[FINISHED] A lot of nonsense

Een geïrriteerde blik verscheen in zijn ogen toen een mosballetje voor de derde keer voor zijn poten rolde. Hij gaf er een harde mep tegen, maar als kitten zijnde had hij natuurlijk niet veel kracht in zijn poten en al dat het deed was op een rustige manier terug rollen naar de spelende kittens. Ze keken hem niet eens aan terwijl ze het balletje in ontvangst namen en Snakekit probeerde om net te doen alsof hem dat niet kwetste. De zwarte kitten draaide zijn kopje weg en probeerde de vrolijke kreten van de spelende kittens te negeren, maar ze drongen zich tot diep in zijn gehoorgangen en toen hij het niet meer aankon, stond hij op en liep hij naar buiten toe. Een zachte wind speelde met zijn vacht en hij liet zijn groene ogen over de ingang van het kamp glijden. Hij opende zijn bekje, maar zijn zintuigen waren nog lang niet goed genoeg ontwikkeld om verschillende geuren te onderscheiden en dus had hij geen idee waar zijn moeder was. Een ontevreden zucht verliet zijn lippen en de kitten ging zitten, strak voor zich uitkijkend en het rumoer achter zich negerend. Kon hij maar verdwijnen, ergens ver, ver weg.

Nu had hij zoveel meer om op te letten. Zijn vacht moest honderd procent schoon zijn, alle warrior taken moesten goed uitgevoerd worden, hij moest soms eens een kijkje nemen bij zijn kittens, en nog zoveel meer. Het was hem niet een al te grote last hoor, hij vond dat hij cool en perfect was, dus hij kon zowat alles aan. Dat denkt de kater toch- hij zou het later wel ondervinden dat hij niet perfect was. De grijze warrior stapte naar de nursery toe, al meteen een kleine zwarte kitten voor zich ziend. De uitdrukking die de kitten op zijn gezicht had leek niet al te vrolijk. Wat was er mis- was het een vuiltje die hij had gespot op zijn vacht? Snel keek de kater eventjes, maar merkte niets, het was zoals gewoonlijk erg schoon. Wat was er dan? “Wat is er mis kleine?”, vroeg hij vervolgens en keek hem vragend aan, nog steeds bezorgd of het iets op zijn vacht was- of iets anders. Misschien rook hij niet goed... Who knows.

En zoals altijd vonden zijn Clangenoten het nodig om zich te bemoeien met zijn zaken. Correctie: iedereen vond het nodig behalve zijn eigen moeder. Die deed liever alsof hij niet bestond en keerde haar rug naar hem toe. En hij had nog steeds geen idee om welke reden ze dat gedaan had. Hij wilde het niet aan de queens vragen omdat hij niet zwak over wilde komen, maar hij begon zich langzaamaan af te vragen of hij nog wel een keuze had. Zijn moeder ging hem constant in het ongewisse laten en hij had voor de rest geen poot om op te staan. Hij richtte zijn blik nuttig op een oudere warrior die naar hem toe kwam en die vroeg wat er mis was. Niet of er iets mis was, maar wat er mis was. Snakekit klemde zijn kaken hard op elkaar om te voorkomen dat hij dingen zou gaan zeggen waar hij later spijt van zou krijgen. Het laatste wat hij nu wilde doen, was zijn hart uitstorten bij een warrior die duidelijk plichtsmatig naar hem toekwam en niet omdat het welzijn van Snakekit hem ook maar iets interesseerde. Die gedachte kwetste hem ergens wel, maar zoals met alles stopte Snakekit ook deze gedachte ver weg. “Er is niks mis,” bromde hij nukkig naar de warrior. “Ik voel me prima.” Boos richtte hij zijn blik weg van de warrior.

