[Event] Iron Lady

Thornstar liep vooraan zijn grenspatrouille. Hij was van plan om ergens ten zuiden van het territorium te beginnen, aan de grens met RiverClan. Ze waren echter nog een hele afstand bij de rivier vandaan doen Thornstar een geur opving die niet in hun gebied thuishoorde: een RiverClankat. Spontaan stond hij stil en hij keek even om naar de katten achter hem, gebarende met zijn staart dat ze stil moesten zijn. Hij opende zijn kaken en deed een poging om de geur specifieker te achterhalen. Het was maar één RiverClankat. Thornstar wist door dit feit al iets te ontspannen, maar toch knaagde de vraag aan hem waarom een enkele kat van een andere Clan zomaar op een ander territorium zou rondlopen. Een poging tot jagen? Of erger nog, kon dit wellicht de anjermoordenaar zijn? Die scheen in zijn of haar eentje te werken… “Omsingelen,” beval hij zijn patrouille zacht, hopelijk niet hard genoeg voor de indringer om hem te kunnen horen. De roodbruine kater sloop dichterbij naar de bron van de geur van de RiverClankat, en achter een dichte bos varens bleef hij even wachten. De kat in kwestie bleek een grijze kattin te zijn en Thornstar had haar niet direct herkend, tot ze sprak.

Thornstar proefde nog éénmaal de lucht om er zeker van te zijn dat ze inderdaad alleen was, waarop hij opstond en uit de varens stapte. “Crystalsh…star,” begroette hij haar – waarbij hij bijna per abuis haar Warriornaam had gebruikt –, en hoewel zijn stem niet onvriendelijk klonk was hij wel enigszins argwanend. Wat had de RiverClanleider hier te zoeken, in haar eentje? “Waar wil je het over hebben?” vroeg hij. Hij was niet bang: Hij had een volledige grenspatrouille, zij was alleen.

[De grenspatrouille van Thornstar bestaat uit 3 Warriors, Thornstar niet meegeteld. Het is natuurlijk mogelijk dat er toevallig ook een jachtpatrouille komt kijken wat alle commotie is… ]

_{Silverwish had haar plekje in het struikgewas zorgvuldig uitgekozen. Dat een RiverClanner zo dichtbij was, was vreemd. Toen Thornstar haar naam uitsprak spitste ze haar oortjes. Dus dit was Crystalstar, RiverClans Leader. Silverwish kwam wat uit de struiken gestapt maar bleef op gepaste afstand. Ze hield de twee goed in de gaten. Ze was blij dat ze beiden gelijk ter zaken kwamen, maar het bericht van Crystalstar, daar was ze wat minder blij mee. Met lichte onzekerheid keek ze naar Thornstar. Zelf hadden ze ook gebied nodig om te jagen, zeker met de vergiftigde konijnen. Het was nog steeds niet zeker of het weer veilig was om ze te eten. Ze vroeg zich af waarom RiverClan opeens Sunningrocks nodig had, maar ze liet Thornstar eerst spreken. Als het niet ter sprake zou komen zou ze haar bekje wel open trekken.}

Hij had het kunnen zien aankomen, en eigenlijk had hij het op een dag wel verwacht, maar toch kwam de eis als een verrassing: RiverClan wilde de Sunningrocks terug hebben. Crystalstar dreigde met een leger als Thornstar niet nu, onmiddellijk Sunningrocks aan haar zou overdragen. “Ho, wacht eens even,” zei hij wat verbijsterd. “Waar hebben jullie de Sunningrocks ineens voor nodig, en dan nog zo snel dat je er vandaag nog om zou willen vechten?” vroeg hij vervolgens. Uiteraard wilde hij een oorlog vermijden, maar als de blik van de RiverClanleider niet zo serieus had gestaan, had hij kunnen denken dat dit een grap was.

Thornstar kneep zijn ogen halfdicht bij de verklaring die de RiverClanleider gaf. Ging dit werkelijk om eer? Uiteraard wist hij dat RiverClankatten daar veel waarde aan hechtten, vaak beduidend meer dan de andere Clans, maar Thornstar betwijfelde ten zeerste dat dat hen naar de overwinning zou leiden. ThunderClan had de Sunningrocks nodig als jachtgebied, wat logisch gezien veel meer motivatie gaf aan de ThunderClan Warriors om het ook te behouden. Even schoot de gedachte door Thornstars hoofd dat Crystalstar nog maar kort geleden leider was geworden, en wellicht wilde ze aan het begin van haar leiderschap al een grote daad verrichten voor haar Clan. “Dus je wil Sunningrocks nu, onmiddellijk hebben… Gewoon omdat je denkt daar het recht toe te hebben?” concludeerde hij, waarop hij zijn hoofd schudde. “Nee, RiverClan krijgt de Sunningrocks niet. Als jij de levens van je Warriors wil riskeren voor een trofee, dan is dat aan jou. Mijn patrouille en ik zullen je terug naar de grens begeleiden,” sprak hij, waarna hij een stap naar voren zette en knikte in de richting die Crystalstar uit moest gaan. Einde gesprek.

