Wings made of the softest feathers

Deze keer was de kater niet in de nursery beland door vergissingen of algemeen per ongeluk, maar omdat hij nu wel met de kittens wilde praten. Het voelde beter om tegen jonge, amper-wat-wetende zielen te praten dan volwassene katten die klaagden over van alles zoals problemen, taken, en echt alles. Het putte hem uit, het waren allemaal van de stomste dingen die aan zijn kop stonden. De bruine apprentice liep zachtjes de nursery binnen en voelde het koude briesje dat door de uitgang naar binnen woei. Even bleef hij staan tot hij al een kitten zag verderop en liep naar het nest toe. Zelfs als alles aan zijn kop stond, hij ging het niet in zijn weg laten staan, hij ging er gewoon niet meer aan denken met de ideale afleiding. De jonge tom ademde diep in. “Heeey”. De kater had gewild wat meer te zeggen, meer te laten horen. Maar hij wilde eerst weten hoe de kitten zich zou gedragen voor hij wat anders zou zeggen, misschien was het een bolletje van woede en dat wilde hij liever niet.


+Featherkit

Het begon merkbaar kouder te worden. Een zacht briesje baande zich een weg door de nursery, maar dat was al genoeg voor Featherkit om beschutting te zoeken in haar nest. Ze duwde met haar kleine pootjes de bladeren wat hoger zodat het haar voldoende zou beschermen tegen het koude briesje en tevreden zijnde snorde ze toen het bloed door haar bewegingen sneller begon te stromen en ze weer warmer werd. De kitten richtte haar blik op de ingang van de nursery toen ze pootstappen hoorde en lichtelijk bewonderend keek ze toe hoe een apprentice naar binnen kwam. Hij stapte doelbewust op haar af en even vouwde Featherkit haar oortjes in haar nek bij het idee dat ze iets verkeerd had gedaan, maar ze kwamen algauw weer overeind toen de kitten op een vriendelijke toon tegen haar sprak en een kleine, voorzichtige glimlach kwam om haar lippen. “Hallo,” zei ze op een zachte toon tegen hem. Ze nam hem even bewonderend in zich op: hij was veel groter dan haar en had een bruin-witte vacht, wat lichtelijk in contrast stond met haar eigen lichtgrijze tabby vacht. “H-Het is koud,” kon ze niet laten om te piepen toen er weer een briesje door de nursery waaide en ze verborg haar lichaam nog meer tegen de bladeren zodat enkel haar ogen en haar oren uit het bladerdek priemden en ze zo naar hem op kon kijken.

De kitten begroette hem op een zachte toon, waarna er een hevig koude bries de nursery binnen woei en Feather reageerde dat het koud was. De bruine kater legde zich voorzichtig neer en omringde haar met zijn poten zodat ze het ietsje warmer zou krijgen. “Is dit beter?”, vroeg hij zachtjes en keek daarna wat naar buiten, de bron van de koude wind. En dit was nog niet eens het koudste. Hij was geboren in Leaf-bare en kon het weten, het was toenb zo koud, de buitenwereld was gedekt met een wit, koud glinsterend deken. Jammer dat er niets tegen kon gedaan worden, anders zou het een stuk beter zijn zonder de koude wind. De bruine apprentice keek weer naar de kitten. “Wat is je naam? Ik ben Oakpaw”

