But she's a flame

Aura onderdrukte een zachte zucht. Ze verveelde zich enorm. Haar moeder moest haar een nieuwe mentor toewijzen omdat haar huidige mentor niet verder kon gaan met haar training omdat hij ziek was geworden en Aura hoopte dat haar moeder de zwakkeling uit de Elite zou gooien. In de Elite was er geen tijd voor ziekte. En al zeker niet voor opgevers. Aura had haar moeder nog nooit ziek gezien of het zien opgeven als ze zich niet lekker voelde en nu dat haar training gevaar liep om uit te lopen omdat deze idioot ziek was, hoopte Aura dat haar moeder de nodige stappen zou ondernemen en de idioot gewoon uit de Elite zou gooien. Het frustreerde haar enorm, al had hij haar gelukkig wel genoeg kwaliteiten meegegeven om zich op haar eigen te redden voor een tijdje. Het was echter niet genoeg om klaar te zijn voor haar final assesment, maar ze was er vrij zeker van dat haar moeder wel een geschikte vervanger zou vinden voor haar. Aura liet haar frustraties voor nu dus maar varen en richtte haar blik op haar omgeving. Ze stond aan de rand van het rogue territorium en hoopte hier iets van afleiding te kunnen vinden. Of op zijn minst toch wat entertaining. Toen Aura een stap naar voren wilde zetten, merkte ze de geur op van een Clangenoot en een kalme blik naar opzij bevestigde voor haar dat het inderdaad om een Clangenoot ging. Certa, om precies te zijn. “Ben je het ook beu om in het kamp rond te hangen?” sprak ze de ander emotieloos toe, maar ook ergens wel nieuwsgierig zijnde naar waarom de kattin hier precies was.

De kattin stapte moeizaam door deze plek heen. Het was manen geleden sinds dat ze verbrand was en ze heeft al wat leren omgaan met haar halfverbrande vacht. Het was hoog tijd om haar training beter bij te zetten, maar eerst moest ze even een wandeling maken. Ze dacht aan perfectie, ze dacht aan alles dat ze moest doen om de beste Elite member te zijn die er leefde te worden. Op het einde wilde de kattin een halsband met veel, erg veel tanden. Ze wilde één van de geliefdste leden van de elite worden, het maakte niet uit of ze nu verbrand was of niet. Het was haalbaar, en dat was het doel waarop de poes zich richtte. Haar Final Assestment zou binnenkort komen. Ze moest er klaar voor zijn, dat was waar haar gedachten nu aan vasthingen. Haar mentor moest trots op haar zijn, haar niet meer moeten zien als het watje dat ze was toen ze was uitgeschakeld door die grote vlammen. Nu was ze sterk, nu was ze bereid om tegen alles in te gaan dat haar tegenhield. Maar voor nu maakte ze een kleine wandeling om na te denken. Haar hart mocht haar niet weer achteruitzetten, ze moest deze steile helling goed op gaan. Toen werd ze onderbroken door een jongere young-one, een van de kinderen van Brat dan nog wel. “Min of meer”, zei de kattin koeltjes. "Ik ontloop zowat mijn problemen"

Aura liet expres haar blik niet naar de verbrande vacht van Certa glijden. Niet omdat ze de kattin een dienst wilde doen, maar gewoon omdat het niet bepaald aangenaam was om naar te kijken. Certa was een levende herinnering in het kamp wat er gebeurde als je te dicht bij de vlammen kwam en het zou Aura niet verwonderen als ze als voorbeeld werd gebruikt voor queens om ervoor te zorgen dat hun kittens geen rotstreken uit zouden halen. Dat zou best laag zijn, maar ach. Het was niet haar probleem. Ze liet haar blik naar Certa glijden toen deze haar woorden sprak en hoewel gevoelens haar totaal geen bal interesseerden en het haar dus ook weinig uitmaakte of Certa een innerlijke worsteling had, was het altijd fijn om meer informatie te weten te komen. Over wie dat dan ook was. “Welke problemen heb je dan zoal dat je ze wilt ontlopen?” vroeg ze aan de kattin tegenover haar, haar groene blik koeltjes en haast verveeld gericht op de ander.

