[FINISHED] I've been hearing symphonies

Het was een hel geweest. De tocht van de bergen naar het woud, de constante angst van haar moeder en het feit dat het zo koud was dat zelfs als ze dicht tegen haar moeder kroop, ze nog geen warmte kon vinden. Harmony had het gevoel alsof ze verplicht was geweest om op een korte tijd snel op te groeien, maar het had geen effect gehad op hoe ze de wereld zag. De wereld was niet opeens slechter voor haar of ze werd er niet bitter van. Hoewel ze uit had gekeken naar een leven in de Tribe en ze moest toegeven dat haar dromen dikwijls gevuld waren met beelden over hoe ze door de bergen had kunnen rennen en jagen, was het ook zo dat dit ook nieuwe mogelijkheden had. Andere katten met een andere levensstijl. Ze wist nog niet genoeg van BloodClan om te weten wat het precies inhield, maar ze wist wel dat ze er nieuwsgierig naar was om het te ontdekken. Haar moeder leek er iets minder enthousiast over te zijn, maar dat was te verwachten na alle horrors waar zij doorheen was gegaan. Harmony had echter op een korte tijdspanne geleerd om zich af te sluiten voor de negatieve emoties van anderen en enkel naar het positieve te kijken, al maakte haar dat niet minder timide wanneer ze in contact kwam met anderen. Ook nu schoof ze ongemakkelijk wat naar achteren toen ze per ongeluk oogcontact maakte met een kitten met blauwe ogen. Ze richtte haar blik snel naar de grond, hopend dat hij niet heel kwaad zou zijn dat ze hem had aangekeken.

Hij had daarstraks wat zitten slapen, want zijn dromen waren altijd veel beter dan het echte leven. Daar ging alles zoals het moest en daar kon hij vliegen en alles doen wat hij wou. Hier was hij beperkt omdat zijn ouders hem niet altijd naar buiten wilden laten gaan of iets anders stom. Hij had niet echt iets tegen zijn ouders, ze waren gewoon zo strikt en hard. Ach ja, het bleek dat een kitten niet altijd zijn wil kon hebben. Hoe dan ook, de zwarte kitten had zijn ogen opengedaan en eens goed gegeeuwd, waarna hij doelloos wat rondliep en toen de gouden ogen ontmoette van een andere kitten die hij hier nog niet vaak had gezien. Eigenlijk, nog nooit eerder. Maar hij was zo vaak verwerkt in zijn slaap dat hij het eigenlijk niet zeker wist, misschien was ze er altijd al en was dit een bewijs dat hij weer teveel sliep. Met nieuwsgierig twinkelende oogjes keek de kitten naar haar terwijl hij wat extra leunde op zijn voorpootjes, zoals hij gewoonlijk deed.  “Hallooow, ik ben Nehhh! Jij?”

Omdat Harmony haar blik had afgewend, had ze dus ook niet in de gaten dat de kitten haar inmiddels nieuwsgierig aan het bestuderen was. Ze was nog maar pas in BloodClan en had geen idee welke namen er allemaal waren. Ze wist dat de leader Brat noemde en dat was het wel zo’n beetje. Ze schrok zich dan ook bijna een ongeluk toen de kater voor haar haar opeens vrolijk begroette, aangevend dat hij Neh heette. Of Nehhh. Ze voelde zich al zenuwachtig worden omdat ze niet precies wist welke van de twee het was, dus ze besloot maar met hetgeen te gaan wat ze had gehoord. Maar wat als ze het fout had en hij werd dadelijk boos op haar? Ze keek op een timide manier omhoog, waardoor goud en blauw elkaar ontmoetten. “Hallo, Nehh,” zei ze op een zachte, verlegen toon. “Ik ben Harmony.” Harmony. Zelfs haar naam blendde niet in met deze Clan. Ze keek verlegen weer naar de grond. “Jij van hier?” vroeg ze toen vervolgens op een zachte toon, waarna ze zichzelf meteen wel voor haar kopje kon slaan. Natuurlijk was hij van hier. Ze kon zich niet voorstellen dat er kittens waren die niét van hier waren op zo’n jonge leeftijd. Kon ze niet gewoon beter haar klep houden voor de rest van de conversatie? Dadelijk zou hij haar nog een grote idioot vinden ook!