De kitten zei dat er niets mis was, dat alles prima ging en keek gewoon weg. Lag het aan hem of was dat een symptoom dat er wel iets mis was? Even trok hij een verward gezicht. De grijze kater ging vervolgens zitten en keek hem aan. “Ey, je kan me gerust vertellen wat er mis is”, mauwde hij wat aanmoedigend, dat was wat hij had besloten te doen. De kitten uit zijn probleempje helpen, of tenminste proberen. Een ervaring met kittens was wel nodig dus hij kon toch proberen? “Je bent een grootse jongen en je zal groter en sterker worden, maar dat lukt niet als je je probleempjes in de weg laat staan”. De warrior wilde hem alleen maar helpen. Proberen te helpen, hem advies geven, alles doen wat nodig was om hem te helpen, of te proberen. Alles ging om proberen, hij probeerde om niet elke seconde zijn vacht te controleren, probeerde om niet te overreageren op insecten. Maar dat lukte hem niet altijd. Toch stak hij er moeite in om het te proberen, dat was het sleutelwoord, het moraal van het verhaal van vandaag. Een warme blik verscheen in zijn groene ogen. Als het niet aan zijn looks lag- dan opende hij de deuren naar zijn hart wel. Of tenminste op een kiertje.

Hij had verwacht dat de warrior hem zou aanspreken op zijn toon. Of dat hij Snakekit met rust zou laten, dat hij een andere kitten zou zoeken omdat deze veel aangenamer in omgang was. Maar dat gebeurde niet. Snakekit keek op met een verbaasde blik in zijn ogen toen de warrior hem op een bemoedigende toon toe begon te spreken. Zijn ogen ontmoetten die van de kater naast hem en snel wendde hij zijn blik weer af. Zijn kleine klauwtjes schoten uit hun hulzen en een gepijnigde blik verscheen in zijn groene ogen, maar dit was niet zichtbaar voor de wereld omdat hij nog altijd naar beneden keek. Toen de warrior zijn volgende woorden sprak, verspreidde zich een warm gevoel in Snakekit’s binnenste. En even, heel even, stelde hij zich voor dat hij hier niet met zomaar een warrior van zijn Clan hier zat, maar met zijn echte vader. Er verschenen traantjes in zijn ogen en boos veegde Snakekit deze ruw weg toen ze over zijn wangen begonnen te rollen. Hij keek weer naar boven en werd warm van de warme blik waarmee de warrior hem aankeek. “Mama haat mij,” bracht hij uit in een gesmoorde snik. “Mama kijkt niet naar me om en ze praat niet tegen mij. Ik snap niet wat ik verkeerd heb gedaan,” kwam er als een jammerklacht uit. Mismoedig liet hij zijn kopje weer hangen, hopend dat niet te veel anderen zagen hoe een erge zwakte hij hier aan het tonen was. De warrior had gezegd dat hij groot en sterk zou worden zodra zijn problemen uit de weg waren. En hij hoopte voor de warrior dat hij gelijk had.

De kitten jammerde dat zijn moeder hem haatte, hem bijna niet zag staan. De kater wist niet echt hoe het voelde om geen aandacht te krijgen van zijn ouders, want hij was hun edelsteen en hij kreeg vroeger super veel aandacht. Maar toen de warrior er wat meer over na dacht, kon hij zich niet goed voorstellen hoe eenzaam hij moest zijn zonder zijn ouders. The realisation hits hard. “Je hebt helemaal niets verkeerds gedaan”, mauwde hij zacht en kalm. “Ze ziet gewoon niet goed hoe speciaal je bent, maar ik zie het wel”. De kater deed zo hard zijn best om de beste ouder te zijn voor zijn kittens, hij kon niet begrijpen hoe Snake’s moeder hem amper aandacht gaf, het was inmiddels haar zoon en daar moest ze zorg voor dragen. En dit was ook een goede oefening voor hem, proberend een kitten te troosten- zodat hij het later ook op zijn eigen kits kon toepassen. De grijze warrior wikkelde zijn staart zachtjes rond de zwarte kitten als een soort van steun, een soort van extra troost en ook wat warmte. Sinds dat hij kittens had, begon hij meer om anderen te geven en naar anderen te kijken anders dan hemzelf. En het voelde best wel fijn.