De rode poes leek een verveelde blik in haar groene ogen te hebben die op haar vacht zaten te branden. Ze vroeg welke problemen ze probeerde te ontlopen hier in de wildernis, buiten het beveiligde twoleg territorium. De kattin keek de ander koeltjes aan. “Het zijn jouw zaken niet”, antwoordde ze, proberend alle emotie weg te drukken. Het waren inderdaad haar zaken niet. Over paar manen kwam eindelijk haar Final Assestment en ze moest nu alle tactieken in haar hoofd herhalen voor perfectie. Dat ene kind had haar verbrand; en daar moest ze binnenkort eens een goede wraak voor bedenken. Het was allemaal zo koud en koel vanbuiten, maar vanbinnen was de bevlekte young-one een brandende kookpot. Binnenkort kwam haar kans, die moest ze grijpen. Ze had alleen zoveel problemen die in haar weg stonden, en daarom was ze hier om ze even rustig uit te denken. En die ander moest zich er niet mee bemoeien.

Aura trok kort met haar oortje toen Certa tegen haar zei dat het haar zaken niet waren. “Waarom begin je er dan ook over?” vroeg Aura op een kille toon. “Als je niet wilt dat anderen naar je problemen informeren, houd er dan in het vervolg je bek over.” Haar stem klonk koud en ze dwong zichzelf om niet weer naar de verbrande vacht te kijken. Het kon haar eigenlijk ook niks schelen wat Certa’s problemen waren. Er waren er wel meer in de Elite die zo hun problemen hadden en als Aura zich moest bekommeren om hun allemaal, dan zou ze zelf geen leven meer hebben. Het fijne aan de Elite was dat het niet van de katten verwacht werd dat ze ook maar iets om elkaar gaven, al kwam het voor haar als natuurlijk aan dat ze dat bij haar familie wel deed.

En.. De rode poes deed weer lekker irritant. Ze zei dat ze haar bek moest hebben gehouden, net zoals iedereen dat zei en zelfs haarzelf. Als ze haar bek had gehouden tegen Skadi, had ze deze halfverbrande vacht niet. Als ze haar bek had gehouden tegen de andere katten, dan had ze nu niet allemaal die littekens gehad. Als ze haar bek had dichtgehouden nu, dan had ze niet zo’n irritante zaag aan haar kop gehad. Haar vlammende ogen keken de rode poes boos aan. “Ik ben er nooit echt over begonnen. Jij wilde er gewoon meer informatie uit halen en dat wil ik niet”, mompelde ze onder haar woedende gedachten door. Waarom wilde iedereen alles van haar weten en waarom kon het anderen nu iets schelen van haar bestaan? Het zou later belangrijk zijn, als ze eindelijk haar Final Assestment had gedaan en haarzelf had bewezen, maar niet nu. Niet op dit moment. Haar verlangens naar bloed en wraak waren er nu niet, maar ze zou het later wel graag willen. Het bloed voelen op haar klauwen en de wraak die ze voltooid had in de toekomst die tastte op iedereen van de Elite, één voor één, iedereen die haar had pijn gedaan. Maar niet nu.

Aura liet een licht vermoeide zucht hoorde toen Certa opnieuw ontkende dat zij diegene was die begonnen was over haar eigen problemen en niet Aura. Het gedeelte dat ze achter informatie wilde vissen, kon ze niet anders dan Certa gelijk in geven. Maar geef nou toe: wie van de Elite deed dat nu niet? Ze kon niemand in de Elite opnoemen die echt bekommerd was om haar problemen. Misschien haar familie, maar dat waren dan ook echt de enige katten die oprecht interesse toonden. De rest viel niet te vertrouwen en als er katten in de Elite waren die dachten dat dat wel zo was, dan waren ze een dwaas. "Certa, jij begon over je problemen," zei ze op een bitse toon. "Het zou nogal afwijken van mijn karakter als ik niet door had gevraagd." Ze wierp de halfverbrande kattin een valse grijns toe en wendde daarna haar groene blik weer af. "Heeft de staat van je vacht iets te maken met de problemen die je wilt ontlopen?" vroeg ze vervolgens ongegeneerd door, haar groene blik weer terug richtend op Certa. Ze verwachtte er geen antwoord op, maar wie weet. Iedere kat had een breekpunt en misschien had Certa die van haar al wel bereikt.