Heel even dacht ze dat ze hem had overtuigd, dat hij zou toegeven om zo een mogelijke oorlog te voorkomen. Maar Thornstar bleek standvastiger te zijn dan ze had verwacht en hield voet bij stuk. Een subtiele frons plooide Crystalstar's gezicht voor een tel, voordat ze knikte. "Dan spijt het me hoe de volgende dagen zullen lopen." Miauwde ze rustig terwijl ze zich omdraaide en weer terug begon te lopen richting de grens. "Je bent een respectabele leader, Thornstar. Ik wens jou en Thunderclan het beste toe zodra dit opgelost is." Haar stem was hard en ijzig. Nu moest ze haar Warriors riskeren voor een stuk territorium waarvan zij al lang wist dat het de moeite en het bloed niet meer waard was. Maar dit waren wanhopige tijden, dus Thornstar zou nog wel merken hoe serieus zij was geweest. De grens kwam al in de buurt en Crystalstar verwachtte dat de wind elk moment de geur van dode vis met zich mee zou brengen, met een beetje geluk zouden de Thunderclankatten er niks opmerkelijks aan vinden.

Zijn gezicht verraadde niet dat hij van binnen een ijskoude rilling voelde bij de dreigende woorden van Crystalstar. Hij had nog nooit een gevecht aangevoerd, en met Eveningglow in de Nursery zou hij het in zijn eentje moeten doen. Maar als hij nu de Sunningrocks zomaar zou afgeven, wat zou RiverClan of de andere Clans dan tegenhouden om stukje bij beetje meer territorium op te eisen?  Dit was de beste keuze geweest. Hij liep verder naar de grens, naast Crystalstar en wetende dat zijn eigen Warriors de achterhoede vormden. Op de woorden van de RiverClanleider, die beweerde ThunderClan het beste te wensen, knikte hij enkel. “Hm.” De stem en de daden van de grijze kattin kwam niet overeen met wat ze zei. Thornstar betwijfelde of hij háár nog wel zou kunnen respecteren na dit alles.

Plotseling bracht een windvlaag een vreselijk vieze, rottende geur mee. Thornstar bleef abrupt stil staan en haalde zijn neus op. Even keek hij om naar zijn Warriors achter hem om te zien of zij het ook hadden geroken. Ja, tenminste één van hem trok ook een vies gezicht. De ThunderClanleider keek Crystalstar even aan met een blik die zowel verward als nadenkend was. Hij probeerde haar reactie te peilen. “Komt dat van de rivier?” Hij wachtte niet op een antwoord en liep weer snel verder, en toen de bomen en struiken plaats maakten voor de oever van de rivier zag hij het: Dode vissen. Allemaal dode vissen, levenloos drijvend op het wateroppervlak. Opnieuw keek hij om naar Crystalstar. Als dit niets te maken had met de vraag om de Sunningrocks, was hij een eekhoorn. “Wat is dit?” vroeg hij. “Wat is er met de rivier gebeurd?”

_{Gelukkig vroeg Thornstar er wel naar, maar Crystalstar wilde er niks over zeggen. Silver draaide haar oren wat naar achter. Dat ging dus niet veel helpen wat haar betreft. Haar Leader vond het ook geen reden genoeg en vertelde haar dat ze Sunningrocks niet mochten hebben. Silverwish knikte lichtjes, maar was niet al te blij met het vooruitzicht van een oorlog. Dit konden ze niet gebruiken. Ze liep met de anderen mee naar de rivier om Crystalstar naar huis te begeleiden. Eerst rook ze het niet, maar toen Thornstar er over begon trok ze een vies gezicht. Ew, wat was dat? Silverwish keek met grote ogen naar de dode vissen. Was dit waarom ze het gebied nodig hadden? Een beetje onzeker keek ze naar Thornstar, zou hij RiverClan alsnog Sunningrocks gunnen?}

