You Are Your Mother’s Child

Twee moons, hoe waren die zo snel voorbij gegaan? Ondertussen had ze het leiderschap weer volledig opgepakt, het enige verschil met voorheen was dat Crystalstar in de nursery sliep: Bij haar kinderen. De meeste dagen lukt het niet om overdag veel tijd met de drie door te brengen. Het speet haar, maar ze wist ook dat het noodzakelijk was. Haar clan had haar nodig, zeker nu ze lichte dreiging van buitenaf begon te voelen.
Maar deze dag was niet zoals de meesten, want plotseling had Crystalstar een hele namiddag niks bijzonders. Ze was vrij, alles was geregeld. Bijna maakte de perfectie van het moment haar achterdochtig, maar in plaats daarvan besloot ze er maar van te genieten. De grijze kattin trippelde richting de Nursery maar zag dat er al iemand naar buiten was gekomen: Thistlekit had het weer niet kunnen laten bij spelen in het den zelf. Crystalstar sloop op haar dochter af en fluisterde op het laatste moment: "Boe" Met een glimlachje richtte de leader zich weer op en keek Thistlekit aan. "Zo, op onderzoek uit, dame?" Vroeg ze, bijna waarderend.

[Thistle]

De nursery was ondertussen niet meer zo’n grote ervaring. Hij voelde nu eerder klein en verkrampt. Thistlekit haar ogen waren helder en blauw geworden in plaats van de bedompte donkerblauwe kittenkleur en ze keken nieuwsgierig de wereld in. Eerst had ze nog altijd netjes gevraagd om op onderzoek uit te gaan, maar ondertussen deed ze dat niet meer. Ze kon het allemaal prima zelf hoor! De wind streelde langs haar snorharen en haar oogjes schoten heen en weer, glimmend van plezier. Wat was er vandaag te doen? Misschien kon ze- Een fluistering bereikte haar oren en met een kreetje sprong Thistlekit overeind, haar vachtje overeind gepoefd. ”Mahaam!” bracht ze uit, haar pootje zachtjes, nagelloos, tegen haar neusje slaand. ”Ik ben altijd op onderzoek uit!” Ze stak haar borstkasje wat naar voren. "Ik ga vandaag de medicine cat den onderzoeken!"

Natuurlijk kreeg ze een verontwaardigde snauw voor haar kiezen, samen met de tweede slag tegen haar neus. Hadden Tear en Thistle dat soms van elkaar geleerd? "Ja, dat heb ik gemerkt." Grinnikte Crystalstar terwijl ze zich oprichtte en met haar dochter mee liep, haar niet de kans gevend aan haar toeziend oog te ontsnappen. "Oh, dat zal Shrimppaw leuk vinden, een kleine dondersteen in haar werkplek." Ze gaf de kitten een lik tussen haar oren. Wat hadden zij en Smokegaze toch geluk gehad: Zulke prachtige kittens, en de ondeugendheid maakte het alleen maar beter.

Het was niet dat ze haar mama niet mocht, sterker nog, ze was absoluut gek op haar moeder. Desondanks was het niet geheel de bedoeling dat haar moeder mee ging met haar avonturen. Dan kon je toch veel minder uitpluizen en al helemaal geen kattenkwaad uithaalde. De jonge kitten wiebelde met haar grijze oortjes terwijl ze omhoog keek naar haar sterke clanleider moeder. Ze was toch stiekem wel heel stoer. "Ja, vast wel!" reageerde ze met een onschuldige blik, "maar dat kan ik ook wel alleen hoor! Je bent vast heel druk mama!"

Deze momenten moest ze koesteren, want ze had ze niet voor het uitzoeken. Met Icecream en Fireside had ze alle tijd gehad, toen was ze een tijdje queen geweest. Maar nu was daar geen mogelijkheid toe. Het feit dat ze de kittens nu had gekregen was al niet heel handig geweest. Dus zelfs als haar dochters ooit geen zin hadden in hun moeders aanwezigheid, zou ze hen toch niet met rust laten. Later zouden ze haar dankbaar zijn voor die momenten. "Dat geloof ik best, lieverd, maar mama heeft een vrije middag en wilt die graag met haar lieve Thistle doorbrengen." Grijnsde Crystalstar, alsof ze niet doorhad dat haar dochter graag alleen was zodat ze amok kon maken.

Thistlekit keek met grote blauwe ogen omhoog naar haar moeder. Ergens in haar achterhoofd wist ze dat het nu niet handig was om haar plannen door te zetten, dat kwam dan maar een andere keer. Ze zou wel een keertje proeven wat Shrimppaw aan zieke katten gaf, alleen niet vandaag. Maar ze kon in ieder geval al het gebied een beetje verkennen met haar moeder erbij. Zou de volgende keer vast van pas komen. Dus ze knikte, tevreden met deze nieuwe richting, waarna ze vooruit liep. "Je bent leider toch mama? Wat moet je dan allemaal doen?" besloot ze te vragen, haar blik groot en oprecht nieuwsgierig.