En ze wilde er maar niet over ophouden. Ze zocht maar naar meer informatie en de kattin wilde die niet geven. Ze probeerde haar te breken, haar haar weg weer kwijt doen raken. ‘Certa, jij begon over je problemen’, sprak deze weer. ‘Het zou nogal afwijken van mijn karakter als ik niet door had gevraagd’. Dat was juist het zielige. In plaats van haar met rust te laten, haar de personal space te geven die ze nodig had en probeerde te zoeken hier, moest ze perse alles over haar weten, elk klein detail. De witte poes trok met haar oren, richtte een woeste blik naar de ander en zwiepte met haar staart, of wat ze er nog van over had tenminste. Want in deze zielige wereld waar ze altijd overgelaten werd aan haar lot dat toch altijd zo slecht was, was er niet iets zoals echt geluk voor haar.

Ze schuifelde wat met haar ene poot over de grond, zorgde ervoor dat her gras het kleine stukje aarde niet meer bedekte en daarom de modder die er lag zichtbaar werd. De kattin wilde niet meer antwoorden op haar stomme vragen en opmerkingen, het kon haar teveel worden. Ze was ouder nu, niet meer die 8-moon-oude woeste inferno, zelfs al waren er nog stukken van overgebleven die nooit zouden verdwijnen. Zeker na het vuur incident was haar woede heel erg groot, haar dorst naar wraak. Maar die kon de poes nog niet nemen, ze was nog niet in goede staat, zelfs na al die manen wachten. ‘Heeft de staat van je vacht iets te maken met de problemen die je wil ontlopen?’, vroeg deze weer. Haar vacht… De mooie vacht die was afgebrand. Haar woede groeide. Ze was teleurgesteld in haarzelf en vol met woede gevuld voor de anderen. Heel haar familie was dood. Ze zat in een clan gevuld van idioten. Van psychopaten. Haar oranje ogen waren zielig gericht naar de grond. Die uitspraak was niet waar, daar gaf ze geen gelijk in. Ze gaf haar niet in voor de opmerkingen van deze young-one. Maar toch moest ze iets zeggen, anders leek ze wel een softie.

"IK HEB JE GEZEGD DAT IK ER NIET OVER WILDE PRATEN. IK HEB GEZEGD DAT... Dat... MIJN PROBLEMEN zijn JOUW ZAKEN NIET. Laat het gewoon liggen Aura. Ik zal je toch niets vertellen"

Een licht spottende blik verscheen in de ogen van Aura toen ze zag dat Certa als een zielig hoopje naar de grond keek. Yeah right. Alsof de grond haar antwoorden ging geven. Alsof de grond ervoor ging zorgen dat Aura ging stoppen met haar vragen. Net toen ze haar bekje weer opnieuw wilde openen, keek Certa plotseling op. En als Aura niet in een groep had gezeten waar ze dagelijks geconfronteerd werd met dit soort blikken en ze de reputatie als dochter van de leader niet had, dan zou ze ook zeker geschrokken een stap naar achteren hebben gezet. Haar blik bleef echter even onbewogen als toen ze de blik van de kattin voor haar ontmoette als toen deze tegen haar begon te schreeuwen. Ze trok kort met haar oortje en haalde haar schouders op. “Dan niet,” zei ze op een kille toon. “Dan krop je het maar op.” Ze wierp de kattin een onheilspellende blik toe. “En misschien is dat nog zo slecht niet, als je alles opkropt. Misschien komt er dan een tijd dat het je te veel wordt, dat je ontploft en dat je de kat die je dat aan heeft gedaan het betaald kunt zetten.” Aura’s blik werd onbewogen, maar ze dacht wel dat de boodschap duidelijk was. Dat een deel in haar, het rechtvaardige deel dat zich niet vaak liet zien, ook wel vond dat het te ver was gegaan wat er met Certa was gebeurd en dat ze voor zichzelf op moest komen. Want Aura ging het niet doen. Nee, dat dan weer niet.

