Guess I'm a bad liar

Het beloofde om een koude periode te gaan worden. Een korte rilling ging door Snakekit heen toen een koude windvlaag de nursery binnen drong. Zijn vacht, die niet bepaald lang te noemen was, beschermde hem niet echt tegen de ergste kou, maar hij was te koppig om warmte te gaan zoeken bij de andere kittens of zijn pleegvader te gaan zoeken zodat hij daar tegen aan kon kruipen. Natuurlijk had hij nog altijd Palekit die een beetje extra aandacht niet erg zou vinden, maar die lag waarschijnlijk al lekker te slapen en Snakekit wilde haar niet wakker maken. De kitten besloot uiteindelijk dan maar om naar buiten te gaan. Hij wilde niet toegeven aan zichzelf dat hij echt last had van de kou en bovendien vond hij het saai worden om dagelijks vast te zitten tussen die wanden van de nursery. Zijn blik gleed door het kamp en hij merkte op dat er, omdat het avond begon te worden, steeds meer katten binnen kwamen wandelen. Zijn blik viel op een kattin die hij nog niet eerder gezien had en toen hij oogcontact met haar maakte, gaf hij haar enkel een knikje. Zijn blik gleed naar de prooistapel en net op dat moment besloot zijn maag om luid te gaan knorren. Over awkward situaties gesproken.

De kattin kwam eindelijk, na een erg lange en vermoeiende jachtsessie het kamp binnen gelopen. Het viel soms niet mee om zoveel energie te steken om een eekhoorn te vangen, maar het was het wel waard voor de Clan. Eekhoorns waren nu zeker een pak zeldzamer omdat ze allemaal schuilplekjes hadden klaargemaakt voor leafbare. Toch had ze er eentje weten te vangen voordat die zijn nest had weten te bereiken hoog in een boom. De eekhoorn droeg ze in haar bekje en ze zette die op de prooistapel nadat de witte poes oogcontact had gemaakt met een zwarte kitten. Nadat de kattin de eekhoorn op de prooistapel had gelegd, hoorde ze het gerommel van de maag van de kitten. De kattin keek toe naar de kleine zwarte kit en pakte de eekhoorn die ze net neer had gezet weer op en stapte naar hem toe, waarna ze de eekhoorn voor hem neer legde. “Hier. Eet het op, het zal wonderen toen tegen je honger”

“Ik heb geen honger,” sprak hij meteen tegen, maar zijn maag protesteerde door weer luid te gaan knorren en een norse frons verscheen op het gezicht van Snakekit. Met een zachte zucht boog hij zich met tegenzin naar voren, nam een hap van de prooi en schoof deze vervolgens terug naar haar. Ze had gezegd dat hij heel de prooi moest op eten, maar hij was niet diegene die deze prooi gevangen had en hij had toch geen honger voor één hele prooi. “Ik ben blij als ik binnenkort apprentice word,” sprak hij op een norse toon. “Dan heb ik tenminste niet zo het gevoel dat ik hier maar zit te wachten totdat anderen me te eten geven.” Hij richtte zijn blik nukkig naar de grond en wreef wat ongemakkelijk met zijn pootje over de grond.