Repair boy

Het ging steeds slechter met Clawtongue. Icepaw had hem vandaag in de medicine cat’s den bezocht en het was bevestigd geweest dat hij op dit tempo Leafbare niet eens zou halen. Hoewel ze wist dat het helemaal niet goed zat, was het toch als een harde klap in haar gezicht aangekomen omdat ze ergens toch nog wel de hoop had gekoesterd dat hij beter zou worden. Het had haar niet zo hard mogen raken dat hij Leafbare niet eens ging halen, maar toch deed het dat wel. En dus liep de ThunderClan apprentice met een zwaar gevoel in haar maag rond, eigenlijk geen doel voor ogen hebbend. Het was een goed ding dat Irishunter vandaag de training had afgezegd; Icepaw had zich er toch niet toe kunnen zetten om naar zijn commentaar te luisteren en met hem te bikkelen. De apprentice liep in de richting van the Snakerocks, waar ze licht verwonderd keek naar Frostpaw die met een geschrokken blik naar haar keek. “Frostpaw, ik ruik je angstzweet tot hier,” zei ze op een licht bitse toon tegen hem. “Waarom ga je naar de Snakerocks als je er het Spaans benauwd van krijgt om hier te zijn?” Ze keek hem met een licht sceptische blik aan, proberend om haar verdriet opzij te duwen zodat ze zich kon engageren in dit gesprek.

Zij was blijkbaar niet de enige met een paar bijtende opmerkingen in haar arsenaal. Icepaw keek Frostpaw niet bepaald onder de indruk zijnde aan toen hij haar vergeleek met een slang. “Ik hoop dat je het dan echt qua uiterlijk bedoelt, want qua innerlijk ben ik allesbehalve dat,” zei ze op een bitse toon tegen hem. “Ik denk dat als er iemand is die het recht in je gezicht durft te zeggen, dat ik dat wel ben.” Een attribuut die niet altijd door anderen werd geapprecieerd, but then again: ze was hier ook niet om het anderen naar de zin te maken. Dat deden andere katten al genoeg. Ze kwam wat dichterbij en nam hem nog eens snel in zich op. Hij was niet de meest gespierde of grote apprentice dat hier rondliep en dat deed haar nog meer afvragen waarom hij naar een plek zoals deze kwam. “Wat doe je hier, Frostpaw?” vroeg ze op een iets mildere toon, al stonden haar grijze ogen nog altijd scherp terwijl ze naar hem keek. “Zoek je soms een alternatief voor de prooi voor als het Leafbare wordt?”

“Je hebt me onterecht een slang genoemd en dus heb ik het recht om mezelf te verdedigen. Als je wilt dat ik niks zeg, beledig me dan ook niet en zeker niet met iets wat nergens op slaat,” zei ze op een bitse toon tegen hem. Ze begon al genoeg van zijn aanwezigheid te krijgen, al riep ergens de plicht voor haar dat ze bij hem in de buurt moest blijven voor het geval dat hij gewond zou raken. Ze vond het sowieso lastig om katten die in nood konden verkeren zomaar de rug toe te keren, hoe koppig en dom ze dan ook waren. En met dom bedoelde ze duidelijk de apprentice voor haar: ze trok afkeurend met haar oortje toen hij zijn woorden sprak. “Dus je bent vrijwillig hier om jezelf in gevaar te brengen?” vroeg ze op een ongelovige toon. “Ik denk dat zelfs de jongste kitten weet dat hij hier niet zomaar tussen die rotsen moet gaan lopen.” Ze rolde met haar ogen. Moest ze hem nu op serieus elk puntje de les gaan lezen? Daar had ze zo geen zin in!

Icepaw rolde met haar ogen toen Frostpaw opnieuw zei dat ze zich als een slang gedroeg. “Ik wijs je enkel op een paar dingen die duidelijk zouden moeten zijn voor een kat van jouw leeftijd,” sprak ze op een bitse toon. “Het is niet mijn schuld dat dat niet goed bij je binnenkomt.” Het was een klein poosje stil nadat hij zijn woorden sprak en Icepaw probeerde haar gezicht in de plooi te houden, maar het trillen van haar snorharen verraadde dat ze er toch niet zo serieus onder kon blijven als dat ze wilde laten blijken. “Wat?” vroeg ze uiteindelijk en een klein lachje ontsnapte toch haar lippen. Ze hield haar gezicht echter enkele seconden later weer succesvol in de prooi. “Wel, als je gebeten wordt door een slang, kom dan geen hulp bij mij vragen,” sprak ze op een nonchalante toon en ze sloeg afwijzend met haar staart in zijn richting. Als hij zich als een gek wilde gedragen, dan moest hij daar ook maar de consequenties van onder zien.