De warrior had iets waardoor Snakekit zijn muren voorlopig even wilde laten zakken. Er waren weinig katten die dat voor elkaar konden krijgen, ook mede door het feit dat ze net zo assertief reageerden als hij deed wanneer hij ze op een norse manier toesprak. Zijn norse karakter leek echter geen indruk op deze warrior te maken en Snakekit richtte zijn groene blik op de kater naast hem toen deze hem op een warme manier toesprak. Hij kon het niet helpen dat zijn ogen wat groter werden en dat er een hoopvolle blik in zijn oogjes verscheen toen de kater aangaf dat hij wel zag dat Snakekit speciaal was. Hij richtte zijn kopje naar boven en toen de kater ook nog eens zijn staart om Snakekit heen sloeg, leunde de zwarte kitten ongemerkt tegen de kater aan. “Meen je dat echt?” vroeg hij. Hij schudde zijn kopje, weigerend om het zo makkelijk te geloven. “Dat zeg je alleen maar omdat je me op wilt vrolijken,” zei hij op een norse toon, al bleef hij wel tegen de warrior aan leunen. “Waarom denk je dan dat ik zo speciaal ben, hè?” bromde hij. Hij kon het niet helpen dat de warmte van de warrior aanvoelde als de vader die hij in zijn leven miste, al wilde hij al helemaal niet dat zijn gedachten die zoetsappige kant op zouden gaan. Hij had geen vader en daar moest hij maar mee leven.

Hij voelde hoe de kitten tegen hem aan begon te leunen en luisterde naar wat hij zei, alhoewel de regenbogen en zonneschijn opeens in regen veranderde. “Natuurlijk meen ik dat”, zei de kater en behield zijn vriendelijke blik. “Je bent sowieso al erg speciaal en uniek. Je bent ook al heel erg slim voor iemand van jouw leeftijd en daar moet je trots op zijn, ’t maakt niet uit wat je moeder erover denkt”. En hij meende elk woord dat hij zei, elk actie dat hij nu deed. Voor dit klein moment was zijn vacht of een stom insect niet het belangrijkste- maar deze kit hier. De grijze warrior had wel gemerkt dat de kitten soms niet erg lief en zoet was zoals de anderen, maar hij had er wel ervaring mee. Want hij was vroeger ook zo, altijd brommen als hij vond dat er iets niet klopte. Maar nu was hij een volwassene kater, een serieuze warrior. En de kater was er nu om anderen te helpen. Ok- dit gold enkel voor kittens, maar eh, hij deed de moeite en dat was 't belangrijkste.

Snakekit deed zo erg hard zijn best om redenen te zoeken om zijn muur omhoog te houden dat hij het ook steeds lastiger begon te vinden om ook effectief redenen te bedenken. De kater naast hem gaf hem immers weinig reden om boos op hem te zijn, om niet te geloven wat hij zei. Hij klonk zo oprecht… heel anders dan dat zijn moeder klonk als zij tegen hem sprak. Hij richtte zijn blik naar boven en luisterde naar de woorden van de kater. De warrior noemde hem slim. Zijn moeder had hem nog nooit een compliment gegeven. Nee, ze had elk excuus gezocht om niet in zijn buurt te zijn. En dan was er nog zijn vader die ontbrak. Het was hem pas opgevallen toen hij wat ouder was, maar hij had al vrij snel gemerkt dat er voor hem geen enkele kater naar voren was gekomen om hem te claimen als zijn zoon. Schaamde zijn vader zich ook voor hem of was er meer aan de poot? “Misschien niet voor jou, maar voor mij wel,” bromde hij nukkig. “Het zou me pas niks uitmaken als ik een vaderfiguur had die de leegte die zij achterliet kon opvullen, maar ook hij lijkt me niet te willen zien of spreken.” Er verscheen een wanhopige uitdrukking in zijn ogen en hij knipperde verwoed met zijn ogen om ervoor te zorgen dat hij niet weer begon te huilen. “Weet jij soms wie mijn vader is?” probeerde hij nonchalant te vragen, maar er klonk toch een lichte vorm van hoop door in zijn stem terwijl hij de ander met zijn groene ogen in zich opnam.

