Dropped by the Doves

_{De bengal poes drukte de muis tegen de grond, haar nagels de vacht en huid doorborend. Snel boog ze voorover om de dodelijke beet uit te voeren, waarna ze zachtjes haar bedankje voor StarClan prevelde. Tevreden met haar vangst kwam ze overeind en begroef het diertje onder de grond. Ze was voorlopig nog even niet klaar met jagen, dus die zou ze later weer ophalen. Silverwish vervolgde haar weg door het bos, tot ze een bekende geur rook. Hey, dat was Ardentheart. Misschien wilde hij wel met haar jagen? De poes dook de bosjes in en dook naast de bruine kater op. 'Hey Ardent!'}

Hij was in een slechte bui, misschien. Hij was tenminste zeker niet zijn vrolijke, avontuurlijke zelf. Het was dan ook geen wonder dat hij te veel bezig was geweest zijn jachtkunsten mentaal uit te schelden om een bekende geur op te merken; Silverwish. Toen ze naast hem opdook en hem vrolijk begroette, schrok hij zich dood. Pas toen zijn hartslag weer redelijk gekalmeerd was vond hij het veilig om haar terug te groeten. "Hey Silver, hoe gaat het?" Een simpele vraag wat een gesprek toch verschillende kanten op kon laten gaan. Had ze deze aan hem gevraagd, dan zou het wat minder optimistisch zijn. Het hele gedoe met Coalnose maakte hem alles behalve blij en het leidde hem nog steeds af van zijn warrior taken. Hij negeerde de zwarte kattin dan nu ook volledig, iets wat zeker wel opgevallen was bij een paar van zijn clanmates aangezien hij voor dit hele gedoe dichte vrienden met haar was geweest.

_{Ze vond het ergens wel een beetje komisch dat hij zich zo rot schrok. Zelf schrok ze er ook een beetje van, maar ze herstelde er wel wat sneller van dan de kater. 'Hey Silver, hoe gaat het?' Grinnikend keek ze hem aan, een geamuseerde grijns sierde haar snoet. 'Gaat goed met mij hoor, met jou?' Ze had niet zo veel contact met hem gehad de laatste manen, maar ze had wel het één en ander meegekregen van een ruzie tussen hem en Coalnose. Het waren vooral roddels en ze wilde ook graag het verhaal van hem zelf horen, voordat ze allemaal conclusies zou gaan trekken. Ze was benieuwd of hij er zelf over zou beginnen of dat ze het hem echt moest vragen. Maar voor ze dat kon beoordelen klonk er opeens luid geschreeuw. Ze draaide zich om en zette schrap, was dat geluid van de Twolegs? 'Wat is daar aan de poot?'}

Hij kon de geamuseerde blik in de ogen van zijn vriendin wel zien toen hij zichzelf had rotgeschrokken. Misschien dat het er in haar ogen komisch uit zag, maar hij kon er zelf niet echt om lachen. Maarja, wanneer je vrienden je in je rug staken, dan was er weinig om over te lachen. Gelukkig ging het Silverwish wel goed af. Ze moest het vast weer fijn vinden om een warrior te zijn en het kamp weer uit te kunnen. Ze was immers niet het type om stil te zitten.
Ze vroeg op haar beurt hoe het met hem ging. Hij hoefde niet te raden om te weten dat ze wel wat zou hebben gehoord. Het was vast ook op te merken geweest in het kamp. Het betekende echter niet dat hij wist wat te zeggen. Hij was nog steeds boos op Coalnose. Teleurstelling zat ook in de mix, maar het was toch vooral woede. Maar hij kon ook niet echt zeggen waarom, want Silverwish wist niets van het hele eiereten af. Er waren al te veel katten die er van af wisten en hij had haar wijselijk uit de loop willen houden. Kortom; hij wist niet hoe hij moest antwoorden zonder haar er bij te betrekken. Maar dat hoefde hij ook niet.
Een luid geschreeuw klonk ineens achter de kattin uit. Zonder twijfel waren het Twolegs. Ardentheart’s vacht prikkelde licht omhoog. Die wezens gaven hem altijd een onbehaaglijk gevoel, zeker als ze zo liepen te schreeuwen. Het liefst stuurde hij de andere kant op, maar Silverwish had zich al weer om gedraaid. Soms kon hij haar wel aan de staart terugtrekken met hoe ze zomaar situaties in liep, maar hij deed vaak zelf precies hetzelfde. Hij kon haar echter moeilijk alleen laten gaan en dus, met een zucht, volgde hij haar.
Voor hen stond het gekste gezicht wat de kater tot nu toe had gezien. Een leger aan twolegs stonden bij elkaar. Allemaal waren ze aan het schreeuwen en maakten ze boze bewegingen met gekke houten dingen in hun poten. “Uhm…” Reageerde hij heel snugger op de situatie.

_{Silverwish was wat dichterbij geslopen, heel erg benieuwd naar deze situatie. Toen ze Apprentice was had ze geleerd dat niet alle Twolegs eng waren, toch gaven ze haar nog steeds de kriebels. Ze kwam liever niet bij hen in de buurt, maar eventjes stiekem kijken kon geen kwaad. Ze waren zo druk bezig, ze zouden hen vast niet opmerken. Ardentheart kwam haar achterna, maar wist geen antwoord te kunnen geven op haar vraag. Dat begreep ze wel, want zoiets gebeurde niet vaak. Helemaal niet, eigenlijk. 'Dit is wel heel vreemd. Waarom schreeuwen ze zo?' vroeg ze, ook al verwachtte ze niet echt een antwoord van de kater. 'Het zijn maar rare wezens..'}

Ze wisten allebei niet echt zo goed wat ze met de situatie aan moesten, maar Ardentheart wist wel dat hij niet echt stond te popelen om dichterbij te komen. Silverwish vroeg nog een vraag waarop hij geen antwoord wist, gevolgd met de stelling dat Twolegs maar rare wezen waren. “Daar zijn we het dan tenminste over eens,” Reageerde hij met een kleine lach op zijn gezicht. Ja hij was niewsgierig, maar soms vroeg hij zich af of dat Silverwish hem daar niet in versloeg. “Het is ook wel gek dat ze die dingen vasthouden, dat zou net zo zijn als dat wij met takken gaan zwaaien,” sprak hij terwijl hij haar even geamuseerd aankeek. Hoewel dit gek was, was het wel weer fijn om met een van zijn beste vrienden op pad te kunnen.