Pakjesavond

Vandaag was ze op patrouille bij de grenzen van ShadowClan en ze was nog wat vermoeid van te weinig geslapen te hebben, maar ze hield zichzelf sterk en richtte een scherpe blik op alles in haar omgeving. Haar neusje ving alle geuren op om te zien of er misschien nog wat prooi te bespeuren was. Het was altijd een bonus als ze erin slaagden iets te vangen, maar de geur die ze nu rook rook niet bepaald naar prooi. Het rook absoluut walgelijk en de witte poes stapte zelfs naar achteren. “Ew, wat is die geur?”, vroeg ze zachtjes en vouwde haar oren naar haar nek toe terwijl ze naar achteren stapte. De kattin kneep haar groene ogen fijn tot spleetjes om te zien wat er daar verderop lag en het zag er uit als een zilveren, slijmerig ding. Ze keek even om naar de ander(en) die met haar mee was gekomen op patrouille en besloot om voorzichtig naar de vis toe te gaan en de misselijkheid in te houden. Toen ze er op een kleine afstand vandaan stond en bijna moest kokhalzen, merkte ze op dat het een vis was. Een dode, heel erg stinkende vis. Er lag zelfs een beetje kots op, ew. De kattin snelde weer naar achteren omdat ze de geur bijna niet kon verdragen. Nope, thank you!

Hier was hij dan, voor zijn dagelijkse patrouille. Als senior warrior werd hij vaker voor grenspatrouilles gekozen, dan voor jachtpatrouilles. Begrijpelijk omdat de kater behoorlijk groot en robuust was. dat 'robuuste' kwam dan vooral door zijn dikkere vacht, maar dat was niet altijd geweten bij vijandelijke katten natuurlijk. Een win-win situatie. Nu sloot hij de patrouille af en zorgde hij voor de laatste markeringen en voor de mogelijke gevaren die langs achteren konden verschijnen. De grens was iets vreemds en onvoorspelbaar. Je wist nooit wat je tegen zou komen. Elke dag kwamen ze wel iets anders tegen en deze dag was dan ook niets anders dan anders. Hij haalde zijn neus op en richtte zijn blik op Moonwane. Uurgh. Iets in de geur gaf hem meteen mee waar de geur vandaag kwam. De rotte geur was niet bepaald prettig en dat merkte hij ook bij de andere van de patrouille. Moonwane deinsde naar achteren en Hazelnut vernauwde zijn ogen toen hij zicht kreeg op het zilveren hoopje. Een dode, en vooral rotte, vis. Er was hier geen rivier te bekennen. Wat deed dit 'ding' hier? Zijn blik ging dan ook snel rond om te zoeken naar een mogelijk verband. "Het moet hier gelegd zijn." kwam hij snel tot de conclusie en wierp een korte blik op Moonwane. Hij trok kort met zijn snorharen en wreef met zijn poot langs zijn snoetje. De geur bleef scherp steken in zijn neus. Die geur zou hij niet zijn kwijt geraken. Het vervelende was dat de geur eender welke andere geur maskeerde. Misschien was de vis hier in de nacht gelegd of misschien recenter en was de flauwe grappenmaker nog steeds in de buurt. Wie of wat het ook was, ze moesten de dader vinden.

Ze ergerde zich aan de geur. Het stonk zo erg en ze wilde weten wie het daar had gelegd, welke idioot dit had gedaan. De kater die met haar mee was gegaan, Hazelnut, zei dat het daar ergens moest gelegd zijn en vlak daarna hoorde ze wat gegniffel vanuit de struiken in de verte. Ze spitste haar oren wat en richtte die naar waar het geluid vandaan kwam, waarna ze opeens een grijze bundel vacht zag bewegen in de  nog verdere verte die stopte voor een monster. “Is dat ‘m denk je?”, vroeg ze aan de bruine kater terwijl ze knikte naar de bruine bundel vacht daar in de verte. Het kon altijd toch? En het zou raar zijn als deze hier alleen maar per toeval was terwijl er een rotstinkende vis lag in de buurt.


