ‘Oh mijn ouders zijn nog in Riverclan,’ wimpelde hij dan ook weg. Ze hadden hem nooit gemist. Ze waren hem nooit komen zoeken of gedag zeggen. Ze wisten vast dat hij het nu beter had. Bovendien, ze had Breaking en Bitter nog.

De kleine hing aan zijn lippen. Was ze onder de indruk? Een zelfvoldane blik stond op Aegir zijn snoetje. Oh hij vond het heerlijk. Ze leek een beetje verbaasd over het feit dat hij was meegenomen. Nou ja, het was logisch. Als je erbij was geweest. Hij knikte even naar haar, voordat hij verder ging met zijn verhaal. Vervolgens vroeg ze of ze ook een uitverkorene was. Hij lachte eerst hartelijk om de kleine. ‘Een uitverkorene is iemand die bijzonder is, iemand met potentie.’ Hij keek de kleine gevlekte aan, waarna hij zijn schouders ophaalde. ‘Misschien ben jij er één,’ miauwde hij. Hij sloeg zijn staart om zijn poten en keek de kleine aan. ‘Dat weet alleen Starclan,’ miauwde hij. Hij wist niet hoe vaak er katten werden meegenomen uit de clans. De meeste van de elite waren aanlopers, wanhopige projectielen. Maar hij was uitkozen, meegenomen uit zijn clan. Ze hadden moeite voor hem gedaan. Ze hadden het in hem gezien. Zijn ijsblauwe ogen gingen naar de kleine kitten. ‘Zou je dat willen zijn, Emberkit?

Een glanzend gezichtje keek hem aan en hij grinnikte even kort. Misschien kon hij het aan Lethal vragen, of aan Brat. Zij zouden wel weten of Emberkit misschien een plekje zou kunnen vinden in de Elite. Hij zag haar over het water staren en ergens kreeg hij zin om zichzelf erin te werpen, om te laten zien dat je Riverclan nu niet meer nodig had om te leren zwemmen. Hij kon het ook, dus iedereen kon het van hem leren. Maar de kitten kreeg toch een beetje onzekerheid. Oh, kom op. Aan haar moeder vragen? ‘Emberkit, als je uitverkoren bent, weet je moeder dat net zo min als jij,’ miauwde hij. ‘Bovendien, je moeder is hier en niet in de elite. Ze zou jaloers op je worden als haar kind beter is dan zijzelf is,’ miauwde alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij had nooit afscheid kunnen nemen van zijn ouders toen hij werd meegenomen. Nooit kunnen uitleggen waarom hij weg was gegaan. Maar ze zou het snappen als ze het wisten. ‘Bovendien, de enige die weet waar jij toe in staat bent, ben jezelf.’

Aegir kon zien dat er twijfel in haar kwam. Ergens kon de jonge zwarte kater spinnen vanbinnen. Ze was in twijfel, door hem. Hij glimlachte breed naar haar. Hij had gelijk, ze zou er snel genoeg achter komen. Ze was net zoals hij was, dapper en leergierig, nieuwsgierig. En dat zouden ze vast in de Elite waarderen. Maar haar kleine brein zou het misschien nog niet allemaal op een rijtje kunnen zetten. Ze begon al te miauwen dat ze weg moest, dat haar moeder haar nodig had. Hij knikte. ‘Maar dit, dit is ons geheimpje,’ miauwde hij haar na. Ze hoefde niemand te vertellen dat hij hier was geweest. En trouwens, wie zou haar anders geloven. Hij glimlachte lichtjes. Ze vroeg of ze hem nog een keer zou zien. Hij knikte hoffelijk. ‘Natuurlijk. Ik zal voor je op de uitkijk staan,’ miauwde hij zachtjes, waarna hij overeind kwam uit zijn schuilplaats in het riet. Met een wuifje van zijn staart verdween hij weer. Zijn ijsblauwe ogen schitterden en als een slang probeerde hij zijn weg zo snel en verscholen als hij kon terug te vinden naar de rivier.

- Uit