It seems avoiding what is mine is not the way to learn

Het was erg stilletjes vandaag. Voor de anderen. Maar zij hoorde veel stemmetjes die praatten in haar kop. Allemaal stemmetjes in haar gedachten die allemaal bizarre dingen zeiden. Haar kopje hing laag en haar blik was gericht op de grond terwijl ze voortstapte in het clanloze territorium. Het was stilte, behalve voor haar. Het was rustig, behalve voor haar. Alles wat er was was er, maar er waren ook dingen die er niet waren. De poes lag te hallucineren, het kon niet goed aflopen. De stemmen in haar kop klonken woest- vage beelden van katten verschenen en vervaagden weer. Alsof iedereen tegen haar was, zelfs al kreeg ze hulp van Frayhowl. Ze kon niets of niemand echt vertrouwen, niet eens haarzelf. Ze leek echt een gevallen ziel te zijn dat vervaagd was door golven, gebotst tegen een steen en vervolgens terug weggeschopt. Dat was wat ze was, iets waardeloos. Ze was het niet waard om ‘iemand’ genoemd te worden.

De poes keek eindelijk eens op. Ze bemerkte dat ze tussen hoge bomen stond en dat het gras hier droog en dor was, bedekt met een bladerveld. De takken van de bomen waren kaal en leeg. Net zoals het goede in haar ziel, zou je kunnen zeggen. Het was dood, maar het zou weer teruggroeien. Dat hoopte ze, dat moest ze. De poes moest weer een goede warrior worden voor de Clan. Ze moest het rechtzetten, het moest allemaal goed komen. Ze wilde weer goed en waardig zijn in de ogen van haar broer, van haar zus, van iedereen die nog iets om haar gaven. Als… Als ze maar iets om haar gaven tenminste. De stemmen in haar kop leken er andere dingen over te zeggen, veel andere dingen. Misschien gaven ze niets om haar. Misschien was ze een fout, een mislukking. Misschien hadden ze allemaal, behalve zij, kunnen voorspellen dat ze zulke stomme dingen zou doen. Dat ze zou uithalen naar een kind. Dat ze met Dark Forest samen had gedroomd. Het kon niet acceptabel voor ze zijn, het kon niet zo zijn voor haar. En ze had nog geheimen waar anderen niets van afwisten.

Haar gouden ogen weerkaatsten de helderblauwe lucht. Deze was zeldzaam laatste tijd, nu het steeds kouder werd en leafbare echt heel dichtbij kwam. De zon straalde zwakjes, alsof al zijn krachten waren uitgeput. Veel warmte voelde de kattin niet op haar grijze vacht. Misschien ook niet verdiend na alles wat ze had gedaan. En hoe vaak Frayhowl ook zei dat ze dit kon rechtzetten, ze wist het niet zeker. Ze wist niet hoe, wat of waar. Waar ze moest beginnen, wat ze moest rechtzetten, hoe ze dit moest doen. Het liep allemaal vast. Haar oren draaiden naar achteren toen ze pootstappen hoorde. Misschien was het niet echt, misschien was dit maar een droom. Misschien was het één van die vage katten van die stomme stemmetjes die in haar kopje spraken, maar nee. Toen ze haar kopje toekeerde naar het geluid zag ze een echte kat staan. De poes zwiepte met haar staart toen ze rook dat het een Bloodclanner was. Het laatste wat ze tegen wou komen was een BloodClanner. Maar het moest gebeuren, het moest wel eens komen. Was dit weer zo'n stomme test?



+Orchis