Het was niet Featherkit’s eerste intentie om zwakte te tonen, maar ze reageerde nu eenmaal snel op haar gevoelens en was sneller geneigd om te delen wat ze voelde met anderen dan dat een andere kat zou doen. Ook de negatieve emoties. Ze was heel vaak erg verlegen en als iemand kwaad op haar werd, liet ze duidelijk merken dat ze daar verdriet van had. De kater verraste haar echter door neer te gaan liggen en haar tussen zijn poten te nemen zodat ze het warmer kreeg. Featherkit snorde zachtjes en nestelde zich wat dichter tegen hem aan, genietend van de warmte die hij uitstraalde. Ze knikte naar hem. “Je bent lief,” murmelde ze zachtjes, haar huid warm wordend om haar pels en even verlegen naar beneden kijkend. De kater doorbrak gelukkig de stilte door zijn naam te noemen en haar te vragen hoe zij heette. “Mijn naam is Featherkit,” zei ze op een verlegen toon tegen hem. Haar nieuwsgierigheid won het echter al snel van haar verlegenheid en ze keek met een glimlach naar hem op. “Ben je al lang een apprentice? En heb je al veel geleerd?” Ze voelde de koude bries gelukkig niet meer en in zijn poten was het lekker warm. Featherkit hoopte dat ze hem nog even bezig kon houden met haar vragen zodat hij niet weg zou gaan. Niet enkel voor zijn warmte, maar ook omdat ze hem nu al aardig vond.

Zijn poten zaten om haar heen gewikkeld, ondertussen de warmte gevend aan de kitten. Ze had gezegd dat hij lief was en dat ze Featherkit heette, maar op een verlegen toon. Hij vond dat niet zo erg, hij was niet zo close met haar, maar misschien zou het later wel komen. “Mooie naam Featherkit”, zei de kater en luisterde toen de zilveren kitten opeens meer vragen aan hem begon te stellen. De verlegenheid leek al verminderd te zijn, wowie. “Ik ben al een maan een apprentice, ik heb nog niet zo veel geleerd maar kan al wat jagen”, vertelde de tom aan haar. Toen hij een kitten was keek hij zelf ook zo erg uit naar een apprentice te worden, maar het was eerlijk gezegd wat moeilijker dan hij had verwacht. Je werd opeens zelfstandiger, kon niet meer de hele dag rusten zoals toen je een kitten was en je emoties werden sterker. Maar eenmaal de kater er gewend aan raakte, lukte het voor hem wel. Het enigste waar hij echt last van had was wisselen van nest, het was zo moeilijk te wennen dat hij geen Oakkit meer was en dat hij niet meer naast zijn moeder sliep.

Featherkit keek ietwat verlegen naar beneden toen Oakpaw aangaf dat ze een mooie naam had. “Dankjewel,” murmelde ze op een verlegen toon, haar huid warm wordend onder haar vacht. Ze vond het op zich niet erg om complimenten te krijgen, maar wist soms gewoon niet hoe ze er op moest reageren en daar werd ze verlegen van. Gelukkig ging het gesprek al snel naar zijn apprenticeschap en Featherkit luisterde aandacht naar wat hij te zeggen had over wat hij allemaal al kon. “Dat is knap van je,” snorde ze zachtjes naar hem, zichtbaar onder de indruk zijnde. Zou zij ook zelfstandig kunnen jagen als ze één maan apprentice was? “Heb je al eens een konijn gevangen?” vroeg ze met grote groene ogen aan hem. Ze had haar blik inmiddels weer opgericht en hoewel er duidelijk nog een hint van verlegenheid schuilde in haar blik was haar huid al veel minder warm dan daarnet en kon ze zich weer op het gesprek concentreren in plaats van op het compliment dat hij daarnet gemaakt had.

De kitten bedankte hem voor zijn compliment en zei dat het knap was van wat hij allemaal al kon. Vervolgens vroeg ze ook of hij al eens een konijn had gevangen en bekeek hem met haar grote, groene ogen. De zachte bries die zijn rug aanraakte vermengde met de zoete geuren die rond dit nest hingen en het kalmeerde hem terwijl de jonge tom warm naar de kleine poes keek. “Ik heb nog geen konijn gevangen helaas, maar ik geloof wel dat het zal komen”, klonk er zachtjes uit zijn stem, bijna fluisterend. De bruine apprentice was ook erg zeker dat het zou komen, want hij geloofde er wel in. Dat was wat hem in leven hield, wat hem kracht gaf. Ooit zou het hem lukken om die snelle konijnen te vangen. Ooit. Hij krulde zijn poten nog wat beter rond de kitten heen zodat ze beter beschermd was tegen de koude, geurvermengde bries die steeds binnenwoei. Daar kon er helaas wel niets aan veranderd worden, maar hij kon wel alles veranderen daarbuiten.[/ Hoe hij de wereld zag, hoe de wereld hem zag. Dat was de kracht die iedereen in hun poten hield; en dat was ook waarom hij nu zo kalm was.