Ze had wat zitten schreeuwen, en dat had tenminste één goed ding opgeleverd. De rode poes stopte met onnozele dingen te vragen. Ze liet een zucht uit en luisterde toen met een furieuze blik op de ander gericht naar wat ze zou zeggen. ‘Dan niet’, begon deze. ‘Dan krop je het maar op’. Het was niets nieuws. Heel haar leven had ze al die gevoelens al zitten opkroppen en heel haar leven had ze gewenst dat alles anders ging, dat zij nu een eervolle member kon geweest zijn in plaats van een halfverbrand mietje. Jammer dat de witte poes geschiedenis niet kon herschrijven, dat ze elke ademhaling beter en waardevoller had kunnen maken. Jammer dat ze hier nu stond naast de dochter van de leader om te realiseren dat de problemen waarvan ze wegliep toch altijd maar zouden blijven volgen. Aura sprak weer. ‘ En misschien is dat nog zo slecht niet, als je alles opkropt. Misschien komt er dan een tijd dat het je te veel wordt, dat je ontploft en dat je de kat die je dat aan heeft gedaan het betaald kunt zetten. ’

Haar woorden galmden door Certa’s gedachten heen terwijl ze het probeerde te dimmen. Vooral het laatste gedeelte; het was iets wat ze al een paar manen wilde. Haar wraak op die calico young-one die dacht dat ze zo speciaal was, dat ze beter dan haar was. De kattin wilde het haar zo graag betaald zetten, maar die gevoelens probeerde ze nu even te onderdrukken door met haar klauwen zachtjes in de grond te schrapen. Het had alleen maar pijn gedaan. Elke wonde. Na de grote verbranding had de bevlekte young-one iemand anders proberen te beschermen van vuur, maar ze kreeg enkel wat meer wonden erbij. Het was niet eerlijk voor haar geweest. Iedereen om haar heen ging dood en zij zou wensen dat ze ook allang dood was samen met al die anderen, want het was wel duidelijk hoe vaak het leven haar heeft proberen naar beneden te halen. Ze richtte een kille blik op de ander, de innerlijke woede wel duidelijk te merken in haar ogen die net zo gekleurd waren als de vlammen waar ze ooit in stond. ‘En hoe dan? Hoe denk je dat ik ooit mijn wraak op haar zal kunnen nemen? Zie je niet wat ze heeft gedaan met mijn vacht? Met mijn waardes? Dankzij haar ben ik nu nog geen member, en dankzij haar ben ik nu zo’n zwak ding’

Er veranderde iets in de blik van Certa en Aura had zo het gevoel dat ze niet weer ging roepen dat Aura zich niet moest bemoeien met haar zaken. Haar woorden leken iets los te maken in de she-cat en Aura wachtte geduldig totdat het naar buiten zou komen. Ze hield haar kopje lichtjes scheef toen Certa haar woorden sprak, daarmee bevestigend voor Aura waar haar dit had aangedaan. Maar ja, dat wist ze van te voren ook wel. De young one was stom genoeg om haar kop niet te houden en het leek wel alsof ze had willen pronken met het feit wat ze Certa had aangedaan. Die houding zou haar nog wel terugpakken, daar was Aura zeker van. “Je bent zo zwak als dat je jezelf op wilt stellen,” zei Aura op een kille toon. “Het ziet er mij uit alsof je twee keuzes hebt. Of je laat jezelf in het nauw drijven door die visvreter of je doorbreekt je zelfmedelijden en je doet iets met de haat die je naar haar voelt.” Ze vernauwde haar groene ogen kort. “Kom op, Certa,” gromde ze. “Ze heeft verdomme niet eens RiverClan-bloed door haar aderen stromen. Ze is een zwart schaap dat duidelijk haar plaats nog niet kent in onze groep. Ga je je daar echt door laten doen?” Als dat zo was, dan was ze de titel “BloodClanner” niet eens waardig, naar Aura’s idee.