+Hazelnut

Hazelnut stapte samen met de poes naar voren toen ze gegniffel hoorden. Hij spitste zijn oren en stapte gecontroleerd en stevig naar voren. Moonwane had haar tempo geminderd toen ze een stukje verder een bundel vacht zagen wegspringen. Hoe verder ze waren van de dode vis, hoe meer een andere geur er naar boven kwam. Een gekende geur, die hier in geen enkel geval moest zijn. “Is dat ‘m denk je?” "Ik ben er zeker van!" grauwde hij en zette zijn poten in beweging. Indringers waren één ding, maar indringers die hier bewust iets verkeerds kwamen doen... Nee, elke indringer was een gevaar voor de clan. Deze leaf-bare hadden ze echt geen ruimte voor indringers. Hij had het monster in de verte wel gezien. Als ze het monster aan zich voorbij zouden gaan kon de indringer, tussen dat monster en een ander monster, wegglippen. Dat wilde hij vermijden. De kater vertraagde dan ook geen moment en sprong met een serieus tempo naar voren, hopende dat ook Moonwane achter hem aan kwam, richting het Thunderpath en de andere kat. Met zijn kop, en stevig lichaam, duwde hij de kater naar voren en de weg over. Weg van het monster en het Thunderpath, richting de ondiepe beek, aan de overkant. Het monster had zich vlak achter hen een weg gebaand over de weg en had zich snel uit de voeten gemaakt. Zijn hart klopte in zijn keel, maar hij was in ieder geval blij dat hij deze indringer te pakken had gekregen. Hij had hem richting de beek geduwd die een klein beetje water in zich had staan. Hazelnut zelf was een staartlengte van hem verwijderd, was zelf mee in de beek gesukkeld, maar stond snel klaar om hem te onderscheppen, moest hij willen vluchten. Hij draaide zichzelf om naar de kater. De geur van rotte vis was ook hier, wat hem meegaf dat deze kater er iets mee te maken had. Hopelijk had de jongere warrior, Moonwane hem veilig kunnen volgen. De kater haalde zijn lip op en blies naar Grimestripe. Als oudere kater herkende hij heel wat gezichten van andere clans, door de verschillende gatherings die hij al had meegemaakt.

Note: Ze zijn aan de andere kant van het Thunderpath beland en bevinden zich nu in het Thunderclan territorium

- Open!

Toen het grijze plukje vacht in beeld was, merkte ze dat de kater naast haar akkoord ging van wel en stormde op die af, hem meteen over de weg duwend en uiteindelijk hoorde ze een beetje gespletter toen ze in een klein beekje vielen. Het ging allemaal zo snel dat ze was blijven staan om toe te kijken, maar besloot op het einde toch eens te komen kijken wat er allemaal gebeurde daar verderop. Er waren voorlopig geen monsters meer op de baan na de twee’s hevige inspanning en ze vond ze allebei daar vast, in een beekje. De witte poes was wel alerter nu, want ze zaten nu in nog een ander Clan gebied en als er toevallig nog een ThunderClanner bij kwam, dan kon er wel eens een echte oorlog van komen. Toen zag ze dat de grijze kater, de auteur van het boek ‘hoe maak je ShadowClanners gek met een vis’, rechtop ging staan. “Wat dacht je dan zelf, RiverClanner?”, gromde ze naar hem toe. “Als één of andere domme idioot een vis die stinkt van hier tot StarClan achterlaat, denk je dan echt dat we daar gewoon oké mee zouden zijn?”

Jep, dat was de verklaring die hij nodig had. "Wat, je vindt mijn verrassing niet leuk?'' Nu was het mooi duidelijk wie de oorzaak van de vis in hun territorium was. Was de warriorcode een grap voor hem? "Bijna dood, door een vis. Man, jullie moeten echt vissen haten'' In ieder geval was Moonwane hem gevolgd. het duurde niet lang voor zij aan de zijkant van de kleine beek stond. “Wat dacht je dan zelf, RiverClanner?”, Ze gromde naar de kater die tegenover hem stond. Zijn houding was geen moment verandert. Nog steeds stond hij nogal dreigend tegenover de indringer. Zijn oren lagen plat in zijn nek en hij haalde zijn lip op in een geluidloze grom. “Als één of andere domme idioot een vis die stinkt van hier tot StarClan achterlaat, denk je dan echt dat we daar gewoon oké mee zouden zijn?” De vis was zelfs al niet meer belangrijk voor de kater. het was natuurlijk één aspect, maar wat nog belangrijker was, was dat deze kater in hun territorium was, wat tegen de warriorcode ingaat. Do not hunt or trespass on another Clan's territory. Het was één van de simpelste regels uit de code, die zelfs de kleinste kittens uit de nursery wisten. "Nog één stap in Shadowclan territorium en je bent er geweest!" Hij sprong naar voren, maakte een schijnbeweging om hem weg te jagen en blies nogmaals naar de kater. Hij kon de kater met gemak aanvallen, zou er niet voor terugdeinzen, maar dat zou hij nu niet doen. Hij was niet langer in hun territorium en met de ferme duw in de beek was de waarschuwing hopelijk doorgedrongen. Waarom Grimestripe hier was, maakte hem niet uit, er was geen enkele reden om de grenzen te overschrijden.