“Ik geloof dat ook,” zei Featherkit met vertrouwen in haar stem tegen hem. Ze was er vrij zeker van dat als Oakpaw iets wilde, hij het wel kon realiseren. Die hoop had ze immers voor zichzelf ook, al had ze geen idee wat StarClan voor haar in petto had. Blijkbaar waren er twee verschillende kanten die je in de Clan op kon gaan: of naar de tunnels of over de velden rennen. Ze wist er het fijne niet van, maar misschien kon ze dat wel aan Oakpaw vragen. Er verscheen een blik van dankbaarheid in haar ogen en ze snorde zachtjes toen hij zijn poten nog wat meer om haar kleine lijfje krulde zodat ze goed werd afgeschermd tegen de kou. Ze liet zich op haar zij vallen en rustte met haar kopje tegen zijn borst aan, waarna ze haar blik weer naar boven liet draaien. “Oakpaw, waar ben jij voor aan het trainen?” vroeg ze op een nieuwsgierige toon aan hem. “Ga je de tunnels in of moet je heel de dag over de heidevelden rennen?” Ze had geen idee op basis waarvan de keuze gebaseerd werd voor een kat, dus misschien kon ze hem dat ook wel vragen.

De kleine kitten krulde zich nog meer op en vroeg vervolgens waarvoor hij aan het trainen was, ofdat hij in de duistere tunnels joeg of de dagen uitgebreid over de zonnige heides moest rennen. De kater keek eerst aandachtig naar de kitten, om zeker te zijn dat de koude bries haar echt niet meer zou raken. Eén tikje en je hele lichaam had al kippenvel, en dat wilde hij voorkomen. Na wat steviger rond de kitten te zijn gevestigd om als een soort van bescherming te dienen ging de jonge kater verder. “Ik word later een tunneler, een warrior die alle aspecten van het duisternis kent en er ook in kan jagen”, mauwde hij warm. Veel zin had hij er eigenlijk niet in, zo in het donker jagen, maar het moest hem wel lukken. Dit was voor hem bepaald, en over de heides rennen zou hem ook niet erg bevallen. Er waren ditjes en er waren datjes waar hij allemaal rekening mee moest houden.

Featherkit was blij dat Oakpaw zo om haar welzijn leek te geven; ze wist zeker dat ze goede vrienden konden worden als ze meer gesprekken met elkaar zouden hebben. Hoewel ze nog jong was, wist ze ook wel dat een vriendschap niet zomaar ontstond en dat dat er vooral pas zou zijn wanneer ze elkaar genoeg vertrouwden. Of zoiets. Featherkit was misschien ook nog wat te jong om dat allemaal goed te begrijpen. Oakpaw gaf inmiddels aan dat hij een Tunneler zou worden en Featherkit’s oogjes begonnen te glimmen toen hij uitlegde wat dat ongeveer inhield. “Dat klinkt cool!” zei ze op een enthousiaste toon tegen hem. “Het zou mij echt geweldig lijken om al die tunnels te mogen ontdekken.” Zowel haar toon en haar blik werden voor een kort moment lichtelijk dromerig, maar ze wist zichzelf er weer uit te halen en een warme blik ontstond in haar ogen toen ze die van hem kruiste. “Hoe bepalen ze eigenlijk of je Tunneler of Moor Runner mag worden?” vroeg ze nieuwsgierig aan Oakpaw. Door zijn warmte kon ze inmiddels van de kou niks meer voelen en daar was Featherkit de kater meer dan dankbaar voor.