De kitten reageerde dat het voor hem wel uitmaakte, dat hij het niet erg zou vinden om een vaderfiguur te hebben die de leegte in zijn hartje kon vullen. Zijn staart drukte zich wat steviger tegen de kitten aan, want hij kon het niet helpen van een kleine medelijden te voelen. Die kit had geen vader, geen grootse figuur die hij kon volgen, geen echte grote warrior om hem te helpen. Toen de grijze kater klein was had hij de beste vader ooit. Jammer dat hij er niet meer was, maar hij hield echt van hem. Hij keek altijd naar hem op- en hij beschermde hem en hij was er altijd wanneer Snapping hem nodig had. Een bezorgde blik kwam in zijn groene ogen, alzeker toen hij vroeg of hij wist wie zijn vader was. De grijze warrior was zelf te gefocust op zichzelf en zijn  vacht om te weten welke koppels er allemaal bloeiden. “Dat weet ik niet”, gaf hij zachtjes toe. “Maar weet dat als je iemand nodig hebt die je steun geeft en waar je op kan rekenen, je altijd bij mij kan komen”

Aan de ene kant vond hij het ergens wel fijn dat Snappingturtle zich zo om hem bekommerde, maar aan de andere kant vond hij het vreselijk om in andermans ogen medelijden te zien. Het was juist iets wat hij wilde voorkomen, maar wat niet te voorkomen leek te zijn als het op zijn situatie aankwam. Hij wist door Snappingturtle’s reactie dat het niet normaal was hoe zijn moeder hem behandelde, maar er leek niet veel te zijn wat beiden ertegen konden doen. Snakekit merkte hoe Snappingturtle’s staart zich steviger om zijn lichaampje sloeg en Snakekit leunde onbewust weer tegen de kater aan terwijl hij luisterde naar de woorden van de kater. Hij richtte zijn groene ogen hoopvol op en merkte op dat de warrior niet aan het liegen was, dat hij de waarheid sprak. En dat hij er dus echt voor Snakekit wilde zijn. “Ik wilde dat jij mijn vader was.” Het bleef even stil en Snakekit beet op de binnenkanten van zijn wangen. Schaamte vervulde hem en snel richtte hij zijn groene blik naar de grond. Zijn poten begonnen onbewust en zenuwachtig de grond onder hem te kneden en hij wiebelde met zijn oortjes. “Ik bedoel, ik weet dat het niet kan,” zei hij snel tegen de kater. “Maar als ik me een vader voor zou kunnen stellen, dan zou hij zoals jou moeten zijn.” Hij mompelde de woorden onder zijn adem door. Het was het aardigste wat hij tot dusver tegen iemand gezegd had, maar wat hem nog het meeste van zijn stuk bracht, was het feit dat hij merkte dat hij méénde wat hij zei. En hij had eerlijk gezegd geen idee hoe hij zich daar over moest voelen.

Hij voelde hoe de kleine zwarte kitten weer tegen hem aan zat te leunen nadat hij zijn staart steviger om hem had gewikkeld. De kitten gaf ook toe dat hij wilde dat hij zijn vader was, vlak daarna opeens begon te kneden in de grond en zei dat het toch niet zou kunnen. Een kleine grijns kwam op de grijze tom zijn gezicht voor hij begon te spreken. “Eigenlijk kan het wel”, begon hij. “Misschien niet biologisch, maar ik kan je wel zogezegd adopteren, wel alleen als je wil”. Het moest dan wel achter zijn moeder’s rug, maar als die toch nooit naar Snake omkeek, dan zou het haar toch niet zoveel uitmaken. En dan kon de warrior fijn een soort van vader voor hem spelen, een vader die hij wel kon gebruiken, en zelfs als hij een beetje perfectionistisch was- hij zou er graag voor de kitten willen zijn en hem helpen met alles waar die maar hulp bij nodig had. Opeens heerste er een harde bries die zijn vacht wat in de war haalde, maar dit moment was te speciaal om willekeurig het te gaan fixen, dus wreef hij met zijn poot op de plek waar zijn vacht in de war was en richtte zijn blik weer op de kleine Snakekit. "Zie je dat zitten?"


