You can be the greatest, you can be the best

Hoewel het al ver in de middag begon te worden, zou het nog wel even duren eer dat het zou gaan schemeren. Disarmingpaw kon zich herinneren van zijn tijd als kitten in de nursery dat het lang niet zo snel donker werd als dat het nu deed, maar dat wilde niet zeggen dat hij de verzoekjes van zijn vorige mentor om op tijd in het kamp te zijn serieus nam. Disarmingpaw was behoorlijk zelfverzekerd en was er dus ook wel zeker van dat als hij iemand zou tegenkomen die hier niet moest zijn, hij diegene zonder problemen van zijn territorium zou kunnen verjagen. Hij was immers Disarmingpaw, after all. Hij zou blij zijn als Acornstar hem een nieuwe mentor toe zou wijzen zodat hij wat vechttechnieken kon leren. Niet dat hij dacht dat hij het echt nodig zou hebben, want hij was er vrij zeker van dat hij puur op gevoel al wel wat klappen uit kon delen. Maar goed, heel het punt was dat zijn mentor hem dus gewoon iets wijs maakte en dat er echt geen katten zouden zijn die hem hier kwamen lastig vallen. De kater liep dan ook redelijk op zijn gemak zijnde door het woud. Omdat het hier zo’n bebost gebied was, leek het donkerder dan dat het effectief was. Disarmingpaw’s blik gleed naar opzij toen hij gekraak hoorde van takjes en met een licht sceptische blik bleef hij in de richting van het gekraak kijken. Was dit StarClan die zijn moed testte? Disarmingpaw maakte zich wat groter, zorgde ervoor dat hij een vastberaden blik in zijn ogen kreeg en toverde zelfs een spottende grimas tevoorschijn. Dat zou elke buitenstaander wel weg moeten jagen, toch? Of juist aantrekken, als het een knappe chick was. Wie weet.

De kater trippelde door het woud heen, laat in de namiddag. Hij was wat uitgeput, maar een beetje de benen strekken kon geen kwaad toch? Daarom stapte hij dus over een vertrouwd pad heen, alhoewel er allemaal takjes lagen die begonnen te kraken elke keer als hij er op stapte. Nou, één voordeel aan dit seizoen was wel dat er niet zoveel insecten meer waren met hun vieze bacteriën en daar was hij heel blij om want nu hoefde hij zijn vacht niet continu te checken. Zijn staart hing wat boven de grond en het zwiepte de overige stof die op de grond lag weg terwijl het het meevoerde met de wind. Wat verderop rook hij een medeclanner zijn geur en hij besloot er op af te gaan, want misschien had die wel wat gezelschap nodig? Who knows. Daarom ging de grijze tom er dus automatisch naartoe en bemerkte daar een apprentice die wel heel raar naar hem keek. “Ehm, vanwaar die blik?”, vroeg hij zich af.

Het bleek Snappingturtle te zijn. Het bleek ook zo te zijn dat zijn blik niet afschrikwekkend was, maar dat het juist als raar werd ervaren. Disarmingpaw probeerde zijn blik weer te ontspannen zodat het leek alsof hij weer normaal keek en hij trok met zijn oortje. “Ik keek niet raar, ik probeerde juist stoer over te komen,” zei hij op een protesterende manier. Het zou vast wel aan Snappingturtle liggen dat het over was gekomen als raar. Ja, vast wel. Het lag niet aan hem in elk geval, dat kon gewoon niet. De kater draaide zijn blik naar opzij en tuurde door het donker wordende bos heen, maar nu er een warrior bij hem in de buurt was, leek het al een stuk minder angstaanjagend als daarnet. Niet dat hij angst had of zo. Dat bestond niet. “Hoe gaat het met je kits?” vroeg hij om het onderwerp te verleggen naar iets anders. Hij wist dat kittens het onderwerp was waar de meeste ouders zich ongelooflijk in konden verdiepen, dus dat leek voor nu zijn beste strategie te zijn.

Hij probeerde stoer over te komen? Wat? De grijze kater kon er alleen maar van aan het lachen schieten. “Pfft, dat zal wel”, begon hij. “Met die blik zou je enkel stomme insecten lokken”. Nou, hoe dan ook, na dat hij eindelijk was gestopt met te lachen, en zijn blik weer neutraal maakte, stelde de ander hem de vraag hoe het ging met zijn kittens. Ah ja, zijn allerliefste, sterke kittens. Sinds de familie Palekit had verstoten hadden ze het niet beter kunnen hebben. “Het gaat prima met ze”, sprak hij daarom ook. In de toekomst zouden ze grote, sterke warriors worden. Ze zouden de Clan trots maken. Ze zouden hem trots maken- en dat had niemand ooit eerder gedaan. Want trots, trots was bij hem een zeldzaam gevoel in de richting van anderen toe. Hij was enkel trots op zichzelf, meestal.

