I never thought it would be like this

Harmony probeerde het trillen van haar lijfje te onderdrukken, maar dat lukte niet goed. In haar blauwe oogjes verschenen er steeds opnieuw traantjes en ze had moeite met zichzelf te focussen op het hier en nu. Het speelde steeds maar weer in haar gedachten af hoe de moeder van Nehhh vermoord werd. Een leven, zomaar beëindigd. En dan Nehhh die erop reageerde alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De kitten voelde angst in zich opkomen en richtte haar blik snel naar de grond toen dat nieuwe traantjes zich in haar ogen verzamelden. Ze had de reacties van anderen wel op haar gezien, maar ze had zich onmogelijk bij elkaar kunnen rapen. Ze werd steeds banger om hier te zijn en de aanwezigheid van haar moeder bracht haar ook niet veel rust meer, aangezien zij zich steeds meer leek te verliezen in de groep katten om hun heen. Harmony keek geschrokken op toen ze geluid hoorde aan de ingang van de barn en vouwde haar oren in haar nek. Waarom had haar moeder haar niet gewoon achter kunnen laten in de bergen in plaats haar naar hier te brengen? Zag ze dan niet dat Harmony hier helemaal niet thuishoorde?

Harmony schrok zich bijna een ongeluk toen er opeens een grote poes voor haar stond. Ze had de poes al eerder gezien; zij had ook staan toekijken hoe de moeder van Nehhh werd vermoord, maar het had haar niet zo doen schrikken als Harmony. Harmony had het idee dat geen enkele kitten zo geschrokken was als zij. Ze schrok toen de poes dichterbij kwam, maar het bleek met goede intenties te zijn en Harmony voelde een beetje verbaasd aan hoe een groot gespierd lichaam om haar heen werd gekruld. En ook al was het niet haar moeder, toch voelde het vertrouwder aan dan de rest van de Clan. Harmony trok haar pootjes in en leunde tegen de poes aan die zichzelf voor had gesteld als Hyzenthlay. “Ik weet niet waar mama is,” zei ze op een zachte toon. “De laatste tijd is ze steeds vaker uit het kamp en ze vertelt me nooit waar ze naartoe gaat.” Het was waar. Haar moeder bracht steeds minder tijd met haar door, iets waar Harmony bang van werd. Was dit een overeenkomst tussen die commander, de leader en haar moeder? Dat zij in BloodClan werd opgenomen, maar dat ze afstand moest houden van Harmony? “Gaat die enge kat mij straks ook zo veel pijn doen als ik niet zo dapper als Nehhh word?” vroeg ze onzeker en ze keek met betraande oogjes op naar Hyzenthlay.

Orchis. Dat was dus zijn naam. Harmony vond het niet bepaald een goed ding dat een grote kat zoals Hyzenthlay Orchis ook eng en gevaarlijk vond, al prikte het wel lichtelijk haar interesse dat ze een manier had gevonden om hier mee om te gaan. En dat ze dacht dat ze die manier van doen ook kon overbrengen op Harmony. De kitten liet haar blauwe oogjes naar boven dwalen zodat hun blikken elkaar kruisten en ze dacht kort na over de woorden die de grote poes had gesproken. “Maar hoe doe ik dat dan?” vroeg ze op onzekere toon. Ze was niet zo groot en sterk als deze kattin. Ze was klein en fragiel en Orchis zou haar makkelijk tegen de grond kunnen werken. Het idee alleen al zorgde ervoor dat er weer traantjes in haar ogen kwamen. “Maar ik weet niet wie ik als mijn familie moet kiezen,” jammerde ze. “Er wordt een kat vermoord en niemand hier doet het ook maar iets. Hoe kan ik hun ooit als mijn familie zien?” Hoe kon ze haar moeder ooit nog als familie zien? En hoe zou ze ooit zo groot en sterk worden als de meesten hier als ze zichzelf zo fragiel voelde in haar kopje?

Harmony dacht kort na over de vraag die de oudere poes haar stelde. “Ik denk het wel,” zei ze uiteindelijk op een onzekere toon, de traantjes nog altijd in haar ogen. De poes begon een antwoord te formuleren op Harmony’s vragen en hoewel het makkelijk en zelfs logisch klonk hoe dat de poes het zei, wist Harmony dat het voor haar geen makkelijke opgave ging worden. Ze was niet iemand die dat soort strategieën zomaar kon bedenken. En ze was ook niet zeker of ze het ooit normaal zou vinden dat een kat zomaar in het openbaar vernederd en vermoord werd terwijl de rest er naar stond te kijken. “Maar er bestaan toch ook andere manieren?” vroeg ze op een onbeholpen toon. “Ze hadden haar toch ook gewoon kunnen verbannen?” Ze was er vrij zeker van dat dat in de Tribe de manier van aanpakken was als iemand zijn groep verraadde. De grote poes vertelde dat ze ook al meerdere katten en honden had vermoord, maar dat ze niet gek was. Harmony bewoog met haar oortjes en probeerde weg te kijken, maar de grote poes had haar gespierde lichaam om Harmony gekruld en overal waar het kleintje keek, zag ze grote plukken vacht. Ze keek uiteindelijk dus weer omhoog, waar ze de blik van de grote poes ontmoette. “Waarom heb jij die katten vermoord?” vroeg ze op een zachte, breekbare toon.

Natuurlijk. Een kat vermoorden was gewoon hoe dat de Elite leefde. Het was iets waar ze maar aan moest wennen, iets waar ze zich aan moest aanpassen. Wat wilde ze graag weer terug naar de Tribe, maar dat verlangen hardop uitspreken zou haar later alleen maar in de problemen brengen. Ze wist dat er geen weg meer terug was en dat had ze aan haar moeder te danken, al kon ze haar moeder daar niet verantwoordelijk voor houden. Haar moeder had proberen te ontsnappen aan een verschrikkelijk leven. Als ze in de Tribe waren gebleven, had haar moeder waarschijnlijk straf gekregen voor wat ze Harmony’s vader aan had gedaan. En Harmony had meer het idee dat haar moeder zich wél kon aanpassen aan deze leefstijl en ze om die reden wilde blijven. Harmony wist niet of ze dat voorbeeld kon volgen en ze wist ook niet of dat de reden was waarom ze haar moeder zo weinig zag. Schaamde ze zich soms voor haar dochter? De pluizige kitten keek weer op toen de grote poes over haar moorden begon te vertellen. Een hond. Er ging een korte huivering door Harmony heen, al werd deze al snel weer vergeten toen ze de naam van een andere kat hoorde. Het was duidelijk hoorbaar dat de poes gevoelig lag bij Hyzenthlay en Harmony vroeg zich af of het soms familie van haar was. “Waar is Ravka nu?” vroeg ze met een bibberig stemmetje, want ergens was ze wel bang dat Hyzenthlay minder lief zou worden als ze naar de kat vroeg. “Ze klinkt belangrijk voor je,” voegde ze er op een zachte toon aan toe, naar haar pootjes kijkend. Oh, dadelijk werd Hyzenthlay boos omdat ze Harmony maar een bemoeial vond! Zou ze Harmony dan slaan?