Ze liet Thistle de leiding nemen, en liep met een tevreden gezicht een met haar dochter mee. Die leek relatief tevreden met de nieuwe wending en besloot blijkbaar dat ze mocht blijven. Gelukkig, ze scheen ook nog eens een beetje geïnteresseerd in haar moeder. "Nou, als leider moet je ervoor zorgen dat alles gebeurd zoals het moet gebeuren. Je mag iedereen vertellen wat ze moeten doen, maar moet ze ook tevreden houden." Legde ze glimlachend uit. In wezen was het een stuk minder simpel, maar dat zou Thistlekit nog wel te weten komen. Ze was nu wel tevreden met het feit dat haar dochters niet al te veel zagen van de manier waarop ze soms leiding moest geven. "Een beetje als een moeder, alleen kunnen warriors al iets meer zelf." Plaagde ze.

Ze liep nog steeds voor haar moeder uit, haar staartje werd al pluizig zoals die van haar vader, maar alle plukjes piekten nog alle kanten uit. Ze had duidelijk nog een kittenvacht, niet de gladde, volwassen vacht van een warrior. Ze keek omhoog naar haar moeder toen deze haar uitlegde wat ze allemaal deed als een leider. Ze overwoog deze woorden, waarna ze haar moeder kritisch aankeek. "Je blijft wel altijd onze mama toch? En niet clanleider?" miauwde ze met een frons. Ze wist niet echt hoe ze het moest verwoorden. Haar mama zou altijd mama zijn kiezen boven het clanleider zijn toch? Thistlekit bleef stil staan en keek met een fronsje omhoog naar haar mama.

De kritische blik van verbaasde haar, had ze iets verkeerds gezegd? Haar hart brak een beetje bij de vraag, waarom nu al? Konden ze niet even onbezorgd leven en zich niet afvragen of hun moeder wel zoveel mogelijk tijd voor hen vrijmaakte? "Ik bleef altijd jullie mama, maar ik blijf ook altijd clanleider." Ze liet zich een beetje zakken, zodat haar gezicht dicht bij dat van Thistlekit hing. "Maak je maar geen zorgen. De clan is mijn leven, maar jullie zijn mijn zonneschijn." Antwoorde ze, terwijl ze de kitten een voorzichtige lik tussen haar oren gaf. "Ik hou van je, vergeet dat niet." Fluisterde ze er zachtjes achteraan.

De wereld was nog groot en vreemd, maar Thistlekit was niet dom. Ze leerde in een rap tempo bij en lette ook zeker op wat er om haar heen gebeurde. Toen haar mama had gezegd dat de clanleider een soort moeder van de clan was, vielen dingetjes dan ook rap op hun plaats. Thistlekit knikte langzaam, het antwoord overwegend. "Als clanleider mama is van de clan, ben je nog eerst mijn mama," besloot ze, duidelijk tevreden met het antwoord. Haar kopje ging vervolgens wat scheef. "Kan ik ook clanleider zijn?"

Ze leek eindelijk tevreden met het antwoord dat Crystalstar haar had gegeven. Toen vroeg de kitten of ook zíj ooit leider kon worden. "Maar natuurlijk, maar daarvoor heb je nog een lange weg te gaan." Waarschuwde ze glimlachend terwijl zij en Thistlekit verder liepen. "Eerst moet je apprentice worden, keihard trainen om warrior te worden, en dan door blijven werken zodat je alle anderen uitstijgt." Of voorgetrokken worden door een profetie, dacht Crystalstar een tikkeltje jaloers. "En dan moet de leider jou uitkiezen als zijn of haar deputy, en als die leader dan... met pensioen gaat, ben je leader." Glimlachte ze. Haar fout snel herstellend. Ze had bijna gezegd, 'als die leader dan sterft.'

The stars are alive, child

Thistlekit zag helemaal geen problemen aan de horizon. Sterker nog, ze verwachtte juist dat ze binnen no-time leider kon worden. Als haar mama het kon, kon Thistlekit het immers ook. Ze knikte dan ook gewichtig op de woorden van haar moeder, maar het enige wat landde was dat het kon. "Dan kan ik nu wel een apprentice worden! Ik ben immers al heel erg groot!" reageerde Thistlekit enthousiast, waarbij haar pelsje van de spanning wat oppoefte. "Des te sneller kan ik net zoals jou worden mama!" Thistlekit zag het al helemaal voor zich. "En dan hoef je niet met pensioen! Dan zijn we gewoon samen leider!" Eerlijk zullen ze alles delen toch? Een warrior had haar gezegd dat delen veel beter was.

litch

Oh hemel, wat had ze nou weer gedaan. Ach, misschien kon het niet al te veel kwaad dat haar dochter dacht dat ze nog voor haar zesde moon de grote Thistlestar zou worden. Dat idee zou vast wel wat minder worden als ze ouder werd en begon te begrijpen dat het allemaal wat ingewikkelder in elkaar zat. "Hoe graag ik je ook je zin geef, apprentice worden is iets voor als je zes moons ben." Glimlachte Crystalstar. Ze was wel blij met de drive die er klaarblijkelijk achter twee van haar dochters zat, precies waar ze op hoopte: hardwerkende dames met een doel. "En nee joh, Het leiderschap delen, ben jij mal? Als je op het punt staat leader te worden wil je echt niet meer dat je oude moeder je nog voor de poten loopt. Als je zo ver komt is de plek van jou, dat beloof ik." Een belofte van niks, maar gelukkig wist alleen zij dat.

Onderwerp: Re: You Are Your Mother’s Child