OOC: dit was gepland >:3

De kater gaf aan dat het eigenlijk wel kon en Snakekit kon zijn verbazing nauwelijks verhullen toen dat hij opkeek. Snappingturtle had het erover dat hij Snakekit kon adopteren als hij dat zou willen en Snakekit werd er stil van. Zijn blik gleed naar de grond en hij dacht kort na. Wat zijn moeder ervan zou vinden. Wat zijn vader ervan zou vinden als hij deze ooit nog terug zou zien. Maar zou zijn vader ooit nog terugkomen? Waar was zijn vader eigenlijk? En zou hij dat aan zijn moeder moeten vragen? Snakekit kapte de vragen die in hem op kwamen zetten ruw af en liet zijn blik weer naar boven glijden, naar Snappingturtle. Toen deze vroeg of hij had zag zitten, gaf Snakekit een heftig knikje. “Ik zou niks liever willen,” zei hij op een zachte toon tegen de kater. Hij ging er maar van uit dat zijn echte vader niet meer terug zou keren en als hij terug zou keren, dan was het mooi te laat. “Maar… Maar wat nu?” vroeg de jonge kitten onzeker. “Betekent dit dat ik je vanaf nu “Papa” mag noemen?” Of was het juist de bedoeling dat hij dat moest doen? Of zou Snappingturtle dat soms awkward vinden? Een blik van onzekerheid verscheen in zijn groene ogen en Snakekit wachtte ietwat ongedurig af op wat Snappinturtle… nee, zijn adoptievader nu tegen hem ging zeggen.

Het was even afwachten… Nerveus afwachten. Maar de zwarte kitten ging akkoord en vroeg of hij hem vanaf nu ‘papa’ mocht noemen. “Als jij dat wilt, dan mag je dat, zoon”, zei de kater vol vertrouwen in hem. Zijn stem klonk warm en zacht, want nu waren ze familie. Misschien niet bloedverbonden, maar het was wel beschouw-baar als familie. Nu was Snake ook een kitten van hem, een tweede zoon naast zijn glorieuze Outkit. Nu had hij nog een kind om om te geven, en zolang die zijn vacht ook maar netjes hield, zou hij altijd om hem geven. Alleen was het misschien wel afwachten wat de andere kittens ervan zouden vinden als hij hen minder aandacht gaf, maar hij verwachtte wel dat het vlot ging gaan, dat het ging lukken. Nu was Smartysnek een deel van de familie,  en een deel van zijn leven nu. En de biologische vader van Snakekit moest maar nooit terugkomen; dan zouden ze altijd gelukkig kunnen blijven. Als vader en zoon.

Snappingturtle gaf aan dat hij dat mocht doen en Snakekit dacht er kort over na. Hij verwachtte niet dat zijn vader nog op het toneel zou verschijnen. En zijn moeder zou hem volledig de rug toekeren als ze wist dat Snakekit nu een pleegvader had. Maar ja, zij greep elk excuus aan om niet voor hem te hoeven zorgen. En nu had hij een kater naast hem staan die wel de zorg over hem wilde nemen en die voor hem wilde zorgen alsof hij zijn eigen zoon was. Snakekit keek naar Snappingturtle op en zag niks dan warmte in de ogen van de kater, warmte die hij altijd al gemist had als hij in de ogen van zijn moeder keek. Hun oogkleur was zelfs een klein beetje hetzelfde, al waren Snakekit’s ogen groener dan die van zijn pleegvader. “Oké, papa,” zei hij op een zachte toon en zijn mondhoeken drukten zich kort omhoog. Toen trok zijn maag weer samen bij de volgende gedachte. Want het was niet omdat Snappingturtle hem geaccepteerd had in de familie, dat de rest dat ook automatisch zou doen. “Maar wat als de rest van jouw familie me niet wilt?” vroeg hij op een zachte toon aan zijn pleegvader. “Wat als mijn nieuwe siblings me niet willen?” Hoewel hij blij was met de kater die de zorg over hem wilde nemen, was het ook weer niet zijn bedoeling om de familie die Snappingturtle al had uit elkaar te halen. Zo was hij niet.

Dit was een gezellig moment! Hij zag dat de kitten eindelijk weer blij was vergeleken met het begin van dit gesprek waarin die zat te huilen omdat zijn moeder hem haatte. Kijk nou eens, nu was alles weer opgelost! Of toch niet, want de kitten had weer een slechte gedachte ondervonden. De rest van zijn familie was grotendeels zoals hem, perfectionistisch maar toch accepterend. Ze zouden hem vast wel accepteren. En als ze dat niet deden ging de grijze kater ze er anders over doen denken. “Geen zorgen Snake, ze zullen je vast wel accepteren. En als ze dat toch niet doen dan zal ik ze vertellen dat je net zo geweldig bent als mij en dan laten ze je er wel bij”, zei de tom, proberend de kitten gerust te stellen. Alles was ok, geen zorgen.