“Ik geloof niet dat het mij wat kan schelen wat je originele idee was,” bitste ze terug, al klonk haar stem iets zachter dan dat het bij een andere kat zou hebben gedaan. Niet omdat ze Frostpaw begon te mogen of iets in die richting – StarClan, néé – maar omdat ze toch geen slangen aan wilde trekken door hard te praten. Of zouden ze dan juist weg blijven? Ze had geen idee. Zij was verstandig genoeg om hier niet naartoe te komen omdat zij wél wist dat er hier gevaar kon dreigen. Meneer hier voor haar wist dat duidelijk niet. Ze rolde haar ogen nadrukkelijk toen hij over het cheerleadergedeelte begon. “Zoek daar maar een andere she-cat voor. Knappe kandidaten genoeg in onze Clan,” sprak ze op een bitse toon, waarna ze op de stenen sprong met de bedoeling om langs hem af te lopen. Een beweging flitste echter vanuit haar ooghoek en geschrokken zijnde deed ze een stapje naar achteren. Ze keek niet goed waar dat ze liep en al snel verloor ze haar evenwicht. Onhandig zakte ze naar achteren en botste niet bepaald zachtjes met haar achterpootje tegen de rotsen aan. “Verdomme,” schold ze geïrriteerd toen haar lichaam niet veel later met een zachte, doffe klap volgde en ze languit op haar zij lag. Waar had ze deze ellende nu weer aan verdiend?

De klap was niet bijzonder hard geweest, maar ze had zich wel pijn gedaan. Ze voelde dat één plek vooral schrijnend was en toen ze naar beneden keek en zichzelf ietsje ophief, zag ze dat haar vacht al rood begon te kleuren. Ze bewoog voorzichtig met de rest van haar lichaam, maar merkte niks abnormaals op en liet een zacht, opgelucht zuchtje varen. Het laatste wat ze nu wel kon gebruiken, was een letsel waardoor ze later warrior zou worden en haar broers haar dik zouden inhalen. Ze waren nu al warriors, maar het was niet de bedoeling dat er tussen haar en hun meer dan vier manen tijd zou gaan zitten. Ze liet haar blik omhoog glijden toen Frostpaw zijn onschuldige vraag stelde en ontblootte haar tanden geïrriteerd naar hem. “Houd je kop, misselijke haarbal,” spuugde ze hem toe. Ze kwam overeind en negeerde haar vacht dat nog roder werd. “Ik hoop dat je gebeten wordt door een slang zodat je eens wat verstand bijgebracht krijgt, want er is niet veel hoop voor je op deze manier.” Kwaad keerde ze hem de rug toe en liep langs hem af, maar deze keer zich verplaatsend over de vlakke grond. Ze ging hem niet de voldoening geven om haar nog een keer te kunnen uitlachen door weer onhandig te vallen.

Icepaw keek met een geïrriteerde blik over haar schouder toen Frostpaw zijn woorden sprak. Als het geen Clanmate van haar was geweest, had ze hem waarschijnlijk hier en nu een harde mep gegeven. Wie dacht hij wel niet wie hij was om zo irritant tegen haar te doen? Haar ogen flitsten vuur en kwaad wendde ze haar blik weer van hem af. “Nee, maar het is wel jouw schuld dat je me aan het treiteren bent. Ik weet al wie ik moet vermijden als ik ooit in een gevaarlijke situatie terechtkom. Je zou me toch alleen maar uitlachen.” Ze liep niet meer van hem weg, maar ging zitten en kneep haar grijze ogen kort over haar schouder naar hem samen, waarna ze haar poot bevochtigde met haar tong en deze vervolgens over haar vacht begon te halen zodat ze het bloed weg kon vegen. Ze ging hier dus echt niet mee naar de medicine cat’s den en ze wilde ook niet dat haar broers dit zouden zien. Als ze hun zou vertellen dat ze uitgegleden was over een stel rotsen, dan zouden ze terecht hun vraagtekens bij haar en haar capabiliteit zetten om warrior te worden.