Iedereen had hier een andere gemoedstoestand. De grijze Riverclanner keek verveeld toe. Haar patrolpartner sprankelde van alle woede die in hem zat op te borrelen. En zij, zij wist niet goed wat er aan het gebeuren stond. Haar groene ogen keken toe naar wat ze gingen doen, maar toen de Riverclanner Disarmingpaw, ook wel bekend als haar broer, een stomme opschepper noemde… Toen wist de witte kattin precies wat te doen. “Niemand… Maar dan ook echt niemand praat zo over mijn broer!”, siste ze kwaad en sprong meteen op de tom af. Het was zo simpel. Ze hoefden hier geen hele oorlog te starten als deze domme kater met zijn stomme intenties en zijn lompe vaardigheden gewoon weg ging van hun territorium. Maar dat bleek niet te gebeuren, want die was natuurlijk te koppig. Te koppig om naar de Warrior Code te luisteren. Maar goed. Halverwege haar sprong sloeg de poes haar klauwen uit en met de furie in haar ogen te zien probeerde ze hem te raken. Want dit was hetgene wat je noemde 'karma'. En karma was niet altijd prettig.

Hij haatte dit met een passie, maar hij had er ook zoveel plezier van. Met bijna blije ogen keek hij hoe kwaad de Shadowclanners waren, hoeveel ze waagde voor een stomme vis. Man, die waren vlug op hun tenen getrapt. Hij was ook ziedend, maar beleefde hier nog een beetje lol aan. Zodra hij de naam Disarmingpaw liet vallen, raakte hij een gevoelige snaar bij de poes. Blijkbaar was het haar broer, hij had medelijden met haar. De broeder-zuster liefde was blijkbaar wel aanwezig tussen de twee want de poes ging meteen op de aanval. Misschien moest hij er zo maar eens vandoor gaan, het werd hem hier wat te heet onder de poten. Hij stond strak klaar voor de poes die op hem afsprong en ving haar op met uitgeslagen klauwen, in een poging om haar op de grond te duwen. "Sorry dat hij je broer is'' Ze was natuurlijk wat groter dan hem, helaas weer, maar hij maakte zich niet zoveel zorgen om haar. Hazelnut daarin tegen zou meer risico opleveren en hij wist dat hij moest verdwijnen als het te gevaarlijk was. Het was niet laf, enkel slim.

De spottende opmerking die er kwam na zijn uitspraak liet hem walgen. "En dat moet me bang maken?'' Waar was zijn respect voor de warriorcode? Als volwassenkater en warrior was dit absoluut geen goed voorbeeld. Ongelofelijk dat dit gedrocht zich een warrior mocht noemen. Wat er volgde liet zijn ogen kort naar Moonwane gaan, wetende dat hij sprak over haar broer. Uiteraard kwam daar een reactie op. “Niemand… Maar dan ook echt niemand praat zo over mijn broer!”, Hazelnut haalde kort zijn wenkbrauw op. Wel, wat had de kater anders kunnen verwachten? De bruine tabby bleef even staan, greep niet meteen in. Als het nodig was, zou hij fysiek ingrijpen. Hij kon zich goed de frustratie van Moonwane inbeelden. Uiteindelijk, voor het mis zou gaan, sprak hij: "Moonwane, dit gedrocht verdiend je aandacht niet." Hij had haar de kans gegeven om hem een klap te verkopen, maar nu moesten ze geen energie verspillen aan dit zielige figuur, die de warriorcode aan zijn laars lapte. En uiteraard wist je nooit met welke leugens Grimestripe nadien naar Crystalstar zou terugkomen moest hij gewond geraken, want die kans kon wel eens heel groot zijn. Moonwane was een goede vechter en de Riverclanner had een scherpe tong, wat gevaarlijk was.