Haar toon klonk heel verlegen en dat was de blik in haar gouden ogen ook. Ze was anders dan die andere kittens, ze was veel meer timide en verlegen dan de rest. De zwarte kitten ademde eens diep in na haar naam opgeslagen te hebben. Harmony. De naam zat hem niet goed in zijn oren, het was exact het tegenovergestelde van hem.  ‘Jij van hier?’, vroeg ze vervolgens. Natuurlijk was hij van hier, zij niet dan? Het leek hem niet logisch niet van hier te komen, maar logica stond toch niet in zijn woordenboek. Alles kon en alles mocht in zijn ogen, of het nu vliegende slangen waren of snelle slakken, alles was goedgekeurd. Behalve dat deze poes heel toevallig Harmony heette en hem toen vroeg of hij van hier was. "Ik ben van de clan... Des Bloeds!", zei hij triomfantelijk, alhoewel deze plek niet zo heel bijzonder was. Het was iets, het was zijn thuis, dus was het goed. Maar het feit dat hij deze poes ook nooit eerder had gezien maakte wel een lijn in zijn kop. Ze kwam zeker niet van hier. "Waar kom jij vandaan?", vroeg hij toen, zijn blauwe ogen vormend tot spleetjes terwijl zijn staart uit nieuwsgierigheid heen en weer wiebelde. 

Harmony richtte haar blik verlegen naar de grond. Ze had daarnet even kort opgekeken, maar had toen al wel in de gaten gehad dat de vraag die ze had gesteld niet echt een slimme vraag was geweest. Ze sloeg dan ook nerveus met haar staartje terwijl ze op het antwoord wachtte. Nehhh gaf inmiddels aan dat hij inderdaad van BloodClan afkomstig was – deze keer hoefde Harmony niet te twijfelen of het BloodClan of Clan des Bloeds was omdat ze heel duidelijk van de leader had gehoord hoe de naam van de groep was – en ze vouwde haar oortjes onbeholpen in haar nek toen hij aan haar vroeg waar zij vandaan kwam. Zou hij boos op haar worden als hij wist dat ze niet van BloodClan afkomstig was? Zou hij haar beginnen pesten? “Van de Tribe,” zei ze op een zachte toon. “Dat ligt in de bergen.” Herinneringen kwamen bij haar terug hoe haar moeder halsoverkop had moeten vertrekken nadat ze haar vader van Harmony weg had proberen te krijgen en de kitten kromp nog meer in elkaar. Als hij nu maar niet ging vragen waarom ze naar BloodClan was gekomen, al leek die vraag haar onvermijdelijk na de informatie die ze hem net had gegeven.

’Van de tribe’, zei het witte poesje op een zachte toon. ‘Dat ligt in de bergen’. Elk woord dat ze uitsprak met haar zachte, verlegen stem bracht alleen maar nieuwsgierigheid op in hem. “Tribe… Bergen…”, dacht de kater luidop. Hij had enkel wat verhaaltjes over ze gehoord, dat er katten op zeer hoge en grote puntige rotsen leefden, wat ze bergen noemden. Dat was alles zover hij wist. Dus ze moest zo’n kat zijn uit de verhalen waarover hij gehoord had! Zij was nu zijn geheime bron van informatie, misschien kon ze hem wel vertellen of er dingen waren die erg anders waren dan hier, maar dat zou hij later doen. “Nou, waar je ook vandaan komt, bent nu hiewr in de  geweldige Clan des Bloeds”, piepte de zwarte tom vervolgens naar haar toe en bedacht zich toen iets. “Maar wacht toch eens, waaróm ben je in de legendarische Clan des Bloeds, ook bekend als 'BloodClan'?”. Hij had een kleine grijns op zijn gezicht. Was het omdat ze een kans wilde maken in een Clan van…. Bloed? Of was het omdat ze cool wilde zijn net zoals hen? Hoe dan ook, ze was op de juiste plek en bij de juiste kat.

Nehhh leek in stilte te verwerken wat hij zojuist tegen haar had gezegd en Harmony bleef haar blik gericht houden op de grond. Ze had zo wel half en half verwacht dat hij vragen aan haar ging stellen en dus kwam het niet geheel onverwachts dat hij vroeg waarom ze hier was, maar toch schrok ze ervan. Ze moest denken aan wat haar moeder tegen haar gezegd had: dat ze niet te veel informatie mocht geven over de Tribe. En dat ze niet te veel los mocht laten over wat er gebeurd was, al had haar moeder heel het verhaal al verteld aan de leader en was er dus weinig wat Harmony nog kon verklappen. “We konden niet meer leven in de Tribe,” zei ze op een zachte toon, haar blik nog altijd naar de grond gericht. “BloodClan was gewoon de veiligere optie,” ging ze zachtjes verder. En meer wilde ze er eigenlijk ook niet over kwijt. Ze begon te twijfelen. Wat als hij boos zou worden omdat ze niet meer wilde vertellen? Wat moest ze dan doen? Ze voelde zichzelf steeds onbehaaglijker worden en haar oortjes vouwden zich weer in haar nek. Wat als hij nu boos ging worden als ze er niet meer verder over wilde praten?

