I'll try it?

Zo, deze dag begon ook weer wat. Hij werd wakker en het eerste wat er gebeurde was een hevige struikeling over een dikke pluizige staart van een andere apprentice. Tjonge jonge. Nu ging hij eens op verkenning in het territorium, waarbij hij een luide kreet van help hoorde en merkte dat zijn zus in het water zat. Ze was daar bang voor als hij het zich goed kon herinneren. Wat was dit voor een dag? Waarschijnlijk een slechte, maar hij gaf goede hoop niet op door één slecht dagje. De grijze kater sprong het water in en gaf zachte duwtjes aan zijn zus om haar weg te wijzen waar ze heen moest. Zijn poten peddelden zachtjes en deden het water vibreren, waardoor hij voortbewoog in het water. Kalmpjes bleef de grijswitte apprentice drijven en keek na wat zijn zus zou doen. “Je moet niet zo paniekeren in het water weet je”, zei hij, dat was wat hij had geleerd toen hij leerde zwemmen van Sagepaw. Ze was zo lief geweest en had hem verteld dat kalmte het belangrijkste was als je moest zwemmen.

De poes kwam weer veilig op de oever en schudde het water uit haar pels. Hij ging zelf nog niet naar de stenen toe en bleef gewoon netjes drijven in het water. Hij had in het begin, toen hij net leerde zwemmen, probleempjes gehad door paniek. Omdat het water een greep op je nam en dat vond de grijze kater toen erg eng waardoor hij uit paniek soms onder water belandde maar de apprentice had hem laten zien dat water draaide om kalmte en rust, dat het een natuurlijke vriend was zolang je er maar vertrouwen in had. “Je moet niet zo bang van het water zijn! Het water is je vriend, zolang je die maar vertrouwt en kalm blijft”, legde de jonge apprentice uit terwijl hij zachtjes naar de oever toe peddelde, zijn klauwen gebruikte om de stenen over te klauteren en vervolgens ook zijn lange vacht uitschudde. Een paar druppeltjes kwamen op het riet terecht en het leek wel alsof de planten daardoor glinsterden. Maar goed maar goed, het belangrijkste moest eerst komen. “Waarom was je alleen in het water? Iemand die nog niet kan zwemmen hoort nog niet alleen in diep water te gaan”

Zijn zus werd alleen maar prikkelbaar. Ze zei dat ze de grond meer vertrouwde dan het water en dat ze dat niet kon vertrouwen omdat het al van in het begin tegen haar was. De grijze kater liet een zucht uit- want dat was niet wat hij bedoelde. Toen zei ze dat ze wilde gaan jagen en liep toen gewoon weg van hem. De kater schudde nog een keer het water goed uit zijn pels en schoot achter zijn zusje aan met zijn sterk gebouwde poten. Een paar stukjes riet bleven hangen in zijn vacht maar hij negeerde die terwijl hij achter haar aan liep. “Stop eens even Aurora!”, riep de jonge kater naar haar toen hij haar al dichterbij naderde en vlak daarna al recht naast haar liep. Dit was iets dat hij niet fijn vond aan zijn familie- hoe prikkelbaar ze allemaal waren! Het zat hem soms even dwars op hoe hij het allemaal weer moest recht zetten als ze alles alleen maar erger maakten voor hunzelf.

Ze zei dat hij haar even moest laten rennen en zoefte door een struik heen waardoor de blaadjes er vanaf dwarrelden en  ook hij liep er doorheen. Hij zou achter haar aan rennen, het maakte hem niet uit. Dit moest rechtgezet worden en dat kon niet als hij haar niet zou volgen. Met een krachtige snelheid liep de grijze kater weer naast haar en focuste om niet te struikelen over zoiets stoms als een uitstekende tak. “Ik snap dat je een haat aan het water hebt zus”, sprak hij door het zachtjes hijgen door, proberend haar aandacht te trekken. “Maar weglopen van het water… Van je problemen gaat je echt niet helpen, geloof me”. Maar hij verloor een seconde de aandacht en wist te struikelen over een uitstekende steen waardoor hij op zijn kin viel. Auw, dit deed best wel zeer eigenlijk. Maar de jonge tom was sterk, hij zou zich niet laten vallen door… Zichzelf te laten vallen. Snel zette hij zich recht en schudde zijn pels wat los zodat de bladeren uit zijn vacht kwamen en deed alsof er niets was gebeurd.