Haar gezicht verstrakte toen ze zag dat Thornstar zijn pas inhield, natuurlijk had hij het ook gelopen. Crystalstar keek hem aan maar zei niks. Hij bleek zijn eigen conclusie te kunnen trekken en liep zonder op haar antwoord te wachten naar de grens toe, gevolgd door een zilverkleurige kattin. Crystalstar bleef nog een paar tellen staan en liep toen achter hen aan, nog steeds met een stalen gezicht en dezelfde statige passen. "Vergiftigd. Miauwde ze simpelweg, doorlopend tot aan de oever van haar geliefde rivier. Ze keek Thornstar weer aan, maar ze zou niet smeken. Riverclan zou niet bij Thunderclan in het krijt staan, dat mocht duidelijk zijn. "Geef me Sunningrocks, of Riverclan zal tot het bittere einde doorvechten. Honger maakt katten gevaarlijk, Thornstar. Zeker als ze weten dat jij hen de kans voor voedsel hebt ontzegd." Als hij nu niet toegaf, zou de strijd onvermijdelijk zijn. Ze wisten het allebei, hoe zeker hij was van zijn overwinning was nu nog maar de vraag.

Vergiftigd. Thornstar keek Crystalstar aan tijdens haar uitleg. Aan haar houding was niks veranderd, en haar woorden waren al net zo eisend als daarvoor, maar dit veranderde alles. De ThunderClanleider liet zijn blik over de rivier glijden. Dit kon RiverClan niet zelf in scène hebben gezet, zo veel prooi zouden ze niet verspillen, zeker niet omdat Thornstar meende dat de rivier één van de belangrijkste voedselbronnen was voor RiverClan. Voedsel was al schaars in Leaf-fall en binnenkort in Leafbare. Als de rivier inderdaad vergiftigd was – en de geur bevestigde dat toch wel – had RiverClan geen schijn van kans. Elders zouden sterven, kittens zouden sterven, katten die in de Medicine Den lagen zouden sterven. Als er oorlog zou komen om de Sunningrocks, dan kon dat maar op twee manieren eindigen: Óf RiverClan zou winnen en de spanningen tussen beide Clans zouden weer ontzettend hoog zijn. Óf ThunderClan zou winnen en zou moeten leven met het feit dat hun overwinning de dood betekende van de zwakste katten in RiverClan. En hoeveel katten dat dan zouden zijn zou niemand kunnen zeggen. Ja, ThunderClan kon de Sunningrocks ook erg goed gebruiken, maar het was niet waarschijnlijk dat ze in een hongersnood zouden belanden als dat gebied wegviel. ThunderClan zou het deze Leafbare zonder Sunningrocks lang niet zo zwaar hebben als RiverClan zonder Sunningrocks. Dit was een beslissing waar hij Eveningglow graag bij zou hebben gehad, maar na alles wat zij had meegemaakt en nu zij in de Nursery lag vond Thornstar niet dat hij haar nog meer stress mocht bezorgen. En eigenlijk, eigenlijk wist hij in zijn hart wat de enige juiste keuze was. Het stond in de Warrior Code: Geen warrior mag een kit in pijn of gevaar negeren, zelfs als deze van een andere Clan is. En wat Thornstar betrof was dit het geval.

Hij had er even gestaan, misschien wel een minuut, kijkend naar het water. Nu hij zijn gedachten geordend had keek hij Crystalstar weer aan, dit keer rustiger en met een teken van medeleven in zijn blik. “Jullie zijn trotse katten. Jullie zijn ongelofelijk, onbegrijpelijk trotse katten. Je had kunnen zeggen dat je hulp nodig had.” Hij schudde hierbij licht het hoofd. “Ik wil een akkoord sluiten. RiverClan mag op de Sunningrocks jagen, elke dag van Maanhoog tot Zonhoog, tot er weer vissen zwemmen in de rivier.” Hij bleef Crystalstar aankijken, maar hij hield zijn oren gespitst, want hij wist dat de kans bestond dat dit voorstel niet goed zou vallen bij zijn eigen Warriors.