Dus deze poes kwam van de tribe. Hij had er enkel verhalen over gehoord maar nooit echt volledig begrepen wat bergen waren en dergelijke. Toen de zwarte kitten had gevraagd waarom ze daarom hier was, gaf ze hem een antwoord. Een raar antwoord, iets dat totaal niet bij haar naam paste. ‘We konden niet meer leven in de Tribe’. De tribe was toch een vrolijke, vredevolle plek volgens de verhalen? Het was toch een plek waar aarde en lucht samenkwamen en het altijd gezellig was. ‘ BloodClan was gewoon de veiligere optie’. Meisje, BloodClan was alles behalve veilig. Het was een doolhof van raadsels en mirakels, een tempel des dooms als je het systeem niet snapte. Maar als ze zei dat BloodClan veiliger was, dan was de ‘Tribe’ waarschijnlijk een veel gevaarlijkere plaats dan hier. Misschien heel erg anders dan de verhalen, dan de mythes. “Nou… Welkooom dan”, begon hij. “Welkom in de epische Clan des Bloeds, een clan waar iedereen voor vreest”. Dat had zijn mama hem verteld. Dat alle andere clans hen vreesden. “Maar geen zorgen, alles komt toch nooit op z'n plek, je zal er wel aan wennen hihihi”

Een voorzichtige glimlach kwam om haar lippen toen Nehhh haar verwelkomde, al stierf deze al snel weer weg toen hij zijn woorden vervolgde. Dat klonk niet echt als een plek waar zij wilde zijn, maar had ze een andere keus? Haar mama had haar hier naartoe gebracht en ze had geen andere keus dan de leefstijl van BloodClan op zich nemen en zich er naar aan te passen. Harmony richtte haar blik weer op Nehhh toen hij een hele rare zin uitsprak, eentje die ze helemaal niet begreep. “Wat bedoel je daarmee?” vroeg ze op een licht onzekere toon aan hem, haar blik van hem weer naar de grond richtend. Ze kroop onwillekeurig een beetje van hem weg. Ze vond hem maar eng, al had hij soms zijn momenten dat hij wel aardig overkwam. Dan maakte hij weer een totaal rare opmerking waar ze niet direct een betekenis achter kon zoeken en dan werd ze weer bang voor hem en voor heel haar omgeving. Ze richtte haar blauwe ogen naar hem op en fantaseerde voor heel even dat ze weer terug was in de Tribe, waar ze voor haar gevoel écht veilig was. Niet hier, bij een vreemde groep waar ze haar draai misschien nooit echt zou vinden.

‘Wat bedoel je daarmee?’

Dat was het enigste wat de poes reageerde, het eerste wat de poes vroeg na zijn leuke verwelkoming. De witte kitten trok zich wat terug en ze zag er bang uit, bang van hem, bang van alles in de omgeving. Zijn dunne staart golfde wat op en neer voordat hij weer wat zei. “Wees niet bang hoor”. Zijn stem klonk erg bemoedigend, maar zijn blik was zowat sinister. “Niet bang voor mij… Voor de rest, we zijn katten, net zoals jij”, fluisterde de tom zachtjes verder en leunde sterker op zijn voorpoten waardoor zijn achterpoten voor een paar seconden in de lucht zaten. “We zullen je niets aandoen, we zijn vrienden. Misschien niet zoals in de tribe en misschien ook niet zoals je het ergens anders zou verwachten, maar nog steeds vrienden. Het verschil is gewoon dat niets op zijn plaats komt maar ach ja who cares?”. Zijn blauwe ogen twinkelden terwijl er een glimlachje op zijn gezicht kwam. “Alles dat je hieruit moet snappen is dat we vriendelijk zijn, heel vriendelijk!”, voegde hij nog toe, omdat hij wist dat de poes weer zo'n reactie ging hebben. Ze was heel anders dan de rest en toch nog steeds hetzelfde. Ze waren nog steeds katten maar dan ook weer niet. Zij was een kat uit de bergen, hij was een kat van de vlaktes. Ze had de tegenovergestelde vachtkleuren als hem, maar wel dezelfde blauwe ogen. Maar wat maakte dat nu uit zeg, het was BloodClan en hier was het ieder voor zich of niemand voor iemand.