Voordat hij viel zei ze dat ze wel een manier zou vinden zonder alniet met water. De grijze kater wist dat het erg moeilijk ging worden om haar gedachtes voor eens en voor altijd te veranderen, en dat was wat een goede broer moest doen, de moeite doen. Maar nu was hij op de grond gevallen en weer rechtgekomen, en opmerkelijk vroeg zijn zus of het wel met hem ging. “Ja ja alles goed”, mopperde de apprentice wat tussendoor. Het kon hem niet zoveel schelen van de pijn die hij nog over had, hij maakte zich zorgen over zijn zus en haar water angst. “Maar goed, zoals ik net probeerde te vertellen…”, begon hij kalm, “Wij zijn RiverClan. De enigste katten van de vier clans die het water kunnen beheersen en het kunnen gebruiken. Je moet het water vertrouwen. Het water is echt je vriend, het is gewoon jouw verborgen angst die ervoor zorgt dat het je niet lukt maar als je het stapje per stapje doet dan moet het wel lukken”. De grijze kater keek haar moedvol aan met zijn groengele ogen, alsof ze een verhaal probeerden te vertellen.

Ze had weer iets te zeggen tegen hem, weer een tegenargument. De kater zuchtte- dat soort beheersen bedoelde hij niet helemaal. Maar eerlijk gezegd maakte het hem ook niet zoveel meer uit, zijn zus’ gedachtes konden niet zo snel veranderd worden. Niet door de anderen in de clan, niet door haar mentor en ook niet eens door haar bloedeigen broer. De jonge tom zag hoe ze hem de rug toekeerde en hij verkilde van de kou die de wind op zijn vacht sloeg. De bladeren woeien voorbij terwijl hij daar nakeek op wat zijn zus deed en zelf wist die niet meer wat te doen en niet wat te zeggen. Ze gedroeg zich net als een kat van een andere clan- het was zo’n negatief effect en het werkte echt enorm tegen. En er was blijkbaar niets wat de grijze apprentice daar aan kon doen.

Hij wilde net hopeloos gaan toekijken hoe zijn zus er weer vandoor zou gaan, maar iets leek haar pad te blokkeren en de obstakel liet een boze kreet uit. De grijze kater zette op instinct al een stapje naar achteren en keek naar wat zijn zus zou uitspoken. Ze zei dat hij moest komen kijken al kwam hij niet totdat ze duidelijk zei dat er een hermelijn in zat. Ze haalde de takken weg zodat ze een duidelijk beeld hadden en met grote ogen keek hij naar het diertje die vastzat in een kooi. Hun oom had toch ook gezegd dat hij in een kooi was beland voordat hij was meegenomen? Ze moesten het diertje helpen voordat het ook bij die monsterlijke twolegs ging belanden. “Kunnen we het proberen los te krijgen?”, vroeg de jonge tom aan de zilveren poes naast hem en keek aandachtig naar de kooi.

Nog steeds vond hij dit niet heel erg aangenaam. Wat als het een val was? Het kon alles zijn dat slecht was. Toch zocht de grijze kater een opening in de kooi nadat zijn zus had gezegd dat ze hem van buitenuit misschien konden openkrijgen. Er was een manier om naar binnen te komen, dan moest er natuurlijk ook een manier zijn om weer naar buiten te geraken. Aurorapaw zat zijn aandacht wat te trekken en hij bekeek een stuk dat anders was dan de rest van de kooi. Ze zat met haar klauwen wat te prutsen en hij begon ook maar de prutsen, hopend te helpen, maar het draad was erg hard. “hmm”

Ze zat allemaal verschillende dingen uit te halen met de kooi en hij keek gewoon met grote ogen toe wat er allemaal gebeurde. Er was een stukje dat loskwam en daarna weer terugschoot, en op sommige plekken zaten er draden die dunner waren dan anderen. De grijze tom sloop wat langs de kooi om ook eens de achterkant ervan te begluren en vond een klein ding dat anders was dan de rest van de kooi. Met zijn tanden probeerde hij nog wat aan de draden te trekken tot hij besefte dat het iets met dat klein dingetje moest zijn. Hij kneep zijn ogen fijn samen om te zien wat het was en duwde met zijn pootje op de verschillende plekjes van het kleine dingetje, tot het uiteindelijk open wist te vliegen en het deurtje opeens open ging. Hij was verwonderd van verbazing, maar het deurtje was uiteindelijk open. Maar het diertje leek er niet uit te willen komen.