Disarmingpaw onderdrukte een geïrriteerde reactie toen Snappingturtle zei dat hij enkel stomme insecten kon lokken met zijn blik. Niet waar! Boosheid borrelde in hem op en hij had zin om iets gemeens te zeggen. Zijn gedachten gingen naar de kittens van de kater en hij probeerde na te denken wie dat ook alweer waren. Outkit, Aspenkit… en dan was er nog eentje. Die zwakke. Hoe noemde ze ook alweer? Oh ja, Palekit. “Het is toch wel jammer dat er in zo’n sterk lijkend nestje één zwakkeling rond moet lopen,” sprak hij op een toon alsof hij daar echt medelijden mee had. Wat kon het hem ook schelen. “Of is Palekit geen dochter van jou?” Hij keek de ander aan alsof hij er echt niet zeker van was en bedwong zijn mondhoeken naar beneden. Snappingturtle was waarschijnlijk niet slim genoeg om door te hebben dat hij in de maling werd genomen en als dat wel zo was, dan deed het hem nog weinig. Hij was begonnen met zijn achterlijke commentaar, dus Disarmingpaw zou het enkel voor hem afmaken.

Dus, omdat hij besloot een apprentice uit te lachen vanwege zijn gênante blik, haalde die opeens zijn  kinderen erbij. Zijn groene ogen vormden zich gefrustreerd tot spleetjes. “Palekit is mijn dochter niet, is ze ook nooit geweest”, besloot hij er maar uit te gooien, maar het deed ergens wel pijn. Niet al te lang geleden hadden ze haar uit het nest gegooid en bleek ze bij nieuwe ouders geplaatst te zijn, die wel van haar hielden voor wie ze was. Maar de grijze kater weigerde haar nog als zijn eigen dochter te accepteren, want nu was ze dat niet. Zijn enigste kittens waren Outkit, Aspenkit en zijn geadopteerde Snakekit. Niemand meer, niemand minder. Palekit heeft nooit bestaan, punt uit. “En waarom in de naam van StarClan haal je ‘mijn kits’ erbij omdat ik je zat uit te lachen voor jouw idiote ‘gestaar’?”

Als hij niet beter wist, zou hij de leugen bijna geloofd hebben. Het leek erop dat Palekit verstoten was van het nestje en Disarmingpaw vroeg zich af of de kleine zwakke kitten daar ooit maar iets van besef van zou hebben. Zwakkelingen hoorden niet thuis in de Clan en ergens vond Disarmingpaw het wel een goed ding dat Snappingturtle dit inzag. “Dat lijkt me een wijze beslissing,” sprak hij dan ook met een knikje. “Als je één ding kunt missen in je nestje, dan is het wel een zwakkeling.” Een grijns speelde om zijn lippen, welke nog breder werd toen Snappingturtle zijn woorden sprak. Het leek erop dat de kater slimmer was dan Disarmingpaw hem in eerste instantie voor mogelijk had gehouden en ook daar moest hij de kater credits voor geven. Dat waren al twee punten in één minuut. De kater was goed bezig. “Waarom zou ik dat niet doen? Jij begint, ik maak het af. Zo gaat het leven nu eenmaal. En praktisch gezien haalde ik je kittens er blijkbaar niet bij als je weigert om Palekit als je dochter te benoemen, toch?” Hij keek de ander licht uitdagend aan, met een twinkeling zijn amberkleurige ogen.

De hoeveelheid van irritatie die door zijn aderen heen stroomden was veel te groot. Hij vertelde nu dat hij het een wijze beslissing vond en dat ze zo’n zwakkeling zeker niet nodig hadden in hun nestje. Het was ook wel waar, maar ze had zijn bloed door haar aderen stromen. Zo zwak kon ze toch niet zijn zo, of wel? “Je bent nog maar een kind. Ik ben ouder dan je en ik heb al meer verstand van het leven dan jou”, mauwde de tom droogjes terug. Hij zwiepte zijn staart heen en weer en keek wat naar de verte voordat hij zijn groene ogen weer terug deed glijden naar de jongere kater. “Ik zeg niet dat je niet slim bent, of dat je niet geweldig bent”, voegde hij er aan toe, “Maar je kan niet altijd zo doen tegen anderen, straks stook je nog oorlogen op binnen je eigen clan door je eigen arrogantie”

Disarmingpaw negeerde de vlaag van irritatie die op kwam zetten toen Snappingturtle zei dat hij nog maar een kind was en dat hij dus minder verstand van het leven had dan zijn meerderen. Ja ja, het zal wel. Blah blah. Hij was in elk geval niet één of andere zielige kat die in een puinhoop veranderde zodra één plukje vacht niet goed zat. En hij was ook niet iemand die een zielige, zwakke kitten in zijn nestje had zitten die hij weigerde te benoemen als dochter omdat hij zich ervoor schaamde. Als hij later kittens zou krijgen, zou hij sterke kittens krijgen. Dan zou hij een sterk nestje krijgen waar heel ShadowClan jaloers op was. Dan moest hij natuurlijk wel eerst een waardige partner vinden die aan zijn standaarden voldeed en eerlijk gezegd voldeed geen enkele she-cat binnen zijn Clan daar op dit moment aan. Daar zouden ze dus nog aan moeten werken. Disarmingpaw’s blik werd blank toen Snappingturtle zijn volgende woorden sprak. “En dat zou mij iets moeten interesseren omdat…?” Hij liet een korte stilte vallen. “Het is niet mijn probleem als mijn eigen Clanmates zich te snel op de stang laat jagen door hun eigen Clanmate. Ze zouden zich beter bezig moeten houden met dreigingen van buitenaf.” Hij zwiepte met zijn staart en keek hooghartig naar de ander. “Als ze tenminste capabel genoeg zijn om met die dreigementen om te gaan.”