Zie de maan schijnt door de bomen-

Lange schaduwen lagen op het grijze gras. Haar groene kleur verloren in het zilveren maanlicht dat door de bomen heen filterde. Stroke breder wordende iedere keer dat de wind deze bomen iets wat deed bewegen. Het vormde een heuze lichtshow. Vreugdelijk geobserveerd door de zilveren kater die zich er een weg doorbaande. Het was niet vaak dat hij er zo s'nachts op uittrok, veel vaker dan nooit was dit zijn tijd om de sociale tijger uit te hangen met vrienden. Maar zoals wel meer dingen was de kater zelf zeker niet voorspelbaar, kon hij zomaar afwijken van zijn iegen norm, zoals nu.

[Moonwane]

Ze voelde zich altijd beschermd wanneer ze werd bedekt door het zilveren maanlicht. Het was alsof de maan haar beste vriend was die ze in de donkerste tijd van de dag kon komen opzoeken voordat ze weer terug zou keren om te gaan slapen. En het mooie dat de maan soms overdag ook vaag tevoorschijn kwam deed haar nog minder alleen voelen. Alhoewel, nu voelde de witte kattin zich zeker niet meer alleen. Ze merkte een andere grijze vacht op, op een afstand en ze besloot er voorzichtig naartoe te gaan om te zien wie het was en hem of haar wat te kunnen observeren. Het was natuurlijk niet zo’n slim idee om niet op te letten op de grond- nu was ze op een tak gestapt die echt heel hard had gekraakt. Snel sprong de poes achter een boom om uit het beeld van de kater te verschijnen. Oopsies happen.... 

Iets wat verrast draaide de kater zijn oren richting het krakende geluid achter hem, iemand hier had geen les gehad van Tarragon. De oude man had hem toen hij nog peip jong was alles geleerd over het sluipen en het stiekeme. Het was dan ook met een grijns dat hij doorstapte, wetende dat hij hem of haar zou passeren. Tarragon had hem altijd verteld op de takjes te letten, oog op de grond, zeker als je sloop door een woud vol met de dingen. Dom was dan ook hoe hij de vreemdeling al snel bestempelde, vanuit zijn referentie kader kijkend. Eenmaal staand waar het geluid vandaan was gekomen deed hij enkele stappen verder, hopend de poes of kater het idee te geven er mee weg gekomen te zijn. Maar hij bleef enkel staan, zijn kop schuddend. "Altijd oog op de grond houden wanneer je sluipt silly."

Het was altijd al haar nieuwsgierige, observante kant geweest die ervoor zorgde dat ze alles in de omgeving vergat en dat zorgde er steeds voor dat haar aanwezigheid werd verraden. Ze was dan ook achter een boom gesprongen en de kater stapte voorbij, het leek wel alsof hij haar niet had gezien en even liet ze een opgeluchte zucht uit- tot hij iets wist te zeggen. Oh, hij wist dat ze er was, dan had het toch geen nut meer om te verstoppen en kwam daarmee van achter de boom vandaan om naast hem te gaan staan. Ze wist perfect een apprentice de sluiptechnieken te leren maar kon het niet goed zelf, typisch haar toch. “Tja, soms vergeet ik die dingen nu eenmaal”, sprak de poes zachtjes en bekeek hem nog wat beter nu ze dichtbij hem was. Aan zijn stem ook te herkennen- was het natuurlijk Bluejay geweest. Maar in het donker leek alles zo hard op elkaar soms.  

“Tja, soms vergeet ik die dingen nu eenmaal”, legde de poes rustig uit, hij herkende Moonwane. Echt goed kende hij haar niet, maar erg deerde dit hem niet, bracht alleen maar meer nieuwsgierigheid in hem op. "Nou gelukkig was ik het maar" met een kleine grijns probeerde hij haar ogen te onderscheiden van het donker. "Vanwaar deze nachtelijke wandeling, Moonwane?" geïntresseerd in de poes haar redenering hield hij zijn blik op de voor hem vrij onbekende jongere poes, wat is jou verhaal hm?

’Nou gelukkig was ik het maar’, zei de kater tegen haar. Gelukkig wel ja, maar dit was dan ook de enigste keer dat ze zoiets stoms zou doen zoals trappen op een tak. Het gekraak van takken deed haar denken aan de nachtmerries die ze had dat haar botten ooit allemaal braken waardoor ze niets meer kon doen voor de Clan. Dat wilde ze niet, ze zou geen takken meer proberen te kraken, ze zou niet falen om haar clan ten goede te stellen en het beste te geven van haarzelf. Haar gedachten werden vervolgens even verhelderd toen de kater een andere vraag stelde, aan haar vroeg waarom ze deze nachtelijke wandeling deed. “Het voelt goed om even een wandeling te maken voor ik terug ga slapen”, antwoordde de kattin zachtjes terwijl ze in de ogen van de warrior keek.  

“Het voelt goed om even een wandeling te maken voor ik terug ga slapen”, antwoorde de poes, hem recht aanstarend. De kater knikte, dat was wel logisch ja. "Ah ik snap em" antwoorde hij dan ook in begrip terwijl hij verder langs de hoge pijnbomen door stapte "Vind et ook altijd een leuk avontuur wie je tegen gaat komen " Met een korte grinnik ontmoette hij ook haar ogen, gek dat ze elkaar amper kende en toch schouder aan schouder zouden moeten leven.

De kater zei dat hij het snapte en begon verder te stappen door de hoge bomen, waardoor zij ook mee stapte en luisterde naar wat die te zeggen had. Het kon inderdaad behoorlijk leuk zijn door alles dat je kon ontdekken en nieuwe katten kon leren kennen. Nachtelijke uitstapjes waren daarmee ook heel bijzonder, daar kon ze niet om liegen. Alhoewel haar enigste reden een frisse neus halen was, maar goed. “Ja ja, zo zie je maar eh”, mauwde ze, niet zeker wetend wat ze er op moest antwoorden. Ze was het niet gewend veel te praten met anderen, dus ja ehm.