Ze zei dat het geweldig zou zijn om al die tunnels te ontdekken. De tunnels waren inderdaad geweldig ja, en een geheim voor alle andere Clans, volgens zijn mentor. De tunnels waren grote, ondergrondse systemen gevuld van duisternis en prooien die bijna nooit het daglicht zagen. “Nou, het gaat vooral om je bouw en je capaciteiten enzo”, vertelde hij aan haar. “Bijvoorbeeld een half-blinde kat gaat waarschijnlijk een tunneler worden instead”. Dat was het makkelijkste voorbeeld. De reden dat hij een tunneler was? Geen idee, hij had gewoon geen zin om op de heides te gaan jagen. De tunnels waren ook altijd koel, zelfs in greenleaf, en dat was best wel comfortabel. Zo kreeg je het minder snel te warm.

Featherkit hield aandachtig haar kopje een klein beetje scheef toen Oakpaw uit begon te leggen wat precies bepaalde welke taak je later zou krijgen in de Clan. Als ze naar haar bouw keek, dan dacht ze niet dat ze een tunneler zou worden. Nu Oakpaw het zei, viel het haar inderdaad op dat het vooral katten met een robuustere bouw waren die tunnelers waren. Haar moeder was een moor runner, dus de kans was groter dat Featherkit dat pad ook zou volgen dan dat ze in de tunnels mocht gaan. “En stel dat je leader een taak voor je kiest die je niet wilt?” vroeg ze met een kleine frons aan Oakpaw. “Stel dat er voor je wordt gekozen dat je een tunneler moet worden, maar je bent bang voor de tunnels en je wilt liever een moor runner zijn. Mag je dan wisselen? Of is zoiets vastgelegd door StarClan?” Helaas voor haar Clanmates was het zo dat als Featherkit eenmaal op dreef kwam met haar vragen, ze de kat met wie ze was voorlopig even niet meer liet gaan totdat haar nieuwsgierigheid verzadigd was. Ze werd dan ook steeds minder verlegen om bij Oakpaw in de buurt te zijn, maar dat kwam omdat hij zo aardig tegen haar was.

De kitten stelde hem alleen nog maar meer vragen. Hij was geen boek vol met antwoorden en hij was niet het antwoord op iedereens vragen, alhoewel het voor deze kitten wel zo leek te zijn. Zijn uitdrukking verbleef kalm, alhoewel hij binnenin een beetje overladen voelde. “Soms kan je wel veranderen ja, er zijn zelfs apprentices die twee mentors hebben voor allebei de richtingen, maar dat is denk ik niet permanent”, vertelde de bruine tom aan haar. Een kittens nieuwsgierigheid was niet zo snel te stoppen, dat wist hij zelf wel. Maar het viel soms niet mee voor de kat die ermee moest handelen- zeker niet bij zulke types. Het kaarsje van nieuwsgierigheid kon toen enkel worden gedoofd met antwoorden en dat was soms moeilijk.

Featherkit vond het fijn dat ze iemand had gevonden die haar vragen beantwoordde. En die tot dusver ook een antwoord leek te hebben op elke vraag die ze had gesteld. Ze luisterde aandachtig naar wat hij zei en haar ogen begonnen te glimmen toen hij het had over een kat die twee mentors had en die dus allebei de taken aan het leren was. "Dat zou ik echt zo cool vinden!" bracht ze enthousiast uit. "Een Moor Runner die je leert hoe het is om over de heides te rennen en een Tunneler die je je weg laat vinden ondergronds. Dat zou echt iets voor mij zijn." Oakpaw had echter al aangegeven dat het in een uitzonderlijk geval was gebeurd en dat de kans groot was dat de desbetreffende apprentice waarschijnlijk één van de taken op zich ging moeten nemen, maar desondanks bleef ze het wel cool vinden. "En ben jij blij dat je een Tunneler mag worden?" vroeg ze aan hem. "Misschien kunnen we wel samen tunnels gaan verkennen als Wolfstar me een tunneler als mentor geeft!" Dat zou ze echt zo cool vinden! Met groene glimmende ogen keek ze hem aan, een brede glimlach om haar lippen.