Zijn pleegvader leek zich er een stuk minder zorgen in te maken dan dat Snakekit deed. Hij sprak Snakekit op een geruststellende manier toe en hoewel Snakekit zijn woorden graag wilde geloven, dacht hij niet dat het echt zo makkelijk kon zijn. Het was niet omdat zijn pleegvader dacht dat het allemaal goed zou gaan en dat het allemaal ging werken dat dat ook daadwerkelijk zou gebeuren. Snakekit had echter geen zin in een discussie en dus gaf hij een knikje op de woorden van zijn pleegvader, al verscheen er wel een ietwat droge blik in zijn ogen bij de laatste opmerking die zijn pleegvader maakte. “Goh, pap, ik weet het nog zo niet,” begon hij op een licht sarcastische toon. “Ik denk dat er maar weinig katten zijn die zo geweldig zijn als jou. Zou ik daar wel aan kunnen tippen?” Een ietwat ondeugende blik verscheen in zijn ogen terwijl hij omhoog keek naar zijn pleegvader en lichtelijk grinnikte. Hij kon het niet helpen dat zijn pleegvader een bepaalde kant in hem naar boven haalde die hij zelf nog niet kende, voornamelijk omdat hij alleen maar negatieve emoties in zijn leven had gekend. Dat hij nu wat speelser begon te worden, was iets waar hij zelf ook verbaasd over was. Maar hij vond het niet erg. Voorlopig dan.

De kitten leek ook een vrolijkere kant te hebben. Hij vroeg op een al speelse toon of hij wel aan de criteria voldeed om één van de geweldigste katten ter wereld te zijn en hij grinnikte wat naar hem. “Natuuuuuuurlijk ben je één van de geweldigste katten ter wereld jongen”. Het was ook een feit. Zijn vacht glimde mooi, hij had kristalschitterende groene ogen en de attitude van een echte man. Dat was meer dan perfect, alhoewel de tom zelf juist perfect was- dus moest hij dat even aanpassen naar de beste van de beste perfect. En dan had je nog de perfecter dan de beste van de beste perfect en de meest perfectste van ze allemaal. Nah, hij was de aller perfectste, de god van perfectie, duh. En zijn nieuwe zoon hier was een perfectje lager, maar nog steeds perfect.  

Hoewel er een glimlach om zijn lippen gleed toen zijn pleegvader zijn bemoedigende woorden sprak, moest hij ook wel de neiging onderdrukken om niet met zijn ogen te gaan rollen. Zijn pleegvader mocht hem complimenteren zo veel hij wilde, maar aan het einde van de rit kenden ze elkaar nog niet heel goed en kon zijn pleegvader dus ook onmogelijk weten of dat Snakekit wel echt zo'n geweldige kat was. "Ik neem aan dat we eerst nog wat meer tijd door moeten brengen. Dan kunnen we zien of je dat statement aan wilt houden," bromde hij naar zijn pleegvader, het ondeugende verdwijnend uit zijn ogen en plaats makend voor de norse blik die er altijd was. Hij besloot om het onderwerp over een andere boeg te gooien. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat meerdere katten zich klaar maakten om naar hun nest te gaan en hij wilde nog één laatste ding aan zijn pleegvader vragen voordat deze hem ook zou gebieden om te gaan slapen. "Hoe heten mijn nieuwe broertjes en zusjes dan?" vroeg hij aan zijn pleegvader en richtte zijn blik omhoog zodat hun blikken elkaar konden kruisen.

De speelse attitude die zich eerder in de kitten bevond werd alweer vervangen door het typische norse, maar het maakte hem ook niet zoveel uit hoe dat de kitten zich gedroeg, zolang hij ook wel z’n blije momentjes had. De grijze kater knikte op zijn woorden , alhoewel hij nu al wist dat er geen twijfel kon zijn in die statement. Het was waarheid, dat wist die wel heel zeker. “Je nieuwe siblings zijn Outkit, Aspenkit en…”, antwoordde de tom toen, wat treuzelend op het einde. Zou hij een zwakke kit zoals zij wel accepteren als een nieuw zusje? Of zou hij haar tot de gronden pesten? Nou, de warrior was zelf niet heel erg gehecht aan haar, maar hij twijfelde toch over alles. “Palekit”. Haar naam was Palekit, de zwakke… Kleine… Palekit.