’ Je bent zo zwak als dat je jezelf op wilt stellen’, hoorde ze de poes zeggen op een kille toon. Het was waarheid die ze net had losgelaten, ze was een puur zwak ding. En dat was ze eigenlijk altijd al geweest, haarzelf vullend met woede en daarna met verdriet naarmate de tijd voorbij vloog maar nog steeds te goedhartig om iemand ook maar durven pijn te doen. Ze had alleen maar het beste voor anderen gewild en dit was wat ze terugkreeg. Iedereen had haar bezeerd, of het nu fysiek was of innerlijk, het deed pijn en het maakte haar harder met elke stap die ze zette. ‘ Het ziet er mij uit alsof je twee keuzes hebt. Of je laat jezelf in het nauw drijven door die visvreter of je doorbreekt je zelfmedelijden en je doet iets met de haat die je naar haar voelt’. De kattin wist dat de ander ook ware woorden sprak. Ze had twee keuzes en ergens wist ze ook wel dat ze niet kon opgeven, maar haar verbrande vacht, alle pijn die ze door die calico had geleden- het stopte haar ergens. Ze zuchtte zachtjes tot haar gedachten toe, zelfs al ze zou proberen zou ze falen. Misschien zou haar Final Assestment ook niet eens lukken. Ze wist niet goed wat of hoe ze moest.

‘Kom op Certa’, gromde Aura toen opeens naar haar waardoor haar aandacht weer op haar was gericht in plaats van binnenin Certa’s gedachtes. ‘ Ze heeft verdomme niet eens RiverClan-bloed door haar aderen stromen. Ze is een zwart schaap dat duidelijk haar plaats nog niet kent in onze groep. Ga je je daar echt door laten doen?’. De bevlekte young-one bleef even stil voordat ze haar antwoord gaf. “Nee… Natuurlijk wil ik haar niet door laten doen”, haar klauwen staken weer volledig uit. “Ik wil mijn wraak… Ik wil dat dat stom kind haar verdiende loon krijgt”. Haar stem werd ietsje harder. Maar hoe ze het ging doen zat haar juist nog dwars. Haar ogen twinkelden gemengde gevoelens uit terwijl de kat wat met haar oren trok en haar blik liet glijden over de omgeving, nadenkend. Deze omgeving zag er nog rustig uit vergeleken met de plek waar ze paar manen geleden was verbrand. Al het gras daar was helemaal grijs en bijna volledig van as terwijl de grijze wolken in de lucht het alleen maar zieliger deden lijken. Het deed alleen maar meer woede opborrelen diep vanbinnen; ze had niet alleen haar pijn gedaan, maar ook de omgeving. "Ik moet juist ondervinden hoe"

Het was een vreemd fenomeen. Het ene moment leek het vuur in Certa’s ogen te branden en het volgende moment doofde het weer, alsof ze constant met zichzelf in dubio leek te zijn over wat dat ze moest doen. En alsof ze ook niet goed leek te weten of dat ze nu kwaad moest zijn of niet. Als Aura dit had meegemaakt, dan had Skadi het niet lang na kunnen vertellen. Ze geloofde niet bepaald dat haar positie als de dochter van de leader haar echt veilig stelde, maar het zou zeker wel hun voordelen opleveren. Het had Orchis tot nu toe uit haar buurt gehouden, al was ze niet bepaald bang voor hem en zijn rotte stank. Ze richtte haar groene ogen weer op Certa toen deze begon te spreken. “Dan moet je een plan bedenken waardoor dat stomme kind haar verdiende loon krijgt,” sprak ze op een kille toon. Dat was iets wat Certa alleen moest doen. Niet omdat Aura bang was voor represailles en dacht dat Skadi haar iets aan zou doen, maar omdat dit een strijd van Certa en Certa alleen was en de kattin dus het beste wist hoe ze dit aan moest pakken. “Ik denk dat je dit tactisch moet aanpakken,” begon Aura op een kille toon. “Skadi waant zich steeds onaantastbaarder naarmate ze met meer weg weet te komen. Het gevaar van die arrogantie is dat het je op een gegeven moment blind maakt voor je omgeving. Vanaf het moment dat je denkt dat Skadi je niet meer in het oog heeft, moet je toeslaan.” Ze knikte naar Certa. “Ik denk dat je zelf uiteindelijk wel kunt uitvinden hoe je dat moet doen. Zo dom lijk je me nu ook weer niet.” Er speelde een kleine glimlach om haar lippen en haar blik werd al iets meer ontspannen, al verdween het kille er nooit helemaal uit.