Harmony keek Nehhh een tikkeltje bang aan terwijl hij zijn uitleg deed. Hoewel zijn toon als iets klonk dat op vriendelijkheid moest slaan, zag ze in zijn ogen dat dat niet helemaal gegrond was. Ze vroeg zich af of hij de hele tijd vriendelijk tegen haar zou blijven of dat dat uiteindelijk ook zou omslaan. Ze had van de blikken van sommige katten in de barn waar ze momenteel verbleef al gezien dat ze vonden dat zij hier niet op haar plek was en als ze eerlijk was, deelde ze die mening wel met hun. Ze wilde graag terug naar de bergen gaan, al leek dat ook geen veilige plek te zijn omdat katten zoals haar vader daar in de buurt leefden. Maar de rest van de Tribe zou toch wel aardig zijn? “Ik weet het niet, Nehhh,” zei ze op een zachte, onzekere toon. “Ik heb zo het gevoel dat niet iedereen zo aardig is als dat jij beweert. Ik denk dat er hier genoeg katten zijn die vinden dat ik hier niet op mijn plek ben.” Ze richtte haar blauwe ogen snel weer naar de grond, zich ergens wel stom voelend omdat ze haar bange gevoelens naar hem had uitgesproken.

De arme kleine witte kitten was bang. Haar gevoelens liepen haar te overmeesteren en eerlijk gezegd wist hij zelf niet goed of ze ooit wel tussen hen zou passen. Maar de gedachtes van anderen mochten hem niet beïnvloeden, dus haar ook niet, zolang ze de moed had kon ze er wel tegen vechten! Moed was iets heel belangrijks in de Elite, en de zwarte tom zou haar op de juiste lijn moeten zetten om niet meer zo bang te zijn zodat ze zichzelf kon afschermen van alles dat haar terughield. “Kom”, piepte hij en knikte naar wat verderop. Hij draaide zich om om naar daar toe te stappen en ging zitten terwijl hij zachtjes met zijn pootje wreef over de grond. Kijk, laten we het zo doen!

Omdat Harmony haar blik naar de grond had gericht, had ze niet in de gaten wat er in de ogen van Nehhh te lezen was. Als ze op had gekeken, dan had ze vast wel de twijfel in zijn blik kunnen lezen, de potentiële bevestiging dat ze hier inderdaad niet thuishoorde. In plaats daarvan keek ze pas op toen hij weer tegen haar begon te spreken en ze richtte haar blauwe oogjes onzeker en vragend op hem. Hij draaide zich om en liep naar een bepaalde plaats toe en aangezien Harmony zich meer op haar gemak begon te voelen bij hem dan bij de anderen volgde ze hem. Haar zachte pootstappen waren nauwelijks te horen terwijl ze achter hem aan ging en ze had het gevoel alsof ze opgeslokt werd in de schaduwen in dit gedeelte van de schuur. Ze voelde de blik van de andere moederkatten op haar en ze liep iets dichter bij Nehhh dan dat ze bedoelde. “En wat nu?” vroeg ze onzeker terwijl ze voor hem ging zitten toen hij stopte. Ze had werkelijk waar geen idee waarom ze hier waren en er was een deel in haar dat zich afvroeg of ze dat wel uit wilde vinden.

Hij zat te graven in een beetje zand die hij had gevonden. Hij had namelijk al opgemerkt dat de ander hem was gevolgd naar de schaduwen en ietsje dichterbij kwam dan gemoeten, maar het maakte niets uit. Ze hoefden niet erg veel te zien anyways, enkel de waarde van vriendschap voelen. 'Vriendschap'. De kleine kater had zijn pootje in het zand bedekt en duwde vervolgens het in Harmony’s vacht. “Dit, ook bekend als ‘zand’, is nu het teken namens iedereen dat jij hier in onze Clan hoort”, sprak hij en trok zijn pootje weer naar hem toe, wat overige partikels van zand neervallend. Zand was zo eenvoudig- het was korrelig, verving op sommige plekjes de aarde en het mos. Hij vond het in ieder geval een zeer bijzondere... Korrelsoort en daarom had hij besloten, in deze plek van schaduwen, de witte kitten met het 'Nehh's heilige zand' te bedekken. En daarmee... Voila, hierbij welkom in BloodClan!