Er volgde een korte stilte, en toen Crystalstar weer sprak had Thornstar de indruk dat ze haar dreigementen voor nu weer even aan de kant had geschoven. Ze wilde hem alleen spreken, zonder zijn Warriors in de buurt. Hij schudde instemmend zijn hoofd bij haar opmerking dat ze hem niet zou vermoorden. Dat verwachtte hij niet, en het zou kant noch wal slaan als ze het wel zou proberen. Ze waren leiders, elk met meerdere levens. Áls dit al een poging tot moord zou zijn, zou ze het negen keer moeten doen. Thornstar draaide zich dan ook even naar zijn Warriors toe. Hoewel hij vanwege de andere gevaren in het woud liever niet alleen achterbleef na het gesprek, wist hij dat het overleg dat ging komen van levensbelang kon zijn. “Gaan jullie alvast verder op patrouille. Ik sluit mij weer bij jullie aan wanneer wij zijn uitgesproken,” zei hij tegen hen, waarna hij Crystalstar weer aankeek en met een knikje aangaf dat ze verder kon praten.

De reden waarom Crystalstar dit wilde bespreken zonder ThunderClan Warriors in de buurt werd duidelijk. Het bleek erger gesteld te zijn met RiverClan dan Thornstar in eerste instantie had gedacht: Het zou niet voldoende zijn voor hen om halve dagen te mogen jagen. De grijze kattin kwam met het tegenvoorstel om RiverClan tot het begin van Greenleaf de Sunningrocks te geven, waarbij ze beloofde dat ze het dan zonder strijd aan ThunderClan terug zouden geven. Daar kon Thornstar niet onmiddellijk op antwoorden. Een kleine, nadenkende frons verscheen op zijn gezicht en hij liet zijn blik even op de rivier vallen. Hij wist niet veel van vissen, maar als vissen ook maar een beetje leken op de andere prooi in het woud, dan zou hij er niet op kunnen rekenen dat de rivier zich deze Leafbare al zou herstellen en pas verbetering zien in Newleaf. RiverClan zou de Sunningrocks nodig hebben tot het begin van Greenleaf, maar kon ThunderClan wel zo lang zonder? Leafbare zou zwaar zijn dit jaar, zonder Sunningrocks. Newleaf viel, hoogstwaarschijnlijk, nog te overzien. Thornstar zuchtte even voordat de andere Leader hem terug aansprak en hij haar weer aankeek. “Dat begrijp ik,” zei hij. Als hij daarnet al het gevoel had gehad dat hij het liefst zijn Deputy aan zijn zijde had gehad om zulke grote keuzes te maken, dan had hij dat nu al helemaal. Als de situatie ernaar was, had hij nu gezegd dat hij met zijn Deputy zou overleggen. Maar dat ging nu niet. Deze keuze, de aankomende manen voor ThunderClan en RiverClan lagen in zijn poten.

Hij moest toegeven dat dit de beste oplossing leek. Er zou geen oorlog komen. ThunderClan en RiverClan zouden vredig naast elkaar kunnen blijven leven. De kittens en Elders van RiverClan zouden niet omkomen van de honger of vergiftiging. ThunderClan zou het de komende maanden moeilijker krijgen als hij hiermee in zou stemmen. Maar waren tijdelijke moeilijkheden in vredestijd nu echt slechter dan jarenlange moeilijkheden na een oorlog?

Thornstar haalde diep adem en keek Crystalstar recht aan. “Ook ik wil het leed van twee Clans en oorlog voorkomen. Akkoord. Tot het begin van Greenleaf mag RiverClan gebruik maken van de Sunningrocks als jachtgebied, zonder dat ThunderClan er jaagt. Je hebt je woord gegeven en ik vertrouw er op dat ThunderClan Sunningrocks terugkrijgt zodra Newleaf voorbij is.”

De reactie van Crystalstar was niet helemaal wat Thornstar had verwacht. Het was weer een koude reactie, zoals ze had gesproken aan het begin van hun onderhandeling. Het had hem zelfs een beetje overvallen en hij wist niet meteen hoe hij daarop moest reageren. Had hij zich dan toch laten misleiden door een zielig verhaal? Gelukkig voor hem nam Crystalstar weer het woord. Hoewel hij het niet liet merken, was hij opgelucht dat ze toch nog iets had gezegd dat ergens getuigde van dankbaarheid. Ze zei dat ze hoopte dat hij haar nog als een goede kat kon zien. Als hij eerlijk was, dan had hij bij die uitspraak zijn twijfels gehad als “Thunderclankatten als indringers beschouwen” de laatste woorden van Crystalstar waren geweest en ze het daarbij had gelaten, maar dat was gelukkig niet langer het geval. Thornstar gaf dan ook een langzaam, respectvol knikje. “We willen allebei het beste voor onze Clans. Het ga je goed, Crystalstar,” sprak hij. Hij had verder niets meer te zeggen. Het was goed zo. Althans, dat hoopte hij.