‘Dan moet je een plan bedenken waardoor dat stomme kind haar verdiende loon krijgt’, antwoordde de poes op haar opmerking. Haar oranje ogen waren vol van afwachting op haar gericht, want ze voelde een soort van idee aankomen. ‘ Ik denk dat je dit tactisch moet aanpakken ’, begon die toen. ‘ Skadi waant zich steeds onaantastbaarder naarmate ze met meer weg weet te komen. Het gevaar van die arrogantie is dat het je op een gegeven moment blind maakt voor je omgeving. Vanaf het moment dat je denkt dat Skadi je niet meer in het oog heeft, moet je toeslaan ’. Ze nam het allemaal op. Elk woord, elk stuk informatie. Het kon van groot belang zijn om tot het finale plan te komen. ‘ Ik denk dat je zelf uiteindelijk wel kunt uitvinden hoe je dat moet doen. Zo dom lijk je me nu ook weer niet ’, zei Aura tot slot en er leek een kleine glimlach op haar gezicht te spelen, waardoor ze voor een seconde ook wel wat lachte.

‘Ik zal dat doen, ik zal met jouw ideeën een goed plan maken om dat stom kind eindelijk haar verdiende loon te geven’, sprak de witte young-one met een zelfzekere glimlach. Dit was wie ze echt was, dit was hoe ze was op haar best. En dat kind, die verdomde calico zou er aan gaan. Dat wist ze wel zeker, maar eerst moest ze het plan nog waterdicht maken. Iets goeds en iets waterdichts, iets dat perfect zou werken. Het mocht niet foutlopen, ze moest zichzelf bewijzen dat ze beter was dan een bange young-one in dat vuur. Nu was ze sterker en beter. Maar de plezier werd al snel bedolven toen iemand kwam opdagen, iemand die ze nu niet wilden zien. ‘Well, well, what do we have here? Two backstabbers?’, begon deze op een sarcastische ondertoon. Een lichte, furieuze blik kwam op de kattin haar gezicht. ‘I think that’s going to be rather hard now, since I’ve got my eye on you.’. En zo viel haar plan in het water, alweer. Ze had hier zoveel manen op gewacht.

“Had je niets beters te doen dan ons zitten afluisteren jij rotkind”, siste ze woest en zwiepte agressief heen en weer met haar halflange staart, of wat er nog van over was. Ze had eindelijk kunnen winnen, ze had iets kunnen bedenken, ze had haarzelf kunnen bewijzen. Maar alles viel in het water door haar. Ze had alles vernietigd, fysiek en mentaal. Maar dat zou ze rechtzetten, dat zou ze volledig rechtrekken. Ze zou de rollen omwisselen en het haar betaald zetten, want dat was wat zij verdiende voor haar vacht zo hard te verpesten en haar training helemaal te vertragen. Voor haar leven te verpesten.

Aura was niet bepaald onder de indruk van het feit dat Skadi opeens op het toneel verscheen. Ze moest zelfs lachen toen Skadi haar woorden sprak. “Wat had je dan verwacht? Dat ik vol lof over je ging spreken? En dat Certa de grond aan je poten aanbad na wat je haar aangedaan had? Welkom in BloodClan, smerige visvreter,” lachte ze. Ze richtte haar blik kort naar Certa, zag de woede in haar ogen. En ze wist dat Skadi haar niet opnieuw bang kon maken. Ze wist dat ze met haar woorden iets los had gemaakt in de kattin en dat het niet lang zou duren eer dat die woede naar buiten zou komen, eer dat ze haar onmacht om zou zetten in een wapen. En dan moest Skadi echt gaan oppassen met wat ze deed. “Maar zoals ik toen al tegen je zei: ik ben niet bang voor je. Je mag me in de gaten houden zo veel als je wilt, maar je kunt me toch niet intimideren.” Ze wierp een snelle blik op Certa, alsof ze met haar groene ogen wilde zeggen dat Certa dat ook niet mocht laten gebeuren.