Er volgde één of ander raar ritueel waarbij Nehhh haar vacht bedekte met wat zand. Harmony knipperde met haar blauwe oogjes en keek verbaasd naar het witte deeltje vacht dat nu zandgekleurd was en waar korrels aan hingen. Alsof het iets speciaals was waardoor ze zich direct anders ging voelen binnen de groep. Dacht Nehhh nu werkelijk dat dit werkte? Kleine traantjes kwamen op in haar oogjes en ze keek hem verdrietig aan. “Je begrijpt het niet,” snikte ze. “Je begrijpt niet hoe het is om weg te moeten gaan van een vertrouwde omgeving en dan bij een groep katten te komen die niet eens als je familie aanvoelen. Je kunt nog zo veel zand over me heen gooien als je wilt, maar ik ga me hier nooit thuis voelen, Nehhh.” In een kwaad gebaar deed ze het zand met haar pootje weg en draaide de zwarte kater vervolgens de rug toe. Als ze zich niet zo emotioneel had gevoeld, had ze dat zeker nooit gedaan en was ze niet tegen hem uitgevallen, maar zat haar veel te hoog en Nehhh die overal een spelletje van leek te maken, hielp ook niet echt mee.

En hij haatte het zo als de ander niet wilde meewerken. Voor één keer in zijn leven probeerde hij een vriend te maken, en dan weigerde die zich te voelen zoals ze zich moest voelen. Ze begon enkel te snikken en te wenen als een huilbaby, waardoor hij bijna hard moest zuchten. Pijn, dat voelde hij niet. Hij voelde geen verdriet of pijn als hij gefaald had iets te doen. Hij voelde niets als de ander niet meewerkte. Hij wist wat juist voor ze was maar ze weigerden allemaal om naar hem te luisteren. Het was dit of het was dat, maar het kon nooit zijn manier zijn. "Die pijn zal nooit weggaan. Nooit zal je hart dat kunnen loslaten", begon hij, uit zijn spelletjes modus. De blik in zijn blauwe ogen was serieus, met nog een laatste tint van speelsheid er in te merken. Het was hem duidelijk dat ze er niet van hield. "Ik doe me best je hier thuis te laten voelen, maar uiteindelijk ben jij diegene die alles weigert op het einde". Het was wat de tom zelf had ondervonden in zijn eigen droomwereld. Dat als je alles weigerde, het alleen maar zwart werd. Dat mocht het voor haar niet zijn. En alhoewel de zwarte kitten nu gemengde gevoelens had binnenin hem, liet hij enkel een kleine zucht uit. Hij was goed in alles verbergen.

Haar woorden leken hem uit speelse houding te halen, al had Harmony nog steeds geen zin om over haar schouder te kijken om te zien of hij het echt meende of niet. Ze miste de bergen, ze miste de Tribe en ze miste bovenal haar moeder die voor haar zorgde en die haar niet de rug toekeerde om goed te doen voor de Elite. Ze wist niet hoe ze zich over Nehhh moest voelen en zijn houding maakte dat enkel ingewikkelder. Op dit moment wilde ze echter dat hij haar met rust zou laten en dat maakte het moeilijk voor haar om te luisteren naar wat hij zei. Ze had nog steeds het gevoel dat hij zijn speelse houding niet helemaal kwijt was en toen ze één keer kort over haar schouder keek, zag ze dat er nog steeds een ietwat speelse blik in zijn ogen lag. Ze snoof één keer luid en keek daarna weer voor zich. “Ik… ik weet het allemaal niet zo goed.” Ze voelde plotseling een vreselijke hoofdpijn opkomen en kneep haar oogjes getergd dicht. “Ik heb ruimte nodig,” zei ze op een zachte toon, meer voor zichzelf dan tegen hem. Ze gunde hem geen blik meer waardig en zonderde zich af, zo ver mogelijk weg van hem. Ze legde zich neer op de grond en traantjes verzamelden zich in haar oogjes terwijl ze haar kopje tegen de zijkant van haar pootje liet rusten en ze voor zich uit keek. Ze kneep haar ogen stijf dicht en dagdroomde dat ze veilig terug in de Tribe was, met de slapende kittens om haar heen en het geluid van de waterval als achtergrondruis.